تسلیحات ایرانی در نیروی هوایی:
از بدو انقلاب با توجه به نبود پشتیبانی برای تسلیحات موجود در ارتش از سوی سازنده آن، تلاشهایی برای نگهداری این تسلیحات انجام شد، با این وجود طولانی شدن جنگ و شرایط سخت خرید سلاح از کشورهای تولید کننده، مسئولان را بر آن داشت تا به مجموعه فعالیت هایی برای تولید سلاح در داخل دست زنند، این پروژه ها در زمینه های مختلفی انجام شد که اغلب در ابتدا بصورت سری بودند و هنگامی که آشکار شدند نیز اطلاعات کمی از آنها منتشر شد، در این بحث به بررسی این طرح ها می پردازیم.

 
پروژه سجیل یا قوش آسمان:
موشک AIM-54 Phoenix بعنوان سلاح اصلی جنگنده F-14 Tomcat موشکی است توانمند و دوربرد که نگهداری آن بسیار سخت است و هنگامی که به پایان عمر عملیاتی خود رسید تنها سازنده آن می تواند بوسیله جایگزینی قطعات آنها را برای یک دوره مجدد آماده استفاده نماید، این شرایط کارشناسان ایرانی را بر آن داشت که به فکر موشک هوا به هوای جدیدی برای اف-14 بیفتند، در این موقعیت تنها گزینه ای که انتخاب مناسب می نمود موشک MIM-23 Hawk بود، هاوک یک موشک زمین به هوا با بردی حدود 60 کیلومتر است که در طول جنگ نیز بخوبی بر علیه جنگنده های عراقی بکار گرفته شد، اما نصب این موشک روی اف-14 امری بود که در ابتدا غیر علمی و غیر عملی به نظر می رسید، با این وجود با پیگیری متخصصان ایرانی این پروژه در همان سالهای جنگ با موفقیت به پایان رسید و پس از جنگ با بهسازی های انجام شده روی این موشک ها در نهایت در سال 1385 با کد *AIM-23 SkyHawk (قوش آسمان) یا سجیل بعنوان موشک اصلی جنگنده های اف-14 ایران شناخته شدند، گفته می شود برد موشک هاوک در شرایط پرتاب از هواپیمای جنگنده تا بیش از 80 کیلومتر افزایش می یابد.
* در مورد موشک های ساخت ناتو موشک های هوا به هوا با کد AIM و موشک های زمین به هوا با کد MIM شناخته می شوند.

 
پروژه فاطر:
موشک هوا به هوای فاطر از همان بدنه و پیشران موشک حرارت یاب AIM-9 Sidewinder استفاده می کند، اما مجهز به یک جستجوگر بهسازی شده و اویونیک کاملا جدید است که بمنظور مقاومت در برابر جنگنده های نوین که به وسائل منحرف کننده و تجهیزات جنگ الکترونیک مجهز اند طراحی شده است.
تا کنون اخباری از ورود به خدمت این موشک و تولید انبوه آن اعلام نشده ولی گفته می شد مسئولان خرید موشک های ناتوان PL-7 و تطبیق آنها با جنگنده های دیگر را بر تکمیل پروژه فاطر ترجیح داده اند، با این وجود ابراز نارضایتی خلبانان ایرانی از موشک PL-7 روزنه امیدی برای پروژه فاطر بود، اما در همان زمان انتشار خبرهایی در محافل غیر رسمی مبنی بر نصب موشک R-73 Archer روی جنگنده های اف-4 بار دیگر امید ها را برای عملیاتی کردن این موشک کمتر نمود.

 
موشک AGM-379/20 Zoobin (Arrow):
موشک زوبین در همان سالهای جنگ تولید شد، اما بدلیل ادامه بهسازی ها ورود رسمی آنها سر انجام در سال 2002 اعلام شد، این موشک از بدنه بمب آمریکایی ام-117 بهره می برد، نوع اولیه این موشک از نوع هدایت تلوزیونی است، اما نوع AGM-379/20L نیز تولید شده که از هدایت لیزری بهره می برد، هر دو نوع این موشک ها از یک موتور راکتی بهره می برند و توانایی رهاسازی از ارتفاع 300 تا 30000 فوتی را دارند و به یک کلاهک 750 پوندی مجهز اند، این موشک ها برروی جنگنده های اف-4 و اف-5 قابل استفاده اند.

