مجله هوایی

در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتراوج بگیری کوچکتر دیده می شوید

مجله هوایی

در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتراوج بگیری کوچکتر دیده می شوید

معرفی هواپیماهای خانواده سوخو27 (بخش دوم)

سوخو27 در مدلهای زیادی ساخته شده که آنها شامل موارد زیر می باشد :
 مدل اول سوخو27پی(SU27-P)به عنوان یک جنگنده و رهگیر  تک سرنشین می باشد.

 
مدل دوم سوخو27اس(SU27-S)به عنوان نمونه چند کاره که توانایی حمل زیادی از انواع تسلیحات شامل موشکهای هوا به هوا وهوا به زمین وانواع موشکها و.... به وزن بیش از 4 تن میباشد .

مدل سوم سوخو27یوبی (SU27-UB)نیز نمونه دو نفره و آموزشی این هواپیما می باشد.

 مدل چهارم سوخو27پی یو (SU27-PU)تمامی 25 فروند سوخو27 ایران از این نوع می باشد.این مدل از  سوخوی27 یک جنگنده رهگیر دو سرنشینه است که می تواند تا 10ساعت پرواز مداوم داشته باشد و توانایی شناسایی10 هدف و گزارش  به وسیله ارتباط رادیویی به 4جنگنده دیگر را دارا می باشد . این مدل سوخو27توانایی حمل تعداد زیادی از انواع سلاح ها می باشد و به عنوان یک جنگنده چند منظوره مورد استفاده قرار می گیرد و هواپیمای سوخو 30 بر پایه آن طراحی شده است .


هواپیمای سوخو27 همانطور که گفته شد ستون اصلی طراحی هواپیماهای بعد از خود گردید که شامل :
سوخو30.سوخو32.سوخو33.سوخو34.سوخو35.سوخو35.سوخو37.سوخو47می باشد .

انواع دیگر از سوخو 27:
سوخو27ام کا(SU27-MK):این نمونه به سوخو 32معروف است و  برای نیروی دریایی روسیه طراحی شده است و قابلیت نشت و برخاست بر روی ناو هواپیما بر و حملات دریایی و انجام ماموریتهای شناسایی را دارا می باشد .


سوخو27کا(SU27-K)یا سوخو33: این نمونه برای نیروی دریایی روسیه ساخته شده است و مشخصه اصلی آن بالهای تاشو بر استفاده از حداقل فضا یر روی عرشه ناو هواپیما بر می باشد که به همراه هواپیمای یاک143 در خدمت نیروی دریایی روسیه می باشد و پیشرفته ترین هواپیما نیروی دریایی روسیه است


سوخو27ای بی(SU27-IB)یا سوخو34: این نمونه باز دارنده سوخو27 می باشد که بر اساس طرح اولیه سوخو30طراحی شد که در ادامه دو صندلی خلبانان در کنار هم قرار داده شد این مدل در سال2010 به جای هواپیماهای فرسوده و قدیمی سوخو24 وارد نیروی هوایی روسیه می شوند در این نمونه از سوخو با عریض تر شدن کابین خلبان جا برای استفاده از رادارهای جدید روسیه (TERRAIN FOLLOWING RADAR )به معنی رادار شناسایی عوارض زمین فراهم شده است و سیستم هشدار ارتفاع از سطح زمین که دو نیاز اساسی یک بمب افکن می باشد نیز در آن تعبیه شده است  به همراه دماغه عریض تر شده و رو به پایین خمیده شده که کاهش سطح مقطع راداری را در پی دارد.ایم تغییرات به همراه افزودن سیستم ایونیک پیشرفته تر و اضافه کانارد به سطوح کنترلی هواپیما برای افزایش قدرت مانور بیشتر به همراه برد و کارایی بهتر آن در سطوح پایین شده است.
  
.
سوخو27ام(SU27-M):این نمونه به سوخو35 نیز مشهور است یک نسخه صادراتی هواپیمای چند ماموریته سوخو27ام(SU27-M)می باشد که نسبت به سوخو27ام چند به مانند استفاده از کانارد سوخو33 و موتور قوی تر و سیستم کنترل دیجیتال FLY BY WIRE است می باشد این هواپیما به رادرهای نسل جدید رادارهای چند حالته مجهز شده اند و حسگرهای مادون قرمز و سلاحهای پیشرفته تر نیز بدان افزوده شده .


سوخو37 سوپر فلانکر :جدید ترین  نمونه از سوخو27 نمونه سوخو 37 می باشد که به مانند سوخو35 مجهز به سیستم کنترل دیجیتال FLY BY WIRE  است وهمچنین مجهز به سیستک تغییر بردار رانش نا متقارن است که باعث شده به بالاترین قدرت مانور پذیری بدست آمده توسط یک هواپیما دست یافته دست یابد و هیچ هواپیمایی در طول تاریخ تا کنون قادر به دست یابی به قدرت مانور پذیری این هواپیما نبوده .سیستم کنترل این هواپیما به اندازه کار آمد می باشد که می تواند هواپیما را از شرایط بحرانی در هر ارتفاع و شرایطی خارج کند .
[img]http://vayu-sena.tripod.com/pix/su37-8.jpg [/img]
سوخو47 برکوت :ملقب به عقاب طلایی  نیز انشالله در مورد آن توضیحات و اطلاعاتی کاملی می نویسم .


مشخصات فنی و اطلاعات دیگری از هواپیماهای سوخو :
هواپیماهای سوخو27 تا به حال آنها موفق شدند 41 رکورد را به نام خود ثبت کنند .
هزینه ساخت هر فروند سوخو27 بنا به مدل و امکانات بین 35تا70ملیون دلار آمریکا می باشد.
اولین پروازها :
سوخو27 : می1977                              سوخو34:آوریل 1990  طرح جدید 1993
سوخو30:سپتامبر 1989                         سوخو35:می1985
سوخو33:می 1985                               سوخو 22:37آوریل 1996
ورود به خدمت:
سوخو27:سال 1984                              سوخو34:سال1993
سوخو30:سال1992                               سوخو35:سال1990
سوخو33: سال 1994                             سوخو37: هنوز وارد خدمت نشده است !به علت مشکلات مالی روسیه !!!
تعداد خدمه :
سوخوهای27-33-35-37 تک سرنشین هستند .
سوخوهای30-34 دو سرنشین شامل یک خلبان و یک افسر اسلحه هستند .
ابعاد هواپیما :
دهانه بال هواپیما : 14.80 متر (در همه مدلها سوخو27 یکسان می باشد )
طول: 21.94متر به جز سوخو34 که برابر 25.22و سوخوهای 35و37 برابر با 22.23 می باشد .
ارتفاع هواپیما : سوخو27 برابر با 5.92 متر سوخو30برابر با6.36وسوخو34برابر6.2متر وسوخو35برابر با 6.43متر وسوخو37برابر با 6.43متر می باشد .
مساحت بال :62متر مربع(در تمامی مدلهای سوخو27 برابر می باشد )
وزن بدون تسلیحات :
سوخو27: 17700                        سوخو35: 18400
سوخو33: 16000                        سوخو37: 18600
سوخو34: 14000
حداکثر وزن برخاست :
سوخو27: 30000                        سوخو34: 45000    
سوخو30: 33500                        سوخو35: 34000
سوخو33: 32000                        سوخو37: 34000
ظرفیت مخازن سوخت مخازن داخلی :
سوخو27: 9000 لیتر                    سوخو34: 12100
سوخو30: 9400لیتر                    سوخو35: 12000    
سوخو33: 9400لیتر                    سوخو37: 13400
کارایی: (حداکثر سرعت در ارتفاع 36000پایی)
سوخو27: 2500ک (2.35ماخ)                 سوخو34: 1900 ک(1.8ماخ)
سوخو30: 2125 ک(2.3ماخ)            سوخو35: 2500ک (2.35ماخ)
سوخو33:  2300 ک(2.17ماخ)             سوخو37: 2400 ک(2.3ماخ)
سقف پرواز عملیاتی :
سوخو27: 18000متر                سوخو34: 14000متر
سوخو30: 17500متر                سوخو35: 18000متر        
سوخو33: 17000متر                سوخو37: 18000متر
شعاع عملیاتی :
سوخو27: برد عملیاتی 3900 کیلومتر       شعاع عملیاتی 1500 کیلومتر
سوخو30:برد عملیاتی 7000کیلومتر         شعاع عملیاتی :3000کیلومتر
سوخو33: برد عملیاتی 7000کیلومتر        شعاع عملیاتی : 3000کیلومتر
سوخو34:بردعملیاتی7000کیلومتر           شعاع عملیاتی:4000کیلومتر
سوخو35:برد عملیاتی 6500کیلومتری      شعاع عملیاتی: 3200کیلومتر
سوخو37:برد عملیاتی 6500کیلومتری      شعاع عملیاتی:32000کیلومتر
تعداد تسلیحات قابل حمل :
مجموعا 10مکان موجود می باشد 8مکان در زیر بال و بدنه و2 مکان در نوک بالها .
نوع تسلیحات قابل استفاده :
توپ30 میلی متری از نوعGSH301با190گلوله
موشکهای هوا به هوا از نوع:
 R-60/AA-8 Aphid, R-27/AA-10 Alamo, R-73/AA-11 Archer, R-33/AA-9 Amos
موشکهای هوا به زمین از نوع:
Kh-29/AS-14 Kedge, Kh-31/AS-17 Krypton, Kh-59
برای سوخو34و 35 :
 KAB-500, KAB-1500 laser-guided bombs
و بمبهای از نوع:
خوشه ای و پرتاب آزاد و.... می باشد

تذکر: نمونه های اولیه سوخو 27 توانایی استفاده از موشکها هوا به زمین را ندارند.
در ضمن تمامی مدلهای جدید سوخو قادر به استفاده از وسایل جنگ الکترونیکی را دارا می باشند .  
بررسی هواپیماهای نسل سوخو 27 از نظر آیرودینامیکی :
مهمترین وجه ظاهری هواپیمای سوخو27و خانواده آن سر کشیده و رو به جلو آن به همراه بالهاییکه  در مقایسه به حجم هواپیما نسبتا کوچک می باشد و  به سمت عقب خمیدگی زیادی دارند و دارای زاویه تندی می باشند این طراحی هواپیما را قادر می سازد که مانورهای بسیار سریع و ناگهانی را انجام دهد که در نبردهای هوایی باعث ایجاد موقعیتهای بهتر و برتری آن می گردد مانور کبرا به صورت نماد قدرت مانور پذیری هواپیماهای نسل سوخو27 در آمده است . در اکثر نمونه های بعد از سوخو 27 به جز آنهایی که برای نیروی دریایی طراحی شده اند یک بال کوچک (کانارد)نیز اضافه شده اند که باری افزایش بیشتر  قدرت مانور کمک کرده است که این بالک در سوخو 37 به همراه موتورهای با انعطاف بیشتر سبب ایجاد قدرت مانور پذیری افسانه ای شده است مانور سوپر کبرایی که هواپیمای سوخو37 انجام می دهدشامل گردش بدون محدودیت دماغه هواپیما در زوایای 90 و حتی 180 درجه دارد !!!

مهترین ویژگی که نسل جدید هواپیماهای سوخو از آن استفاده می کنند سیستم انحصاری تغییر بردار رانش می باشد که واقعا بی نظیر می باشد سیستم آیرونیکی و خلبان خودکار ای هواپیما ها باعث شده خلبان فقط به فشردن دکمه شلیک موشک اکتفا کند زیرا هواپیمای دشمن توسط رادار شناسایی شده و خود هواپیما سریعترین راه برای رسید به پشت آن یا موقعیت برتر انتخاب نموده و بدون سوال کردن ونیاز به کمک خلبان آنرا اجرا می کند حتی نوع سلاحی را که باید به طرف هدف شلیک شود انتخاب می کند !!! فقط خلبان باید تصمیم بگیرد می خواهد شلیک کند یا نه !!!
معرفی هواپیمای سوخو37 ملقب به سوپر فلانکر :

این هواپیما  نمونه پیشرفته سوخو35 می باشدکه تکنولوژی آن واقعا از زمان ما جلو می باشد و به نظر من برتری که اف14 30 سال پیش درمقایسه با هواپیماهای دیگر را داشت در حال حاضر نسبت به هواپیماهای امروزی داری به گفته فرماندهان ارتش روسیه این هواپیما بدون هیچ گونه  تغییر تا سال2035 قادر به خدمت می باشد که نشان از پیشرفته بودن تکنولوژی به کار رفته در آن داردطبق گفته روسها در سال 2035  هم با پیشرفتهای که تا آن سالها صورت گرفته می توان تا سال 2055 در خدمت نگاه داشت که این کار می تواند رکورد خدمت یک هواپیما را از آن خود کند .ن هواپیما یک شاهکار مهندسی و قابلیت پرواز در هر نوع شرایط رو دارا می باشد.

این هواپیما یکی آخرین شاهکار های شوروی در زمینه تکنولوژی جنگنده های جت بوده که این پروژه به نام راز دهه  ۸۰  شوروی خوانده می شد علی رغم مشکلات مالی بعد از فروپاشی شوروی به مرحله پرواز رسید ولی احتمالا و حداقل در حال حاضر خریداری برای آن وجود ندارد .فقط چند فروند از آن تولید شده که گل سر سبد نمایشگاها می باشند .و همگان را به حیرت وا می دارد و قدرت روسیه به اثبات می رساند .این هواپیما دارای 14 جایگاه موشک می باشد ویژگی های این هواپیما شامل موارد زیر می باشد 1-توانایی حمله پیشگیرانه به اهداف هوایی از جمله اهدافی که ره گیری آنها مشکل است2-چابکی پروازی منحصر به فردو مانور کولبیت از جمله تواناییهای این هواپیماست3-دارای سیستمهای پیشرفته رمزگذاری برای حفاظت از تمامی انواع اطلاعات و سیستمهای هدفگیری3-توانایی ایجاد اخلال در سیستمهای  ECM دشمن4-توماسیون تمام جنبه های پروازی و نبردی .
به گفته سازندگانش  این هواپیما محدودیتی در زاویه حمله نداشته و به خوبی توانایی چرخش  ۱۸۰  یا  ۹۰  درجه را دارد.برای مثال از قدرت جنگندگی این هواپیما میتونه یک اف چهارده رو مثل آب خوردن پودر کنه.همچنین اگزوزهای سوخو  ۳۷  متحرک می باشد.

