مجله هوایی
در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتراوج بگیری کوچکتر دیده می شویدمجله هوایی
در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتراوج بگیری کوچکتر دیده می شویدتحریم چند شرکت روسی و چینی به خاطر صادرات سلاح به ایران و سوریه
وزارت امور خارجه امریکا دیروز جمعه اعلام کرد امریکا 24 شرکت خارجی از جمله شرکتهای چینی و روسی و کره شمالی را به اتهام فروش موشک و سلاح به ایران و سوریه تحت مجازات اقتصادی قرار داده است.
به گزارش خبرگزاری فرانسه از واشنگتن، یک مسئول در وزارت امور خارجه امریکا گفت طبق این تحریمها، شرکتهای یاد شده به مدت دو سال از هرگونه عملیات تجاری بین دولت امریکا و شرکتهای امریکایی از یک طرف و بین این شرکتها از سوی دیگر ممنوع می شوند و از 28 بیست و هشتم دسامبر قابل اجرا است.
این مقام امریکایی فروش سلاح به ایران و سوریه را که باعث شده است دولت امریکا اینگونه مجازاتها را اعمال کند توضیح نداده است ولی روزنامه واشنگتن پست به نقل از مسئولان دولت امریکا نوشت دولت امریکا شرکتهای چینی روسی و کره ای را به علت فروش موشک و سلاحهای دیگر به ایران و سوریه را تحریم کرده است.
این تحریمها بویژه شامل سه شرکت چینی زیپو کمت اکیوپمنت، چاینا نشنال ایروتکنولوژیک امپورت اکسپورت کورپوریشن و چاینا نشنال الکتریک امپورت اکسپورت کو را شامل می شود.
شرکتهای روسی روزوبورون اکسپورت، و مراکز مطالعات تولا و کولومنا که متخصص ساخت تسلیحات ضد تانک و ضد هوایی هستند نیز از سوی امریکا تحریم شده اند.
یک روسی بنام الکسی ساوونوف نیز تحریم شده است ولی به نوع فعالیت وی اشاره نشده است.
شرکت معادن کره شمالی موسوم به کورین مینینگ اند اندسریال دیولوپمنت کوپوریشن نیز تحت تحریم قرار گرفته است.
موجودیت هایی از ایران، سودان، سوریه، پاکستان، مالزی و ومکزیک نیز جز این تحریمها هستند.
این تحریم اعتراض شدید شرکتهای روسی را در پی داشته است.
والری کارتاوتسف، نماینده شرکت صادرات تسلیحاتی روسیه روزوبرون اکسپورت، در مصاحبه با شبکه وستی روسیه گفت اعمال تحریم بر ضد ایران نوعی رقابت غیر منصفانه است که شرکت ما و تمام روسیه را هدف قرار داده است.
واسیلی گریازف، معاون اول دفتر مطالعات و سازه های مکانیکی تولا نیز با محکوم کردن اعمال تحریمها بر ضد ایران و سوریه گفت صادرات تسلیحات مدرن ما به کشورهای خارجی دقیقا منطبق با قوانین روسیه و قوانین بین المللی است.
وی در ادامه گفت این تحریمها به صورت کاملا نمادین اعمال می شوند و شرکت ما در امریکا هیچ گونه فعالیت اقتصادی ندارد.
ولادیمیر پختین، معاون رییس دوما نیز گفت این تحریمها به این علت اعمال می شوند که دولت امریکا از رقابت با شرکتهای روسی واهمه دارد.
روسیه یکی از مهمترین صادرکنندگان تسلیحات در جهان است. این کشور در سال دو هزار و پنج به شصت و یک کشور جهان سلاح صادر کرده است و ارزش این صادرات بیش از شش میلیارد دلار است.
منبع:takeoff.ir
بررسی قدرت هوایی سه کشور حاشیه دریای خزر
بخش اول :نیروی هوایی و پدافند هوایی قزاقستان
به مانند سایر کشورهای مستقل مشترک المنافع(CIS)یا همان جمهوری سابق اتحاد جمهوری شوروی.قزاقستان نیز پس از استقلال آن در دسامبر 1991دارای یک نیروی هوایی پایه ریزی شده بر سلاحها وتجهیزات ساخت شوروی سابق می باشد.
این نیرو که دارای 19000تن پرسنل می باشد توانست تجهیزات جدیدی راشامل جتهای جنگنده SU-27 و MIG-29را در مقابل بازگرداندن بیش از 40 فروند بمب افکن توپولوف TU-95MSبه روسیه از آن کشور در یافت کند . این بمب افکنها از سوی اتحاد شوروی سابق در پایگاه سمیپلاتینسک(semiplantinsk) واقع در خاک قزاقستان به جامانده بود این هواپیماها به همراه موشکهای بالستیک بین قاره ای SS_18مجهز به کلاهکهای هسته ای به جامانده در قزاقستان تشکیل دهنده یک نیروی هسته ای ضربتی نیرومند شوروی در این جمهوری بودند.سیلوهای پرتاب کننده این موشکها در قزاقستان تماما در سال 1996 در چارچوب توافقنامه های بین الملی منهدم و نابود گردیدند. با بازگردانده شدن به روسیه نیروی هوایی قزاقستان به یک نیروی هوایی کوتاه برد تبدیل گشت .
در فوریه1999 رییس جمهور قزاقستان نور سلطان نظر بایف به یک روزنامه محلی اظهار داشت که نیروی هوایی این کشور دارای 36 اسکادران بوده و خلبانان آن نوعا دارای 100 ساعت پرواز در سال می باشند این نسبت در مورد سایر جمهوری های تازه استقلال یافته تنها به 20 ساعت می رسد. قزاقستان در سال 1999 پس از آنکه فاش گردید در صدد است 40 فروند از میگ 21 نیروی هوایی خود را که به صورت قطعات جداگانه در انبار نگهداری می شدند به کره شمالی به فروش برساند در گیر یک جنجال سیاسی بین الملی گردید جالب اینجاست که هیچکدام از قطعات میگهای مذکور در فهرست موجودی نیروی هوایی آن کشور ثبت نشده است.تعداد کلی هواپیماهای جنگی نیروی هوایی قزاقستان بالغ بر 164 فروند می باشد توان هوایی جمهوری قزاقستان بر پایه انواع پرنده ها تعداد و ماموریت آنها عبارتند از:
( سوخو ۲۷ فلانکر در حال تیک آُف )
میگ 29 فالکروم بین 36تا 40 فروند(یک هنگ هوایی)که از آنان برای مامورتهای رهگیری هوایی.تهاجمی و آموزشی استفاده می گردد. میگ 23 فلانکر 10۰فروند از نوع Mو UBکه قابلیت انجام ماموریتهای رهگیری تهاجمی و آموزشی رادارا می باشند بر آورد می شود که تمامی یا اکثراین نوع هواپیماهای جنگنده توسط قزاقستان در انبار نگهداری می شوند. میگ25فاکس بت برای رهگیری هوایی 15تا16فروند.میگ31فاکس هاند جنگنده برتری هوایی بین14تا16فروند.سوخو24جنگنده بمب افکن ضربتی35تا40فروند(از جمله 12فروند مخصوص عملیات شناسایی هوایی).سوخو25جنگنده ضربتی برای پشتیبانی نزدیک هوایی.14فروند.نیروی هوایی قزاقستان همچنین دارای تعداد نا مشخصی جنگنده میگ27می باشد که از آنها در انبارهای خود نگهداری می کند .
نیروی هوای قزاقستان همچنین دارای هلیکوپترها و هواپیماهای ترابری به شرح زیر است.
بالگردMi-24هایند برای عملیات تهاجمی35فروند.بالگردMi-8هیپ برای حمل و نقل هوایی و دارای توانایی تهاجمی60فروند. هواپیماهی آنتونف برای ماموریتهای حمل ونقل هوایی:An-12((کاب))5فروند . An-24((کوک))1فروند . An-26((کورل))14فروند . بالگردهای غول پیکر ترابریMi-6((هوک))6فروند وMi-26((هالو))24فروند.
