جینس دیفنس: ده ها مهندس ایرانی در سوریه کشته شدند

https://hamdami.com/MFAFA


گزارش یک هفته نامه انگلیسی امور نظامی: دهها نفر از مهندسین ایرانی به دنبال انفجار در کارخانه بمب شیمیائی سوریه جان باختند


هفته نامه "جینس دیفنس" که یکی از معتبرترین نشریات امور نظامی محسوب می شود، در شماره امروز خود (چهارشنبه 19 سپتامبر 2007) از وقوع انفجاری در یک کارخانه اسلحه سازی سوریه خبر داد که در جریان آن 15 نفر از کارگران نظامی سوریه همراه با دهها نفر از مهندسین ایرانی کشته شدند. در گزارش این نشریه چاپ لندن گفته شده که این انفجار هنگام تلاش برای سوار کردن بمب شیمیائی روی کلاهک موشکهای اسکاد (ساخت روسیه) روی داده است.

گرچه سوریه خود فردای روز انفجار خبر وقوع آن را انتشار داده بود، ولی این نخستین بار است که یک نشریه اروپائی گزارش می دهد که مهندسین ایرانی نیز کشته شده اند و در آن کارخانه نظامی بمب شیمیائی به روی موشکهای اسکاد نصب می کرده اند. مقامات ایران و سوریه تا لحظه انتشار این خبر واکنشی نسبت به گزارش جینس دیفنس ویکلی و میزان درستی آن نشان نداده اند.

در دو هفته اخیر گزارشهای بسیاری درباره فعالیتهای تسلیحاتی سوریه و از جمله همکاریهای آن کشور با کره شمالی درباره امور اتمی انتشار یافته که از جانب مقامات رسمی دمشق قاطعانه رد شده است.

در صورتی که گزارش هفته نامه جینس دیفنس صحت داشته باشد، ایران و سوریه یکی از تعهدات مهم بین المللی خود را که خودداری از تولید و یا کاربرد سلاح شیمیائی باشد نقض کرده اند و در شرائط کنونی که هر دو رژیم با مشکلات گسترده بین المللی روبرو هستند و در انزوای فزاینده جهانی قرار دارند، این امر وضع آنها را بیش از پیش بغرنج می سازد.

سوریه پیشتر اعلام داشته بود که در 26 ژوئیه 2007 در یک کارخانه تسلیحاتی آن کشور در شهر حلب انفجاری رخ داد که در آن چند تن از کارگران کشته شده اند و علت آن موج گرمای شدیدی بوده که در آن روزها سوریه را در بر گرفته بود – و این درحالی که انفجار در ساعت 30ر4 سپیده دم رخ داده بود که قاعدتا هوا خنک است.

جینس دیفنس در گزارش امروز خود خبر می دهد که این انفجار هنگامی بوده که کارگران نظامی سوریه به کمک مهندسین ایرانی مشغول سوار کردن یک بمب گاز خردل به عنوان کلاهک موشک اسکاد از نوع C بودند. در گزارش گفته شده که جرقه پرتاب شده از موتور موشک موجب انفجار در نقطه ای شد که در آن مواد شیمیائی قرار داشت. به دنبال انفجار مواد مرگ آور شیمیائی و از جمله گازهای خردل، سارین وVX در فضا پخش شد و موجب بروز فاجعه گردید. این گازها بسیار کشنده هستند و معاهدات بین المللی کاربرد آن ها را ممنوع ساخته اند.

در جریان جنگ هشت ساله ایران و عراق، ارتش صدام حسین سربازان ایرانی را چند بار هدف این گونه بمبهای شیمیائی قرار داد و در آن هنگام گزارش رسید که ایران نیز برای تولید بمبهای شیمیائی تلاش می کند. ولی بعدها اعلام شد که رهبران روحانی جمهوری اسلامی کاربرد این گونه سلاحها را حرام می دانند.

سوریه در گزارش کوتاهی که فردای روز انفجار انتشار داد از کشته شدن چند تن از کارگران نظامی سخن گفت. ولی هفته نامه جینس از کشته شدن مهندسین ایرانی نیز خبر می دهد. بنا به گزارش این نشریه، کارخانه تسلیحاتی حلب در چارچوب پیمان همکاریهای نظامی که حدود دو سال پیش بین ایران و سوریه امضا شد برپا گردیده است و یکی از کمکهای ایران به سوریه به موجب این پیمان، یاد دادن شیوه تولید بمبهای شیمیائی بوده است.

به موجب گزارش، حکومت ایران به طراحی و برپائی کارخانه های تولید جنگ افزار شیمیائی در سوریه و اجرای آزمایشهای لازم برای امتحان کردن انواع بمبهای ممنوع شیمیائی یاری می رساند. جینس دیفنس از قول یک دیپلمات اروپائی که نامش را نبرد افزود: ایران میلیونها دلار برای برپائی و راه اندازی این کارخانه ها در سوریه هزینه کرده است.

هفته پیش اعلام شد که ایران برای احداث چند کارخانه جدید در سوریه و انجام پروژه های مختلف، ده میلیارد دلار در ظرف پنج سال آینده سرمایه گذاری می کند. پیشتر هم رسما گفته شده بود که ایران چند کارخانه در سوریه برپا ساخته و در یکی از آنها اتومبیل ایرانی نیز مونتاژ می شود. ولی این نخستین بار است که یک نشریه اروپائی گزارش می دهد که ایران به دولت سوریه در تولید بمبهای ممنوع شیمیائی و نصب آنها به روی موشک یاری می رساند.
منبع:

انجمن هوافضا(به نقل از https://hamdami.com/MFAFA)

F-111(جنگنده بمب افکنی پیر)

 

 

 
تاریخچه تولید
در اوایل دهه 1960 میلادی هر دو نیروی هوایی و دریایی آمریکا نیاز به جنگنده ای جدید داشتند . «رابرت مک نامارا» که در آن زمان وزیر دفاع وقت آمریکا بود با توجه به نیاز های مشترک این دو نیرو پیشنهاد کرد تا به منظور صرفه جویی در هزینه های طراحی و تولید ، جنگنده ای مشترک برای هر دو نیرو تولید شود وی پیش از آن نیز پیشنهاد استفاده نیروی هوایی از جنگنده موفق نیروی دریایی F-4 Phantom II را نیز ارائه کرده بود . بدین منظور در سال 1960 مناقصه ای با عنوان Tactical Fighter Experimental یا TFX برگزار گردید و از شرکت های فعال در زمینه هوانوردی درخواست گردید تا طرح های خود را بر اساس شرایط ذکر شده در مناقصه ارایه کنند . بعضی از شرایطی که برای جنگنده در مناقصه ذکر شده بود عبارت بود از :
وزن خالی در حدود 20 تن
حداکثر وزن برخاست در حدود 50 تن
حداکثر سرعت در ارتفاع پایین : 1.2 ماخ
حداکثر سرعت در ارتفاع بالا :2.5 ماخ
حداقل شعاع عملیاتی : 890 مایل (1430 کیلومتر)
تا اواخر سال 1961 شرکت های مطرحی همچون بوئینگ ، جنرال داینامیکز ، لاکهید ، نورثروپ گرومن ، مک دانل داگلاس و چند شرکت دیگر طرح هایی را ارائه کرده بودند . پس از بررسی طرح ها نیروی هوایی و دریایی اعلام کردند که هیچ کدام از طرح ها ، طرح کامل و جامعی نبوده ولی طرح های شرکت بوئینگ و شرکت جنرال داینامیکز بهتر از سایر طرح ها به نظر می رسند . پس از مدتی بررسی ، هر دو نیرو اعلام کردند که طرح شرکت بوئینگ را به عنوان طرح برگزیده انتخاب کردند ولی «رابرت مک نامارا » وارد عمل شد و تصمیم آنان را نقض کرد و طرح شرکت جنرال داینامیکز را برنده مناقصه اعلام کرد (دلیل این عمل آن بود که طرح شرکت جنرال داینامیکز اقتصادی تر به نظر می رسید ) .بلافاصله بعد از اعلام طرح شرکت جنرال داینامیکز به عنوان برنده مناقصه ، تلاش ها برای ساخت هواپیما آغاز شد . هواپیمای جدید که اکنون F-111 نامیده میشد از دو موتور توربوفن TF30-P-100 شرکت پرات اند ویتنی بهره میبرد و بالهای آن بطور متغیر طراحی شده بود . همچنین طراحی کابین هواپیما نیز در نوع خود بی سابقه بود ، تا قبل از این پروژه در همه جنگنده ها نحوه طراحی کابین خلبان و کمک خلبان به این صورت بود که کابین خلبان در جلوی جنگنده قرار می گرفت و کابین افسر تسلیحات یا کمک خلبان در پشت سر خلبان قرار می گرفت ولی در F-111 طرز طراحی کابین خدمه به طور Side by side بود یعنی خدمه همانند هواپیماهای مسافربری در کنار یکدیگر می نشستند .
 