حداکثر قدرت مانور این هواپیما  +۹  جی فشار وارد میکنه که بدن یه خلبان بیشتر  +۴  یا  +۵  جی رو نمی تونه تحمل کنه پس معلوم میشه لباس خلبانان سوخو  ۳۷  عادی نیست در اون لوله مخصوصی کار گذاشته شده که جلوی فشار رو بگیره و این خودش تکنولوژی بسیار بالای را دارا می باشد.هیچ کشور دیگه از این هواپیما نداره فقط روسیه  ۲۵  فروند ان را دارا می باشد.
اینجا یک سوال پیش می یاد براتون که حتما میگید چرا  ۲۵  ؟به دلیل بد بودن اقتصاد روسیه و عدم توانایی در پرداخت بودجه کافی برای نگهداری از این هواپیما باعث شده این پروژه به حالت نیمه معلق در بیاد.
معرفی هواپیمای سوخو30:
سوخو  ۳۰  یک جنگنده برتری هوایی دو نفره است که بر اساس سوخو  ۲۷  آموزشی طراحی شده است.این هواپیما هم از مشتقات سوخو  ۲۷  می باشد.تفاوت سوخو 30 با سوخو27 در اضافه شدن یک بالک (کانارد) به هواپیما برای افزایش کارایی می باشد .این هواپیما به کشورهایی همچون هندو چین و مالزی صادر شده و هند کارخانه ای برای مونتاژ آن تاسیس کرده است .البته احتمالا چین نیز به  این هواپیما را مونتاژ خواهد نمود البته مدل سوخوهای 30 هند وچین با هم تفاوت دارد . این هواپیما هنوز هیچ تجربه جنگی واقعی نداشته است ولی در یک عملیات شبیه سازی شده کامپیوتری توسط نیروی هوایی آمریکا سوخو  ۳۰  ام کا آی توانست اف-۱۵  سی را شکست دهد.

مدل صادراتی به چین دارای تواناییهای جنگ دریایی بیشتر ولی دارای قابلیت  Thrust Vectoring نیست و همچین پیش بالهای جلویی را ندارد و به آن پسوند (ام کا کا) داده اند .
 
نویسنده:امین

منبع: www.aerospacetalk.com

توان هوایی ایران در سال 2006-بخش اول

ایران در سال 2006

F.4 E/D--RF.4E PHANTOM
--------------------------------------------------------------



تا سال 2006 گمان میرود همچنان ایران در حدود 76 فروند فانتوم عملیاتی دارد که بیشتر این آمار را مدل ای و 5 فروند RF.4E  تشکیل میدهد اما وضعیت عملیاتی آنها چندان مطلوب نیست بیش از نیمی از این ناوگان بدلیل فرسودگی نبود قطعات توانایی های هوایی کمی دارند بیشتر برای عملیاتهای زمینی استفاده میشوند (البته یگانهایی که در پایگاه های جنوب هستند از آمادگی بیشتری برخوردارند)
(ایران در فاصله ی سالهای 1968 تا 1971 اقدام به خرید 32 فروند فانتم مدل F.4D و 177 فروند مدل F.4E و 16 فروند RF.4E و 5 فروند RF-4C نمود)
از سرنوشت مدل RF-4C اطلاعی در دست نیست

پایگاه: TFB.3(همدان),,TFB.6(بوشهر) ,,TFB.9(بندر عباس) ,,TFB.10(چهاربهار)


F.5A/B/E/F---RF.5A TIGER/Freedom Fighter
--------------------------------------------------------------




بیشتر مدل های A/B پیش از انقلاب یا فروخته شدند یا بعنوان کمک نظامی به کشورهای دوست ارسال گردیدند با این وجود همچنان 30 تا 33 فروند باقی مانده که بعید بنظر می رسد در خدمت باشند بیشتر برای منظور های آموزشی و یا پژوهشی مورد استفاده قرار میگیرند
اما مدل های E/F نزدیک به 60 تا 65 فروند همچنان در خدمت هستند با این وجود شرایط بهتری نسبت به فانتوم ها دارند گفته می شود روی برخی انواع F بهینه سازی هایی انجام شده از سرنوشت مدل های شناسایی چندان اطلاعی دردست نیست
(ایران در فاصله ی سالهای 1965 تا 1975 اقدام به خرید بترتیب  104 فروند F.5A و 24 فروند F.5B و 16 فروند RF.5A و 141 فروند F.5E و 28 فروند F.5F  نمود )

پایگاه: TFB.1 (تهران),, TFB.2 (تبریز),, TFB.4(دزفول),, TFB.7(شیراز),,TFB.14(مشهد)


F-14A Tomcat
-------------------------------------------------------------



تامکت های ایرانی با وجود نبود قطعات همچنان به حیات خود ادامه میدهند با وجودی که با تلاش متخصصان ایرانی در این زمینه بسیاری از قطعات آن در ایران طراحی و تولید شده باز هم تعداد زیادی از این هواپیما زمینگیر هستند چیزی در حدود 20 تا 30 فروند همچنان عملیاتی هستند که بیشتر آنها نیازمند قطعات یدکی هم هستند که این مشکلاتی را در انجام وظایف آنها بوجود آورده اندوخته ی محدود سلاح های با ارزش همچون موشک های فونیکس یا مدل های E-4 اسپارو به این محدودیت دامن میزند ایران همچنین اقدام به بهسازی های محدودی در زمینه ی حمل بمب در این جنگنده زد و توانایی های زمینی نیز به شماری از آنها افزوده شد و توانایی هایی نیز در تعمیر قسمتهایی از رادار AWG-9 بدست آورده
در ضمن شمار زیادی از تامکت ها برنگ آبی در آمده اند(رنگ آبی رنگ استاندارد یگانهای وپژه دفاع هواییست) بطور مثال تامکتی که در تصویر مشاهده میکنید با سریال 6022-3 قبلا برنگ قهوه ای بود ولی اکنون رنگ آبی را بر خود دارد
(ایران در دهه ی 70 اقدام به خرید 80 فروند تامکت کرد قرارداد بعدی 70 فروندی در آستانه ی انقلاب لغو شد)

پایگاه:TFB.1(تهران),, TFB.6(بوشهر) ,,TFB.7(شیراز),, TFB.8(اصفهان)
تذکر البته نقل و انتقالاتی در حال انجام است که برخی از این پایگاه ها تامکت را از دست خواهند داد


Mig.29 A/UB--Fulcrum A/B
-----------------------------------------------------------



همچنان سطون فقرات دفاع هوایی کوتاه برد و واکنش سریع ایران را فالکروم ها تشکیل میدهند ایران همچنان بواسطه ی پشتیبانی نچندان مطلوب روسها 48 فروند فالکروم فعال دارد البته با وجودی که کارایی این جنگنده عالیست ولی نگهداری چندان ساده ای ندارد و بسیار پر درد سر است
ایران بعد از خرید این جنگنده تنها به بهسازی و ایجاد سیستم سوختگیری هوایی در آنها پرداخت البته پیشنهاد هایی در زمینه ی بهینه سازی تا استاندارد SMT و خرید مدل های C در جریان بوده که از سرنوشت آنها چندان اطلاعی در دست نیست اما گمان میرود امکان نصب آدر روی آنها فراهم گردیده باشد
(ایران در سالهای 90 و 91 اقدام به خرید 40 فروند Mig.29 A و 8 فروند Mig.29 UB نمود)

پایگاه: TFB.1 (تهران),, TFB.2 (تبریز)

Su-24MK Fencer
-----------------------------------------------------------



بمب افکن های ضربتی فنسر نیز سطون فقرات یگانهای بمب افکن دور برد نیروی هوایی را تشکیل میدهند و همچنان 30 فروند در خدمت است البته در اینجا هم پشتیبانی ضعیف روسها ایراداتی را در ضمینه نگهداری آنها ایجاد کرده که منجر به زمینگیر شدن برخی از این هواپیماها گردیده در زمینه ی بهسازی گفته میشود بهسازی هایی در زمینه ی نمایشگر ها و امکانات دید در شب روی آنها انجام شده اطلاعات بیشتر در مورد آنها در دست نیست
(ایران در سالهای 90 تا 91 اقدام به خرید 36 فروند فنسر نمود)

پایگاه: TFB.1 (تهران),, TFB.7(شیراز)


Su-25K/UB Frogfoot
--------------------------------------------------------------



جنگنده بمب افکن های پشتیبانی نزدیک فراگ فوت را باید یکی از اجزای نسبتا جدید نیروی هوایی سپاه دانست گفته میشود ایران دارای 10 تا 30 فروند Su-25 عملیاتیست که آمار 10 فروند به واقعیت نزدیک تر است  در زمینه بهسازی اطلاعات چندانی در دست نیست اما این واحد ها در ایران برای اولین بار است که شکل میگیرد چراکه لزوم استفاده از هواپیماهای پشتیبانی زمینی در نیرو های نظامی رو به افزایش است
البته ایمنی این هواپیما ها چندان بالا نیست بشکلی که چندی پیش بدلیل افت فشار داخل کابین یک فروند در روسیه سقوط کرد که بدنبال آن , پرواز آن برای مدتی به حالت تعلیق درآمد .  

پایگاه: TFB.1(تهران)


F-7M//FT-7
---------------------------------------------------------------



جنگنده بمب افکن های F-7  همچنان عملیاتی هستند البته البته در شرایطی نا مطلوب چرا که ابدا جنگنده ی ایمنی نشان نداده همچنان 33 فروند F-7 و 5 فروند FT-7 در خدمت است اما چندان مورد توجه نیستند البته مدتیست با کمال تعجب این جنگنده ها از رنگ آمیزی آبی یگانهای دفاع هوایی ایران استفاده میکند
خبرهای چندانی در مورد این جنگنده وجود ندارد
(ایران در سالهای 90 و 91 اقدام به خرید 36 فروند F-7 و 5 فروند FT-7 نمود)

پایگاه:  TFB.5(امیدیه),,TFB.13(زاهدان)


Mirage F.1EQ
-------------------------------------------------------------



جنگنده های Mirage F.1 با وضعیتی نامعلوم در خدمت هستند گفته می شود همچنان 20 فروند عملیاتیست ولی باید با محدودیت هایی در زمینه ی قطعات و بخصوص تسلیحات مواجه باشند
این جنگنده ها در شرایطی که ایران پشتیبانی میراژ را ندارد نگهداری میشوند و این خود یکی از بزرگترین مشکلات آن است
(اطلاعات منتشره در مورد این جنگنده ها بسیار محدود و فقط توسط مجلات و رسانه های خارجی بوده و وجود آنها هیچگاه توسط ایران تایید نگردیده)

پایگاه: TFB.14(مشهد)

SU.27/SU.30MK
-----------------------------------------------------------



این جنگنده ها جوان ترین جنگنده هاییست که بخدمت نیروی هوایی در آمده البته تحویل آنها در جریان بوده که بدنبال بروز بحران هسته ای با مشکلاتی مواجه شده(البته از این تعداد تعدادی SU.27 متعلق به سپاه می باشد) جنگنده های SU.30 تحویلی به ایران از انواع استاندارد تولیدی برای نیروی هوایی روسیه است و تفاوت اصلی مدل MK (استاندار) با مدل MKI سفارشی هند در  آن است که در مدل  MKI از سامانه های تغییر دهنده ی بردار رانش و پیشبال و همچنین ایونیک اسرائیلی و فرانسوی استفاده میکند (البته مدل MK از مدلهای MKK سفارشی چین هم ساده تر هستند)
با این وجود هنوز هیچ اسکادران عملیاتی از این جنگنده در ایران تشکیل نشده و رسما وارد خدمت نگردیده در حال حاضر نگهاری از آنها با مراقبت شدید حتی بیشتر از تامکت در حال انجام است
با ورود این جنگنده ها به یگانهای دفاع هوایی و ضربتی نیروی هوایی ایران توانایی این یگانها بکمک این جنگنده ی بی نظیر دستخوش رشد زیادی میگردد
البته این جنگنده ها در حال حاضر با رنگ آمیزی آبی استاندارد یگانهای دفاع هوایی نگهداری میشود به تصویر دقت کنید(شماره سریال 6073-3 یکی از اولین دریافت هاست)
(ایران در سال 2001 اقدام به خرید 24 فروند از این جنگنده نمود البته در سیر تحویل قرار دارد)

پایگاه:نامعلوم

Shafagh//saegeh
------------------------------------------------------------------



این جنگنده ها ساخت صنایع هواپیما سازی ایران است و هنوز به تولید انبوه نرسیده اند با این وجود از رشدی شگرف در صنعت هوایی ایران خبر می دهند تا کنون تنها پیشنمونه این جنگنده ساخته شده و آزمایشهای پروازیست اما در صورتی که وضعیت بودجه تغییری نکند این طرح هم به سرنوشت طرح های قبلی همچون آذرخش دچار میشود(آذرخش با وجود سفارش 30 فروندی همچنان با مشکلاتی در زمینه ی تولید انبوه روبروست)
متاسفانه بیشتر طرح ها در ایران تنها تا حد ساخت پیشنمونه یا تولید چند نمونه پیش میروند و سپس رها میشوند
از کارایی های شفق اطلاعات چندانی دردست نیست اما گفته میشوند از نمایشگر های رنگی چند کاره و قابلیت پنهانکاری برخوردار است البته نباید این جنگنده را با جنگنده های روز دنیا مقایسه کرد ولی در نوع خود پیشرفت بزرگیست

پایگاه:نامعلوم


صاعقه-80
-----------------------------------------------------------------



جنگنده ی صاعقه را باید طرحی اشتقاقی از طرح آذرخش دانست طرح آذرخش که مدت زیادیست در نوبت تولید قرار دارد و بدلیل تامین نشدن بودجه به تولید نرسیده اما گفته میشود صاعقه بزودی با آهنگ 18 فروند در سال تولید خواهد شد صاعقه همانند آذرخش از بدنه ی خام F-5A بهره میبرد با این تفاوت که دماغه برای جادادن رادار و تجهیزات جدید بزرگتر گردیده  مساحت بال افزایش یافته دریچه های ورودی هوای مستطیلی بزرگ که بدلیل مکش بیشتر موتور های RD-33 می باشد
قرار است رادار کنترل آتش N019 نیز روی صاعقه نسب گردد ولی هنوز نصب نشده چرا که هنوز هیچگون آزمایش با سلاح های هدایت شونده انجام نشده
این طرح به اعتقاد بسیاری شباهتی دوری با YF-17 (همانطور که گفتم شباهت کمی) هنوز مشخص نیست که آیا واقعا در ساخت این طرح از طرح YF-17 کبرا استفاده نموده باشد اما منابع غیر رسمیچنین چیزی را اعلام داشتند که البته مطمعننا این جنگنده در حد و اندازه ی هورنت نیست و تنها یک جنگنده ی تحاجمی و پشتیبانی زمینی است