 
بمب GBU-67/9A Qadr:
بمب هدایت شونده قدر نوعی بمب هدایت شوند فاقد پیشران است که برپایه بمب 2000 پوندی Mk.84 بوجود آمده و نسبت به موشک زوبین به ارتفاع بیشتری برای رهاسازی نیاز دارد، این بمب از همان سیستم هدایت تلوزیونی بکار رفته در موشک زوبین بهره می برد، بمب هدایت شونده قدر برروی جنگنده های اف-4 و اف-5 قابل نصب و استفاده است.

 
بمب GBU-78 Ghassed:
بمب هدایت شونده 2000 پوندی قاصد که در سال 2006 بطور رسمی وارد خدمت شد و قابل بکارگیری بر روی جنگنده های اف-4 و اف-5 می باشد نیز یک بمب هدایت شونده مجهز به سیستم هدایت تلوزیونی است، اطلاعات زیادی از این بمب ها در دسترس نیست ولی برروی جنگنده های اف-4 و اف-5 قابل استفاده اند، هر جنگنده اف-4 می تواند دو بمب قاصد را بطور همزمان حمل کند، این بمب مشترکا توسط وزارت دفاع و نیروی هوایی ارتش طراحی و ساخته شده است.

 
غلاف نشانه گیری لیزری TIS-33:
این غلاف یک غلاف هدایت لیزری است که بمنظور هدایت بمب ها و موشک های لیزری از جمله نوع لیزری موشک زوبین بکار می رود.

 
جت آموزشی JT-2 Tazarv:
جت آموزشی تذرو از جمله تولیداتی است که با موفقیت وارد خدمت نیروی هوایی شده است، این جت آموزشی کوچک احتمالا از یک فروند موتور J-85 جنگنده اف-5 بهره می برد، بنا به گزارشات تا کنون دو فروند از این جت وارد خدمت شده و سومین فروند نیز آماده تحویل به نیروی هوایی است، این جت را می توان با جت آموزشی K-8D محصول مشترک چین و پاکستان مقایسه نمود.

 
جت آموزشی Shafagh:
یکی از پروژه های بحث انگیز که توسط مجتمع دانشگاه هوانوردی *AUC انجام شد جت آموزشی شفق بود، این جت که گفته می شود با جت آموزشی یاک-130 روسی و JL-15 چینی قابل مقایسه است ظاهری شبیه به پروژه MiG-I-2000 شرکت میکویان دارد و علاوه بر کاربرد آموزشی توانایی انجام ماموریت های پشتیبانی نزدیک را نیز دارد، پیشران این جت یک دستگاه موتور RD-33 ساخت تومانسکی روسیه است، علاوه بر این در کابین این جت از نمایشگرهای چند منظوره ای استفاده شده که احتمالا ساخت شرکت رامنسکوی روسیه اند، از سرنوشت این پروژه اطلاعی در دست نیست، برخی منابع ادعا می کنند این جت بین سالهای 2008 تا 2009 وارد خدمت می شود و برخی بر این عقیده اند که بدلیل عدم موافقت روسیه برای مونتاژ موتور و ساخت نمایشگرهای چند منظوره در ایران تحت لیسانس روسیه این پروژه معلق مانده است.
*AUC=Aviation University Complex

 
جنگنده صاعقه (Lightning):
جنگنده صاعقه که ورود رسمی آن به خدمت در سال 2006 اعلام شد جنگنده ای است برپایه اف-5 ئی و احتمالا مجهز به همان موتور های J-85 جنگنده اف-5 (برخی منابع به دو دستگاه موتور RD-33 جنگنده میگ-29 اشاره کردند که بخاطر عدم تطابق اندازه این موتورها با اندازه های صاعقه صحیح بنظر نمی رسد)، این جنگنده احتمالا سرعتی حدود 1/7 ماخ دارد و بنا به ادعای مسئولان وظیفه اصلی آن پشتیبانی نزدیک است، در مورد تسلیحات آن اطلاعی در دست نیست ولی احتمالا موشک زوبین، بمب های هدایت شونده قدر و قاصد، انواع بمب های سقوط آزاد و راکت های فاقد هدایت جزء تسلیحات اصلی این جنگنده بمنظور به اهداف سطحی بوده و برای دفاع از خود نیز مجهز به موشک های گرمایاب خواهد بود.

ادامه دارد...
منبع:اسکای فایر