 

 
در اوایل دهه 1960 میلادی هر دو نیروی هوایی و دریایی آمریکا نیاز به جنگنده ای جدید داشتند . «رابرت مک نامارا» که در آن زمان وزیر دفاع وقت آمریکا بود با توجه به نیاز های مشترک این دو نیرو پیشنهاد کرد تا به منظور صرفه جویی در هزینه های طراحی و تولید ، جنگنده ای مشترک برای هر دو نیرو تولید شود وی پیش از آن نیز پیشنهاد استفاده نیروی هوایی از جنگنده موفق نیروی دریایی F-4 Phantom II را نیز ارائه کرده بود . بدین منظور در سال 1960 مناقصه ای با عنوان Tactical Fighter Experimental یا TFX برگزار گردید و از شرکت های فعال در زمینه هوانوردی درخواست گردید تا طرح های خود را بر اساس شرایط ذکر شده در مناقصه ارایه کنند . بعضی از شرایطی که برای جنگنده در مناقصه ذکر شده بود عبارت بود از :
وزن خالی در حدود 20 تن
حداکثر وزن برخاست در حدود 50 تن
حداکثر سرعت در ارتفاع پایین : 1.2 ماخ
حداکثر سرعت در ارتفاع بالا :2.5 ماخ
حداقل شعاع عملیاتی : 890 مایل (1430 کیلومتر)
تا اواخر سال 1961 شرکت های مطرحی همچون بوئینگ ، جنرال داینامیکز ، لاکهید ، نورثروپ گرومن ، مک دانل داگلاس و چند شرکت دیگر طرح هایی را ارائه کرده بودند . پس از بررسی طرح ها نیروی هوایی و دریایی اعلام کردند که هیچ کدام از طرح ها ، طرح کامل و جامعی نبوده ولی طرح های شرکت بوئینگ و شرکت جنرال داینامیکز بهتر از سایر طرح ها به نظر می رسند . پس از مدتی بررسی ، هر دو نیرو اعلام کردند که طرح شرکت بوئینگ را به عنوان طرح برگزیده انتخاب کردند ولی «رابرت مک نامارا » وارد عمل شد و تصمیم آنان را نقض کرد و طرح شرکت جنرال داینامیکز را برنده مناقصه اعلام کرد (دلیل این عمل آن بود که طرح شرکت جنرال داینامیکز اقتصادی تر به نظر می رسید ) .بلافاصله بعد از اعلام طرح شرکت جنرال داینامیکز به عنوان برنده مناقصه ، تلاش ها برای ساخت هواپیما آغاز شد . هواپیمای جدید که اکنون F-111 نامیده میشد از دو موتور توربوفن TF30-P-100 شرکت پرات اند ویتنی بهره میبرد و بالهای آن بطور متغیر طراحی شده بود . همچنین طراحی کابین هواپیما نیز در نوع خود بی سابقه بود ، تا قبل از این پروژه در همه جنگنده ها نحوه طراحی کابین خلبان و کمک خلبان به این صورت بود که کابین خلبان در جلوی جنگنده قرار می گرفت و کابین افسر تسلیحات یا کمک خلبان در پشت سر خلبان قرار می گرفت ولی در F-111 طرز طراحی کابین خدمه به طور Side by side بود یعنی خدمه همانند هواپیماهای مسافربری در کنار یکدیگر می نشستند .


 
در 21 دسامبر 1964 اولین پرواز F-111 انجام شد و نمونه مخصوص نیروی هوایی که با کد F-111A شناخته می شد در تاریخ 18 جولای 1967 وارد خدمت گردید . همزمان با طراحی نمونه مخصوص نیروی هوایی ، نمونه دیگری با کد F-111B نیز به منظور خدمت در نیروی دریایی طراحی شد . عملکرد نامناسب این نمونه باعث شد تا نیروی دریایی استفاده از آن را در سال 1968 لغو کند و هواپیمای F-14 Tomcat را جانشین آن سازد .
مدلهای مختلف :

F-111A
این مدل نمونه اولیه ای بود که وارد خدمت گردید و از موتور های TF30-P-3 بهره می برد . هواپیماهای این مدل از اویونیک Mark I بهره می بردند که شامل سیستم های راداری AN/APQ-113 و AN/APQ-110 و AJQ-20 بود . از مدل A تعداد 158 فروند تولید شد .
اولین اف 111 در تاریخ 18 جولای 1967 تحویل اسکادران 428 هنگ 474 شکاری مستقر در نیومکزیکو شد و به تدریج سه اسکادران جنگنده اف 111 تشکیل شد . بعد از مدتی 6 فروند اف 111 راهی جنوب شرق آسیا شدند تا مورد آزمایش در شرایط جنگی قرار بگیرند . بعد از یک ماه 3 فروند از 6 فروند ارسالی ساقط شده بودند و آزمایشات متوقف شده بود . بعد از بررسی مشخص شد که سقوط این 3 فروند به خاطر سوء عمل خدمه بوده نه آتش پدافند دشمن . همچنین بعضی از بررسی ها مشخص کرد که پیمانکاری که وظیفه تولید بالهای جنگنده را داشته از مواد غیر استاندارد استفاده کرده و با رشوه دادن به بازرسان بر عمل خود سرپوش گذاشته بود . به این خاطر قرار شد تا قسمت مورد نظر برای تمام هواپیما ها مجددا ساخت و نصب گردد .
پس از انجام پاره ای تغییرات ، سال 1972 ویتنامی ها مجددا اف 111 را در آسمان مشاهده کردند . طی عملیات Linebacker II از F-111 استفاده وسیعی شد . این هواپیما برای انجام ماموریت خود نیازی به سوختگیری هوایی نداشت و قادر بود تا 4 برابر یک فروند F-4 Phantom II مهمات با خود حمل کند . هواپیمای جدید کم کم داشت ارزش واقعی خود را به رخ همگان می کشید . طی عملیات Linebacker II مجموعا 4000 سورتی پرواز عملیاتی توسط اف 111 انجام شد و فقط 6 فروند طی این همه پرواز آسیب دیدند .
بعد از جنگ ویتنام 42 فروند هواپیمای F-111A به نمونه مخصوص جنگ های الکترونیکی EF-111 ارتقا داده شدند . 4 فروند نیز به استاندارد C ازتقا یافته و به نیروی هوایی استرالیا انتقال یافتند . مابقی هواپیماهای این مدل در سال 1992 از خدمت بازنشست شدند .
همچنین 3 فروند از پیش نمونه های این مدل برای تحقیقات بیشتر به ناسا انتقال یافتند .


 

F-111B
این نمونه قرار بود تا بعنوان جنگنده رهگیر دوربرد نیروی دریایی در مقابل بمب افکن ها و موشک های ضد کشتی شوروی ایفای نقش کند . این نمونه با رادار قدرتمند AN/AWG-9 تجهیز شده بود و قابلیت حمل و شلیک 6 فروند موشک دوربرد هوا به هوای AIM-54 Phoenix را دارا بود . از آنجایی که شرکت جنرال داینامیکز نجربه ای در تولید جنگنده های ناونشین نداشت از شرکت گرومن برای ساخت این نمونه کمک گرفته شده بود . این مدل کمی کوچکتر از نمونه A بود ولی طول بالهای آن حدود 2 متر بیشتر از نمونه A بود .
نیروی دریایی تقاضای جنگنده ای که قابلیت حمل راداری48 اینچی را داشت ولی ساختار اف 111 تنها توانایی حمل راداری 36 اینچی را داشت . همچنین حداکثر وزن برخاست مورد نیاز نیروی دریایی 50000 پوند بود ولی اف 111 در بهترین شرایط حداقل 55000 پوند وزن داشت . ولی در هر دو مورد وزیر دفاع وقت مک نامارا اعمال نفوذ کرد و نیروی دریایی را مجبور به کنار آمدن با شرایط اف 111 کرد .
تلاشهایی برای حل مسئله وزن اضافی انجام شد ولی این تلاش ها تنها کار را خرابتر کردند . گذشته از وزن زیاد هواپیما برای یک ناو هواپیمابر ، اف 111 هنگام اپروچ به ناو برای فرود دید کمی داشت و فرود با آن بسیار خطرناک و سخت بود .
با تلاشهای آدمیرال توماس کونولی (معروف به تامکت) پروژه F-111B لغو شد و مناقصه ای دیگری برای ساخت جنگنده مورد نیاز نیروی دریایی انجام شد . مناقصه ای که شرکت گرومن برنده آن شد و با استفاده از سیستم راداری و موشکی F-111B و همچنین سیستم بالهای متغیر اف 111 ، جنگنده جدیدی با نام F-14 Tomcat را طراحی و تولید کرد.