پایگاه:نامعلوم


F.16A
-------------------------------------------------------------------



امسال از سوی ونزوئلا بدنبال اعلام تحریم قطعات فالکن ها از سوی آمریکا اعلام شد قصد فروش این جنگنده ها را به کشور سومی احتمالا ایران دارد با وجودی که این اضحارات از سوی وزارت امور خارجه رد شد وزیر دفاع اعلام داشت که این مسئله در وزارت دفاع بررسی خواهد شد
با این وجود ونزوئلا اکنون دارای 20 فروند  F.16 فرسوده از انواع A/B است که در صورت واقعیت یافتن فروش آن به هر کشوری حتی ایران نگهداری از آنها چندان ساده نخواهد بود با توجه به امکانات محدودی که مدل های پایه ی فالکن دارند
البته ایران در دهه ی 70 اقدام به خرید گسترده ی F.16 نمود ولی بعد از تحویل 2 فروند نخست قرار داد لغو شد البته گفته ها حاکی از تحویل تعداد بیشتریست که تعدادی از آنها به آمریکا پس داده شده اند
در مورد این دو فروند هم برخی گفته ها حاکی از وجود آنها در انبارهای نیروی هواییست و برخی حاکی از تحویل یا فروش آنها به پاکستان البته ایران همچنان امکانات نگهداری این جنگنده را بهمراه قطعات یدکی داراست
(تصویر بالا  یه شماره سریال 6591-3 یکی از دو فروند تحویلیست)

پایگاه:نامعلوم


AZARAKSH//Lightning
------------------------------------------------------------------

(تصویر بزودی)

این جنگنده که از بدنه ی F.5 (البته با 30 درصد کشیدگی بیشتر و سطوح بال بزرگ تر و همچنین ورودی های هوای بزرگتر) اولین آزمایشهای خود را در 1997 گذراند تاکنون 5 پیشنمونه از آن آماده شده ولی تولید انبوه آن با مشکلات نامعلومی مواجه شده چرا که باید این تعداد بر طبق سفارش 30 فروندی طی 18 ماه تحویل میشد
آزرخش از موتور های RD.33 استفاده میکند اما آزمایش های خود را بدلیل تاخیر در آماده شدن این موتور ها با موتور های قدیمی هواپیماهای از رده خارج T.33 گذراند از چند و چون این طرح اجزای زیادی افشا نشده اما گفته میشود این جنگنده قرار است جایگزین  F.5  های موجود شود (فقط امیدوارم اگر واقعا تولید شد که هنوز نشده به سرنوشت پیکان دچار نشیم)

پایگاه:نامعلوم

C-130B/E/H/RC-130---Hercules
---------------------------------------------------------------



هواپیماهای ترابری هرکولس را باید بحق اسب بارکش نیروی هوایی دانست اما نبود قطعات و فرسودگی سازه بار بیش از حدی را بر دوش این هواپیماهای سخت کوش تحمیل کرده و نمونه ی آن حادثه ی دردناک سقوط هواپیمای حامل خبرنگاران و حوادث مکرر این چند ساله
ایران با وجودی که بهر نحوی این هواپیما را در خدمت نگاه داشته با مشکلات ادیده ای در زمینه نگهداری موتور های آن روبروست بطور مثال شمار زیادی از ناوگان هرکولس در فرودگاه مهراباد در حال گذراندن دوران بازنشستگی هستند آن هم بدلیل نبود قطعات موتور به همین دلیل تنها 23 فروند از تعداد موجود در خدمت هستند
البته تمام مدل های B پیش از انقلاب در طی نبرد های هند و پاکستان به عنوان کمک نظامی به پاکستان فرستاده شدند) از سرنوشت مدل های شناسایی چندان اطلاعی در دست نیست
(ایران پیش از انقلاب اقدام به خرید 4 فروند C-130B و 28 فروند C.130E و 32 فروند C.130H نمود)

پایگاه: TFB.1(تهران),,TFB.7(شیراز)


IL.76TD/MD/A-50  AEW---CANDID/Mainstay
--------------------------------------------------------------



---------------------------



بزرگترین هواپیماهای ترابری کنونی نیروی هوایی ارتش و سپاه ایران را ایلوشین 76 تشکیل میدهد البته محدود بودن شرایط عملیاتی آن و عدم امکان فرود در هر فورودگاه و با هر شرایط آب و هوایی مشکلاتی را ایجاد میکند و هیچگاه نمی توتند جایگزین هرکولس گردد اما این از این قولها نزدیک به 15 فروند در خدمت است (سپاه و ارتش)
البته باید به این تعداد 2 فروند هشدار دهنده ی زود هنگام A-50 یا همان IL.76MD نیز اضافه کرد البته این هواپیما ها در خدمت نبودند ولی گفته میشود به خدمت سپاه در آمده و عملیاتی هستند البته گمان میرود عملیات آنها بدلیل نبود کاربر مجرب بسیار محدود باشد تصویری که در بالا مشاهده میکنید یکی از این هواپیماهاست البته از دو تصویر بالا یکی درست است بدلیل کمبود تصویر واقعی و وجود تصاویر تقلبی تنها از میان تصاویر موجود طراحی گردیده اند
(متاسفانه از سریال آنها اطلاعی در دست نیست دوستان مطلع هستند راهنمایی کنند)

پایگاه: TFB.1(تهران),,TFB.7(شیراز)
منبع:http://www.aerospacetalk.com

بروشورهای تبلیغاتی تولیدات موشکی صنایع دفاع ایران

1- موشک دوش پرتاب میثاق-1


2- موشک ضد هوایی صیاد-1 و صیاد-1(A) ---خیلی شبیه SAM-2 شده اینطور نیست Question


3-موشک ضد زره طوفان-1و2


4- موشک زمین به هوای شهاب ثاقب


5- موشک ضد زره رعد (مالیوتکا)


6-موشک سبک ضد زره صائقه-2 (دراگون)


7- موشک اندازهای فجر 3و5
 


خودروی کنترل و فرماندهی و مراقبت هوایی

فانتوم های ایرانی

چگونگی ورود فانتوم به ایران

پس از بریتانیا، ایران دومین کشوری بود که هواپیمای شکاری بمب افکن F-4 فانتوم را به خدمت نیروی هوایی خود در می آورد. نخستین فانتوم هایی که سفارش داده شدند، از نوع D بودند. بستن قرارداد ها با شرکت مکدانل داگلاس از سال 1967 شروع شد و خبر دریافت فانتوم ها توسط ایران برای نخستین بار در آبان سال 1346 در کشور منتشر گردید. سرانجام فرود نخستین شانزده فروند فانتوم F-4D در خاک ایران در 27 شهریور ماه سال 1347 صورت پذیرفت و هر شانزده فروند فانتوم تازه وارد به علاوه تعداد مشابهی که چندی بعد وارد ایران شدند بلافاصله به خدمت نیروی هوایی IIAF در آمدند. در سال 1351 ایران سفارش 177 فروند فانتوم F-4E جدید به همراه شانزده فروند فانتوم RF-4E که به مدل های شناسایی مشهور بودند و بیشتر آن ها را با عنوان «دم سفید» می شناختند را تسلیم آمریکا کرد. تا سال 1355 هجری شمسی، کلیه هواپیماهای سفارش داده شده به خدمت نیروی هوایی در آمده بودند.


چگونگی سریال دهی فانتوم های ایران

پس از تحویل نخستین سری فانتوم ها که از مدل D بودند، سازمان دهی و سامان دهی فانتوم ها در پایگاه های مختلف شکاری شروع شد. فانتوم های مدل D با شماره سریال های 67-14869 - 3-601 تا 68-6919 - 3-632 مشخص شدند. تا سال 1353، فانتوم های مدل D که هنوز در خدمت بودند دوباره سریال دهی شدند. اینبار شماره سریال ها از 665-3 شروع و به 691-3 خاتمه می یافت. گفته می شود که یک فروند فانتوم D و یک فروند فانتوم مدل E وجود دارد که هر دو دارای شماره سریال 668-3 هستند. در سال 1347 و پس از آغاز تحویل فانتوم های مدل D ایران سفارش 32 فروند فانتوم E را به آمریکا تقدیم کرد. تحویل این فانتوم ها با شماره سریال های 69-7711 - 3-633 تا 69-7742 - 3-664 در بهار سال 1349 به نیروی هوایی آن زمان آغاز شد. اولین سری فانتوم های E تحویل شده به ایران با موشک های هوا به زمین AGM-65 ماوریک که موشک های بسیار مرگ بار و تاثیر گذار در جنگ تحمیلی بودند سازگاری داشتند. اما مشکل این جا بود که این سری از فانتوم ها فاقد بالچه های لبه حمله برای مانورپذیری بیشتر بودند. این مشکل در اولین اورهال کلی فانتوم های ایرانی رفع شد و این سری ابتدایی فانتوم های E نیز به Leading Edge Slats مجهز گردیدند. سومین گروه فانتوم های ایرانی در سال 1349 سفارش داده شد. این گروه شامل 73 فروند هواپیمای فانتوم مدل E بود که با شماره سریال های 71-1094 تا 71-1166 و 73-1519 تا 73-1554 رجیستر شدند. کلیه هواپیماهای این گروه دارای بالچه های لبه حمله و البته کاملاً سازگار با موشک های هوا به زمین AGM-65 ماوریک بودند. 49 فروند از این هواپیماها از قبل به سیستم تشخیص دوست از دشمن یا IFF APX-80 و یک سیستم جدید ناوبری دیجیتالی مجهز بودند. نهایتاً آخرین گروه بزرگ فانتوم های مدل E در سال 1350 سفارش داده شد و این سری از فانتوم ها با سریال های 75-0222 تا 75-0257 ثبت گردیدند. اگر چه تحویل این سری از فانتوم ها کمی بیش از حد معمول طول کشید، برای مثال آخرین فانتوم این دسته در سال 1356 تحویل گردید، اما این فانتوم ها به بهترین و پیشرفته ترین تجهیزات روز مجهز بودند. این فانتوم ها نه تنها مجهز به حسگر های الکترواپتیکالی و تشخیص دوست از دشمن APX-80 بودند، بلکه از طراحی دوباره کاکپیت با جایگذاری سوئیچ ها و نشان دهنده ها این بار به شیوه ای منطقی تر و ارگونومیک تر که بعد ها مقدمه ساخت سیستم HOTAS نیز شد برخوردار بودند. سیستم سریال دهی فانتوم های مدل E ایران از سال 1354 تا کنون نامعلوم باقی مانده است. برای مثال سیستم سریال گذاری خاصی نیز موجود است که از 3-6501 اغاز و به 3-6691 پایان می پذیرد. این در حالیست که ایران 191 فانتوم E را دریافت نکرده است، بلکه تعداد فانتوم های این مدل از 177 فروند متجاوز نبوده است. این مسئله نشان می دهد که در سریال دهی این سری فواصلی نیز وجود دارد که هنوز ناشناخته مانده است.

شبح های تاریکی، فانتوم های شناسایی ایران

به قطع ماجرای فانتوم های RF-4E شناسایی ایران یکی از سری ترین و سر به مهر ترین رازهای تاریخ هواپیمای فانتوم است. در اوایل سال 1347 دو فروند فانتوم RF-4C از طرف آمریکا به ایران به امانت سپرده شد. این دو هواپیما با شماره سریال های 69-0369  و 69-0370 در حقیقت برای انجام یک سری ماموریت های فوق سری مشترک بین ایران و آمریکا در فراز مرزهای شوروی به ایران سپرده شده بودند. این دو هواپیما ظاهراً از پایگاه های آمریکا در اروپا به سمت ایران به پرواز در آمده بودند که بعد ها دوباره به همان پایگاه ها در آلمان و بریتانیا مراجعت کردند. جالب این جاست که درست یک ماه بعد از این جریانات، ایران شش فروند RF-4E را رسماً سفارش داد. بسیار جای تعجب دارد که در آن شرایط که شرکت مکدانل داگلاس که بازار بسیار گرمی داشت و مرتب از سوی کشورهای مختلف و البته نیروهای داخلی آمریکا به این شرکت سفارش می رسید، ساخت فانتوم های ایرانی را با سرعت هر چه تمام تر به پایان رساند. سه فروند فانتوم این گروه با شماره سریال های 72-0266 تا 72-0266 رجیستر شدند. باز هم عجیب بود که نخستین فانتوم ایرانی به آن سرعت در پاییز سال 1347 آماده شد و نخستین پرواز خود را نیز چندی بعد به انجام رساند. نخستین فروند از این فانتوم های شناسایی چند ماه بعد وارد ایران شد و این فرصت پیش آمد که آمریکا بتواند دو فروند فانتوم قرضی خود را دوباره به پایگاه های خود در اروپا بازگرداند. تعداد دقیق فانتوم های شناسایی ایران هنوز هم که هنوز است کاملاً فاش نشده است. در همان سال های نخست تحویل نمونه هایی شش تا دوازده فروندی از این فانتوم ها صورت پذیرفت که با تجهیزات بسیار پیشرفته شناسایی فوق سری تجهیز شده بودند و به دلیل پنهان بودن این موضوع حتی از دید برخی از خود غربی ها، این هواپیماها به Unknown Iranian Phantoms مشهور شده بودند. ظاهراً آمریکا برای پیشبرد اهداف شناسایی خود بر فراز خاک شوروی می بایست این فانتوم ها را به ایران تحویل می داد.


واحد های فانتوم های ایرانی در پایگاه های شکاری

در سال های دهه هفتاد میلادی ایران به شدت مشغول تجهیز ناوگان نیروی هوایی با هواپیماهای مختلف و پیشرفته آمریکایی بود و تنها انقلاب اسلامی بود که پایانی به وضعیت نامتعادل اسکادران های نیروی هوایی داد و آن هم به نوبه خود به دلیل قطع رابطه با آمریکا و ثبات نسبی هواپیماهای موجود در نیروی هوایی بود. در زمان آغاز جنگ، وضعیت واحد های فانتوم در خدمت در پایگاه های مختلف به صورت زیر بود:

 

یازدهمین وینگ شکاری های تاکتیکی: این گروه از فانتوم ها در پایگاه یکم شکاری مهرآباد مشغول به خدمت بودند. در این پایگاه، هواپیماهای فانتوم از مدل های F-4E و RF-4E به سر می بردند. یک زیر گروه کوچکتر از این فانتوم ها از سال 1359 در پایگاه چهارم شکاری خدمت می کردند. معمولاً هواپیماهای پایگاه یکم شکاری همیشه ثابت نیستند، برای مثال در حال حاضر بیشتر هواپیماهای خدمتی در پایگاه یکم از نوع MiG-29A هستند. تعداد محدودی فانتوم های مدل E برای اهداف آموزشی در این پایگاه موجود هستند که فعلاً دوران اورهال کلی خود را می گذرانند.