نیروی هوایی قزاقستان برای آموزش خلبانان خود از 12فروند جت ساخت جمهوری چکL-36و4فروندYak18بهره می گیرد یک فروند هواپیمای بوئینگB757-200ویک فروند هواپیمای یاک40نیز ماموریت حمل شخصیتهای(VIP)رابر عهده دارد همچنین قزاقستان برای حمل ونقل سربازان خود از هواپیماهای توپولوفTu-134وTu-154بهره میگیرد.جنگنده های نیروی هوایی قزاقستان مجهز به موشکای هوا به هوا از انواعAA-6((آکرید)).AA-7((آپکس)).AA-8((آفید))و موشکهای هوا به سطح از انواعAS-7((کری)).AS-9((کایل)).AS-10((کارن)).AS-11((کیلر))می باشند
پدافند هوایی از آسمان قزاقستان نیز بر عهده 100پرتاب کننده موشکهایSA-2وSA-3و27 پرتاب کننده موشکهایSA-4وSA-5و نیز20ذستگاه پرتاب کننده موشکهایSA-6وS-300است
بخش دوم :نیروی هوایی و پدافند هوایی ترکمنستان
نیروی هوایی ترکمنستان پس از غلبه این کشور بر مشکلات اقتصادی که در اوایل دهه1990این جمهوری تازه استقلال یافته را تا مرز ور شکستگی کشاند و در پی بهبود اوضاع پس از یکسری تدابیر شدید اقتصادی اعمال شده توسط دولت عشق آباد در سال1993تشکیل گردید.در اکتبرآن سال این نیرو با در اختیار گرفتن وکنترل دارایی های و امکانات هوایی به جامانده شوروی سابق موجودیت یافت.اما این تنها بر روی کاغذ بزرگ به نظر می رسید.تعداد زیادی از این وسایل و تجهیزات به دست آمده به سبب غیر استاندارد بودن آنها قابلیت استفاده خودرا از دست داده اند.این مشکل به ویژه در مورد هواپیماهای دارای بال ثابت صدق می کند . بسیاری از هواپیماهای ترکمنستان در انبارها نگهداری می شدند و عملیاتی نگه داشتن آنها برای نیروی هوایی این کشور مقرون به صرفه نیست.سازماندهی نیروی هوایی و پدافند هوایی ترکمنستان بر اسلوب و الگوهای شوروی سابق پایه ریزی شده است.ترکمنستان دارای یک هنگ از میگهای 29 و سوخو17مستقر در پایگاه هوایی شهر((مرو))Maryاست.این پایگاه در حد واندازه پایگاه هوایی نلیس((Nelis))واقع در ایالت نوادا امریکا می باشد.همچنین یک هنگ مشترک از هواپیماها و بالگردهای حمل ونقل نیز در پایگاه هوایی عشق آباد استقرار دارد.که از یک فروند هواپیمای آنتونف24و بالگردهایMi-8هیپ وMi-24هایند به وجود آمده است.یک واحد آموزشی تمرینی نیز در شهر کوچکتر چاردزو فعالیت دارد.دلیل این امر تعداد و قدیمی بودن هواپیماهای آموزشی نیروی هوایی ترکمنستان شامل جتهای سوخو7.میگ21و یاک28 است.نیروی هوایی ترکمنستان در پخش رهگیری هوایی خود دو هنگ شکاری را به خدمت گرفته است.این هنگها در بر گیرنده جت های میگ 23ام فلاگر و میگ25 فاکس بت هستند که در پایگاهای نبیت داغ و آکدپ استقرار دارند.نیروی هوایی ترکمنستان تنها از 50فروند میگ23خود استفاده می کند و بقیه آنها را روانه انبار کرده است.در ماه اوت1999 خبرگذاری ایتار تاس روسیه گزارش داد 46فروند سوخو25 نیروی هوایی ترکمنستان به عنوان باز پرداخت بدهی های گرجستان به این کشور به وسیله گرجیها تعمیر شده است.تمامی این هواپیماها در انبارهای ترکمنستان می شدند.بنابه به گزارشها ترکمنستان در تلاش بوده تا هواپیماهای مازاد بر نیاز نیروی هوایی خویش را به فروش برساند.اما در این راه با موفقیت چندانی روبه رو نشده است. نیروی هوایی ترکمنستان تنها3000تن پرسنل در اختیار دارد و دارای89هواپیمای جنگی عملیاتی و در حدود200فروند درانبارهاست.نیروی هوایی ترکمنستان بر حسب نوع و تعداد هواپیماها و بالگردها شامل موارد زیر است:
( میگ ۲۳ فلاگر )
دو اسکادران جنگنده میگ29 فالکروم22 تا 24 فروند . میگ23 فلاگر 130 تا 220 فروند با ماموریت رهگیری و آموزش(بخش عمده ای از این هواپیماها در انبار به سر می برند)میگ25 فاکس بت24 فروند . میگ21 فیشبد 3 فروند . جنگنده بمب افکن سری سوخو از نوع سوخو7 از نوع B 3 فروند و سوخو17 ام((فیتر))65 فروند . جنگنده تهاجمی سوخو 25((فراگ فوت))46 فروند . بالگرد تهاجمی Mi-24هایند 10 فروند. بالگرد ترابریMi-8 هیپ 8 تا 10 فروند . برای ماموریتهای حمل و نقل هوایی ترکمنستان دارای 3 فروند هواپبمای آنتونفAn-12((کاب)) یک فروندAn-24((کوک))و یک فروند An-26((کرل))است . ماموریتهای آموزشی نیز به وسیله 3 فروند هواپیمایSu-7B و 2 فروندL-39 آلباتروس اجرا می گردد. پدافند هوایی نرکمنستان از 50 دستگاه پرتاب کننده موشک زمین به هوایSA-2.SA-3 و SA-5 تشکیل شده است
بخش آخر:نیروی هوایی و پدافند هوایی آذربایجان و بررسی آن در میدان نبرد واقعی
جمهوری آذربایجان نیز به عنوان یکی از جمهوریهای سابق شوروی تجهیزات نیروی هوایی خود را از ارتش شوروی به ارث برده است.شاید در میان حمهوری های تازه استقلال یافته(CIS) جنگ دیده ترین نیروی هوایی(به غیر از نیروی هوایی روسیه)از آن آذربایجان و البته رقیب آن ارمنستان باشد.نیروی هوایی آذربایجان طی دهه 1990 با همسایه غربی خود ارمنستان بر سر منطقه تحت اختلاف((نوگو رنوقره باغ))در قفقاز در حال جنگ بود.درگیری مذکور بین دو جمهوری سرانجام با میانجیگری روسیه در سال 1994 پایان پذیرفت.در نبرد بر سر منطقه تحت اختلاف((نوگو رنوقره باغ))هر دو کشور متخاصم بیش از هر هواپیما و بالگرد از هواپیمای ضربتی سوخوی25فراگ فوت وبالگرد تهاجمی میل-24هایند علیه یکدیگر بهره بردند
جمهوری آذربایجان نخستین فروند از جتهای Su-25در 18 آوریل 1992 از روسیه دریافت داشت.خلبانی این هواپیما را ستوان((واقف قربانف))به عهده داشت.این هواپیما نخست در پایگاه((یه ولاخ)) و سپس در پایگاه((سیتال چای))مستقر و عملیاتی گردید.فراک فوت مذکور بلافاصله به همراه سایرSu-25های به خدمت گرفته شده و در نبرد علیه جمهوری ارمنستان در سال 1992 بر سر منطقه نو گورنوقره باغ(قره باغ کوهستانی)شرکت کرد و عاقبت در ماه جولای همان سال با خلبانی ستوان قربانف حین نبرد سرنگون گردید.قربانف تا قبل از سقوطش توانست دو فروند بالگرد ارمنی را سرنگون سازد و به یک فروند هواپیمای غیر نظامی متعلق به ارمنستان از نوع یاک40 صدمه وارد سازد.جمهوری آذربایجان به طور رسمی اعلام کرد که تنها3فروندSu-25را در سال 1992در نبرد با ارمنستان از دست داده است.خلبان سومین هواپیما به نام کاپیتان((یوری باچنکو))با چتر نجات فرود آمد و به اسارت نیروهای ارمنی در آمد.اما بنا به گزارشها در 10اکتبر همان سال یک فروندSu-25 دیگر آذری هدف ارمنه قرار گرفت و به زیر کشیده شد خلبان این هواپیما بر خلاف بالچنکو موفق نگردید تا با صندلی پرتاب شونده خود را از هواپیما در حال سقوطش خارج کند . ماموریت بالگردهای تهاجمیMi-24هایند نیز در نبرد نوگورنوقره باغ شامل اسکورت خودروها.حمل ونقل نیروها.دیده بانی برای توپخانه و مهمتر از همه آتشباری علیه هدفهای زمینی حرف بود .