F-111C
این مدل نمونه صادراتی F-111A برای نیروی هوایی استرالیا بود . 24 فروند در سال 1963 سفارش داده شدند ولی تحویل آنها تا سال 1973 به تعویق افتاد . 4 فروند از این نمونه با حفظ قابلیت تهاجمی خود به مدل مخصوص عملیات های شناسایی RF-111C تبدیل شدند .
هواپیماهای این نمونه قادر به حمل سیستم هدف یاب Pave Tack بودند و بعد ها مورد یکسری تغییرات در اویونیک قرار گرفتند . تغییراتی همچون :
تعویض رادار AN/APQ-113 با نمونه قویتر AN/APQ-169
اضافه کردن GPS ، ارتقا کامپیوتر هواپیما ، اضافه کردن صفحه نمایش های چند منظوره در کابین و ارتقا موتور ها به استاندارد TF30-P-108/109RA

F-111D
هواپیماهای این نمونه عبارت بود از ساختار قدیمی F-111A با اویونیک MARK II
و موتورهایی قویتر . اولین نمونه در سال 1967 سفارش داده شد ولی مشکلات بسیاری باعث شد تا تحویل آن تا سال 1974 به تعویق بیفتد . از این نمونه نیز 96 فروند ساخته شد . رادار نصب شده در هواپیماهای این نمونه AN/APQ-114 بود .
اویونیک این مدل قابلیت های زیادی را به هواپیما اضافه می کرد ولی مشکلات زیادی را هم ایجاد می کرد . مشکلاتی که باعث شد تا این نمونه در سال 1992 از خدمت بازنشست شود .

F-111E
هواپیماهای این نمونه برای جلوگیری از بروز همان مشکلاتی که برای مدل D پیش می آمد از اویونیک قدیمی MARK I استفاده می کردند . اگر چه در ترتیب الفبایی مدل E بعد از مدل D قرار دارد وای این مدل عملا زودتر از مدل D وارد خدمت شد . اولین پرواز F-111E در 20 آگوست 1969 صورت گرفت و مجموعا 94 فروند از مدل E تولید شد . هواپیماهای این نمونه در عملیات طوفان صحرا (آزادسازی کویت) نقش وسیعی داشتند و در سالهای 1993 و 1994 به انبارهای نیروی هوایی فرستاده شدند .
F-111F
این نمونه آخرین مدلی بود که برای نیروی هوایی تولید شد . هواپیماهای این نمونه با اویونیک رفع عیب شده MARK IIB مجهز شده بودند . از این نمونه 106 فروند بین سالهای 1971 تا 1976 تولید شد . رادار نصب شده در این نمونه AN/APQ-144 بود که بعدها با نمونه های AN/APQ161 و AN/APQ-71 تعویض شد . هواپیماهای این نمونه به سیستم هدف یاب AVQ-26 نیز مجهز بودند .
از هواپیماهای این نمونه در عملیات های El Dorado Canyon بر ضد لیبی و Desert storm بر ضد عراق استفاده شد .
آخرین فروند از این نمونه در 27 جولای 1996 بازنشست شد .

FB-111A
این مدل نمونه ای از F-111A بود که جهت انجام بمباران های استراتژیکی تغییراتی بر روی آن صورت گرفته بود . از این نمونه برای بازنشسته کردن B-58 و بعضی از نمونه های قدیمی B-52 استفاده شد . در ابتدا قصد بر آن بود تا 263 فروند از این نمونه تولید شود ولی بعدا این عدد به 76 فروند کاهش یافت . اولین نمونه در سال 1968 وارد خدمت گردید . FB-111A در حدود 650 میلیمتر دراز تر از F-111A بود که این درازی بیشتر قابلیت حمل 2124 لیتر سوخت اضافی را به آن میداد . ارابه های فرود این مدل نیز برای تحمل وزن برخاست بیشتر تقویت شده بود . هواپیماهای این نمونه نیز از اویونیک MARK IIB استفاده می کردند . از نظر تئوری و بر روی کاغذ هواپیماهای این نمونه قادر به حمل پنجاه تیر بمب 750 پوندی MK-117 بودند ، مسئله ای که هیچگاه صحت آن به صورت عملی تایید نشد .
بعد از ورود به خدمت B-1B تمام FB-111A های عملیاتی با حذف بعضی قسمت ها از نقش بمب افکن استراتژیک به بمب افکن تاکتیکی تغییر یافتند و مجددا با نام F-111G نامگذاری شدند و بطور عمده به منظور پروازهای تمرینی به کار گرفته شدند . این هواپیماها نیز در سال 1993 بازنشست شدند .

EF-111A
نمونه مخصوص جنگ الکترونیک که جهت جایگزینی EB-66 طراحی و تولید شد . قرارداد تولید EF-111A در سال 1974 به عهده شرکت گرومن گذاشته شد و اولین نمونه در تاریخ 10مارس 1977 وارد خدمت شد . تا سال 1985 که خط تولید EF-111A تعطیل شد 42 فروند عملیاتی شده بودند . این نمونه نیز در حمله به لیبی و عراق نقش وسیعی را ایفا نمود . این نمونه نیز در سال 1998 بازنشست شد و قرار است که نقش آن به عهده EA-18G گذاشته شود .
 
 

 

تسلیحات قابل حمل
هواپیماهای اف 111 از ابتدا به خاطر توانایی شان در حمل مقادیر زیادی مهمات همواره مورد توجه بوده اند . بطور مثال یک فروند اف 111 در جنگ ویتنام بیش از 4 فروند فانتوم مهمات بار گزاری می کرد و راهی میدان عملیات می شد . در این قسمت با تسلیحات قابل حمل توسط اف 111 آشنا می شوید :
توپ M61 Vulcan
اکثر مدلهای اف 111 به جز مدلهای EF-111A و FB-111A و F-111G قادر به حمل یک قبضه توپ 20 میلیمتری با 2084 تیر فشنگ بودند .
تسلیحات متعارف
بمب های سقوط آزاد
MK-82
MK-83
Mk-84
MK-117
انواع بمب های خوشه ای
بمب های هدایت شونده
GBU-10
GBU-12
GBU-15
GBU-28
موشک های زمین به هوای
AGM-130
AGM-69
تسلیحات اتمی
همه مدلهای اف 111 به جز EF-111A و مدل صادراتی به نیروی هوایی استرالیا قابلیت حمل سلاح های اتمی سقوط آزاد را دارا بودند . همچنین مدل FB-111A توانایی حمل دو تیر موشک اتمی AGM-69 SRAM را دارا بود.
در ضمن همه مدلهای اف 111 قابلیت حمل بمب های هدایت لیزری را دارا بودند ولی فقط مدلهای F-111C و F-111F توانایی هدف یابی و هدایت دقیق بمب ها را دارا بودند . در ضمن F-111C صادر شده به استرالیا قابلیت حمل سلاح های اتمی را دارا نمی باشند ولی توانایی شلیک موشک های AGM-84 Harpoon و AGM-88 HARM و AGM-142 را دارا هست .
 
 

عمر خدمتی :
هواپیمای اف 111 در طول بیش از 3 دهه عمر خدمتی خود میدان های جنگ زیادی را تجربه کرده اند که از مهمترین این میدان ها می توان به جنگ ها و عملیات های زیر اشاره کرد .
شرکت در جنگ ویتنام
شرکت در حمله به لیبی در سال 1986
شرکت در حمله به عراق در سال 1991
شرکت در حمله به بوسنی در سال 1995 ( فقط EF-11A )
موفقیت در نبرد هوایی :
از آنجا که اف 111 توانایی اندکی در حمل موشک های هوا به هوا دارا می باشد و همچنین وظیفه اصلی آن درگیری با اهداف زمینی است شکار های زیادی توسط اف 111 انجام نشده است . تنها یک مورد شکار به طور رسمی برای F-111 ثبت شده و آن هم مربوط به عملیات طوفان صحرا می باشد . زمانی که یک فروند EF-111A توانست با انجام مانور های سریع باعث برخورد یک فروند Mirage F1 عراقی به زمین شود .ذکر این نکته ضروری می باشد که جنگنده اخلالگر الکترونیکی EF-111A هنگام پرواز کاملا غیر مسلح می باشد .
فروش به کشور خارجی :
استرالیا :
اف 111 تنها به نیروی هوایی استرالیا صادر شد . در سال 1963 استرالیا سفارش 24 فروندی خود را به آمریکا ارائه کرد ولی تحویل هواپیماها تا 10 سال بعد یعنی در سال 1973 به تعویق افتاد . مدل این هواپیماها F-111C بود که مدتی بعد از تحویل 4 فروند به RF-111C تبدیل شدند . همچنین در سال 1982 4 فروند F-111A نیروی هوایی آمریکا به F-111C تبدیل و به نیروی هوایی استرالیا تحویل داده شد . در سال 1992 نیز بعد از بازنشسته شدن F-111G در نیروی هوایی آمریکا ، 18 فروند از این هواپیماها به استرالیا فروخته شد . اف 111 موجود در نیروی هوایی استرالیا تاکنون در هیچ نبردی شرکت نجسته اند . در سال 1991 و هنگام حمله به عراق نیز آمریکا درخواست کرد تا استرالیا RF-111C های خود را به منطقه بفرستد که استرالیا درخواست امریکا را رد کرد .
انگلستان :
نیروی هوایی سلطنتی انگلستان نیز رد سال 1967 سفارش 50 فروند F-111K را ارائه کرده بود . سفارشی که یکسال بعد به بهانه قیمت زیاد اف 111 لغو شد و انگلستان به جای آن F-4 Phantom II را خریداری کرد .
مشخصات :
خدمه : 2 نفر – خلبان و افسر تسلیحات
طول : 22.4 متر
ارتفاع : 5.22 متر
دهانه بالها : 19.2 متر در حالت کاملا باز - 9.74 در حالت کاملا بسته
وزن خالی : 21537 کیلوگرم
وزن بارگیری شده : 37577 کیلوگرم
حداکثر وزن برخاست : 44896 کیلوگرم
موتور : دو عدد TF30 ساخت شرکت پرات اند ویتنی
حداکثر سرعت : 2.5 ماخ یا 2985 کیلومتر بر ساعت
شعاع عملیاتی : 2140 کیلومتر
برد مستقیم : 5185 کیلومتر
سقف پروازی : 56650 پا (17270 متر)
سرعت اوج گیری : 131.5 متر بر ثانیه
مهمات : 1 قبضه توپ 20 میلیمتری + 31500 پوند (14300 کیلوگرم) انواع مهمات

"صاعقه" به پرواز درآمد

مراسم جشن نخستین پرواز دو نمونه تولیدی نسل جدید هواپیمای جنگنده فوق مدرن آذرخش به نام "صاعقه" صبح امروز با حضور مقامات عالیرتبه نظامی در منطقه هوایی مهرآباد تهران برگزار ‌شد.