F-4E 3-6558: این هواپیما از نخستین فانتوم های ایرانی مجهز به توپ نصب شده در دماغه بود. این هواپیما در آغاز جنگ تحمیلی در یازدهمین وینگ شکاری های تاکتیکی مهرآباد خدمت می کرد. در مهر ماه سال 1359، این هواپیما موفق شد یک فروند MiG-23 عراقی را در چهار کیلومتری تهران سرنگون سازد.


هفت فروند فانتوم نیروی هوایی در حال برخاست همزمان از سطح باند


سی و یکمین وینگ شکاری های تاکتیکی: این گروه از فانتوم های مدل E و RF-4E در پایگاه سوم شکاری موسوم به نوژه همدان یا شاهرخی سابق خدمت می کردند.

F-4E 3-6529: این هواپیمای فانتوم در دوران جنگ تحمیلی در خدمت پایگاه سوم شکاری نوژه بود و تا پایان جنگ نیز در همان پایگاه مشغول خدمت بود. این فانتوم یکی از سه فانتومی بود که در آبان 1359 به همراه دو فانتوم دیگر استادیوم بدره در عراق را که محل نشست و برخاست برخی هلیکوپتر های عراقی بود بمباران کردند.

F-4E 3-6570: این فانتوم یکی از مشهورترین فانتوم های ایرانی موجود در پایگاه سوم شکاری است. این هواپیما همان جنگنده ای بود که در حمله به محل کنفرانس ملی بغداد در تیرماه 1362 به خلبانی شهید عباس دوران و کاپیتان منصور کاظمیان به کار رفت. پس از اصابت موشک زمین به هوای پایگاه ضد هوایی SAM Roland-2 به این هواپیما، کاپیتان کاظمیان از هواپیما خارج شده و پس از آن نیز به اصارت در آمد، اما با نزدیک شدن هواپیما به فرودگاه بین المللی بغداد، شهید دوران به همراه هواپیما به برج مراقبت فرودگاه برخورد کردند و بدین وسیله امنیت پدافند مشهور بغداد را زیر سوال بردند.

F-4E 3-6684: این هواپیما به نود و یکمین وینگ شکاری های تاکتیکی در پایگاه هوایی بندر عباس تعلق داشت اما در پاییز سال 1360 به عنوان نیروی تجدید قوا به سی و یکمین وینگ شکاری های تاکتیکی نوژه همدان پیوست. اکثر خلبانانی که با این هواپیما پرواز کرده اند از آن خاطرات خوشی به یاد دارند، این هواپیما موفق به شکار یک فروند MiG-21 عراقی نیز شده است.

RF-4E 2-6510: از جمله هواپیماهای فانتوم شناسایی بود که در جنگ تحمیلی و در آن هشت سال طولانی نبرد به آن آسیبی نرسید. در دوران جنگ، این هواپیما نیز در پایگاه سوم شکاری نوژه همدان مشغول به خدمت بود. در سال 1351 در ماموریتی شناسایی که به وسیله یکی از خلبانان نیروی هوایی شاهنشاهی ایران و یک وایزوی نیروی هوایی آمریکا بر فراز شوروی انجام می شد، چیزی نمانده بود که این هواپیما توسط یک فروند MiG-21SMT نیروی هوایی شوروی رهگیری شود. وایزوی آمریکایی با استفاده از  قدرت جنگ الکترونیک فوق العاده فانتوم شناسایی، مانع رهگیری این هواپیما از فاصله دور شد و خلبان MiG-21 شوروی مجبور شد برای انجام رهگیری تا فاصله کوتاهتری به فانتوم ایرانی نزدیک شود، که البته باز هم خلبان روس نتوانست کاری از پیش ببرد.

 

سی و دومین وینگ شکاری های تاکتیکی: این وینگ شکاری نیز در سال های ابتدایی جنگ در پایگاه سوم شکاری نوژه همدان یا همان شاهرخی سابق به سر می برد. دو اسکادران از هواپیماهای F-4 فانتوم اما اینبار از مدل D در این وینگ شکاری در حال خدمت بودند. در همان ابتدای جنگ، دو اسکادران فانتوم های D به هفتاد و یکمین وینگ شکاری تحویل شده و در عوض این گروه شکاری مجهز به هواپیماهای پیشرفته تر F-4E گردید. همچنین، تعداد چهار فروند هواپیماهای شناسایی RF-4E نیز به این وینگ تحویل شد که تا امروز در موقعیت خود مشغول خدمت اند. هواپیماهای این وینگ شکاری به طور مرتب در زمان جنگ در پایگاه چهارم شکاری، پایگاه وحدتی نزدیک دزفول نیز انجام خدمت می کردند و گاه به پایگاه نهم شکاری نیز فرستاده می شدند. در حال حاضر پایگاه سوم شکاری نوژه پایگاه اصلی هواپیماهای F-4E و RF-4E می باشد.

هواپیمای فانتوم D که در تصویر بالا مشاهده می کنید، نخستین هواپیمای فانتوم تحویل شده به ایران است. این هواپیما در سال نخست ورود به خدمت تحویل سیصد و هشتمین اسکادران تاکتیکی نیروی هوایی IIAF گردید و با شماره سریال 601-3 رجیستر شد. در سال 1352 این فانتوم به یادماندنی به پایگاهی در نزدیکی شیراز فرستاده شد و به خدمت هفتاد و دومین اسکادران جنگنده های تاکتیکی در آمد. در سال 1354 این هواپیما دوباره به همان پایگاه سوم شکاری یا پایگاه هوایی شاهرخی رجعت کرد و اینبار با شماره سریال 6697-3 شماره گذاری شد. این هواپیما نیز مانند دیگر فانتوم های D مجهز به سیستم هدایتگر لیزری AVQ-9 و بمب های هدایت لیزری GBU-10 بود. این هواپیمای فانتوم در جنگ های داخلی عمان و جنگ کردستان ایران به سلامت ماموریت های خود را به انجام رساند و در جنگ تحمیلی نیز در پایگاه های نوژه، دزفول و تبریز خدمت کرد.

F-4D -3-6712: تا به حال اطلاع دقیقی از نحوه سریال دهی این فانتوم در دست نبوده است. به این دلیل که تا زمان انقلاب اسلامی دوبار و از آن زمان تا کنون دوبار دیگر فانتومهای D سریال دهی شده اند، تشخیص سریال های اصلی که نیروی هوایی آمریکا در آن زمان برای این فانتوم ها در نظر گرفته بود تقریباً غیر ممکن است. این فانتوم یکی از فانتوم های مدل D ایران بود که در سال های پایانی حکومت پیشین به سیستم های پیشرفته RHAW مجهز شد. این سیستم به این فانتوم ها این قابلیت را می داد که به راحتی کار هدف گیری موشک های زمین به هوای عراقی را تحت نظر بگیرند و بدین صورت هواپیماهای دیگر آرایش پروازی را به مناطقی هدایت کنند که کمترین خطر ایشان را تهدید کند. به همین دلیل این فانتوم در بیشتر ماموریت های نفوذی عمیق در خاک عراق شرکت داشت و نقشی عمده را برای نیروی هوایی در زمان جنگ ایفا نمود. در زمان جنگ این هواپیما در اختیار هفتاد و یکمین و هفتاد و دومین اسکادران جنگنده های تاکتیکی بود و توانست در پاییز سال 1359 یک فروند MiG-21MF عراقی را سرنگون کند. این هواپیما نیز به سلامت از جنگ تحمیلی فارغ شد و هنوز هم در خدمت باقی است.

از سال 1379 تا کنون، نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران پس از اورهال کلی، جنگنده ها را با رنگ آمیزی جدیدی که ترکیبی از رنگ آبی آسمانی و خاکستری است تحویل می دهد. یکی از جنگنده هایی که به این رنگ در آمده است، یک فروند RF-4E با سریال نامعلوم است. این شیوه رنگ آمیزی قبلاً در F-14A ها و MiG-29A های اورهال شده نیز دیده شده است.

 

شصت و یکمین وینگ شکاری های تاکتیکی: این گروه جنگنده های تاکتیکی از شصت و یکمین و شصت و دومین اسکادران جنگنده های تاکتیکی در پایگاه ششم شکاری مستقر هستند و عمدتاً نیز مجهز به هواپیماهای F-4E می باشند. در این پایگاه هواپیماهای RF-4E نیز به انجام عملیات پرداخته اند. از سال 1352 تا سال 1369 شصت و یکمین اسکادران مجهز به چهار فروند RF-4E و شصت و دومین اسکادران مجهز به بیش از هشت فروند فانتوم شناسایی تا سال 1371 بوده است.

F-4E 3-6611: این فانتوم یکی از شش فانتوم متعلق به پایگاه شکاری بوشهر است که با استفاده از موشک های مرگبار ماوریک AGM-65A در پاییز 1359 نیروی دریایی عراق را در عملیات مروارید عملاً فلج ساختند و بخش بزرگی از این نیرو را از میان برداشتند.

F-4E 3-6645: این هواپیما نیز یکی از شش فروند فانتوم شرکت کننده در عملیات مروارید بود که به خلبانی سرهنگ یاسینی بسیاری از قایق های نیروی دریایی عراق را غراق نمود.

RF-4E 2-6507: این فانتوم شناسایی یکی از شناخته شده ترین «دم سفید» های ایران یا همان فانتوم های شناسایی فوق پیشرفته است که مستقیماً از انبار مهمات نیروی هوایی آمریکا به ایران آمده است. در سال های دهه 50 شمسی، این هواپیما بارها و بارها برای انجام ماموریت های شناسایی وارد خاک شوروی سابق گردید و در زمان جنگ نیز یکی از پرکارترین هواپیماهای شناسایی ایران بود که در ماموریت های زیادی بر فراز عراق شرکت جست. این هواپیما نیز متعلق به پایگاه شکاری بوشهر بود.

 

هفتاد و یکمین وینگ شکاری های تاکتیکی: این گروه جنگنده های شکاری با در اختیار داشتن هفتاد و یکمین اسکادران جنگنده های تاکتیکی مشتمل بر هواپیماهای F-4E در پایگاه حر در نزدیکی شیراز به خدمت مشغول بود.


دو فروند فانتوم ایرانی در حال حمل موشک های مرگبار AGM-65 ماوریک


نود و یکمین وینگ شکاری های تاکتیکی: این گروه از هواپیماها در پایگاه نهم شکاری بندرعباس با در اختیار داشتن نود و یکمین اسکادران جنگنده های تاکتیکی موسوم به «کوسه ها» و نود و دومین اسکادران جنگنده های تاکتیکی مجهز به هواپیماهای فانتوم F-4E مشغول خدمت بودند. این وینگ شکاری در سال 1367 که هواپیمای C-130 حامل خدمه پروازی در نزدیکی بندرعباس سقوط کرد و همه مسافران آن کشته شدند، منحل گردید. اگر چه این پایگاه در حال حاضر هیج واحد فانتومی را در خدمت ندارد، اما هنوز هم یکی از مهمترین پایگاه های هواپیمای فانتوم به شمار می رود. گاهی گروهایی از فانتوم های پایگاه سوم شکاری و پایگاه دهم شکاری برای انجام ماموریت هایی به این پایگاه ملحق می شوند.

 

صد و یکمین وینگ شکاری های تاکتیکی: این گروه جنگنده های نیروی هوایی در پایگاه دهم شکاری چابهار مستقر و مجهز به هواپیماهای F-4E بودند. پس از شروع جنگ، با توجه به این که در آن شرایط وجود جنگنده هایی در آن منطقه عملاً بدون استفاده به نظر می رسید، کلیه خدمه پروازی این پایگاه به همراه هواپیماهایشان به واحد های شکاری دیگر در مناطق استراتژیک تر فرستاده شدند. در سال 1369 این پایگاه دوباره سامان دهی شد و هواپیماهای F-4D سالم باقی مانده از جنگ تحمیلی به این پایگاه فرستاده شدند. یکی دیگر از تغییراتی که در سال آغاز جنگ تحمیلی صورت گرفت تحویل کلیه فانتوم های مدل D به هفتاد و یکمین وینگ شکاری های تاکتیکی در پایگاه حر در نزدیکی شیراز بود که بدینوسیله هفتاد و یکمین و هفتاد و دومین اسکادران جنگنده های تاکتیکی شکل گرفتند. البته بیشتر هواپیماهای این وینگ شکاری در زمان جنگ به پایگاه های نزدیک تر به میدان نبرد فرستاده شدند. 120 فروند هواپیماهای F-4E در زمان جنگ در سه پایگاه مهرآباد، نوژه و بوشهر تمرکز یافته بودند در حالی که پایگاه حر شیراز تنها مجهز به هواپیماهای فانتوم D در معیت هواپیماهای رهگیر F-14A بود. هواپیماهای شناسایی فانتوم در آن سال ها در همان سه پایگاه مهرآباد، نوژه و بوشهر به همراه هواپیماهای F-4E به عملیات می پرداختند اما در حال حاضر، تصور می شود که کلیه فانتوم های شناسایی به پایگاه سوم شکاری نوژه همدان تحویل شده باشند.

منبع:http://www.air.blogfa.com

نیروی هوایی ایران، حریفی سرسخت؟

(مقاله ای تحلیلی و جامع در مورد نیروی هوایی IRIAF )
مقدمه مترجم: تام کوپر نویسنده و محقق اتریشی یکی از معدود صاحب نظران هوانوردی نظامی غرب است که در مورد نیروی هوایی ایران و هواپیماهای در حال خدمت در این نیرو تا کنون مقالات و حتی کتاب های زیادی را به رشته تحریر در آورده است. در وضعیت فعلی منطقه و بحران های اخیر که خاورمیانه با آن روبروست، نگاه تمام جهانیان به کشور ایران دوخته شده است زیرا کشور دیگری موقعیت ژئوپلیتیکی و اهمیت اقتصادی و نظامی را که کشور ما در منطقه داراست ندارد. مسئله قدرت اتمی ایران و پافشاری سران کشورمان بر احقاق حقوق مسلم ایران در دارا بودن فناوری هسته ای برای مقاصد صلح آمیز موجب شده است تا توجه کشورهای مختلف دنیا به قوای نظامی ایران و بررسی امکان درگیری نظامی بین ایران و کشورهایی نظیر آمریکا و دولت های اروپایی معطوف شود. مقاله ای که در ادامه خواهید خواند، به تحلیل توانایی های نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران می پردازد و اهمیت وجود این نیرو در دفاع از کشورمان به عنوان تنها عامل بازدارنده و دفاعی در مقابل دشمن احتمالی را بررسی می نماید. لازم به ذکر است که ترجمه این اثر نماینده مطابقت عقاید نویسنده با نظر مترجم و تایید یا رد مسائل نیست و این مقاله صرفاً بازتاب افکار و ایده های نویسنده این مطلب می باشد.
 