(سوخو ۲۵ فراگ فوت )
هر دو جمهوری متخاصم آذربایجان و ارمنستان مجهز به بالگرد تهاجمیMi-24هایند بودند . هایندهای آذری از پایگاه هوایی((سنگاچالی))و هایندهای ارمنی از پایگاهی در نزدیکی ایروان پروازهای عملیاتی خود را انجام می دادند.اما پایMi-24های روسی نیز به درگیری میان دو جمهوری سابق شوروی کشید. در 3 فوریه1992 یک بالگرد Mi-26((هالو))روسی حامل پناهندگان ارمنی در حالیکه به وسیله بالگردهای هایند روسی اسکورت می شد به وسیله یک موشک کتفی سام که از سوی نیروی هوایی آذربایجان شلیک شده بود هدف قرار گرفت و سقوط کرد.در جریان این واقعه3 تن از سرنشینان جان باختند.طی23 فوریه تا 7 مارس1992 که هایندهای روسی که سرگرم عملیات اسکورت و حفاظت از بالگردهای ترابری تحت امر لشکر336مکانیزه روسیه مستقر در منطقه بودند که یک فروند Mi-24 به وسیله آذریها مورد اصابت قرار گرفت و مجبور به فرود اضطراری شد که طی آن چند تن از خدمه روسی بالگرد جان خود را از دست دادند
بالگردهایMi-24که اکثرا به وسیله خلبانان سابق ارتش سرخ اتحاد جماهیرشوروی که به صورت مزدور به وسیله جمهوری آذربایجان به خدمت گرفته شده بودند پرواز می کردند و نخستین ماموریت آنها در((قره باغ کوهستانی))در فوریه1992 و در حمله به مواضع استحکامات و تانکهای نیروهای ارمنستان در نزدیکی دهکده((کارگالی))بود.ارمنیها ادعا دارند2فروند هایند آذری را در مارس1992و یکی دیگر را در 18سپتامبر همان سال و یک فروند را نیز در اول سپتامبر سال 1993 سرنگون ساخته اند. به گفته آنها هیچکدام از خدمه بالگردهای مذبور در جریان سقوط جان سالم بدر نبرده اند . در آوریل1992ارمنیها توانستند دو فروندMi-24را که در اختیار یک اسکادران مستقل ارتش روسیه در منطقه بود بربایند. اما چندی بعد مجبور شدند آنها را به صاحبانشان بازگردانند .
( میل ۲۴ هایند )
نیروهای ارمنی اغلب از این بالگرد برای ماموریتهای شناسایی تاکتیکی و نیز در اکثرا عملیات عمده علیه نیروهای جمهوری آذربایجان.مانند عملیات((کلباجار))استفاده می کردند . تلفات هایندهای ارمنی بنا به گزارشها عبارت بود از 2 فروند یکی در سپتامبر1992و دیگری در12نوامبر همان سال بود . بنابر تخمین منابع غربی تا اوایل سال1993ارمنستان دارای 11 فروند وآذربایجان دارای 8 فروندMi-24هایند آماده به خدمت بودند.
تجهیزات نیروی هوایی آذربایحان که فقط 2200 نفر پرسنل دارد.از نظر نوع و تعداد عبارتند از :در حدود 35 هواپیمای جنگی و 12 بالگرد تهاجمی شامل :میگ25 فاکس بت از مدلهایPD.RB وUبه ترتیب 8فروند . 14 فروند و 6 فروند.گزارشهایی نیز از نگهداری بیش از 25 فروند میگ25 به صورت قطعات جدا از هم در انبارهای نیروی هوایی آذربایجان در دست است میگ21فیشبد4 تا 5 فروند.گزارشها از وجود 2 فروند دیگر از این نوع هواپیما در انبار حکایت دارد . بمب افکن ضربتی با بالهای متحرکSu-24فنسر 4 تا 5 فروند . سوخوSu-17فیتر ویژه حمله به مواضع زمینی 4 تا 5 فروند . سوخوSu-25فراگ فوت ویژه حمله به مواضع زمینی وپشتیبانی نزدیک 2 فروند . بالگرد تهاجمیMi-24هایند 15 فروند . بالگرد ترابری Mi-8هیپ 13 فروند.این نوع بالگرد با قابلیت نصب راکت انداز و مسلسل می تواند در عملیات تهاجمی و پشتیبانی ایفای نقش کند . بالگرد ترابری Mi-2هوپلیت 7 فروند .
نیروی هوایی آذزبایجان برای آموزش و تمرین هوانوردان خود از جتهای ساخت جمهوری چکL-29دلفین به تعداد 18 تا 26فروند .L-39آلباتروس 12 فروند و نیز یک فروندSu-17 استفاده می کند .بر پایه گزارشهای موجود 2 فروند جت آموزشیL-29 نیز جزو موجودی انبارهای این نیرو میباشند . عملیات ترابری و حمل ونقل سنگین هوایی را برای نیروی هوایی آذربایجان یک فروند آنتونفAn-12((کاب)) .یک فروندAn-24((کوک)) .3فروند هواپیمای ایلیوشینI1-76((کاندید)) .3فروند هواپیمای یاک 40 و یک فروند توپولفTu-134A((کراسکتی))به انجام می رساند . پدافند هوایی جمهوری آذربایجان برای حفاظت از آسمان خویش دارای یک صد پرتاب کننده موشکهای زمین به هوایSA-2 .SA-3 وSA-5است
منبع:صنایع هوایی
سرلشکر شهید منصور ستاری
سرلشکر شهید منصور ستاری درسال 1327 در روستای ولی آباد ورامین دیده به جهان گشود . وی پس از اخذ دیپلم متوسطه در سال 1346 وارد دانشکده افسری شد و در پایان با درجه ستوان دومی از دانشگاه فارغ التحصیل شد در کنکور سال 1354 در رشته برق و الکترونیک قبول شد .
بعد از انقلاب و شروع جنگ تحمیلی همانند دیگر دلاوران برای دفاع از میهن پا به میدان نبرد گذاشت . طرح های ایشان در سیستم پدافند هوایی و راداری نیروی هوایی توانایی نیروی هوایی را در سرنگونی هواپیما های دشمن دو چندان کرد . در سال 1362 به سمت معاون عملیات پدافند نیروی هوایی ارتش منصوب گردید و پس از آن به رغم تلاش های ایشان به سمت معاونت طرح و برنامه ریزی نیروی هوایی منصوب گردید و بالاخره در سال 1365 به سمت فرماندهی نیروی هوایی ارتش جمهوری ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب گردید و تا زمان شهادت عهده دار این مسئولیت بود .
سرلشکر شهید منصور ستاری در ۱۵ دی ماه سال ۱۳۷۳ مصادف با سالروز میلاد امام حسین در لباس آبی نیروی هوایی به همره یازده نفر از پرسنل نیروی هوایی به دیدار مولایش شتافت .
یادش گرامی روحش شاد .
انواع سیستم های کنترل موشک ها
- نوع کنترل از روی بال ( Wing control )این نوع پیکربندی از سطحی نسبتنا بزرگ است که در فاصله کمی از مرکز ثقل موشک قرار می گیرد.
در این نوع پیکر بندی نیاز به یک مجموعه متعادل کننده در قسمت انتهایی بدنه موشک داریم.این نوع سیستم کنترل معمولا در موشکهای AAM بکار گرفته می شود زیرا خصوصیات پاسخ سریع از لحاظ کنترل دارد .
نیروی براLift در اثر تغییر زاویه سطوح کنترل فورا تغییر می نماید و باعث مانور موشک میشود.برآی اضافی در اثر تغییر زاویه حمله بوجود می اید.کنترل گشتاور Pitching و یا Turning در اثرتغییر مکان سطوح کنترل عموما خیلی کم است . بنابراین حرکت مکانی نیروی برآ در محدوده بسته ای از مرکز ثقل انجام می گیرد به همین علت یک نیروی رو به پایین در قسمت دم در اثر دانوش بال بوجود می آید که از لحاظ گشتاور برای ایجاد برآی اضافی مطلوب است .