به گزارش خبرنگار مهر، در آئین بهره برداری از این دو جنگنده صاعقه،  سردار نجار وزیر دفاع، سرلشگر صالحی فرمانده کل و سرتیپ میقانی فرمانده نیروی هوایی ارتش ، بروجردی رئیس کمیسیون و طلایی نیک  عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس و جمعی از فرماندهان و مسئولان نیروهای مسلح حضور  داشتند. جنگنده صاعقه توسط متخصصین سازمان صنایع هوایی وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح طراحی و ساخته شده و قرار است در آینده تعداد انبوهی از این جنگنده ساخته وآماده عرضه شود. صاعقه نسل دوم جنگنده آذرخش بوده و قرار است در رژه هفته دفاع مقدس امسال به همراه خودروهای تاکتیکی ساخت داخل به نمایش گذاشته شود.

سرلشکر " عطاء‌الله صالحی" فرمانده کل ارتش جمهوری اسلامی ایران ، پرواز آزمایشی دو فروند از نسل جدید هواپیمای جنگنده "آذرخش" به‌نام "صاعقه" را "پیام قدرت ایران " دانست.

نظر وبلاگ:جای بسی تشکر و قدردانی دارد از مهندسین وتکنسین های فنی کشورمان که توانستند با وجود  این تحریم شدید نظامی گام هایی را برای خودکفایی و اورهال سازی جنگنده های کشورمان بردارند و حداقل حسن این کار این است که ما می توانیم تمامی  اف ۵ های خود را به این سطح رسانده و خونی تازه در رگ های این ببر پیر تزریق کنیم ولی یک نکته و آن این است که ما نباید دستاورد های خود را بیش از آن چه که است بزرگ تلقی کنیم زیرا ممکن است دچار خود فریبی گردیم مثلا نامبردن از صاعقه بعنوان یک جنگنده فوق پیشرفته جای این سوال را برای ما ایجاد می کند که پس چه لقبی را باید به اف ۲۲ یا اف ۳۵ یا سوخو ۳۰ و غیره داد.

در پایان باز هم این قدم مبارک را به همه زحمت کشان و دلسوزان نیروی هوایی کشور عزیزمان تبریک می گوییم.

Mirage F-1:عملیات بر علیه ایران تا خدمت در ایران(بخش اول)

در سال 1980 عراق در حال برسی MIRAGE F-1 بود و با توجه به روابط گرم صدام با فرانسه در اواخر این سال با توجه به نا توانی جنگنده های روسی در رهگیری خلبانان ماهر ایرانی این جنگنده ها به سرعت وارد نبرد 8 ساله ایران و عراق شدند تا برگ برنده را به دست صدام بدهند. واقعیت این بود که میگ های روسی در مقابل جنگنده های به روز و خلبانان زبده ایرانی به اسباب بازی تبدیل شده بودند و هنگامی که چند فروند جنگنده و بمب افکن فوق پیشرفته روسی ان زمان یعنی میگ25 و توپولف-22 توسط خلبانان ایرانی حتی خلبانان اف-5 نابود شد زنگ خطر برای صدام به صدا در امد.



حدود 4 فروند بمب افکن سنگین توپولف-22 توسط تامکتهای ایرانی از سالهای 1984 تا 1988 نابود شدند.



البته اموزش خلبانان عراقی در شهرهای خارکف و کیف شوروی پیشین هم با کیفیت کمی انجام میشد که البته عجله نیروی هوایی عراق برای تحویل خلبان را میتوان باعث این امر دانست.به هر حال برای اموزش هر خلبانان عراقی تنها 80 تا 150 هزار دلار خرج میشد ولی در زمان شاه ایران برای هر خلبان ایرانی این رقم چیزی در حدود 2 میلیون دلار بود! که به راحتی میتوان علت زبده بودن پایلوت های ایرانی را دانست.
در ابتدای ورود این جنگنده ها با توجه به ضعف شدید پدافند عراق در مقابل ایران فقط به صورت رهگیر استفاده میشدند.در مقابل ایرانی ها خلبانان عراقی از همه نوع سلاحی استفاده کردند ولی موشک "سوپر-530" به سلاح رایج این درگیری ها تبدیل شده بود.



نیروی هوایی عراق عاجز از خلبانان ایرانی امید خود را روی فرانسه گذاشت.


طبق اسناد وزارت دفاع عراق تا اواسط 1983 تعداد 35 فروند جنگنده ایرانی شکار جنگنده های عراقی شدند برای همین 35 شکار عراقی ها صدها موشک هوا به هوا از انواع جنگنده هایشان شلیک کردند که باز میتوان مهارت ایرانی ها رو در گمراهی موشک ها دریافت.البته تعداد موشکهای هوا به هوای شلیک شده رقمی بسیار بالاتر و نجومی تر بود!!!
خلبانان MIRAGE F-1 عراقی در این سالها فقط توانستند نابودی 6 جنگنده ایرانی رو در حساب خود وارد کنند که این جنگنده ها شامل 2 فروند F-4E دو فروند F-14A یک فروند RF-4E و یک فروند F-5E بودند که البته فقط دو پیروزی انها توسط "سوپر-530 " بود.



موشک سوپر-530

البته طبق اسناد غیر رسمی موشکهای سوپر-530 حامل MIRAGE F-1 های عراقی در سال 1988 یک فروند فانتوم و دو فروند تامکت رو هدف قرار دادند.
یکی از خلبانان این جنگنده های MIRAGE F-1 عراقی که موفق به نابودی یک فروند فانتوم ایرانی شده بود خلبان عراقی " آ-سالم " بود که در دوران جنگ با ایران بیش از 300 پرواز با MIRAGE F-1خود بر علیه ایران داشت.

سالم نبرد خود با فانتوم ایرانی رو چنین بیان میکند:
در قالب یک دسته چها فروندی از جنگنده های MIRAGE-F1EQ4 برای پوشش و حفاظت از جنگنده های تهاجمی در حال عملیات به پرواز درامدیم.جنگنده من به 2 موشک "مازیک" و دو مخزن سوخت 1200 لیتری مجهز بود.



MIRAGE-F1EQ4 عراقی مجهز به موشکهای مازیک

در حین انجام ماموریت مورد تهاجم یک دسته از فانتومها قرار گرفتیم و یکی از فانتوم ها دو موشک به سمت من شلیک کرد که در اخرین لحظه برخورد با مانوری شدید و خطر ناک جان سالم بدر بردم.در این هنگام توانستم خودم رو به پشت یکی از فانتومها برسونم و سریعا اقدام به شلیک یک موشک "مازیک "کردم.موشک هم به سرعت از بدنه جدا شد و فانتوم رو تکه تکه کرد و خلبانان این فانتوم فرصت بیرون پریدن نیافتند و فانتوم به زمین برخورد کرد.




اصلی ترین جایگاه استفاده از MIRAGE F-1 های عراقی حمله به نفت کشها و پایانه های نفتی ایران بود.در اوایل ورود به خدمت این جنگنده ها فقط به هلیکوپترهای AS-321GV سوپر فریلون و جنگنده های سوپر اتندارد حامل موشک های ضد کشتی AM-39 اگزوست پوشش میدادند و عملیات تهاجمی نداشتند.اما در اواخر سال 1984 تعدادی از این جنگنده ها به موشکهای اگزوست مجهز شدند.



MIRAGE F-1EQ5 عراقی مجهز به موشک اگزوست


اولین بار در 3 دکابر 1984 خلبان یک فروند MIRAGE F-1EQ5 برای اولین بار روی یک ناوچه ایرانی موشک خود را لاک کرد اما به دلایل نامعلوم (احتمالا اشکال در سیستم هدفگیری ناشی از ECM کشتی یا تامکت) موفق به شلیک نشد و به خانه بازگشت.
اولین موفقیت در نابودی نفت کش در 14 فورال 1985 هنگامی که موشک اگزوست عراقی نفت کش "نپتونیا" رو نابود کرد توسط MIRAGE F-1EQ5 به دست امد.