رویارویی های اخیر ایران و غرب

آیا آمریکا و متحدانش هیچ گاه وارد مواجهه نظامی با ایران خواهند شد؟ این سوالی است که در ذهن بسیاری افراد شکل گرفته است. کاری به درستی یا نادرستی این امکان نداریم، ولی ظاهراً شواهد گواه بر این مدعاست که توانایی های نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران - IRIAF بسیار بیشتر از آن است که کارشناسان نظامی غربی پیش بینی کرده اند. در حالی که توجه عموم در دنیا به سمت وقایع خشونت آمیز در عراق و جنبه های مختلف «جنگ علیه تروریسم» جلب شده است، تنش های مرتبط با ایران نیز در حال افزایش است. به دنبال اشغال عراق در تابستان سال 2003، عملیات هوایی بسیاری اطراف ایران صورت گرفته است. بخش بزرگی از رویارویی های هواپیماهای ایرانی با جنگنده های آمریکایی بر فراز خلیج فارس صورت گرفته، در حالی که جنگنده های دو طرف به دفعات در طول مرزهای عراق و افغانستان با هم ملاقات کرده اند.


هواپیمای F-14 تامکت متعلق به نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران در حال گشت در جزیره خارک


موقعیتی سخت و پیچیده برای هر دو سو

در زمان تهاجم به عراق در مارس و آوریل سال 2003، جنگنده های فانتوم II نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران دائماً به انجام ماموریت های گشت هوایی CAP در مناطق نزدیک به دزفول و سنندج در منطقه کردستان می پرداختند به طوری که این گشت ها در تمام طول روز ادامه داشت. تا پاییز سال 2003 که به تدریج تنش ها میان ایران و آمریکا رو به افزایش می گذاشت، کم کم بر تعداد و اندازه فرمیشن های هواپیماهای پروازی ایران نیز افزوده شد. در نوامبر سال 2003 یک فروند هواپیمای آواکس E-3 Sentry متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا که در حال انجام گشت هوایی نزدیک مرز عراق بود تعداد شانزده فروند هواپیمای F-14 Tomcat نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران را در حال پرواز در ارتفاع سی هزار پایی و در داخل حریم هوایی ایران نزدیک شهر دزفول در یک آرایش پروازی واحد شناسایی کرد. همین فرمیشن تامکت های ایرانی تا زمانی که تامکت ها نواحی مرزی را به مقصد شرق کشور ترک گفتند، به مدت بیست دقیقه تعقیب شد. از سال 1997 که یک فرمیشن نه فروندی تامکت ها بر فراز خلیج فارس توسط نیروی دریایی آمریکا شناسایی شد، این بزرگترین و پر تعداد ترین گروه پروازی F-14 های ایرانی بود که توسط ارتش آمریکا ردیابی می شد.


خط تولید F-14 های ایران در کنار F-14 های آمریکایی در کارخانه شرکت گرومن

در سال 2005 نیز نه فقط F-4 فانتوم II های ایرانی، بلکه تعدادی سوخوهای Su-24MK فنسر و میراژهای F1BQ و F1EQ و حتی میگ های MiG-29A نیز در محدوده خلیج فارس توسط F-14 ها و F/A-18 های نیروی دریایی آمریکا دیده شدند. گشت های هوایی مکرر ایران در مرزهای عراق و پرواز هواپیماهای آمریکایی در حاشیه حریم هوایی ایران و حتی گاهی در داخل آن باعث بروز تنش هایی شد. با بروز این مشکلات سرانجام در ژانویه 2004 توافق هایی شفاهی و تنها در حد گفته هایی بین دو طرف صورت گرفت. به موجب این توافقات، دو طرف متعهد شدند که تحت هیچ شرایطی به هواپیماهای یکدیگر شلیک ننمایند. بنا بر گزارشات از آن زمان به بعد ارتش آمریکا از تعقیب و ردیابی سایه به سایه هواپیماهای گشتی ایرانی دست کشید، اما آن پرواز ها به همان منوال ادامه یافت و هواپیماهای ایرانی پس آن زمان نیز گاه و بیگاه بر روی رادارهای هوایی و زمینی آمریکا ظاهر می شدند. در ابتدای سال 2005، موقعیت باز هم تغییر کرد، و این تغییر اساساً به دلیل تردیدهای غرب در تحلیل توانایی های نظامی ایران صورت پذیرفت. در سال های 1980 و 1990 آمریکایی ها به اطلاعاتی که از سوی تعداد بسیاری از پرسنل ایرانی نیروهای مختلف که از زمان رخداد انقلاب در ایران به کشورهای غربی و خصوصاً آمریکا مهاجرت کرده بودند، دلخوش بودند، اما حالا شرایط تغییر کرده بود چرا که نه تجهیزات نظامی حال ایران با زمان قبل از انقلاب مطابقت داشت و نه افراد مشابهی زمام امور را در دست داشتند. همین مسئله باعث شد که آمریکا از جمع آوری اطلاعات در مورد قوای نظامی ایران از طریق منابع و مراجع انسانی دست کشیده و به نیروهای «ماشینی» رو بیاورد. امروزه جمع آوری اطلاعات و خبرگیری آمریکا شدیداً به رادارهای تجسسی، ماهواره ها و هواپیماهای جاسوسی بلند پرواز بستگی دارد. این مسئله موجب شد تا انبوه اطلاعات جدید به دست آمریکا بیفتد اما در عین حال به همان اندازه ارزیابی اهداف دولت ایران و توانایی های نیروهای نظامی ایران نیز برای آمریکا مشکل گردید.




هواپیمای F-14 تامکت ایرانی در حال تاکسی به سمت باند برخاست


اما مشکلات به همین پایان نیافت، چرا که غرب به شدت در پی بردن به چگونگی توسعه بخش نظامی و دفاعی کشور ایران ناتوان می نمود. بیشتر کارشناسان غربی هنوز هم پیش بینی ها و تحقیقات خود را در مورد قوای نظامی ایران بر پایه ی اطلاعات بیست سال قبل قرار داده اند که همین مسئله باعث به وجود آمدن تصورات غلط و پیش بینی های نابجایی شده است. برای مثال بیشتر غربی ها بر این باورند که تجهیزات نظامی که در سال های 1970 از آمریکا توسط رژیم قبلی حاکم بر ایران خریداری شده بود امروزه غیر قابل استفاده هستند در حالی که حقیقت چیز دیگریست. تصویری که از قوای نظامی ایران در ذهن غرب نقش بسته است به آرامی در حال تغییر است، بدین معنی که آمریکا و کشورهای عضو پیمان ناتو هنوز هم F-14 های ایران را در لیست تهدید های بالقوه قرار داده اند، هر چند که بسیاری از آنان بر این باورند که تعداد F-14 های قابل پرواز ایران از تعداد انگشتان دست فراتر نمی رود. بسیاری از آنان متقاعد شده اند که رادارهای AN/AWG-9 هواپیماهای تامکت ایرانی به دلیل عدم تامین قطعه های یدکی از کار افتاده اند و کلیه موشک های فینیکس موجود در انبارهای نظامی ایران نیز از همین نظر غیر قابل استفاده می نمایند. با همه این مسائل، غرب هنوز هم در مورد اینکه آیا ایران می تواند در صورت وقوع یک جنگ واقعی تجهیزات نظامی آمریکایی را به طور موثر به خدمت بگیرد یا خیر در شک و تردید است، به خصوص در مورد رادارهای AN/AWG-9 نگرانی های بسیاری وجود دارد. یکی از بزرگترین اشتباهاتی که کارشناسان نظامی غرب در مورد ایران مرتکب شده اند این است که آنان در طی چند سال گذشته نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران-IRIAF را یک نیروی «مرده» فرض کرده اند و به طور کلی قابلیت های این نیرو را نادیده گرفته اند. با این وصف نه تنها نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران-IRIAF یک نیروی کاملاً فعال است، بلکه باید اعتراف کرد که ابعاد تمرینی و تربیتی نیروهای انسانی این بخش نیز بسیار گسترده است. موج بزرگ فعالیت های اخیر نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران این واکنشهای شدیدی را در غرب برانگیخته است و به تدریج این ذهنیت که نیروی هوایی ایران به دلیل ناتوانی در نگهداری جنگنده هایش در حال بازنشسته و اوراق کردن هواپیماهای نیروی هوایی است را از بین برده است.

تصویر ماهواره ای تهیه شده از پایگاه یکم شکاری و فرودگاه قلعه مرغی





طوفان در فنجان چای

منابع نظامی آمریکا و بریتانیا مخصوصاً در صدد آزمایش واکنش ایران نسبت به عملیاتی که می خواستند به انجام برسانند برآمده اند. بر پایه آنچه نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران تا کنون انجام داده است، این دو کشور بر این عقیده اند که ایران آخرین حد قدرت دفاعی خود را به نمایش گذاشته است و به دلیل ضعف شدید شبکه راداری این کشور، تعقیب و گریز های بین هواپیماهای ایرانی و آمریکایی تا کنون برای ایران بدون ثمر بوده است. بیشتر منابع غربی به مثال هایی مانند ورود بی اجازه یک فروند هواپیمای آمریکایی در پاییز سال 2005 به حریم هوایی ایران اشاره می کنند. یک هواپیمای تانکر سوخت رسان KC-135 آمریکایی در نوامبر سال 2005 اشتباهاً وارد مرزهای هوایی ایران شد و حدود چهل دقیقه را نیز در آسمان ایران بدون هیچ مزاحمتی سپری کرT به گفته این منابع این مسئله نشان از ضعف شدید قدرت رهگیری هوایی ایران را دارد؛ البته بهتر است بدانیم که این منابع توافقات شفاهی را که دو طرف را ملزم به عدم شلیک به هواپیماهای یکدیگر می کرد را از یاد برده اند. شاید به سخن دیگر ایران «نخواسته» است که هواپیماهای آمریکایی را که بدون اجازه وارد حریم هوایی این کشور می شدند هدف قرار دهد. البته منابع ایرانی این گفته ها را نه تصدیق می کنند و نه رد می نمایند. آن ها به طور سربسته به این واقعیت ها معترفند که بهترین کنترل را بر حریم هوای خود ندارند، رادارهای زمینی شان به زحمت می تواند برخی مناطق ایران را پوشش دهد، شبکه ارتباطی شان کامل و کافی نیست و فرماندهی آن ها در برخی نقاط حساس به بهترین وجه ممکن صورت نمی پذیرد؛ اما همین منابع به شدت بر این مسئله پافشاری می کنند که جنگنده های نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران-IRIAF اخیراً به طور کامل ارتقا یافته و اورهال شده و از بهترین سرویس های ممکن گذشته اند و در حال حاضر در بهترین شرایط موجود عملیاتی به سر می برند. یکی از جالبترین مسئله های قابل توجه این است که IRIAF گشت های مکرر هواپیماهای آمریکایی را در مرزهای خود را یک تمرین به موقع و البته منبع مطئمنی برای جمع آوری اطلاعات در مورد هواپیماهای آمریکایی و توانایی های آن ها قلمداد کرده است!


هواپیمای F-14 Tomcat ایرانی در حال سوختگیری بر فراز رشته کوه های البرز
[hr]
بر خلاف سال 2003 که گزارش های متعددی از روئیت تامکت های ایرانی توسط خلبان های آمریکایی رسیده بود، آن دسته از خلبانان نیروی دریایی آمریکا که بیشتر در خلیج فارس به گشت می پردازند به ندرت درباره وجود تامکت در آن منطقه سخن گفته اند. در عوض، بیشتر همین خلبانان با هواپیماهای F-4E ،Su-24MK و میراژ F1EQ متعلق به نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران ملاقات هایی مکرر داشته اند. گزارشهای معدودی هم از روئیت تامکت های ایرانی در آن منطقه ثبت شده است، اما بیشتر این تامکت ها هنگامی سر راه سبز شده اند که خلبانان آمریکایی به خود جرات نفوذ عمیق تر در حریم هوایی ایران را داده اند. به نظر می رسد همین مسئله یکی از دلایلی بوده است که ارتش آمریکا تامکت های ایرانی را بلااستفاده دانسته است. اما از سوی دیگر ایرانیان اعلام می کنند که غیاب تامکت ها، به علت حفظ این قدرت بزرگ رهگیری هوایی ایران برای مواقع ضروری تر و البته حفظ اسرار مربوط به آنان است.


بازدید مقام رهبری از پایگاه شکاری چابهار و فانتوم F-4D پشت سر ایشان
[hr]
در شرایطی که تامکت های آماده در آشیانه هایشان خفته اند، دیگر جنگنده های IRIAF مرتباً در مرزهای ایران دیده می شوند. در تابستان سال 2005 سوخو Su-24 های بسیاری در حال عملیات بر فراز خلیج فارس مشاهده شدند که عمده این هواپیماهای بمب افکن مجهز به موشک های ضد کشتی چینی C802K-2 بودند. موشک C802K-2 یک موشک ضد کشتی مجهز به موتور توربوجت و دارای بردی معادل 120 کیلومتر می باشد که در شرایط کنونی تحت لیسانس چین در ایران با نام موشک «نور» تولید می شود. موشک نور و هواپیماهای Su-24 از بالقوه ترین و تهدیدآمیز ترین خطرات برای ناوها و ناوچه های آمریکایی و بریتانیایی در خلیج فارس به شمار می آیند. فانتوم های ایرانی هم که در آن ناحیه مشاهده شده اند بیشتر مسلح به موشک های AIM-7 Sparrow و AIM-9 Sidewinder بوده اند.


هواپیمای F-4 Phantom II متعلق به IRIAF در حال حمل موشک های اسپارو
[hr]
موشک اسپارو سوار بر فانتوم های ایرانی گواه این حقیقت است که رادارهای AN/APQ-120 هواپیماهای فانتوم ایرانی هنوز هم مشکلی برای شلیک این موشک ها ندارند و مشکل قطعات یدکی این رادارها ظاهراً حل شده است. این مسئله مهر تاییدی بر توانایی های بومی ایرانی است، چرا که بیشتر منابع غربی بر این باور بودند که فانتوم های ایرانی دیگر به دلیل مشکل قطعات یدکی رادار قادر به شلیک موشک های اسپارو نیستند. اگر وجود موشک های اسپارو زیر بال های فانتوم های ایرانی حقیقت داشته است، پس پرواز تامکت های ایرانی مسلح به موشک های کشنده فینیکس نیز نمی تواند دور از انتظار باشد. رویارویی بین هواپیماهای دو طرف اگرچه در بیشتر دفعات شامل مانورهای تهاجمی و جسورانه از هر دو طرف بوده است، اما همیشه با صلح و آرامش پایان یافته است. از یکی از این مواجه ها می توان به رویارویی یک فروند F-4E نیروی هوایی ایران که به وسیله یکی از جوانترین و جسورترین خلبانان ایرانی هدایت می شد و یک فروند F/A-18 نیروی دریایی آمریکا اشاره کرد که در طی این درگیری بدون قربانی، فانتوم ایرانی سعی کرد هواپیمای آمریکایی را به داخل خاک ایران کشانده و به یکی از سایت های پرتاب موشک های زمین به هوای SAM ایران نزدیک کند که البته این تلاش برای هواپیمای ایرانی ناموفق بود.