محل نصب بال در طراحی موشک نوع بال کنترل بسیار بحرانی است . بویژه در حالتی که محدوده تغییر مکان مرکز ثقل در حالت پرتاب در آخرین لحظات و روشن بودن موتور زیاد باشد این حالت رخ می دهد از این رو سطوح بال را عموما در محدوده بسیار نزدیکی از مرکز ثقل حالت پرتاب قرار می دهند و این به علت ایجاد تعادل استاتیکی مطلوب با داشتن ابعاد کوچک مجموعه دم است . تاثیر حرکت مرکز ثقل به طرف جلو کاهش تاثیر سطوح کنترلی و در نتیجه مانور پذیری بر حسب کج شدن بال است .
موشک هارم با کنترل بال
2- سیستم کنترلی کانارد ( Canard Control )
پیکر بندی کانارد شامل سطوح کنترلی کوچکی هستند که درست در قسمت جلوی بدنه موشک قرار می گیرند و سطوح دیگر نظیر بال یا دم به ترتیب در قسمت میانی و انتهایی بدنه نصب می شوند .
بدلیل کوچکی اندازه سطوح کانارد در مقایسه با پیکربندی معمولی دانوش قابل توجهی ایجاد نمی کند بنابراین در مشخصات تعادل طولی اثرات مخالفی ایجاد می نماید .
بدین ترتیب حاشیه پایداری استاتیکی بزرگی با تغییر مکان بال به راحتی حاصل می آید . کل نیروی برآ در این نوع پیکربندی در اثر زاویه حمله بوجود می آید زیرا برآیی که کانارد تولید می نماید باعث ایجاد یک نیروی بطرف پایین در بال میگردد .
موضوع بسیار جالبی که در پیکر بندی کانارد مطرح است سادگی ذاتی آن است . بعلاوه تغییر در مکان مرکز ثقل در اثر تغییر طراحی ممکن است که به سادگی قابل تطبیق با مکان جدید بال باشد همچنین به دلیل کوچکی ابعاد سطوح تولید برآ پسای کلی و وزن موشک نیز کم است . بعضی از معایب اصلی پیکر بندی کانارد عبارت اند از :
ایجاد تعادل در رول مشکل است چون سطوح کانارد ابعادشان کوچک است و اثر دانوش کمی بر بال دارند در نتیجه روش پیچیده ای برای کنترل رول مورد نیاز است .
موشک سایدواندر با کنترل کانارد
3- دم کنترل ( Tail Control )
در این سیستم واضح است که تغییر وضعیت سطوح دم باعث کنترل پذیری موشک می شود و تغییر مکان دم در این وضعیت بر خلاف جهت زاویه حمله می باشد .
در اثر رفتار ای این وضعیت پاسخ آرامی در سیستم بالا بوجود می آید بنابراین نیروی برآی اولیه در جهت مخالف مورد قبلی است . این یک مزیت از لحاظ بار وارده بر قسمت دم و هچنین گشتاور لولایی مقدارش کاهش می پذیرد و زاویه حمله کلی نیز تنزل پیدا می کند .
در این حالت خمش وارده بر بدنه به حداقل مقدار خود کاهش می یادبد از این رو بسیاری از بار های برایند متمرکز بر بال اصلی و در نزدیکی مرکز ثقل وارد می شوند . بعلاوه تاثیرات تداخلی بال و دم نیز کم می شود و این بدین علت است که سطوح اصلی تولید نیروی برآ ثابت و هیچگونه دانوش در اثر تغییر وضعیت زاویه دانوش بال تولید نمی شود. بنابراین خصوصیات آیرودینامیکی این سیستم کنترل بسیار خطی تر از بال کنترل می باشد . معایب اصلی این نوع سیستم کنترل عبارت اند از :
اگر از موتور راکت با سوخت جامد استفاده کنیم فضای محدودی برای مکانیزم های کنترلی در قسمت دم داریم .
سطوح کنترل تامین تعادل عرضی کارایی لازم را ندارند .
موشک امرام با کنترل دم
4- طرح بدون دم ( Tail Less )
در این نوع پیکر بندی سطوح کنترلی در لبه فرار بال قرار دارند . بزرگترین مزیت این نوع پیکر بندی کم شدن تعداد سطوح است که خود باعث کاهش پسا و همچنین هزینه ساخت می شود . یکی از بزرگترین معایب مشهور این نوع پیکر بندی این است که محل نصب بال بسیار بحرانی می باشد . قرار گرفتن بال در قسمت خیلی عقب تعادل بیش از حدی را بدست می دهد بطوریکه نیازمند سطوح کنترلی با ابعاد بزرگ هستیم و یا نیاز به تغییر وضعیت بیش از حد سطوح کنترلی داریم تا ضریب بار مطلوبی بدست آید . از طرف دیگر قرار گرفتن بال در قسمت خیلی جلو نزدیک مرکز ثقل باعث کاهش بازده کنترلی و میرایی آیرودینامیکی می شود و این وضعیت در بسیاری از موشک ها وضعیت مطلوبی محسوب می شود .
5- بدنه های کشیده ( Body Extension )
روش دیگری که از آن برای کنترل استفاده می شود بکارگیری فشار پایه یا اولیه که تفاضل فشار بین پایه و جریان آزاد است . منطقه تفاضل فشار که به صورت یک نیروی برآ ظاهر شده است . بزرگترین مزیت های این طرح عبارت اند از :
به دلیل اینکه گشتاور لولایی وجود ندارد نیازمند توان سرویی کمی است .
طراحی جمع و جور و ساده ای دارد .
معایب این پیکر بندی عبارت اند از :
قابلیت مانور کم .
غیر قابل استفاده در سرعت های مادون صوت جایی که عملا فشار اولیه وجود ندارد .
در بین مرحله موتور روشن و موتور خاموش در اثر تاثیر جت کنترل بر عکس عمل می نماید که به آن ( Reversal Control ) می گویند .
اگر تعادل مثبت استاتیکی مورد نیاز باشد پیکر بندی دو کی دم برای این نوع کنترل مناسب است . بانابراین فضای اضافه ای برای نصب مکانیزم های کنترلی در قسمت های انتهایی دم در اختیار قرار میگیرد .
6- کنترل توسط فلپ در قسمت جلو ( Nose Flap )
این نوع سیستم کنترلی در واقع ترکیبی از قسمت جلویی دماغه و یک فلپ است که در یک چهارم مقطع عرضی بدنه عمل می کند . زمانیکه فلپ جمع می شود قسمتی از بدنه می شود .
این نوع سیستم کنترلی هنگامی که نسبت منظری فوق العاده کمی در دم داشته باشیم در موشک های پرتاب شونده از هوا مناسب می باشد . زیرا طراحی جمع و جوری دارند و در هنگام پرتاب فلپ برای ایجاد تعادل بسته است .
بهر حال این نوع سیستم کنترلی دارای قابلیت مانور پایینی است و کاربرد محدودی دارد .
7- استفاده از تیغه آیرودینامیکی ( Dorsal )
در جایی که طول کلی موشک شدیدا دارای محدودیت باشد از تیغه آیرودینامیکی استفاده می کنند .
در طراحی موشک برای جبران کمبود سطح و یا کم بودن نسبت منظری که باعث تلفات آیرودینامیکی می شود از یک قسمت ثابت آیرودینامیکی به نام Dorsal استفاده می گردد .
8- کنترل توسط جریان جت ( Jet Control )
این نوع سیستم کنترلی به چهار کلاس طبقه بندی می شود :
1- جت عکس العملی ساده یا راکت
2- موتور های مفصلی یا نارلهای راکت
3- تیغه های جت
4- Jetavator ها
نوع اولی از مجموعه بالا مزیت ویژه ای در موشک های کوچک با مدت پرواز کم دارد و همچنین در بدنه های برگشتی برای ایجاد تعادل و به حداقل رساندن سرعت چرخش در پرواز آزاد بکار می رود .
جت بر روی سطح آیرودینامیکی سوار می شود و از آن برای افزایش بهره عملکرد سطوح استفاده می کنند . موتور های مفصلی با سوخت مایع بطور رضایت بخشی در طی سالیان متمادی مورد استفاده قرار گرفته اند .