تا پایان جنگ و با فرسوده شدن IRIAF تحریم شده MIRAGE F-1EQ5 های عراقی بیش از 700 بار به اهداف دریایی ایران هجوم بردند که به علت پوشش خوب هوایی ایران توسط تامکت ها تنها 57 هدف نابود شدند که 44 هدف توسط موشکهای اگزوست-8 هدف توسط بمب سقوط ازاد -4 هدف با انواع سلاح ها -یک هدف توسط موشک AS-30L نابود شدند.


MIRAGE F-1EQ5 عراقی در حال شلیک موشک اگزوست


که در صورت نبود تامکتها از سال 1985 صدور نفت ایران قطع و عملا ایران در جنگ فلج و راه پیروزی یک ساله عراق و اشغال ایران توسط عراق هموار میشد.و این همانجا ست که نقش یک سلاح برای امنیت یک کشور مشخص میشود .در صورتی که در اوایل انقلاب ایران دولت ایران قصد باز پس دادن تامکتها رو به امریکا داشت.غافل از اینکه همین سلاح ها در سال 1985 جلوی اشغال ایران توسط صدام را خواهند گرفت.


تامکت های ایرانی در سال 1985 عملا جلوی اشغال ایران رو گرفتند

به صورت معمول تنها یک موشک اگزوست در زیر بدنه MIRAGE F-1EQ5 های عراقی حمل میشد که در 17 یون 1987 عراق موفق شد با کمک فرانسوی ها دو موشک را بر روی هر MIRAGE F-1EQ5 خود به صورت تکی زیر هر بال جهت انهدام قویتر هدف نصب کند.اما در پرواز مشخص شد که جنگنده به فرامین خلبان خیلی سخت پاسخ میدهد و به هدفی راحت برای تامکتها تبدیل شده است.بنا بر این جنگنده دیگری به این مدل تبدیل نشد و احتمالا 3 تا4 فروند MIRAGE F-1EQ5 تبدیلی توسط تامکت های ایرانی نابود شدند.
البته بد شانسی MIRAGE F-1EQ5 ها فقط بخاطر حمل دو تیر اگزوست نبود.
در ساحل بحرین یک MIRAGE F-1EQ5 تنها در حالی که با سرعت 620 کیلومتر در ساعت و در ارتفاع 900 متری در حال پرواز بود برا ی خود هدف خوبی پیدا کرد!
در ساعت 22/05 در فاصله 20 کیلومتری دو موشک اگزوست رو به سمت هدف رها کرد و خوشحال به خاطر هدف راحت و بدن پوشش تامکتها ی ایرانی و دریافت مدال افتخار به خانه بازگشت.
غافل از اینکه این ناوچه ایرانی نبوده و ناو "استارک امریکایی میباشد.خدمه ناو در حالی که کاملا غافلگیر از حمله دوست خود شده بودند از طرف چپ مورد اصابت موشک قرار گرفتند.37 امریکایی در این حمله جان خود را از دست دادند و 22 نفر زخمی شدند.
دولت عراق سریعا به امریکا اشتباه خود را توضیح داد و امریکا این توضیحات مبنی بر اشتباه گرفته شدن کشتی امریکایی با ناوچه ایرانی رو پذیرفت.
خلبان خوشحال بجای دریافت مدال به پای چوبه دار رفت!

در طول جنگ عراق صدها عملیات هوایی برای از کار انداختن پایانه نفتی حیاتی ایران "خارک" که پیروزی در جنگ به نابودی اون بستگی داشت طراحی و اجرا کرد.جالب اینجاست که این پایانه تنها 225 کیلومتر با خاک عراق فاصله داشت و در ان دوران قلب تپنده اقتصاد ایران که 99 درصد به نفت وابسطه بود میبود.عراق دهها بار برای نابودی این مجموعه حمله هوایی قدرتمندی کرد که هر بار با حظور تامکت های ایرانی شکست میخورد.
فقط در طول 3 ماه در سال 1985 نیروی هوایی عراق 77 بار به این جزیره حمله برد.در این حملات جنگنده های MIRAGE F-1 هم به صورت شکاری رهگیر جهت پوشش و هم به صورت جنگنده تهاجمی به کار رفت.


در حمله به خارک و نفت کشهای ایرانی عراق بارها از جنگنده های اجاره ای سوپر اتندارد استفاده کرد.حدود 4 فروند از این مدل جنگنده توسط تامکتهای کاور جزایر جنوبی ایران منهدم شدند.


MIRAGE F-1 های عراقی علاوه بر بمب های سقوط ازاد و راکتهای معمولی هوا به زمین جهت حمله به این تاسیسات به موشکهای لیزری AS-30L فرانسوی و موشکهای روسی KH-29 مجهز شده بودند.


MIRAGE F-1 عراقی گرفتار شده در چنگال جنگنده امریکایی



پس شکستهای فراوان از نیروی هوایی قدرتمند ایران خلبانان عراقی با علم به اینکه IRIAF به شدت در حال تحلیل چه به خاطر قطعات و چه به خاطر اعدام های مکرر نیروهای متخصص پدافندی توسط جمهوری اسلامی است تاکتیک جدید نزدیک شدن به جزایر در ارتفاع پایین و لاک کردن و حمله از 8 کیلومتری و فرار را ابداع کردند.
بعدها با تحویل اگزوست این حملات از فاصله 30 کیلومتری انجام شد.اما مشکل بزرگ عراقی ها این بود که برای مخفی ماندن از رادار های تیز بین تامکتها باید در ارتفاع بسیار پایین پرواز کرده و در همان ارتفاع موشک خود رو شلیک و فرار میکردند.و از انجایی که موشک اگزوست ابتدا رها شده و بعد موتور ان روشن میشود احتمال ان وجود داشت که موشک با سطح اب برخورد کرده و هواپیمای حامل هم نابود شود.که برا ی انجام این عملیات خلبانان عراقی دور از چشم تامکتهای کاور خود را به فاصله 30 کیلومتری رسانده بعد ارتفاع میگرفتند و شلیک میکردند و سپس در ارتفاع پایین به خانه فرار میکردند.
خلبانان ایرانی به زودی دست عراقی ها رو خواندند و بلا فاصله بعد از اوج گیری MIRAGE F-1 برای شلیک روی اون لاک کرده و شلیک میکردند که یا موشک هدف قرار میگرفت یا خود جنگنده حامل.این روش عراقی ها هم بعد از مدتی لو رفت و دوباره تعداد زیادی جنگنده توسط تامکت ها نابود شدند.شدت نابودی MIRAGE F-1 ها توسط تامکت ها به حدی رسید که در یک روز 3 فروند MIRAGE F-1 توسط یک تامکت در داگ فایت نابود شدند.
برای همین صدام بار دیگر به دنبال فرانسوی ها رفت تا به کمک او بیایند.این بار فرانسوی ها با تحویل سیستمهای ECM-ECCM قوی و تغییر نحوه شلیک اگزوست ها تلفات عراقی ها رو کاهش دادند.


یک فروند اف-1 که موفق به نابودی 14 پرنده ایرانی در طول خدمت خود شده است.

از 12 اگوست 1986 حملات به ترمینال "سیریی"(فکر کنم درست ننوشتم) که در 240 کیلومتری غرب ابو موسی شروع شد.
چها فروند MIRAGE F-1 حامل موشک اگزوست از پایگاه خود بلند شدند و پس از سوختگیری از هواپیمای تانکر انتونف-12 روانه هدفی در فاصله 1300 کیلومتری شدند.پس از حمله به یک دسته نفت کش موفق به نابودی 3 نفت کش شدند و بدون تلفات به خانه بازگشتند.

در زمان جنگ ایران و عراق و در مقابله با کردهای عراقی عراق از سلاح های غیر مجاز و غیر متعارف شیمیایی استفاده کرد.
اف-1 های عراقی به حمل کننده بمب های 250 کیلوگرمی و پخش کنند ه های مواد شیمیایی 100 کیلوگرمی تبدیل شدند.
در طول سالهای 1987-1988 کردهای عراق که به ایران جهت انجام عملیاتها کمک میکردند و در ازادی خرمشهر نقش عمده ای ایفا میکردند توسط اف-1 ها بمب باران شیمیایی شدند. نیروی های ایرانی هم بارها توسط اف-1 ها با عامل های خردل و اعصاب بمب باران شدند.



یک اف-1 عراقی در یک داگ فایت از ترس تامکت به درون اب فرو رفت!