سرلشگر منصور ستاری در حال دست دادن با خلبان F-5

تربیت خلبانان ایرانی در روسیه

خلبانان ایرانی و آمریکایی، هر دو از چنین درگیری هایی ظاهری با اعتماد به نفص صحبت می کنند. اما آن دسته خلبانان ایرانی مسن تر نیروی هوایی که در آمریکا تحصیلات خلبانیشان را به پایان رسانده اند و دارند به دوران بازنشستگی نزدیک می شوند، با غرور و افتخار بیشتری از توانایی ها، مهارت ها و جسارت بیشتر نسل جدید خلبان های ایرانی سخن می گویند. هر واحد جنگنده-بمب افکن و جنگنده-رهگیر ایرانی سالانه حداقل در پنج تمرین عمده هوایی شرکت می جویند. به علاوه در تابستان سال 2003 و بار دیگر در سال 2004 گروهی متشکل از 31 خلبان ایرانی هواپیماهای میگ MiG-29 و Su-24 و تکنسین های زمینی به منظور شرکت در تمرینات زنده شلیک موشک به پایگاه هوایی کوبینکا در روسیه فرستاده شدند و در همین سال دو گروه دیگر نیز به پایگاه های دیگری سفر کردند.

هواپیمای تامکت ایرانی در حال سوختگیری هوا به هوا
[hr]
مسکو بارها تلاش کرده است که از روابط در حال رشد ایران و روسیه به نفع خود بهره بجوید، اما ظاهراً در اثر مسائلی چون بحران چچن و مشکلاتی که در اثر ساخت نیروگاه اتمی بوشهر به وجود آمده است کمی به زحمت افتاده است. در سال 2003 روسها تعداد 22 فروند رهگیر میگ MiG-31 Foxhound دست دوم را همراه با ضمانت تامین قطعات یدکی این هواپیماها به مدت پنج سال و سرجمع به قیمت 470 میلیون دلار آمریکا برای فروش به ایران پیشنهاد دادند. به زودی سازمان سیا CIA نیروی هوایی آمریکا USAF را از خطر تصاحب رهگیر قدرتمند MiG-31BM آگاه کرد، چرا که زوج تامکت و فاکس هاوند می توانست برای هر کشوری کابوسی دهشتناک باشد. بنابراین قبل از اینکه ایران به پیشنهاد روسیه پاسخی بدهد، نیروی هوایی آمریکا درخواست خرید این تعداد رهگیر مدرن را به قیمتی بالاتر از آنچه که مسکو به تهران پیشنهاد کرده بود تسلیم روسیه کرد. جالب اینجاست که پنتاگون نمی خواست فقط مانع خرید میگ MiG-31 ها توسط ایران شود، بلکه خود نیز مایل بود که نگاهی به تکنولوژی این رهگیر توانمند بیندازد. خرید فاکس هاوند ها توسط آمریکا علی رغم آن بود که در سال های 1980 توسط جاسوسی به نام مستعار «دونالد» به اطلاعات ذیقیمتی از این جنگنده دست یافته بود و یک بار دیگر در سال 1997 که یک خلبان روسی به کشوری از جمهوری های استقلال یافته از شوروی سابق که دوست آمریکا به شما می آمد پناهنده شده و هواپیمای خود را نیز در اختیار آن ها قرار داده بود دانستنی های دیگری را درباره این جنگنده کشف کرده بود.

هواپیمای Su-24 متعلق به نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران
[hr]
چندین بار دیگر روسیه درصدد فروش میگ MiG-29 های دیگر نیز به ایران شده بود اما ظاهراً غیر از تحویل سال 1990 هیچ میگ MiG-29 دیگری به ایران تحویل نشده است. با استناد بر گزارشات البته تایید نشده رسانه های روسی، 14 فروند هواپیمای میگ MiG-29 در سال 1990 توسط ایران خریداری شد، تعداد 20 فروند دیگر در سال 1991 به این مجوعه اضافه گردید و در بین سال های 1994-1993 هم 6 فروند دیگر به ایران تحویل شد. اگرچه نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران می کوشد که تعداد میگ 29 های فعال این نیرو را بیشتر از سال های قبل نشان دهد، اما ظاهراً هیچ مدرک تصویری که دال بر فعالیت و خدمت این چهل فروند میگ روسی باشد در دسترس نیست. به جرات می توان گفت که روابط ایران و روسیه در سال های اخیر به قدری گسترش یافته است که خرید تجهیزات نظامی روسی مانند موشک های پدافندی S-300 SA-10 Grumble و هلیکوپتر های میل Mi-8/17 توسط ایران دیگر از کشورهای استقلال یافته از شوروی انجام نمی پذیرد بلکه خریدها به طور بی واسطه از روسیه انجام می پذیرد. برای مثال ایران از سال 2003 سفارش خرید هلیکوپترهای میل Mi-17 را مسقیماً به شرکت Kazan Helicopters داده است و در دسامبر سال 2005 برای نخستین بار پس از سال 1990 سفارش تحویل تسلیحاتی چون سی دستگاه سامانه های پدافندی Tor-M1 SA-15 Gauntlet را تسلیم مسکو کرده است. با این وضع رشد نرخ خرید تسلیحات از روسیه توسط ایران تعداد افراد و کارشناسان روسی که احتمال خرید اسکادران های بزرگ Su-27 فلانکر و Su-30 را می دهند بسیار اندکند. اگر چه برخی مقامات نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران نسبت به خرید این جنگنده های مدرن از خود تمایل بسیاری نشان داده اند، اما حکومت اسلامی ایران ظاهراً علاقه چندانی به هرچه قدرتمندتر کردن IRIAF ندارد، چرا که هنوز هم وفاداری این نیرو نسبت به حکومت ایران ثابت نشده است. شاید اینکه به همراه هر تکنسین و خلبان ایرانی که به روسیه می رفت یک محافظ شخصی یا یک مامور امنیتی نیز فرستاده می شد تا از پناهندگی احتمالی یا ارتباطات ناخواسته جلوگیری کند، دلیلی بر همین تصور بود. در کنار این مسائل، به نظر می رسد ایران تمایل خود را برای خرید تسلیحاتی که احتمالاً در آینده نخواهد توانست در داخل کشور مونتاژ کند از دست داده است. مثال این موضوع عدم موفقیت در بدست آوردن لیسانس تولید موتورهای جنگنده های روسی است. همچنین، روسها نسبت به تحویل مدارک و راهنماهای کامل فنی تسلیحاتی که قبلاً به ایران فروخته اند بی میل عمل می کنند، و این چیزیست که شاید به مزاج ایرانیان خوش نیاید چرا که آن ها همیشه همراه تجهیزات نظامی آمریکایی که در دهه 1970 می خریدند راهنماهای کامل فنی را دریافت می داشتند.

هواپیماهای سوخو Su-24 ایرانی در حال پرواز بر ناحیه خلیج فارس
[hr]
نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران در حال حاضر از زیربنایی نسبتاً توسعه یافته با توانایی پشتیبانی کامل فنی هواپیماهای ساخت آمریکا که در خدمت دارد برخوردار است. این زیربنای جدید زیرساخت قدیمی را که برپایه تکنولوژی کاملاً متفاوت و البته با هزینه های سرسام آور بنا شده بود تقریباً بی استفاده می سازد. در مورد هواپیماهای فلانکر هم باید گفت که هم فرمانده نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران و هم دولت حاکم می دانند که سال ها طول خواهد کشید که روسیه جنگنده ی Su-27 ی مطابق شرایط آن ها بسازد و آن را با زیرساخت هوایی ایران هماهنگ سازد و خلبانانی را برای پرواز دادن این جنگنده ها تربیت کند. حتی اگر این امکانات همه و همه فراهم آیند باز هم هیچ تضمینی برای دفاع کامل از حریم هوایی ایران در برابر یک حمله قوی و شدید نیروی هوایی و نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا نیست. 











روابط ایران با فرانسوی ها

روس ها تنها کسانی نبودند که در فروش تجهیزات نظامی به ایران تلاش می کردند. نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران در سال 2000 دست به آزمایش موشک های هوا به هوای R550 ماژیک ساخت فرانسه روی هواپیماهای میراژ F1EQ خود زده است. هواپیماهای میراژ F1EQ و F1BQ در سال 1991 با توافق بین دو کشور ایران و عراق برای جلوگیری از تخریب به وسیله نیروهای متحد از عراق به ایران فرستاده شدند. با کمک چندین خلبان پاکستانی و البته سه هواپیمای پر از قطعات یدکی میراژ ها که در همان زمان از عراق به ایران فرستاده شده بودند، نیروی هوایی هواپیماهای میراژ را در سال 1993 به خدمت خود در آورد. در ابتدا جنگنده های میراژ در پایگاه سوم شکاری نوژه نزدیک همدان مستقر شدند، اما به زودی به پایگاه جدید و تازه بازسازی شده مشهد یا پایگاه چهاردهم شکاری فرستاده شده و به خدمت صد و چهلمین گروه جنگنده های تاکتیکی در آمدند. علی رغم از دست رفتن یکی از میراژهای دو سرنشینه F1BQ نزدیک پایگاه مشهد در تابستان 2001 که به وسیله یک موشک دوش پرتاب قاچاقچی های افغانی مواد مخدر ساقط شده بود، بنا بر جدیدترین گزارشات بین 18 تا 20 فروند هواپیمای میراژ F1BQ و F1EQ در خدمت نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران می باشد. همانطوری که قبلاً گفته شد، هواپیماهای میراژ IRIAF نه تنها در مرزهای شرقی ایران فراوان دیده شده اند، بلکه نمونه های بسیاری از مشاهده آن ها بر فراز خلیج فارس نیز دیده می شود. با استناد بر اخباری که از منابع خبری نیروی هوایی فرانسه به دست می رسد، ایران در سال 2000 تعداد هزار فروند موشک ماژیک را از فرانسه برای خرید درخواست نمود. ایرانی ها از عملکرد عالی هواپیماهای میراژ و البته موشک های ماژیک در تست ها و خصوصاً درگیری های هوایی شبیه سازی شده بین این جنگنده و هواپیماهای پروازکننده در ارتفاع کم و هلیکوپتر ها بسیار شگفت زده شده بودند. منابع ایرانی اظهار می کنند که نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران از آزمایش این موشک ها و هواپیماهای میراژ نتیجه گرفت که موشک ماژیک جایگزین بسیار خوبی برای موشک های قدیمی AIM-9P2 سایدوایندر آمریکایی و R-73 آرچر روسی است. ظاهراً برای ایرانی ها نگهداری موشک های ماژیک و هواپیماهای میراژ بسیار آسانتر از نگهداری میگ MiG-29 ها و البته هواپیماهای قدیمی آمریکایی بود. در کنار اینها، عملکرد پروازی میراژ F1 همیشه در حد جنگنده مانورپذیر F-5 ارزیابی می شد، در حالی که میراژ جنگنده ای با قدرت بیشتر و البته مستعد تر برای نبردهای هوایی بود.


هواپیمای F-4E فانتوم متعلق به نیروی هوایی جمهورس اسلامی ایران


فرانسه که از واکنش ایرانیان به آزمایش های موفق موشک های ماژیک MkII دلگرم شده بود، در همان سال پیشنهاد یک بسته تسلیحاتی شامل 62 فروند میراژ F1CT، پانصد فروند موشک R550 ماژیک و ضمانت تامین قطعات یدکی پنج یا ده ساله بسته به انتخاب را به ایران تقدیم کرد. این بسته همچنین شامل کمک های فنی و البته پشتیبانی از جهت حفظ میراژهای موجود در خدمت بود، اما تهران به دلیل عدم تامین بودجه مورد نیاز این خرید توسط دولت پیشنهاد فرانسوی ها را رد کرد. البته پیشبینی می شد ایران در سال 1997 در قبال ارائه کمکهای فنی و سرویس هواپیماهای سوخو 24 لیبی، تعداد قابل ملاحظه ای موشک های ماژیک از آنان در سال 1997 دریافت کرده بود. شاید عدم خرید از فرانسه به دلیل بی میلی حکومت ایران در سرمایه گذاری روی نیروی هوایی بود. همین مسائل سرانجام منجر به توسعه طرح موشک فاطر، موشکی بر پایه ی موشک AIM-9P2 سایدوایندر با بدنه و موتور قبلی منتها با اویونیک کاملاً جدید شد. شاید توسعه همین موشک جدید بود که خرید موشک های R550 ماژیک، موشک های سفارش داده شده R-73 و R-27 روسی را لغو کرد.


میگ های MiG-29A متعلق به IRIAF مجهز به موشک های R-27 Alamo


نجواهایی از تسلیحات چینی

این امکان وجود داشت که تهران در اواخر سال 2000 معامله ای را برای خرید قطعات یدکی میراژها انجام داده باشد، چرا که قطعات یدکی که در سال 1991 به همراه میراژهای عراقی به ایران آورده شدند و همچنین آن دسته قطعاتی که از لیبی خریداری شدند بسیار کم تعداد و برای میراژهای نیروی هوایی کافی نبودند. شاید به دلیل همان خرید احتمالی باشد که میراژهای IRIAF هم اکنون عملیاتی و البته بسیار فعال هستند. چندین سال پیش شایعاتی منتشر شد که خبر از انطباق و سازگاری موشک های ماژیک با میگ های MiG-29 ایرانی داشت، این موضوع در مورد هواپیماهای F-4 و F-5 هم صادق بود. همین شایعات پایه و اساسی شد برای شایعاتی دیگر که از جمله آن ها می توان به خرید تعداد قابل توجهی موشک های ماژیک از فرانسه توسط ایران اشاره کرد. اما در حقیقت مسئله چیز دیگری بود. نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران در سال 1992 پروژه ای را برای نصب موشک های چینی حرارت یاب PL-7 که خود کپی ناقصی از موشک ماژیک بودند بر روی هواپیماهای F-4 و F-5 راه اندازی کرد. در نمایشی در پایگاه یکم شکاری یا فرودگاه مهرآباد در سال 1995 هواپیماهای F-5 با ریل های جدید موشک های چینی به پرواز درآمدند. این هواپیماها همگی مجهز به موشک های تقریباً بی مصرفPL-7 در موقعیتی عجیب در نوک بال ها نصب شده بودند. این پروژه که با هزینه ای چند میلیون دلاری راه افتاده بود، ابتدا به کمک تکنسین های چینی شروع شد، اما نتایج چندان رضایت بخش نبود. با صدای اعتراضاتی که از پرسنل نیروی هوایی شنیده شد، سرانجام انجام پروژه به کمک چینی ها لغو گردید و پروژه به مجتمع تجهیزات الکترونیکی نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران واگذار شد. این بار موشک PL-7 روی هواپیماهای MiG-29 و F-4 نصب شد. با اینکه موشک PL-7 به تعداد زیاد و البته با قیمت ارزان در اختیار ایران بود، اما هرگز نیروی هوایی این موشک را اسلحه ای واقعاً قابل عملیات روی هواپیماهای ذکر شده به حساب نیاورد.