موتور های راکت با سوخت جامد معمولا بصورت مفصلی نیستند ودر آنها از کنترل جتی استفاده می کنند . برای این نوع موتور ها در قسمت اگزوز از شیپوره گردان استفاده می کنند و بخوبی تدابیر کنترلی موتور های با سوخت جامد عمل می کند . مسئله جمع کردن تیغه ها نیز در حالتی که در جهت گازهای داغ خروجی نیستند باید مورد ملاحظه قرار گرفته شود . شوک های حرارتی به همان اندازه می توانند مضر باشند . همچنین به دلیل اضافه شدن وزن مکانیزم و پیچیدگی آن قابل اعتماد نمی باشد از نظر عملکرد و قیمت تمام شده نیز مطلوب نمی باشد .
اگر از سوختهای مایع یا جامد با انرژی بالا استفاده نماییم مسائل حرارتی تیغه های جتی بحرانی خواهند شد و Jetavator ها تدابیر جدیدی هستند که در سیستم های کنترلی از آنها استفاده می شود و به دلیل داشتن گشتاور لولایی کم بر سیستم نیروی کمنتری اعمال می شود .
تحت شرایط بهینه طراحی با صرفه است که تمام متعادل کننده های آیرودینامیکی و سطوح کنترلی را کنار بگذاریم و از Jetavator ها استفاده کنیم باید به این نکته توجه نمود که قبل از انتخاب یک نوع از این Jetavator ها آنالیز جزئیات آنرا انجام دهیم .
9- سیستم کنترل تک باله ( Monowing )
آرایش تک باله عموما در موشک های نوع کروز استفاده می شود . این نوع موشک ها از این لحاظ همانند هواپیماهای مسافربری هستند . در پیکر بندی نوع تک باله علیرغم اینکه بالی با سطح و طول بیشتری است پسای ایجاد شده کمتر از طرح نوع صلیبی می باشد .
اگر چه در این نوع موشک ها برای مانور دادن مجبور به دوران موشک حول محور طولی هستیم ولیکن پاسخ زمانی سریعتری را به مت می دهد و از لحاظ سیستم هدایت دقت خوبی را ایجاد می کند .
10- سیستم کنترل نوع سه باله ( Triform )
در این نوع سیستم آرایش بالها با زاویه 120 درجه انجام می پذیرد و به دلیل اینکه مزیت قابل توجهی نسبت به سایر سیستم ها ندارد به ندرت از آن استفاده می کنند . نتیجه آنالیز های مقدماتی نشان می دهد که سطح کلی بال این نوع ارایش برابر سطح بال در پیکر بندی صلیبی است و تغییر قابل توجهی از لحاظ پسایی ندارد بعلاوه کاهش وزن در این طرح خیلی کم است و حتی ممکن است که کاهش وزنی تحقیق نپذیرد . از طرفی چونکه بارهای وارده بر هر بال نسبت به پیکر بندی صلیبی بیشتر هستند از این رو نیاز به اتصالات بزرگتر و سنگین تری دارد به همین جهت از لحاظ وزنی مزیتی ندارد .
پانل های سه تایی تا اندازه ای دارای طول بیشتر هستند و در نتیجه برآیند نیروها را اندکی تغییر مکان می دهد بدین ترتیب وزن در واحد سطح زیاد می گردد و سودی که در اثر نداشتن پک پانل اضافه تر نسبت به طرح صلیبی عاید می شد بدین ترتیب از بین می رود . آرایش نوع سه تایی زمانی بر آرایش صلیبی ترجیح داده می شود که با یک طرح تک باله ربط داده شود تا تعادل سمتی مطلوب ایجاد گردد .
11- آرایش صلیبی ( Cruciform )
این آرایش در طراحی موشک ها بیشتر از سایر انواع پیکربندی ها مورد استفاده قرار می گیرد . مزایای آرایش صلیبی عبارت اند از :
پاسخ سریع در تولید برآ در هر جهت
خصوصیات یکسان در Yaw و Pitch
سیستم کنترل ساده تر
یک دیدگاه مهم در طراحی نوع صلیبی جهت یابی سطوح کنترل نسبت به صفحات بال است . با استفاده از تجربیات و اطلاعات تجربی بدست آمده از چهل یا پنجاه مقاله در این رابطه این نتیجه می دهد که یک سطح دم هم راستا با بال بهترین مشخصه های آیرودینامیکی را بدست می دهد که در اکثر موشک ها می توان این طرح را بکار گرفت . نتایج زیر با استفاده از این نوع پیکربندی بدست می آیند :
وضعیت های پایدار در زاویه حمله تعادل بالا و انحراف زیاد سطوح کنترل ظاهر می شود که نتیجه اش نامتعادلی وضعیت های واگرای این سطوح کنترل می باشد .
اگر چه در آرایش دم هم راستا با بال در زوایای حمله کم تعادل ضعیفی را به همراه دارد در عوض این پیکر بندی ساده تر است .
خلاصه ای از مشخصات طراحی آیرودینامیکی انواع سیستم های کنترل
کنترل با بال ( Wing Control )
مزیت : کنترل سریع – تعادل کم زوایه حمله – بسته بندی نسبتا خوب – سودمندی ناشی از انحراف کانارد برای کنترل
معایب : گشتاور لولایی زیاد – نیاز به قدرت سرویی بالا – آیرودینامیک غیر خطی – گشتاور القایی زیاد
کنترل با کانارد ( Canard )
مزیت : بسته بندی خوب – گشتاور لولایی کم – آیرودینامیک خطی خوب – تغییر مکان بحرانی نیست – تغییرات آسان طراحی – پسای کم
معایب : کنترل عرضی آسانی ندارد – گشتاور جهشی زیاد در بدنه – تعادل نسبتا زیاد زاویه حمله – نرخ کنترل بالایی را می طلبد
کنترل با دم ( Tail Control )
مزیت : بارهای کم دم – گشتاور لولایی کم در دم – گشتاور جهشی کم در بدنه - آیرودینامیک خطی نسبتا خوب
معایب : پاسخ آهسته – عکس نیروی اولیه در جهت خلاف – بسته بندی مشکل – تعادل بالای زاویه حمله
Missile Configuration Design
منبع:iran-airforce.blogfa.com
همکاری موشکی آفریقای جنوبی با برزیل
|
کیپ‌تاون- در توافقی بین دولت آفریقای جنوبی و دولت برزیل، شرکتهای Armscor و Denel با نیروی هوایی برزیل در زمینه توسعه صنایع موشکی همکاری خواهند کرد. به گفته سخنگوی شرکت Denel، برزیل 52 میلیون دلار در این پروژه که توسط شرکت Denel رهبری میشود، سرمایه‌گذاری خواهد کرد. دراین پروژه قرار است شرکت Denel موشک کوتاه‌برد هوابه‌هوای خود به نام A-Darter را از نمونه اولیه به سیستمی عملیاتی ارتقا دهد. تا کنون Denel سرمایه‌گذاری هنگفتی برای تولید نمونه اولیه کرده است اما برای مراحل بعدی با کمبود بودجه مواجه شده است. |
)
اولین سری از F-117A بازنشست شدند
)
درست پیش از آغاز سال جدید میلادی ده فروند F-117A به طور رسمی بازنشست شدند تا جای خود را به F-22A Raptor بدهند. سخنگوی پایگاه هلمن، که این هواپیماها در آن مستقر بودند گفت انتظار می‌رود اولین سری از Raptorها بین سپتامبر تا دسامبر سال 2008 مستقیماً از خط تولید به پایگاه منتقل شوند. هم اکنون Raptorهای پایگاه هوایی لانگلی عملیاتی شده‌اند. پایگاه بعدی که به این جنگنده مجهز خواهد شد، پایگاه المندورف در آلاسکا خواهد بود که در سال جاری هواپیماهای خود را دریافت خواهد کرد.
تنها چهار شهر آمریکا آمادگی مقابله با شرایط بحرانی را دارند
وزارت امنیت داخلی آمریکا در گزارشی اعلام کرد با وجود تجربه حملات یازده سپتامبر، تنها چهار شهر بزرگ این کشور از سیستم های تماس و ارتباط برای شرایط فوق‌العاده و مقابله با بحران‌ها برخوردار هستند.
به گزارش فارس به نقل از پایگاه خبری ایلاف، وزارت امنیت داخلی آمریکا در گزارشی اعلام کرد پس از گذشت پنج سال از حملات یازده سپتامبر تنها چهار شهر بزرگ این کشور از سیستمهای تماس و ارتباط برای شرایط فوق‌العاده و مقابله با بحران‌ها برخوردار هستند که به مسوولان پلیس، آتش‌نشانی و بهداشت اجازه میدهد بتوانند در این شرایط و بحران‌ها با یکدیگر هماهنگی داشته باشند.