در اوایل جنگ و به خدمت گرفته شدن اف-1 ها تعداد از دست رفته و نابود شده این مدل جنگنده تقریبا کم بود.تا اواسط 1983 تعداد 7 اف-1 نابود شدند که فقط یکی از انها در نبرد هوا به هوا در 1983 نابود شد.
رفته رفته نیروی هوایی ایران با قرار دادهای سری با امریکا و اسرائیل مثل قرار داد جنجال بر انگیز ایران-کنتراس و دریافت قطعات مورد نیاز تامکتها و فانتومها و سیستم های پدافندی کمی از قدرت خود رو باز یافت و در همین زمان بو که تعداد نابودی اف-1 ها تا پایان جنگ بسیار سیر صعودی پیدا کرد.حدود 40 فروند اف-1 تا پایان جنگ نابود شدند که حدود 19 فروند انها توسط تامکتها مورد هدف قرار گرفتند.اکثر پیروزی های خلبانان تامکت با موشک های سایدو ایندر و اسپارو بود.
جالب اینجاست که یک فروند MIRAGE F-1EQ5 در یک داگ فایت با تامکت بر فراز خلیج فارس به علت ترس خلبان به درون اب فرو رفت و نابود شد!


ادامه دارد...

منبع:سایت دانشجو(با تشکر از گلدن کرون عزیز)

دومین معامله بزرگ تسلیحاتى در کاخ ریاض

گروه بین الملل ـ عربستان سعودى حدود یک ماه پس از انجام معامله نظامى ۲۰ میلیارددلارى با آمریکا دومین قرارداد نظامى خویش با انگلیس را به منظور خرید ۷۲ فروند هواپیماى جنگنده یوروفایتر امضا کرد. این معامله جنجالى که ۴میلیارد و ۴۳۰ میلیون پوند ارزش آن برآورد شده با شرکت انگلیسى BAE موافقت کرد.
BAE سیستم یک شرکت انگلیسى و بزرگ ترین شرکت صنایع دفاعى اروپاست و قرارداد مذکور بزرگ ترین قرارداد با یک طرف خارجى در تاریخ این شرکت است.
معامله تسلیحاتى سعودى ها با این شرکت انگلیسى سیرى جنجالى و بحث برانگیز داشته است، پس از آن که مطبوعات لندن اسناد حاوى اعطاى رشوه از سوى شرکت BAE به شاهزادگان سعودى در ازاى امضاى این قرارداد را فاش کردند، دولت انگلیس مدتى تحت فشار نمایندگان پارلمان و افکار عمومى این قرارداد را متوقف کرد.
برپایه این اسناد، شرکت مذکور در ازاى تصویب قرارداد مبلغ ۱۰ میلیون دلار به شاهزادگان سعودى از جمله شاهزاده بندربن سلطان رشوه داده بودند.
پس از انتشار این گزارش ها، مطبوعات لندن نوشتند که ریاض توانسته دولت بلر (نخست وزیر پیشین انگلیس) را با تهدید کردن به لغو قرارداد از تحقیق درباره دادوستد پشت پرده BAE منصرف کند.
خرید این جنگنده ها بخشى از یک معامله ۴۰ میلیارددلارى با شرکت BAE است و احتمال مى رود که با توجه به هزینه تعمیر و نگهدارى و خرید سلاح هایى کاربردى در این جنگنده ها این خرید نظامى به حدود ۲۰ میلیاردپوند برسد.
نیروى هوایى عربستان سعودى، جنگنده هاى جدید تایفون را جانشین جنگنده هاى تورنادو مى کند که مانند تایفون، به وسیله شرکت بریتانیایى BAE ساخته شده بود.
طراحى جنگنده هاى تایفون در اوایل دهه ۱۹۸۰ آغاز شد اما تا سال ،۱۹۹۴ نمونه اولیه آن آماده پرواز آزمایشى نشد.
روزنامه ژاپنى نیهون کیزاى نوشت: به نظر مى رسد عربستان سعودى به دلیل نگرانى هایى که از سوى ایران دارد، تجهیزات ارتشى خود را تقویت کند و همین مسأله نیز ممکن است، به گسترش رقابت هاى تسلیحاتى در منطقه خلیج فارس منجر شود.
آمریکا نیز پیش از این اعلام کرده بود، ۲۰ میلیارددلار تسلیحات جنگى در اختیار ۶ کشور عربى حاشیه خلیج فارس قرار مى دهد که عربستان سهم مهمى از آن را به دست خواهد آورد.

عکس روز

اف ۵ ایرانی در حاب پرتان بمب هاب سقوط آزاد

 

هواپیمای پلیکان سبک اندام و زشت در تهران(نظر شخصی)

کمی هم در مورد لباس فضانوردان بدانیم

فضای خارج از جو مکانی بسیار خطرناک است اگر شما بدون لباس فضایی به خارج از فضاپیما یا مکانی با کمبود یا نبود جو مانند مریخ یا ماه گام بگذارید آنچه که ظرف چند دقیقه رخ می دهد بدین شرح خواهد بود.



-در کمتر از 15 ثانیه به دلیل نبود اکسیژن هوشیاری خود را از دست می دهید.



-خون و مایع بدن به دلیل کمبود یا نبود فشار هوا بخار می شود و سپس یخ می زند.



- بافت های بدن(پوست،قلب،دیگر ارگان های داخلی) به دلیل اتساع مایع داخل بدن که در حال بخار شدن است از هم باز می شوند.



- با تغییرات شدید دمایی مواجه خواهید شد:



تابش آفتاب:120 درجه سلسیوس

سایه: 100- درجه سلسیوس



- در معرض انواع گوناگونی از تشعشعات از جمله تشعشعات کیهانی و بادهای خورشیدی قرار می گیرید.



- اصابت خرده سنگ های فضایی،آشغال ها و قطعات ماهواره ها و فضاپیماها با سرعت های بالا.







برای محافظت در برابر این خطرات یک لباس فضایی باید دارای شرایط زیر باشد:



تنظیم فشار هوا:



لباس فضایی با فراهم کردن فشار هوای مناسب مایع درونی بدن را در سطح مایع نگه می دارد یا به عبارت دیگر از بخار شدن مایع بدنی جلوگیری می کند.لباس فضایی اساسا یک بالون پر از باد است که با بافتی لاستیک مانند ازجنس نئوپرین(Neoprene )ساخته شده و امکان تنظیم فشار هوا را برای فضانورد فراهم می کند.

بیشتر لباس های فضایی در فشاری کم تر از فشار معمولی هوا (1 اتمسفر) کار می کنند؛شاتل های فضایی در فشاری برابر با فشار معمولی جو فعالیت می کنند.لباس فضایی مورد استفاده ی فضانوردان شاتل در فشار 0.29 اتمسفر کار می کند .بنابراین فشار کابین شاتل باید قبل از پوشیدن لباس برای راهپیمایی فضایی کاسته شود.یک فضانورد که برای راهپیمایی فضایی آماده می شود در خطر انطباق با این تغییرات فشار بین لباس فضایی و کابین شاتل قرار دارد.





اکسیژن:



لباس های فضایی توانایی استفاده از هوای معمولی را – 78 درصد نیتروژن،21 درصد اکسیژن و 1 درصد گازهای دیگر –برای تنفس،به دلیل فشار کم موجود که به طرز خطرناکی موجب تجمع کم اکسیژن در شش ها و خون فضانورد می شود،ندارد.بنابراین بیشتر لباس های فضایی اکسیژن خالص را برای تنفس فضانوردان فراهم می کنند.لباس های فضایی اکسیژن مورد نیاز را به وسیله شیلنگی از خود فضاپیما یا از کوله پشتی ای که فضانوردان می پوشند تامین می کند.

هم شاتل و هم ایستگاه فضایی بین الملی هوای ترکیبی معمولی ای را که مانند هوای قابل تنفس ماست استفاده می کنند. بنابراین یک فضانورد برای این که بتواند از لباس فضایی ای که از اکسیژن خالص بهره می برد، استفاده کند باید یک دوره ی "پیش تنفسی "را با تنفس اکسیژن خالص در مدت زمانی اندک پیش از پوشیدن لباس بگذراند.این دوره ی پیش تنفسی با اکسیژن خالص باعث حذف نیتروژن از خون و بافت بدن فضانورد می شود،در اینصورت خطر تطبیق به کمترین حد خود خواهد رسید.





کربن دی اکسید:



در اثر بازدم فضانوردان کربن دی اکسید تولید می شود که در فضای محدود لباس ،این گاز در سطح بسیار خطرناکی تجمع خواهد کرد پس باید کربن دی اکسید اضافی از هوای لباس حذف شود.لباس های فضایی از قوطی های لیتیم هیدروکسید برای حذف آن استفاده می کنند که این قوطی ها یا در کوله پشتی لباس است یا از طریق شیلنگ های الحاقی به فضاپیما کار می کنند.





دما:



برای مطابقت با تغییرات دما،بیشتر لباس های فضایی با موادی مانند نئوپرین (Neoprene )،داکرون (Dacron ) و لایه های بازتابنده بیرونی( مایلار یا بافت های سفید و روشن) برای بازتاباندن نور خورشید عایق شده اند.بدن فضانوردان هم ،در هنگام کار مخصوصا فعالیت های شدید در طی راهپیمایی های فضایی تولید گرما می کند.اگر این گرمای تولید شده از بین نرود،آب از دست رفته ی بدن از طریق تعریق فضانورد،باعث تشنگی زیاد و گرما زدگی فضانورد می شود.برای از بین بردن این گرما،لباس های فضایی از یک سری خنک کننده ها مانند وزیدن هوای خنک - در پروژه های مرکوری و جمینی- یا لباس هایی که با جریان آب خنک می شوند -از پروژه آپولو به بعد- استفاده می کنند.