هواپیماهای F-5 ایرانی مجهز به موشک های AIM-9P2


نه تنها هواپیماهای آمریکایی که در اختیار ایران بودند برای نصب این موشک نیازمند تغییرات عمده بودند بلکه موشک PL-7 جستجوگر بسیار ضیعفی نیز داشت و برد کم آن نیز تقریباً مانع هر گونه هدف گیری با آن می شد. پس از آن که نصب همین موشک روی هواپیمای شنیانگ F-7N هم نتیجه ی چندان دلچسبی به بار نیاورد، اینبار ایران موضع مخالف و سر سختانه ای در مورد خرید هر گونه سلاح از چین به خود گرفت. موشک های C802K ضد کشتی که در سال 1997 به همراه ماشین آلات مورد نیاز برای تولید در داخل کشور خریداری شدند، تنها پس از آزمایشهای بسیار سخت گیرانه و در شرایط کاملاً واقعی موشک C801 که نمونه قدیمیتر C802 به شمار می آمد امکان سفارش آن ها به وجود آمد. علی رغم شایعات بسیاری که وجود دارد، منابع آگاه مهر تاییدی بر عدم علاقه ایران برای خرید هر گونه تسلیحات یا جنگنده جدید چینی زده اند.

هواپیمای F-14 تامکت-تصویر متعلق به دوران قبل از انقلاب

دوران سوم حیات تامکت در ایران

تا سال 2000 هنوز فرماندهی نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران و دولت ایران در مورد سرانجام پروژه های بومی، به خصوص تولید موشک در داخل کشور مطمئن نبودند. به همین دلیل نصب موشک های ساخته شده در داخل کشور روی جنگنده ها لغو شد و موشک های PL-7 و ماژیک برای پر کردن انبار مهمات نیروی هوایی خریداری شدند، چرا که هواپیمای های آمریکایی، روسی و فرانسوی این نیرو برای جنگیدن نیاز به تسلیحات داشتند. اگر چه بخش دفاعی ایران قدم مهمی به سوی جلو برداشته بود، اما انگار مسئله کمبود موشک های هوا به هوای موثر هنوز هم رفع نشده بود. همین که ظرفیت تولید برای ساخت انواع موشک ها و پروژه های دیگر تقسیم شده و برای هر یک ظرفیتی مستقل اختصاص داده نشده بود نشان دهنده این بود که نیروی هوایی هنوز هم بر سر تامین بودجه موردنیاز مشکلات بسیاری دارد و تولید بومی موشک در ایران هنوز به حد تولید انبوه نرسیده است. با این حال تلاش ها در جهت پیشبردن همین تعداد پروژه های فعلی هم در حال انجام است. یکی از همین نمونه ها که قبلاً نیز از آن بحث شد، موشک فاطر است. موشک فاطر در حقیقت همان موشک AIM-9P2 سایدوایندر است که با همان موتور و بدنه قبلی عرضه می شود اما اساساً از نظر الکترونیک پروازی تغییرات مهمی به خود دیده است. پیشرفت هایی که در اویونیک این موشک مشاهده می شود کاملاً ریشه بومی و ایرانی دارد که این خود جای امیدواری است. نصب این موشک با نصب سایدوایندر روی هواپیماها تفاوتی ندارد و به همین جهت، نیازی به خرج های اضافه برای سازگارساختن هواپیماها با موشک جدید نیست. موشک فاطر حدود سه سال است که به خدمت گرفته شده است و گزارشها حاکی از آن است که این موشک به تعداد قابل توجهی در انبار نیروی هوایی موجود است.


هواپیمای F-14 تامکت ایرانی که به طور کامل با موشک های سایدوایندر، اسپارو و فینیکس لود شده است.


برنامه تولید موشک AIM-54 Phoenix به روش مهندسی معکوس و با کمک سازمان های دیگر دفاعی ایران از دیگر پروژه هایی است که نیروی هوایی در سال های اخیر بدان مشغول بوده است. 270 فروند موشک AIM-54 فینیکس به اضافه 10 فروند موشک مشقی تمرینی که در زمان حکومت قبلی ایران از آمریکا خریداری شدند تعدادشان در زمان جنگ تحمیلی ایران و عراق تقریباً به نصف مقدار قبلی رسید و تصور می شود هم اکنون نیروی هوایی تعداد 160 فروند موشک فینیکس را که شاید 40% آن ها عملیاتی باشند در اختیار دارد. برخی منابع غیر معتبر اذعان می دارند که این تعداد موشک فینیکس عملیاتی نیروی هوایی به وسیله بسته های سرویس و تعمیری که به طور پنهانی خریداری شده بود هنوز هم قابلیت شلیک دارند. هواپیماهای F-14A تامکت نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران در سرنگون ساختن تعداد بسیاری از میگ ها، سوخو ها و میراژهای عراقی در جنگ ایران-عراق به وسیله موشک های AIM-54 Phoenix به طور عمده، AIM-7E-2/4 و AIM-9P2 نقش به سزایی را ایفا کردند. هواپیماهای تامکت ایرانی که به وسیله خلبانان با تجربه که در آمریکا آموزش دیده اند هنوز هم در نبردهای ساختگی و مصنوعی علیه خلبانان تازه کاری که با میگ MiG-29 های ایرانی پرواز می کنند صر نظر از اینکه هواپیمای دشمن در دیدشان باشد یا نباشد پیروز می شوند. F-14 به عنوان پایه ای ترین هواپیمای رهگیر نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران نه تنها عملیاتی نگه داشته شده است، بلکه سرمایه گذاری های فراوانی بر ارتقا سیستم ها و توسعه توانایی های این جنگنده مقتدر صورت پذیرفته است. با وجود این ها، ایرانی ها مشکلات بسیار بزرگی را بر سر عملیاتی نگه داشتن کامل F-14 ها و موشک های فینیکس متحمل شدند.


هواپیمای F-14 تامکت ایرانی در نمایشگاه دفاع مقدس

برای مثال تامین باتری های حرارتی موشک فینیکس از سال 1987 تقریباً متوقف شد و برای حل این مشکل، یا نیروی هوایی می بایست به طور پنهانی این قطعات را تهیه می کرد یا اینکه با قبول کیفیت کمتر به طور بومی آن را در کشور تولید می کرد. اگر چه مشکلات کمتری بر سر راه سرویس رادار AN/AWG-9 پیش آمد، اما اجزای دیگر اویونیک تامکت مانند ACCM یا کامپیوتر کنترل موشک هوابرد باعث دردسر های بسیاری شد. اما ظاهراً این مشکلات نمی توانست خللی در تصمیم نیروی هوایی ایران در عملیاتی نگه داشتن هواپیماهای F-14 ایجاد کند، چرا که تصمیماتی مبنی بر تولید قطعات فوق الذکر به طور بومی و همچنین ساخت موشک AIM-54 فینیکس به روش مهندسی معکوس نیز گرفته شد. بعد از فاز تحقیقی که سال ها به طول انجامید، سرانجام تولید آزمایشی نمونه ای از موشک فینیکس آب-خنک که نیازی به سیال خنک کننده از طرف هواپیمای حامل نداشت، یعنی چیزی شبیه به موشک AIM-54C با دو سال قبل با سرعتی بسیار کم شروع شد. در طی آزمایشات، مشکلاتی برای موشک بومی فینیکس پیش آمد که به زودی رفع گردید و تعداد 30 فروند از همین موشک ها در تابستان سال 2005 وارد خدمت شد. تولید کند این موشک هنوز هم ادامه دارد.

هواپیمای F-14 تامکت ایرانی با رنگ آمیزی جدید

علاوه بر این تولیدات، تلاش ها برای بهبود بخشیدن دیگر توانایی تامکت های ایرانی هم ادامه دارد. زمانی که هواپیمای آواکس آمریکایی 16 فروند تامکت ایرانی را شناسایی کرد، به زودی سازمان جاسوسی نظامی آمریکا اعلام کرد که این تعداد دو سوم کل تعداد تامکت های عملیاتی ایران است. با استناد بر گزارشهای سازمان جاسوسی آمریکا، ایران 29 فروند تامکت فعال و عملیاتی و 28 فروند تامکت غیر عملیاتی دارد. ممکن است که این اطلاعات در زمان نشر درست بوده باشند، اما حقیقت امر در زمان حاضر چیز دیگریست. در سایه حضور بیش از پیش آمریکا در منطقه و البته تهدید تجهیزات و راکتور های اتمی ایران توسط اسرائیل، کلیه بخش های نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران و صنایع هواپیماسازی ایران دست به دست هم داده اند تا تعداد تامکت های عملیاتی را هر چه بیشتر کنند. البته تهران هم این فعالیت ها را هیچ گاه مخفی نکرده است و همانطور که می دانیم بارها تصاویری از فعالیت و پرواز تامکت های ایرانی در چند سال اخیر دیده شده است، که البته همین فرصتی است تا کارشناسان از روی شماره سریال تامکت های مختلف به بررسی تعداد دقیق تامکت های در خدمت بپردازند. همه شواهد ظاهراً دال بر این حقیقتند که تعداد تامکت های فعال ایران که در حال گذراندن دوران اورهال کامل و در شرف ورود به خدمت دوباره هستند، بیش از 44 فروند از 57 فروند باقی مانده در زمان حال می باشد. با وجود تمام این پیشرفت ها، هنوز نشانه واقعی از هیج تامکتی مجهز به اویونیک و یا موتورهای روسی و یا حتی دریافت کمک از طرف روس ها و یا چینی ها دیده نشده است. در عوض ایرانی ها در حال یافتن راه حل هایی برای مشکلاتشان هستند که بتوانند مسائل را در داخل کشورشان حل نمایند. پردازنده های دیجیتالی جدید، سیم کشی جدید، سیستم خنک کننده جدید برای رادار نیمه دیجیتال AN/AWG-9 و تسلیحات هوا به زمین جدید که همگی به طور بومی توسعه یافته اند نشان از میل ایرانی ها به تولید تجهیزات در داخل کشور دارد.


هواپیمای F-14 تامکت ایرانی در حال فرود و فول لود







پروژه موشک هاوک هوا پرتاب

جدا از موشک فاطر که به راحتی روی هواپیماهای F-4 و F-14 بدون هیچ مشکلی نصب می شد، ایرانیان ریل های پرتاب موشک نزدیک برد روسی آرچر R-73 را هم برای نصب این موشک روی هواپیماهای فوق الذکر تولید کردند. به علاوه، نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران مدت هاست که هواپیماهای تامکت خود را با موشک هوا به هوایی که به طور بومی آن را طراحی کرده است مسلح نموده است. این موشک که سجیل یا AIM-23C یا یاسر هم خوانده می شود، نمونه ای از موشک ضد هوایی زمین به هوای هاوک یا MIM-23B آمریکایی است. گفته می شود که کوشش برای ساخت چنین موشکی در حقیقت از جایی شروع شد که اسرائیل دست به استارت پروژه ی Distant Thunder یا Distant Reach کرد. در این پروژه، نیروی هوایی اسرائیل و صنایع هواپیماسازی این رژیم تلاش هایی را برای تبدیل موشک ضد رادار AGM-78 به یک موشک هوا به هوا برای رهگیری هواپیماهای سریع السیر MiG-25 انجام دادند. ظاهراً ایران کار تبدیل موشک های زمین به هوای MIM-23B را به موشک های هوا به هوا از سال 1986 شروع کرده بود. پروژه تبدیل موشک های هاوک به موشک هایی که از هواپیماهای جنگنده قابل پرتاب باشد، پروژه «قوش آسمان» نامیده شد. تست های اولیه این موشک بسیار نا امید کننده بود. ظاهراً خطوط ارتباطی رادار AN/AWG-9 برای موشک هاوک کافی نبود و سیستم هدف گیری موشک هاوک نیز در برقراری ارتباط با این رادار دچار مشکل بود. در جنگ ایران و عراق هم بیش از یکی دو موشک هاوک شلیک نشد چرا که این پروژه با مشکلات بسیاری مواجه بود. اگرچه در سال های اخیر گفته می شود که مشکلات این موشک به کلی رفع شده و موشک هاوک هواپرتاب به طور محدود در خدمت نیروی هوایی است. تعداد زیادی از تامکت های نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران به منظور توانایی حمل موشک هاوک دستخوش تغییراتی شدند.



هواپیمای F-14 ایران مجهز به موشک هاوک

تامکت های ایرانی می توانستند در آن واحد دو موشک هاوک را در پایلون های 1B و 8B، یعنی محل نصب موشک های فینیکس در نزدیکی ورودی موتورها، و یک موشک دیگر را در فضای بین موتورها که اصطلاحاً تونل نامیده می شد حمل کنند. در مقابل موشک هاوک یا سجیل، موشک یاسر قرار داشت که یک موشک هوا به زمین بود که به طور گسترده ای روی هواپیماهای F-4E و F-14A آزمایش شده بود. این موشک آمیزه ای از تکنولوژی موشک هاوک و کلاهک جنگی بمب M-117 به وزن 375 کیلوگرم بود. تنها رازی که در مورد موشک یاسر سر به مهر مانده بود سیستم هدف گیری این موشک بود. در حالی که برخی منابع ایرانی از وجود سیستم هدایت لیزری خبر می دادند، منابع دیگر اظهار می کردند که هدف گیری این موشک به کمک رادار AN/AWG-9 صورت می پذیرد.