در این گزارش که قرار است امروز منتشر شود، آمده است: "تنها شهرهای واشنگتن پایتخت آمریکا، سان دیگو در ایالت کالیفرنیا، منطقه منیاپلیس ـ سنت پل در ایالت مینیسوتا و کلمبوس در ایالت اوهایو از مناطق اصلی شهری و پیشرفته به شمار می‌روند و از معیارهای اوضاع بسیار پیشرفته برخوردارند."
بنابر این گزارش، شهرهای سیوکس فولز در ایالت داکوتای شمالی و لارامی در ایالت وایومینگ نیز از این وضعیت برخوردارند.
در این گزارش آمده است: "مسئولان آمریکایی برای تنظیم این گزارش سیستمهای ارتباطاتی 75 منطقه شهری و روستایی را بررسی کرده‌اند."
در این گزارش نام شهر نیویورک که در حمله به دو برج مرکز تجارت جهانی در آن در یازدهم سپتامبر 2001 حدود سه هزار نفر کشته شدند و نیز شهر شیکاگو که هدف احتمالی تروریست‌ها است، بین شهرهای برخوردار از سیستم‌ها و تجهیزات پیشرفته نیامده است.
در حملات یازده سپتامبر اعلام شد مسئولان پلیس و آتش‌نشانی از ارتباط و هماهنگی با یکدیگر ناتوان بوده‌اند و این امر باعث شده با وجود هشدار پلیس، شماری از نیروهای آتش‌نشانی شهر نیویورک هنگام تخریب برج‌های سازمان تجارت جهانی کشته شوند.
حمله به تاسیات هسته ایران ؟ ممکن یا غیر ممکن ؟ (قسمت اول)
در آوریل سال 2006 مقاله ای با عنوان "Osirak Redux? Assessing Israeli Capabilities to Destroy Iranian Nuclear Facilities" به قلم "ویتنی راس" و "اوستین لانگ" منتشر شده بود که به بررسی تواناییهای اسرایل در حمله احتمالی به تاسیسات هسته ای ایران پرداخته بود و راهکارهای برای این حمله نیز ارائه کرده بود.
از انجا که موضوع حمله یا عدم حمله اسراییل به تاسیسات هسته ایران همواره یکی از موضوعات مورد بحث بوده و هست تصمیم گرفتم تا علی رغم وقت کم و بضاعت زبانی اندک بخش هایی از این مقاله را که به بررسی این موضوع پرداخته است ، جهت استفاده دوستان ترجمه کنم .
در این مقاله ابتدا شرح مختصری از عملیات اپرا (حمله نیروی هوایی اسراییل به اوسیراک) ارائه شده است و پس از آن هم به بررسی وضعیت کنونی تلاشهای هسته ای ایران پرداخته شده است . در بخش اخر نیز به بررسی مسائل نظامی همانند راهکارهای اسراییل برای حمله و توانمنهدیهای آفندی و پدافندی دو طرف پرداخته شده است . از آنجا که مطالب مربوط به توانمندیهای هسته ای ایران خارج از حوصله جمع می باشد تنها به ترجمه بخش دوم مقاله می پردازم .
در ابتدای بخش دوم توضیحاتی در مورد تسلیحات هدایت دقیق ارائه شده است واماری نیز از این گونه تسلیحات که در اختیار اسرایل هستند داده شده است .
از جمله :
-نیروی هوایی اسراییل (IAF ) در حال حاضر دارای نوعی بمب بومی هدایت شونده می باشد که قابلیت نفوذ در موانع مستحکم را دارا می باشد . این بمب از کلاس بمب های 1000 پوندی می باشد و با نام PB 500A1 شناخته می شود .
-در سپتامبر 2004 اسراییل اعلام کرد که در حدود 5000 بمب هدایت شونده منجمله 500 بمب GBU-27 ( بمب 2000 پوندی با کلاهک نفوذ کننده BLU-109 ) را از آمریکا خریداری خواهد کرد .
-اخیرا نیز اسراییل خبر خرید 100 بمب GBU-28 ( بمب 5000 پوندی با کلاهک نفوذ کننده BLU-113 ) از آمریکا را تایید کرده است .
فقط ذکر چند نکته ضروری می باشد :
- در طول مطلب هر جا به عبارت BLU-109 برخوردید منظور بمب GBU-27و هر جا به عبارت BLU-113 برخوردید منظور بمب GBU-28 می باشد .
- به جای نیروی هوایی اسراییل هم از لفظ IAF استفاده خواهد شد .
______________________________ 
نطنز
تاسیسات نطنز از دو جهت متمایز از سایر اهداف هستند : یکی اینکه هم مهمترین هدف برای نابودی هستند و هم اینکه نابودی این تاسیسات مشکلتر از سایر تاسیسات می باشد . ساختمان اصلی غنی سازی دارای دو سالن بزرگ (هر کدام بین 25000 تا 32000 متر مربع) می باشد که در عمق 8 تا 23 متری زمین قرار گرفته اند و بوسیله لایه هایی از بتون محاصره شده اند . وجود عواملی مانند بزرگی تاسیسات و محاصره آنها بوسیله لایه های بتون و قرار گرفتن آنها در زیر زمین باعث شده است تا تنها با یک حمله شدید ، امیدی به تخریب کامل مجموعه یا حداقل بلااستفاده کردن سانتریفیوژها وجود داشته باشد . در اینگونه مواقع از بمب های موسوم به سنگرشکن یا Bunker Buster استفاده می شود که قابلیت نفوذ در زمین را دارند . اما در مورد اهدافی مانند نطنز که عمق اهداف بیشتر از مقداری است که بمب می تواند نفوذ کند چه باید کرد ؟
یکی از روش هایی که در اینگونه موارد می توان از آن استفاده کرد استفاده از چند بمب برای یک نقطه می باشد به این صورت که بمب ها برای برخورد به یک نقطه انتخاب شده باشند اما با کمی تاخیر نسبت به یکدیگر به نقطه مورد نظر برخورد کنند. با این روش هر بمب به حفره ایجاد شده در اثر بمب قبلی برخورد خواهد کرد و مقدار بیشتری را حفر خواهد کرد،برای اولین بار در جنگ اول خلیج فارس بود که از این روش به صورت عملی استفاده شده بود . به نظر می رسد که IAF با در نظر گرفتن این روش اقدام به خرید اینگونه بمب ها نموده است . ژنرال بن الیاهو ( فرمانده سابق IAF و یکی از خلبانان شرکت کننده در عملیات اوسیراک ) در همین رابطه به هفته نامه Jane's Defense weekly گفته بود : " حتی اگر یک بمب برای نفوذ به تاسیسات زیر زمینی کافی نباشد ما توانایی آن را داریم که بمب های دیگری را به محل اصابت بمب قبلی هدایت کنیم و هدف را کاملا نابود کنیم "
برای نفوذ در هدف محافظت شده ای همانند نطنز به نظر می رسد که BLU-113 محتمل ترین سلاح قابل استفاده باشد . این بمب قادر است که تا 30 متر در زمین و 6 متر در بتون نفوذ کند و همانگونه که ذکر شد استفاده از یک بمب ممکن است باعث نفوذ به تاسیسات نشود اما 2 بمب پشت سر هم احتمالا موفق به نفوذ خواهند بود.