خرده سنگ های فضایی:



برای محافظت فضانوردان در برابر اصابت این خرده سنگ ها لباس های فضایی از لایه های چندگانه ای از مواد بادوامی مانند داکرون( Dacron) یا کولار ( Kevlar) استفاده میکنند.این لایه ها همچنین از پاره شدن لباس در مواجهه با لبه های تیز قسمت هایی از فضاپیما ها یا سنگ های سیارات و ماه جلوگیری می کند.





تشعشعات:



لباس های فضایی،فضانورد را تنها در برابر قسمت محدودی از تشعشعات محافظت می کنند.این کار توسط پوشش های بازتابنده مایلار( Mylar) که مخصوص لباس های فضایی ساخته شده اند انجام می گیرد.این لباس ها در برابر طوفان های خورشیدی محافظ چندان خوبی نیستند،بنابراین راهپیمایی های فضایی در طول مدتی که فعالیت های خورشیدی کم است،انجام می گیرد.





دید خوب:



لباس های فضایی دارای کلاه هایی هستند که از پلاستیک شفاف یا پلی کربنات مقاوم ساخته شده اند.بیشتر کلاه ها برای بازتابندن نور خورشید و کاهش شدت آن با ته رنگی سیاه ،مثل عینک های آفتابی،اندود شده اند. پیش از انجام یک راهپیمایی فضایی،صفحه درونی کلاه با نوعی ترکیب ضد بخار اسپری می شود.همچنین برای اینکه فضانوردان قادر باشند در سایه نیز به خوبی ببینند،کلاه های جدید دارای لامپ هایی هستند که جزو تجهیزات کلاه است.







ارتباطات:



لباس های فضایی با یک سری فرستنده و گیرنده مجهز شده اند که فضانوردان در طی راهپیمایی های فضایی قادر خواهند بود با پایگاه زمینی یا دیگر فضانوردان صحبت کنند.فضانوردان دارای هد ست هایی مجهز به میکروفون و گوشی هستند.دستگاه های گیرنده و فرستنده در کوله پشتی فضانوردان قرار دارد.







جابه جایی در لباس های فضایی:



جابه جایی و حرکت در داخل یک لباس پر از باد بسیار سخت است.برای حل این مشکل،لباس های فضایی با مفصل ها یا لولا هایی برای کمک به فضانورد در خم کردن دست ها،پاها،زانوها و مچ ها مجهز شده اند.







جا به جایی در فضاپیما:



در حالت بی وزنی حرکت کردن بسیار دشوار است.اگر شما به جسمی فشار وارد کنید،در جهت مخالف شروع به حرکت خواهید کرد(قانون سوم حرکت نیوتن – برای هر عملی،عکس العملی است مساوی و در جهت مخالف.) فضانوردان جمینی مشکلات بسیاری را که تنها در ثابت قرار گرفتن در جای خودشان بود،گزارش کردند،به طور مثال زمانی که قصد داشتند یک آچار فرانسه را بچرخانند،خودشان هم همراه با آچار در جهت مخالف شروع به چرخیدن می کردند.بعد از آن فضاپیما ها به یک سری نگه دارنده برای ثابت نگه داشتن بدن و برای کمک به فضانورد در کار کردن در جاذبه صفر،مجهز شدند.به علاوه،پیش از هر ماموریت،برای آمادگی بیشتر،فضانوردان راهپیمایی فضایی را در تانک های بزرگ آب در روی زمین تمرین می کنند زیرا شناور بودن یک لباس فضایی پر از باد در درون آب شرایط جاذبه صفر را شبیه سازی می کند.







فضانوردان در آب در حال تمرین راهپیمایی فضایی، برای ساخت ایستگاه فضایی بین المللی





بروس مک کاندلس(Bruce McCandless) در حال آزمایش سیستم MMU زمانیکه جدا از شاتل در فضا شناور است.





ناسا همچنین چندین دستگاه مانور موشکی گازی که به فضانوردان اجازه حرکت آزادانه در فضا بدون اتصال به فضاپیما را می دهد،ساخته است.این دستگاهMMU( Manned Maneuvering Unit) نامیده می شود که اساسا یک صندلی با دسته قابل کنترل است که با فشار گاز ،نیروی مورد نیازش را تامین می کند.ناسا دستگاه دیگری نیز طراحی کرده که با نیروی پرتابه ای از گاز نیتروژن ساخته شده است و بر روی کوله پشتی لباس فضایی جفت می شود.این دستگاه SAFER(Simplified Aid For Extravehicular Rescue) ،به فضانورد برای بازگشت به شاتل یا ایستگاه در حین ماموریت هایی که اتصال فضانورد از فضاپیما قطع شده است،کمک می کند.SAFER ،1.4 کیلوگرم نیروی پرتابه ای نیتروژنی را نگهداری می کند که می تواند سرعت فضانورد را حداکثر نزدیک به 9 متر بر ثانیه افزایش دهد.



منبع: howstuffworks.com
         انجمن هوافضا 

خرید هواپیمای"سوخوی 30 " از روسیه شایعه است

فرمانده نیروی هوایی ارتش گفت: خرید 250 فروند هواپیمای "سوخوی 30 " از روسیه توسط ایران شایعه‌ای بیش نیست که از سوی رسانه های وابسته به غرب مطرح شده است.

امیر سرتیپ خلبان احمد میقانی، فرمانده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در گفتگو با خبرنگار مهربا بیان مطلب فوق افزود: این شایعه، جریانی بود که برخی رسانه های خارجی به آن دامن زدند. وی طرح این خبر کذب را نوعی جنگ روانی و تبلیغاتی دانست و اظهارداشت: علت انتشار این شایعه از سوی غربی ها این بود که آنها می خواستند با مطرح کردن این جریان سراسر کذب، واگذاری تسلیحات جدید به اسرائیل را تحت الشعاع قرار دهند و افکار عمومی را منحرف کنند. فرمانده نیروی هوایی ارتش خاطر نشان کرد: شایعه خرید 250 فروند هواپیمای "سوخوی 30" استراژی غربی ها برای پوشاندن اعمال مستکبرانه آنهاست.

هریر(کوتاه و مختصر)

هواپیماهای عمود پرواز:

یکی از نقاط بسیار حساس و هدفهای مهم در جنگهای امروزی ،فرودگاهها میباشند.باندها بسیار آسیب پذیر و حفاظت از آنها هم بسیار مشکل میباشد.مثلا برخورد یک بمب یا راکت به باند و ایجاد یک حفره ی کوچک اند را تا چند ساعت غیر قابل استفاده میسازدو در واقع با بمباران یک فرودگاه میتوان پایگاهی را فلج نمود.ضمنا لزوم استفاده از باند تمرکز هواپیماها را در یک محل الزامی میسازد و این خود آسیب پذیری را بیشتر مینماید.بطوری که در همان ابتدای جنگ 1967 مصر و اسراییل در یک حمله ی غافل گیرانه توسط اسراییل ؟تمام فرودگاههای مصر که در دسترس بود بشدت بمباران گردید ونیروی هوایی مصر عملا فلج شد و نتوانست از هواپیماهای خود استفاده نماید ودر نتیجه جنگ بسود اسراییل پایان یافت

هواپیماهای قائم پرواز به باند نیاز ندارند بنابراین میتوان آنها را در دسته های کوچک در نقاط مختلفی که هیچ گونه شباهتی به فرودگاه نداشته باشد مستقر نمود.این قرار گاه ها میتواند حتی در میان جنگل یا در دل کوهستان جایئکه دشمن گمان آنرا هم نمیبرد باشد.هواپیمای حمل و نقل قائم پرواز میتواند نیرو های پیاده نظام را بجای هلیکوپتر و در مقیاس بسیار وسیع تر و سریعتر در مناطق مورد نظر پیاده کند و به این ترتیب به نیرو های پیاده تحرک تاکتیکی بسیار زیادی ببخشد.

قائم پروازها در میان کشورهائیکه ناو هواپیما بر دارند محبوبیت ویژه ای کسب کرده است زیرا مشکل نشستن و بر خاستن هواپیماها از عرشه ،که کار فوق العاده سختی میباشد با استفاده از هواپیما ی عمود پرواز حل شده و بسادگی انجام میپذیرد

شروع برنامه:

در حدود سالهای1966 کشورهای عضو پیمان آتلانتیک شمالی«ناتو» تصمیم به ساختن ئ استفاده از هواپیماهای عمود پرواز(وی.تی.او.الV.T.O.L)یا هواپیمای باند کوتاه(اس.تیواو.الS.T.O.L)را که فقط احتیاج به یک باند کوتاه داشت گرفتند.

در این مدت تمام کشورهای عضو این پیمان از جمله آلمان غربی،فرانسه،آمریکا و انگلستان تلاش زیادی برای ساختن چنین هواپیمایی نمودند.باید اضافه کرد که حتی کشورهای عضو پیمان ورشو یا بلوک شرق نیز از کوشش در این راه مستثنی نبوده و تلاش های تحسین بر انگیزی کرده و ساخته های موفقیت آمیزی نیز داشته اند.