هواپیمای F-4 فانتوم ایرانی در حال پرواز و مسلح به موشک AIM-9P2

بازیهای ذهنی

در حالی که افکار عمومی غرب به سمت مسائل حاشیه ساخت راکتور هسته ای بوشهر معطوف شده است، افکار کمتری متمایل به این سمت است که هدف از ساختن راکتورهای هسته ای، چه می تواند باشد و چه آینده ای پیش روی این مسائل است. بنا بر گفته های ایرانیان، عملیات جاسوسی بسیار برای شناسایی آنچه در بوشهر می گذرد در چند ماه اخیر ادامه داشته است. جای تعجبی ندارد که پایگاه ششم شکاری بوشهر که تعدادی از فانتوم ها و تامکت های فعال و البته سایت های موشکی S-200 در آن جا حضور دارند، تنها چند کیلومتر از محل ساخته شدن راکتور هایی که مشرف به خلیج فارس هستند قرار دارد. غرب هم از این حربه به خوبی استفاده کرده است و قرار دادن راکتورها نزدیک به پایگاه هوایی را عاملی برای ارتباط بین تجهیزات هسته ای و بعد نظامی نیروی اتمی به شمار آورده است. اما مسئله ای که تناقض این قضیه را مشخص می کند این است که بوشهر علی رغم اینکه عامل غرور ملی ایران به عنوان محل احداث راکتورهای هسته ای قرار گرفته است، اما واقعاً همین یک سایت راکتورهای هسته ای نمی تواند برای برنامه های هسته ای-نظامی ایران چندان تعیین کننده و سرنوشت ساز باشد، چرا که حداقل صد و پنجاه سایت اتمی دیگر در ایران وجود دارد که شاید اهمیت نظامی آن ها بسیار بیش تر از دو راکتور آب سبک بوشهر باشد که در حال تکوین بدست روسهاست. در نتیجه این که بخواهیم بگوییم که نیروی هوایی بهترین قدرت هوایی خود را در قالب پایگاه ششم شکاری متبلور کرده است و در حقیقت، حداکثر قدرت هوایی ایران محدود به همین چند نوع فانتوم و تامکت می شود تا حدودی ساده لوحانه است.



هواپیماهای MiG-29A ایران مسلح به موشک های R-73 و R-27

ایران کشور پهناوری است. نه فقط وسعت این کشور سه برابر کشور عراق است، بلکه بر خلاف عراق توپوگرافی ایران شامل رشته کوه های بسیار عظیمی است که از شمال غرب به شمال شرق و از شمال غرب به جنوب شرق این کشور به طول تقریبی 2000 کیلومتر کشیده شده اند. می توان گفت که دست ایرانیان برای پنهان کردن تجهیزات نظامی خود مابین کوهستان های عظیم از دید دشمنان بسیار بازتر است.مشکل دیگر برای آمریکا و بریتانیا در مورد جمع آوری اطلاعات نظامی درباره ایران این است که قدرت جاسوسی در مورد ایران برای این کشورها بسیار ناچیز است، حتی کمتر از سال 1991 و اطلاعاتی که در مورد وضعیت آن هنگام عراق گردآوری شد. همانطوری که قبلاً گفته شد، روابط نظامی ایران با غرب از اواخر سال های 1970 قطع شد و پرسنل و خلبانان نیروی هوایی که بیشترشان در غرب دوره تحصیل خود را گذرانده بودند، هم اکنون در شرف بازنشستگی هستند. این تغییرات می تواند به متفاوت شدن هر چه بیشتر موضع ایرانیان در مقابل غرب کمک کند. به جز چند مورد در دهه هشتاد و چند مدت اخیر، ایران هرگز زیر زره بین و بازبینی دقیق غرب و به خصوص آمریکا قرار نداشته است. به خصوص این که در سال های اخیر قدرت های جاسوسی آمریکا مرتباً در نقاط دیگری در جهان سرگرم بوده اند و همین مسئله به عدم شناخت کافی آمریکاییها نسبت به توانایی ها و اهداف ایرانیان منجر شده است. در نتیجه، آمریکایی ها خصوصاً در منطقه خاورمیانه از نظر اطلاعاتی کاملاً به اسرائیل وابسته اند، هر چند که بار ها و بار ها ثابت شده است که اطلاعاتی که این رژیم از منطقه در اختیار آمریکا می گذارد، از صحت کافی برخوردار نیستند. ظاهراً اشتباهات محاسبه ای آمریکاییها در اثر اطلاعات غلط و بی استفاده اسرائیل، باعث کارشناسی ها و پیشبینی های اشتباه در مورد عراق و فاجعه های اخیر این کشور شده است.



هواپیمای F-14 ایران در حال گذراندن دوره اورهال

این دورنما که آمریکا و اسرائیل حمله ای همه جانبه را علیه تاسیسات اتمی ایران تدارک ببینند کمی غیر محتمل به نظر می رسد. اگرچه برای همه مسلم است که آمریکا به راحتی می تواند عملیاتی این چنینی را علیه ایران به راه اندازد: همه امکانات برای شروع کار موجود است و نیروها و تجهیزات به راحتی و در مدت زمان کمی می توانند به میدان نبرد انتقال یابند، بدون آن که مشکلی پیش بیاید. با این وجود، ضعف و فقر اطلاعاتی آمریکا در مورد ایران می تواند برای این کشور گران تمام شود، چرا که ایرانیان با درسهایی که از عراق و صربستان گرفته اند، نشان داده اند که می توانند تاسیسات خود را سریعاً دوبرابر کرده و احتمالاً در صورت از بین رفتن تجهیزات قبلی در جاهای دیگری هم به کار خود ادامه دهند. شانس اسرائیل برای موفقیت در حمله به تجهیزات اتمی ایران تقریباً مشابه آمریکاست، با این تفاوت که علی رغم امکان گردآوری اطلاعات در زمان کمتر نسبت به آمریکا، اسرائیل از نقطه نظر تعداد و کمیت نیرو به مراتب از آمریکا پایین تر است. بدتر اینکه نه امریکا و نه اسرائیل نمی دانند که واکنش تهران نسبت به چنین حمله چه خواهد بود. انتظارها و پیشبینی ها بسیار مختلفند، از دست روی دست گذاشتن تهران در برابر حمله گرفته تا یک ضد حمله و تهاجم همه سویه از طرف تهران و البته احتمالاً استفاده از سلاح های غیر متعارف که به احتمال زیاد در اختیار ایران می باشد. «هر چیزی ممکن است» نمی تواند برای سیاست مداران غربی جواب قانع کننده و معیار اساسی قانع کننده ای باشد.




هواپیمای MiG-29UB متعلق به نیروی هوایی IRIAF

یک حقیقت است که نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران در سه سال اخیر به خوبی قوای خود را آماده کرده است. گذشته از این، هر واحد جنگنده-رهگیر و جنگنده-بمب افکن نیروی هوایی IRIAF سالانه در پنج تمرین هوایی عمده و تمرینات کوچک تر دیگری شرکت داشته است. علی رغم آنکه نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران سالانه تنها پانزده خلبان ورودی جدید داشته و هر یک از خلبانان موجود هم سالانه بیش از 150 تا 160 ساعت پرواز ندارند، اما باید قبول کرد که شرایط به سرعت در حال تغییر است. تعداد نامعلومی خلبان جدید سال گذشته موفق به دریافت تایپ و گواهینامه پرواز F-14 گردیده اند و این در حالی است که دوره آموزشی و تمرینی آن ها سخت گیرانه تر و البته کامل تر شده است، چرا که نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران دیگر نمی خواهد خاطره تلخ سقوط F-14 در نزدیکی اصفهان تکرار شود. در 21 ژوئن سال 2004، کاپیتان داریوش یاوری و سرهنگ علی ابوعطا در حادثه سقوط تامکت کشته شدند. خلبان یاوری یکی از خلبانان با تجربه هواپیمای F-5 بود که بدون اتمام دوره های شبیه ساز تامکت وارد کاکپیت این هواپیما شده و سرانجام در مرحله فرود دچار سانحه گردیده و خود او، سرهنگ همراه و هواپیمایش از بین رفتند. در پی همین حادثه بود که نیروی هوایی تصمیم به آموزش کامل و تمرینات بهبود یافته خلبانان سه واحد نیروی هوایی که هواپیمای تامکت را در اختیار داشتند گرفت. پیش بینی می شود در حال حاضر این سه واحد پنجاه خدمه واجد شرایط و متخصص داشته باشند.



هواپیماهای Su-24 نیروی هوایی در حال پرواز کنار قله دماوند


عجله کنید و منتظر باشید...

با همه این مشکلات، ایرانیها به جز افزایش سطح آمادگی خودشان و پیروی از قاعده نظامی «عجله کنید و منتظر باشید» کار دیگری در برابر تهاجم احتمالی نخواهند توانست انجام دهند. اگرچه ساعات پرواز سالانه خلبانان ایرانی هنوز هم زیر استاندارد های قابل قبول جهانی است - 150 ساعت در مقابل 300 ساعت قبل از انقلاب- با این وجود باز هم نیروی هوایی سعی در افزایش ساعات پرواز در حد امکان و افزایش آمادگی خلبانان دارد. آمریکا ممکن است به رفتار خودبزرگ بینانه خود با ایران ادامه دهد، اما عملیات مشترکی که در فوریه سال 2004 با شرکت نیروی هوایی آمریکا و نیروی هوایی هند برگزار شد به خوبی نشان داد که دود قدرت نادیده گرفته شده کشورهایی از این دست می تواند به چشم خود آمریکا برود. حقیقت این است که مسائل و بحران های بین المللی تهران را مجبور کرده است که بیشتر به فکر نیروی هوایی باشد. دیدارهای مکرر مقامات برجسته روحانی کشوری از پایگاه های شکاری سراسر کشور نشان از همین مسئله دارد.



هواپیماهای F-5E متعلق به نیروی هوایی IRIAF

نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران و شاید نیروی هوایی هر کشور دیگری در حال حاضر به خوبی می داند که در برابر یک تهاجم همه جانبه نیروی هوایی آمریکا، نیروی دریایی آمریا و نیروی لشگرهای تفنگداران دریایی آمریکا و شاید با مشارکت نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا شانس بسیار کمی برای پیروزی یا حتی دفاع از کشور دارد. پرسنل این نیرو به خوبی می دانند که برتری تکنولوژیکی حریفشان بسیار وسیع و گسترده است و شاید نیروی هوایی ایران بیشتر به دست اندازهایی بر سر راه حمله آمریکا به ایران بماند تا یک نیروی تدافعی قدرتمند. اگرچه با همه این حرف و حدیث ها بیشتر ایرانیها برای هر گونه دفاع از سرزمین شان در برابر تهاجم های خارجی آماده اند و این حس وطن پرستی را به خوبی در دوران جنگ با عراق نشان داده اند. خلبان های ایرانی به خوبی نشان داده اند که می توانند به سرعت خود را با شرایط مطابقت داده و راه های مقابله با تهدید ها

به قلم: تام کوپر و لیام دولین      مترجم: آرمان سیداحمدی(    air.blogfa.com)    منبع: مجله Combat Aircraft
-لازم بذکر است این مقاله ودیدگاهای مطرح شده در آن در بر گیرنده تفکرات مسئولین این وبلاگ نبوده وتنها نقل قولی است از یکی از کارشناسان صنایع نظامی و هوایی مطرح خارجی از نیروی هوایی کشور اسلامی ما ایران

رزمایش پیامبر اعظم کم نظیرترین رزمایش موشکی در جهان

فرمانده نیروی هوایی سپاه دومین رزمایش پیامبر اعظم را یکی از بی نظیرترین رزمایش های موشکی در کلاس های مختلف خواند و گفت: آزمایش موشک های مختلف با برد بالای هزار کیلومتر نشان دهنده اقتدار و قدرت نظامی جمهوری اسلامی در بازدارندگی هر گونه تهدید کشورهای بیگانه است.

به گزارش خبرنگار اعزامی مهر، سردار حسین سلامی صبح امروز با بیان این مطلب در جمع خبرنگاران اظهار داشت: شلیک انواع موشک آن هم در کلاس های مختلف برای اولین بار است که توسط متخصصان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در جهان به مرحله اجرا در می آید.

وی تغییر کلاهک موشک های سری شهاب به کلاهک خوشه ای جنگی را از مهمترین تغییرات صورت گرفته در ترکیب این موشک ها خواند و افزود: پس از تغییر کلاهک، انواع موشک شهاب 3 این توانایی را دارند که پس از اصابت به هدف، صدها بمب کوچک خوشه ای را به اطراف تخریب پرتاب کنند.

فرمانده نیروی هوایی سپاه همچنین تغییر در زاویه شارژ موشک های شهاب در حالت افقی را از دستاوردهای متخصصان ایرانی در تولید و ساخت این نوع موشک ها عنوان کرد.

وی گفت: شلیک انواع موشک آن هم در فاصله کوتاه برای اولین بار در این رزمایش، در سطح جهان نشان دهنده قابلیت متخصصان ایرانی در ساخت و تولید انبوه سلاح های نظامی است.

فرمانده نیروی هوایی سپاه خاطر نشان کرد: این موشک ها به صورت کامل در سازمان هوافضای وزارت دفاع به مرحله تولید رسیده  است که تنها بخشی از توانمندی بازدارندگی جمهوری اسلامی در برابر تهاجمات بیگانگان است

منبع:http://isna.ir

رزمایش پیامبر اعظم(ص) 2 با شلیک دهها فروند موشک بهینه سازی شده

صبح امروز پنج شنبه با رمز "یا محمد بن عبدالله" با حضور فرمانده کل سپاه پاسداران و جمعی از فرماندهان نیروهای مختلف سپاه، رزمایش بزرگ پیامبر اعظم(ص)2 با شلیک دهها فروند از موشکهای ساخته شده توسط وزارت دفاع جمهوری اسلامی ایران که به نیروی هوایی سپاه تحویل داده شده است، آغاز شد.
در این بخش از رزمایش، ابتدا چندین فروند از موشک های زلزال، فاتح 110، ذوالفقار 73، چندین نوع موشک اسکات و سپس موشک بهینه سازی شده شهاب 2 با موفقیت شلیک و به اهداف تعیین شده اصابت کرد.
سپس موشک شهاب 3 که توسط متخصصان کشورمان تغییرات مختلفی جهت کارآمدتر کردن و بالا بردن قدرت آن انجام شده مورد استفاده قرار گرفت و با موفقیت به پرواز در آمد.
قرار است در بخش های دیگری از این رزمایش، نیروهای زمینی، مقاومت بسیج و نیروی دریایی سپاه نیز در بیش از 10 استان کشور تجلی اراده و اقتدار نیروهای مسلح و مردم کشورمان را در دفاع از دستاوردهای انقلاب اسلامی به نمایش بگذارند

منبع:http://www.farsnews.com

عکس های از مراسم تحویل چهارمین فروند از آنتونف ۱۴۰

چهارمین فروند از هواپیمای مسافربری و ترابری انتونف ۱۴۰در مراسمی با حضور مسئولان کشوری و لشکری تحویل متقاضی (احتمالا خط پروازی سفیران )گردید

در آینده نزدیک مقاله ای جامع در مورد این هواپیما تقدیم شما عزیزان خواهیم کرد