پیش از هر بحث دیگری باید ذکر شود که احتمال اینکه دو بمب دقیقا بر یک نقطه اصابت کنند ( یکی پس از دیگری) در حدود 5/0 می باشد (با فرض 6/0 اصابت دقیق به نقطه هدف ، 3 متر خطای احتمالی برای هر بمب و احتمال 9/0 انفجار هر بمب )
اما سوال اصلی این است که به چند BLU-113 برای تخریب کامل مجموعه نیاز است؟
هر BLU-113 حاوی 306 کیلوگرم ماده منفجره از نوع تریتانول می باشد که در صورت انفجار منطقه ای به شعاع 20 متر را تحت فشار شدیدی برابر با PSI 10 قرار خواهد داد. چنین فشاری برای تخریب مجموعه کافی به نظر می رسد و در مورد سانتریفیوژها هم بسیار بیشتر از نیروی مورد نیاز برای تخریب هست . بنابر این هر BLU-113 محدوده ای در حدود 2000 متر مربع را تحت فشار قرار خواهد داد . جهت افزایش احتمال دست یابی به چنین قدرت تخریبی در کل مجموعه ، تقریبا به 40 جفت BLU-113 نیاز خواهد بود که با محاسبه احتمال 5/0 ( برخورد دو بمب به یک نقطه) حداقل 20 بمب BLU-113 منفجر خواهند شد و منطقه ای در حدود 40000 متر مربع را تحت فشار 10 PSI قرار خواهد داد. این حجم از انفجارات مطمئنا تلفات زیادی را در پی خواهد داشت . محیط محدود شده مجموعه نطنز اثر انفجارات را افزایش خواهد داد . علاوه بر 20 بمب مطرح شده 60 بمب دیگر نیز بر فراز مجموعه رها خواهند شد که حداقل 52 عدد از آنها منفجر خواهد شد ( با احتمال 9/0 تعداد 8 بمب موفق به انفجار نخواهند شد ) . بنابر احتمالات انفجار 3 بمب BLU-113 در هر سالن برای تخریب کامل کافی باشد . همچین هر بمب BLU-113 فشاری در حدود 3 PSI را در شعاع بیش از 40 متر ایجاد می کند (این فشار برای تخریب ساختمان ها کفایت می کند ) . 3 انفجار در حدود 50 تا 60 درصد از هر سالن را با چنین فشاری پوشش میدهد و همراه با سقف های در حال ریزش و قطعات ساختمان ها که به اطراف پرتاب میشوند به احتمال زیاد تمامی سانتریفیوژها را از بین خواهد برد.
اما از آنجایی که ممکن است رهاسازی 80 بمب مطرح شده که ایده آل ترین حالت برای حمله می باشد به دلایلی ممکن نباشد به نظرمی رسد در مجموع احتمالا 12 جفت بمب (24 عدد BLU-113 ) بر فراز مجموعه رها خواهند شد که از این تعداد 6 عدد در سالن ها منفجر می شوند و 15 تا 16 بمب دیگر نیز در سرتاسر مجموعه منفجر می شوند یا راه نفوذ را برای بمب های بعدی باز میکنند . علاوه بر تاسیسات زیر زمینی IAF می بایست که ساختمان Pilot Plant ساخته شده در سطح زمین را نیز نابود کند . برای نابودی این ساختمان استفاده از دو بمب 2000 پوندی کافی به نظر می رسد .
______________________________ 
اصفهان
تاسیسات UCF اصفهان مانند تاسیسات نطنز در زیر خاک مدفون نشده اند ، البته نشانه هایی از حفاری در مجموعه دیده شده است . ابعاد دقیق این مجموعه در دسترس نیستند اما با بررسی روی تصاویر گرفته شده از ماهواره ها به نظر می رسد که مجموعه طولی برابر با 180 متر و عرضی متغیر از 40 تا 80 متر دارد . به نظر نمی رسد که مجموعه استحکام چندانی داشته باشد اما IAF می تواند برای اطمینان بیشتر از بمب های نفوذ کننده استفاده کند . در این مورد می توان از بمب های BLU-109 استفاده کرد ، بر خلاف نطنز در اینجا دیگر نیازی نیست تا از بمب ها برای نفوذ به تاسیسات زیر زمینی بهره برد بنابر این کمی بی دقتی را می توان نادیده گرفت . در یک محیط باز هر بمب BLU-109 با انفجار 240 کیلوگرم تریتانول موجود در خود فشاری در حدود 10 PSI را در محدوده ای به شعاع 19 متر ایجاد خواهد کرد و از آنجایی که به نظر می رسد که مساحت مجموعه در حدود 10000 متر مربع هست ، بنابر این انفجار 9 بمب BLU-109 برای تخریب کل مجموعه کفایت خواهد کرد. با توجه به احتمال 9/0 انفجار هر بمب به نظر می رسد که بهتر است با 12 بمب BLU-109 به مجموعه حمله شود تا حداقل 9 بمب منفجر شوند .
______________________________ 
اراک
در تاسیسات آب سنگین اراک دو هدف عمده برای نابود کردن وجود دارد ، اولین هدف تاسیسات تولید آب سنگین و دومین هدف راکتور آب سنگین در حال ساخت می باشد . هیچ کدام از این دو هدف استحکام بخشی نشده اند ، از این رو نابود کردن آنها ساده به نظر می رسد .
بخش مرکزی قسمت تولید آب سنگین شامل برج هایی هست که در آنها از روش گیردلر سولفید برای تولید آب سنگین استفاده می شود .این برجها شامل 3 برج اصلی و 9 برج کوچکتر هستند که هر کدام قطری در حدود 3 متر دارند .برج ها در دو بخش که هر کدام 80 متر طول و 30 متر عرض دارند ساخته شده اند ، به نظر می رسد که فشاری در حدود 15 PSI برای نابود کردن این برج ها اکتفا کند .
یک بمب هدایت لیزری 2000 پوندی مانند GBU-10 با سرجنگی 428 کیلوگرم تریتونال قادر است تا پس از انفجار فشاری در حدود 15 PSI را در محدوده ای به شعاع 19 متر بوجود آورد . به نظر می رسد که برای تخریب هر بخش استفاده از دو بمب کفایت نماید ، اما برای اطمینان بیشتر می توان از سه بمب برای هر بخش استفاده نمود .
راکتور آب سنگین در حال ساخت نیز شامل ساختمان تمام نشده گنبد راکتور و سیستم خنک کننده می باشد . اگر چه پیشرفت هایی در این قسمت حاصل شده است اما هنوز بر سر این که آیا نیازی به حمله به این بخش از مجموعه می باشد ، تردیدهایی وجود دارد . با فرض اینکه این بخش ارزش حمله کردن را دارد ، به نظر می رسد که 4 بمب 2000 پوندی برای تخریب ساختمان راکتور کافی می باشد .
براورد تعداد کل بمب های مورد نیاز برای حمله به سه هدف
تعداد کل بمب هایی که برای حمله ای مطمئن به اهداف نطنز ، اصفهان و اراک مورد نیاز است عبارت است از 24 بمب 5000 پوندی و 24 بمب 2000 پوندی .
اما سوال بعدی این است که آیا این بمب ها شانسی برای رسیدن به اهدافشان دارند ؟ به این سوال در بخشهای بعدی جواب داده خواهد شد .
______________________________
توانایی اسراییل در انجام حملات عمقی
در دو دهه ای که از عملیات اوسیراک می گذرد ، IAF به طرز چشمگیری توانسته است تا توانایی خود در انجام حملات عمقی را افزایش ببخشد . حمله سال 1985 اسراییل به مراکز چریکهای فلسطینی در تونس را می توان به عنوان بخشی از این توانایی ها در نظر گرفت ، حمله مذکور با انجام بیش از 4000 کیلومتر پرواز رفت و برگشت میسر شد .
عمده توانایی اسراییل در انجام حملات عمقی متکی به جنگنده های F-15I و F-16I می باشد . هم اکنون 25 فروند F-15I و در حدود 25 تا 50 فروند F-16I در اختیار IAF مشغول به خدمت می باشد . F-15I نمونه اسراییلی F-15E می باشد که می تواند با استفاده از مخازن سوخت تطبیقی CFT و مخازن سوخت قابل پرتاب به شعاع عملیاتی در حدود 1700 کیلومتر برسد آن هم در حالی که مشغول حمل 4 بمب 2000 پوندی می باشد . این بمب ها که در بخش های پیشین در مورد آنها بحث شده بود قابلیت این را دارند که به وسیله پادهای هدفگیری LANTIRN یا LITENING به سمت اهداف خود راهی شوند . همچنین این جنگنده دارای یک پاد جنگ الکترونیک نیز می باشد که به طور پیش فرض در هواپیما نصب شده است ، از جمله دیگر قابلیت های این جنگنده می توان به توانایی حمل موشکهای هوا به هوای AIM-120 ، AIM-9 و Python-4 اشاره کرد .
F-16I نیز نمونه ای از اف 16 بلاک 52 می باشد که مخصوص اسراییل ساخته شده است . این جنگنده نیز توانایی حمل مخازن سوخت تطبیقی را دارا می باشد . اطلاعات دقیقی از شعاع عملیاتی این جنگنده در دست نیست اما تصور می شود با استفاده از مخازن سوخت تطبیقی و مخازن سوخت قابل پرتاب ، شعاعی در حدود 1500 تا 2100 کیلومتر قابل دسترسی باشد . این جنگنده نیز توانایی استفاده از سیستمهای هدف گیری LANTIRN و LITENING را دارا می باشد و می تواند در زمان حمل مخازن سوخت قابل پرتاب ، دو عدد بمب 2000 پوندی نیز حمل کند .