ولی از آنجا که طرح کمپانی هاکر سیدلی (Hawker Siddely) در میان تمام طرحهایی که تا آن زمان در دنیا ساخته شده بود موفق تر و عملی تر بوده است.که به معرفی آن که هاریر(Harrier)نام دارد میپردازیم

شرح دو واژه

واژه های وی.تی.او.ال از حروف انگلیسی اول کلمات(Vertical Take Off Landing)گرفته شده که معنای آن نشستن و بر خاستن عمودی میباشد و واژه اس.تی.او.ال نیز از عبارت(Short Take Off Landing)گرفته شده که معنای آن نشستن و برخاستن سریع و کوتاه میباشد.این دو واژه از این رو شرح داده شد که ما بین خلبانان و علاقمندان پرواز در ایران مورد استعمال دارد.

هاریرنوعی جغد برای شکار خرگوش!)

اولین مدل هواپیمای هاریر پی 1127 (p_1127_Harrier) نام داشت که در 31 اوت 1966 اولین پرواز خود را انجام داد.هاریر ابتدا به منظور انجام ماموریتهای ضربتی (هوا به زمین) و اکتشافی در نظر گرفته شده بود و میتوانست در مقرهای زیر بال خود مقداری مب و راکت حمل نماید.نمونه ی اولیه هاریر مجهز به یک موتور توربو فن پگازوس 5(peagasus 5)با حداکثر 18000 پوند فشار استاتیک بود.این مدل 720 مایل در ساعت سرعت داشت و مداومت پرواز آن 30 دقیقه بود و میتوانست در مدت 4 دقیقه ود را به 5000 پایی زمین برساند و سقف پرواز آن به 60،000 پا میرسید.

هاریر در چندین مدل تا بحال ساخته شده و بتدریج توانایی های لازم برای انجام ماموریت های مختلف را بدست آورده است،آمریکا که خود بزرگترین سازنده ی هواپیماست ،اقدام به خرید هواپماهای هاریر از انگلیس مینمود تا اینکه کمپانی مک دانل داگلاس پروانه ی تولید این هواپیما را بدست آورد.

ساخته های مک دانل داگلاس در نیروی دریایی امریکا ای .وی.8 (A.V.نامیده شد.این مدل به دو موشک سایدویندر مجهز شد و قادر به انجام ماموریتهای رهگیری نیز میباشد.


بعدها مک دانل داگلاستغییرات دیگری در طرح های هواپیما داد که از جمله طرح بالهای جدید که این نمونه ای.وی.16 (A.V.16)نام گرفت و مجهز به موتور پکازوس-15(Pegausus 15) که قدرت آن 5 هزار پوند بیش از نمونه قبلی بود.

وزن خالی نمونه ی اولیه 12600 پوند و وزن مدل جدید 13200 پوند است و حداکثر وزن آن هنگام برخاستن از 21500 به 28000 افزایش یافت؛سرعت نیز از 96 صدم ماخ به 98 صدم ماخ رسید.(ماخ سرعت صئت میباشد)


اکنون هاریرBritish Aerospace Sea Harrierرا انگلیس میسازد ودر ارتش بریتانیای کبیر و هند مورد استفاده قرار میگیرد که مشخصات آن در زیر آمده.

همچنین هاریرMcDonnell Douglas AV-8B Harrier IIتوسط مک دانل داگلاس اریکایی تولید میشود که علاوه بر امریکا در انگلیس،اسپانیاوایتالیا نیز استفاده میشود.مشخصات این هواپیما هم در ادامه آمده است!

هاریر چگون از زمین بر میخیزد!!!


زیر بال هاریر،در محل اتصال بال به بدنه،چهار اگزوز وجود دارد این اگزوزها دهانه خروج گازهایی است که از موتور خارج میشود و میتوانند تا 90 درجه تغییر جهت دهند بدین معنی که میتوانند عمود بر زمین یا موازی زمین قرار گیرند.وقتی اگزوزها عمود بر زمین هستندو خلبان فشار را زیاد میکند نیروی عکس العمل خروج گاز افزایش میابد ؛ در این هنگام هواپیما از زمین به آرامی بلند میشود.


خلبان بتدریج اگزوزها را با محور طولی هواپیما موازی میکند و در نتیجه هواپیما به جلو حرکت کرده و بتدریج سرعت میگیرد تا وقتیکه اگزوزها کاملا موازی شوند که این همزمان با وقتی خواهد بود که هواپیما سرعت لازم خود را بدست آورده و دیگر مانند هواپیماهای معمولی پرواز خواهد نمود

فرود هاریر:


در موقع فرود هاریر ،خلبان از مسافتی که بستگی به سرعتش دارد در ارتفاع کم شروع به عمود کردن اگزوز هایش میکند بوریکه وقتی بنقطه مورد نظر برای نشستن رسید؛اگزوزها کاملا بر زمین عمود شده و سرعت نیز صفر شده باشد.در این حالت هواپیما در نزدیکی زمین.جائیکه خلبان مایل بوده است ثابت خواهد ماند.


اگر احیانا خلبان کم تجره بوده باشد و نتواند دقیقا در جائیکه مایل بوده هواپیما را بیحرکت نماید یا پس از توقف کامل در هوا محل فرود را مناسب تشخیص ندهد و بخواهد همانطوریکه در نزدیکی زمین ایستاده اندکی به یکی دیگر از جهات تغییر جا دهد،میتواند این کار را بکمک پره هایی که در دهانه ی چهار اگزوز ش کار گذاشته شده و بنا به نیاز خلبان و فرمان او قابلیت تییر جهت دارد انجام دهد.این عمل را خلبانها هاورترن میگویند.


خلبان پس از رسیدن بروی محلیکه آنجا را مناسب تشخیص داد بتدریج از فشار گازهای موتور کاسته و هاریر را به آرامی بر روی زمین مینشاند

رهگیری و جنگ هوایی:


تا مدتها تصور میشد تغییر سمت اگزوزها فقط در موقع نشستن و بر خاستن مفید است ولی به طور اتفاقی،توسط آزمایشاتی که اولین بار خلبانان باهوش ولی بازیگوش در هوا با تغییر سمت اگزوزها انجام دادند؛کشف شد که میتوتن به مانورهای بینهایت مهمی دست زد که امجام آن برای هواپیماهای دیگر امکان ندارد.بعنوان مثال با منطبق کردن اگزوزها بر شعاع دایره گردش میتوان دایره چرخیدن را بسیار تنگ نمود و به آسانی پشت سر هواپیمای دشمن قرار گرفت.و یا با عوض کردن جهت اگزوزها سرعت را سریعا کم نمود و با یک چرخش سریع پشت سر دشمن قرار گرفت و او را در دام موکهای هوا به هوا انداخت.


کاهش سرعت هاریر میتواند تا 90 ناتیکال مایل باشد و این در مقایسه با جنگنده های همطرازش بزحمت میتواند سرعت خود را تا 150 ناتیکال مایل پایین بیاورند،اهمیت ویژه اش معلوم میشود.با بهره گیری از این امتیاز اگر هاریر توسط خلبان ماهری هدایت شود،مانورهای آن برای دشمن تقریبا غیر قابل پیش بینی و چاره اندیشی خواهد بود.


در آزمایشات با استفاده از تغییر جهت اگزوزها توانسته اند در مدت 10 ثانیه سرعت هاریر را از 605 ناتیکال مایل به 370 ناتیکال مایل کاهش دهند.و در ظرف 15 ثانیه سرعت آنرا از 200 مایل به 300 مایل رسانند و همچنین در 26 ثانیه از سرعت 400 ناتیکال مایل به سرعت 500 ناتیکال مایل دست یابندهر ناتیکال مایل 1850 متر است) هاریر در ماموریتهای رهگیری و ضربتی هوا به زمین نیز بخوبی از عهده آزمایشات برآمده!

جشن پرواز جنگنده "صاعقه"

خبرگزاری فارس: جشن پرواز جنگنده‌های صاعقه پنجشنبه در فرودگاه مهرآباد برگزار خواهد شد.

به گزارش خبرنگار دفاعی خبرگزاری فارس، در مراسمی که در آستانه هفته دفاع مقدس در فرودگاه مهرآباد برگزار می‌شود، قرار است دو فروند جنگنده صاعقه که محصول مشترک نیروی هوایی ارتش و وزارت دفاع کشورمان است به پرواز درآید. در مراسم فوق، جمعی از مسئولان کشوری، فرماندهان نیروهای مسلح و وزیر دفاع حضور خواهند داشت و مراحل ساخت و تولید جنگنده صاعقه بیان خواهد شد. جنگنده‌های فوق در کنار هواپیماهای آذرخش از جمله دستاوردهای مهم صنایع هوایی کشورمان است که تولید آن براساس نیازهای بومی کشور و تلاش متخصصان صنعت دفاعی با توجه به فناوری‌های نوین انجام شده و در آینده نزدیک تعداد زیادی از آن وارد ناوگان هوایی کشور می‌شود.