علاوه بر این جنگنده ها ، تعداد فراوانی F-16 در اختیار IAF می باشد که بصورت بالقوه توان این را دارند که با مخازن سوخت تطبیقی مجهز شوند . همچنین 50 فروند F-16D وجود دارند که تغییرات عمده ای جهت تبدیل آنها به یک جنگنده جنگ الکترونیک انجام شده است . در این جنگنده ها از قسمت ما بین کابین خلبانان تا سکان افقی هواپیما جهت نصب تجهیزات جنگ الکترونیک استفاده شده است . با نصب مخازن سوخت تطبیقی بر روی این پرنده ها ، می توان در هنگام حمله از آنها برای مختل کردن سیستمهای دفاعی موجود در مسیر و اطراف هدف استفاده نمود . همچنین حدود 40 فروند F-15A و F-15C دراختیار اسراییل قرار دارند که می توان از آنها به عنوان اسکورت استفاده کرد . این پرنده ها قابلیت حما موشکهای آمرام ، سایدوایندر و Python-4 را دارا می باشند .
هواپیمای های پیشرفته به همراه سیستم های اطلاعاتی و ارتباطی اسراییل و واحدهای پشتیبانی IDF/AF باعث شده اند تا توانایی IAF در حمله به اهداف دور دست بسیار افزایش یابد . اما در مورد هدفی که بسیار دورتر از اوسیراک و تونس است چطور ؟
ادامه دارد...
منبع:انجمن هوا فضا
هواپیمای جنگنده اف20 (تایگر شارک)
این جنگنده تاکتیکی برخلاف جنگنده اف-5 با دو موتور، از یک موتور نیرومند اف 404 ساخت شرکت جنرال الکتریک با قدرت کشش یا کشش خشک استاتیکی معادل 18000 پوند بهره می برد. لازم به ذکر است این موتور یک از کارآمدترین وقابل اطمینان ترین موتورها در جهان بوده که در هواپیمای ناونشین اف-18 ای نیز مورد استفاده قرار می گرفت. جنگنده اف-20 را می توان یکی از سازگارترین هواپیماها از نظر جوی به حساب آورد. همچنین این جنگنده از ترکیب ویژگیهای جالبی برخوردار است که از آنها می توان به توانایی حمل بیش از 8300 پوند تسلیحات خارجی و 5 پایلون سوخت اشاره کرد. به علاوه این هواپیما قادر به حمل 6 موشک سایدوایندر در ماموریت های هوابه هواست. برای نبردهای هوابه زمین نیز 6800 پوند تسلیحات قابل حمل وجود دارد. دو توپ 20 میلی متری داخلی نیز جزو تجهیزاتی بوده که در اف-20 تعبیه شده بودند. همچنین از تجهیزات اویونک این جنگنده می توان به رادار چند حالته جنرال الکتریک، لیزر خودکار هانی ول، سیستم هد آپ دیسپلی یا دستگاه مربوط به هدفگیری و اطلاعات مربوط به آن که در شیشه کابین جلو خلبان تعبیه شده جنرال الکتریک، سیستم ها و نمایشگر های دیجیتالی و دستگاه های کنترلی بندیکس و سیستم ماموریت کامپیوتری تلدیان اشاره نمود. 
هریک از موارد فوق نیز کارایی جالبی به این جنگنده داده است، برای مثال سیستم رادار چند حالته خلبان را قادر به شناسایی و یافتن و مسیریابی هدف در رسایی وبردی معادل 48 ناتیکال مایل می سازد همچنین سیستم ماموریت کامپیوتری هواپیما را در هماهنگ سازی و سازماندهی مهمات و تسلیحات جنگی یاری می نماید. لازم به ذکر است سیستم اچ یو دی هد آپ دیسپلی این جنگنده نیز قابلیت های جالبی را در زمینه مکان یابی و وضعیت استقرار سلاح ها در شرایط بحرانی را برای خلبان ودر سطح و رسایی چشم وی فراهم آورده است. 
این امکانات خلبان را قادر به شناسایی صحیح هدف بدون نظر انداختن به پایین و نشان دهنده ها می سازد، چرا که تمام اطلاعات اعم از ارتفاع و سرعت در این صفحه نقش می بندند. نورثروپ در این طرح یک کاناپی وسیع و در عین حال جدید را طراحی نمود که میدان دید را نسبت به جنگنده های پیشین این شرکت نزدیک به 50 درصد افزایش داده بود. توسعه در زمینه جا و وضعیت سر نیز هرچه بیشتر و بیشتر به وضعیت دید خلبان می افزود چرا که این مسایل در شرایط بحرانی بسیار موثر و تعیین کننده هستند. از ویژگی های مثبت آیرودینامیکی این جنگنده می توان به بزرگتر نمودن زائده روی بال ها اشاره کرد که 30 درصد برا را برای مانورهای گوناگون افزایش می داد.
شکل دماغه نیز جنگنده را برای انجام مانورها در ارتفاعات بالاتر از طرف لبه حمله خود توانا می ساخت. بدنه هواپیما نیز قادر به مقاومتی به نسبت 9 جی یا شتاب گرانشی زمین بود. جنگنده اف20 برای نگهداری نیز ساده و قابل اطمینان بوده و در مقایسه با جنگنده های همزمان از درجه بهتری برخوردار بود. اف-20 حدود 53 درصد از سوخت بهینه تری برخوردار بوده و کم مصرف تر به حساب می آمد و 63 درصد از نظر عملیات نگهداری مقرون به صرفه تر بوده و به این شیوه از چهار نظر قابل اطمینان به نظر می رسید. حداکثر سرعت این هواپیما 2 ماخ و از سقف پروازی نزدیک به 20 کیلومتر برخوردار است که مشخصاتی بسیار مطلوب برای یک شکاری محسوب می شوند.
منبع : انجمن هوا و فضا
اسرائیل ممکن است از دفاع موشکی آمریکایی استفاده کند
به گزارش هارتز، اسرائیل در حال بررسی توقف تولید نسل جدید موشکهای دفاعی «آرو» به دلیل قیمت‌های گزاف در حمایت از موشکهای ساخت آمریکا است. طی چند ماه اخیر اسرائیل و ایالات متحده در حال بررسی خرید سیستم دفاعی THAAD توسط اسرائیل به جای تولید نسل جدیدی از سیستم آرو بوده اند. در حال حاضر مسؤولین اسرائیل باید تصمیم بگیرند که طی چند سال آینده از سیستم دفاعی آمریکایی‌ها استفاده کنند و یا به توسعه سلاح داخلی خود بپردازند. سیستم موشکی THAAD (Theater High-Altitude Area Defense) که توسط لاکهیدمارتین تولید میشود، بیش از یک دهه پیش ساخته شد و با وجود مشکلات زیادی که داشت اخیراً چند آزمایش حساس را با موفقیت پشت سر گذاشت. گفته میشود که اسرائیل می‌تواند این سیستم را با کمک مالی نیروهای مسلح ایالات متحده خریداری کند. در حال حاضر متخصصین تکنولوژی موشکی در حال بررسی این گزینه میباشند. اسرائیل علاوه بر دغدغه هزینه ادامه پروژه آرو ، نگران استقلال در فنآوری و بهره‌برداری از سیستم دفاعی خود نیز می‌باشد. کار بر روی آرو هم اکنون در جریان است. پروژه تولید موشک آرو در سال 1988 با 80 درصد حمایت آمریکا آغاز شد. با توجه به اینکه ایالات متحده در توسعه و تولید آرو کمکهای زیادی کرده است، اسرائیل در صادرات این سلاح با محدودیت مواجه است زیرا وجود تکنولوژی آمریکایی در آرو به وزارت دفاع اجازه میدهد تا انتقال این تکنولوژی را وتو کند. به عنوان مثال اخیراً ایالات متحده با فروش این سلاح به هند مخالفت کرد. جلوگیری از صادرات باعث میشود که هزینه لازم برای مراحل بعدی کار بر روی این سیستم تأمین نشود.