از موشک چه می دانیم؟

تاریخچه‌ی موشک

موشک یک موتور درون‌سوز است که برای کارکردن، نیازی به هوای بیرون ندارد. موشک هم سوخت و هم ماده‌ی اکسیدکننده را با خود حمل می‌کند. این دو ماده با هم در اتاقک احتراق می‌سوزند و گازهای داغی تولید می‌کنند که از طریق دهانه‌ی خروجی تخلیه می‌شوند. درون اتاقک احتراق، گازهای داغ بر تمام جهات فشار می‌آورند.
اگر اتاقک کاملا مسدود باشد، فشار در تمام جهت‌ها یکسان خواهدبود و موشک حرکت نخواهدکرد. اما اتاقک احتراق چنان ساخته می‌شود که این گازها با سرعت زیاد از دهانه‌ی خروجی تخلیه شوند. این کار باعث می‌شود که فشار گاز در تمام جهت‌ها یکسان نباشد؛ چون فشار واردشده به طرف جلو بسیار بیشتر از طرف عقب است، موشک به سمت جلو حرکت می‌کند. این حرکت، از قانون سوم نیوتن پیروی می‌کند:« برای هر عمل، عکس‌العملی وجود دارد برابر و در جهت مخالف». در موشک، گازهای در حال فوران از دهانه‌ی خروجی، عمل و فشار رو به جلو، یا پیشرانه، عکس‌العمل است. چون موشک سوخت و اکسیدکننده را با خود حمل می‌کند، و از آن‌جا که قانون سوم نیوتن در همه جا صدق می‌کند، پس موشک می‌تواند هم در جو زمین و هم در خلاء فضا حرکت کند.

داستان موشک:

گمان می‌رود موشک‌های اولیه در چین ساخته‌شدند. هنگامی که در سال 1232 میلادی مغولان شهر کای‌فنگ‌فو را رد شمال چین به محاصره‌ی خود درآوردند، مردم شهر با شلیک تیرهای آتشین که لوله‌هایی پر از باروت بودند محاصره‌ی شهر را شکستند. براساس یک دست‌نوشته‌ی قدیمی این موشک‌ها چنین توصیف شدند:« صدایی چون رعد تولیدمی‌کردند و مسافت زیادی را می‌پیمودند.»
مدت زمان چندان زیادی نگذشت که هنر موشک‌سازی به خاورمیانه و اروپا کشیده‌شد. در سال 1242 میلادی راجر بیکن کشیش، فیلسوف و دانشمند انگلیسی فرمولی برای ساختن باروت یافت که عبارت بود از 2/41% نیترات پتاسیم، 4/29% کربن و 4/29% گوگرد. وی همچنین موفق‌شد نیترات‌پتاسیم را که جزء تولیدکننده‌ی اکسیژن در باروت است را تقطیر کند. این امر باعث تسریع در سوختن باروت می‌شد.

الحسن‌الرماح متفکر سوری، در کتاب‌های خود جنگ سواره و ماشین‌های جنگی که در حدود سال 1280 میلادی نگارش شده‌اند طرز ساختن باروت و موشک را با عنوان «تیرهای چینی» توضیح داده‌است. همچنین در کتاب مورخ آلمانی نوشته شده در سال 1285 میلادی، به موشک اشاره‌هایی شده‌است. مورآروتی، مورخ ایتالیایی نیز شرح می‌دهد که چگونه به هنگام محاصره‌ی چیوزیا (در نزدیکی ونیز) در سال 1379 میلادی یک قلعه‌ی تدافعی با موشک باروتی به آتش کشیده شد و آخرین مقاومت‌ها را در هم شکست.

انگلیسی‌ها برای اولین بار در جنگی‌که با هندی‌ها داشتند موشک را دیدند. احتمالا هندی‌ها در قرن هفدهم میلادی موشک‌سازی را از بازرگانان عرب فراگرفته‌بودند. هنگامی که در حدود سال‌1770 اولین نمونه‌های موشک‌های هندی به انگلستان رسید ناخدا تامس دسالییر ساختمان آن‌ها را مورد آزمایش قرارداد، اما نتوانست موشک‌هایی با همان برد و دقت تولید کند. موضوع موشک تا سال 1804 در بوته‌ی فراموشی ماند؛ تا این‌که ویلیام کانگریو افسر انگلیسی تلاش جدیدی برای ساختن موشک آغازکرد. او توانست در مدت یک‌سال موشکی 24 پوندی با برد 1800 متر بسازد. موشک‌های او در 8 اکتبر 1806 در جنگ با ناپلئون به‌کار گرفته‌شد.
در سال 1810 و.مور مقاله‌ای درباره‌ی حرکت موشک‌ها منتشر کرد. این اولین نوشته‌ای بود که به طور علمی به مطالعه‌ی ریاضی موتورهای موشک و مسیر پرتابه‌ها می‌پرداخت.
در سال 1844 ویلیام هیل انگلیسی موشک‌هایی اختراع کرد که ضمن چرخیدن قادر به حفظ تعادل خود نیز بودند. اما، موشک‌ها می‌بایست نیم‌قرنی در انتظار پیشرفت‌های بزرگ سپری می‌کردند، پیشرفت‌هایی که ماهیت نظری داشتند.

کنستانتین تسیلوفسکی اهل روسیه، که معلم مدرسه بود، در سال 1883 ثابت کرد که موشک‌ها در خلاء فضا نیز می‌توانند کار کنند. او در سال 1903 نخستین مقاله‌ی خود را درباره‌ی مسافرت‌های فضایی، بر مبنای استفاده از پیشران مایع، منتشرکرد. یادداشت‌های او در ربع اول قرن بیستم حاوی طرح‌هایی از سفینه‌های فضایی است که سوخت آن‌ها اکسیژن و هیدروژن مایع یا اکسیژن و نفت سفید در نظر گرفته شده‌است. در طرح‌های او دریچه‌هایی برای کنترل جریان سوخت به طرف اتاقک احتراق، و پره‌هایی در دهانه‌ی خروجی برای کنترل مسیر دیده می‌شود. محتویات موشک به نحوی جای گرفته‌اند که نیروی شتاب را کاملا تحمل کنند. و اتاقک تحت فشار دارای دیواره‌ای دو جداره برای حفاظت در برابر شهابواره‌هاست.
تسیلوفسکی علاقه‌مند به موشک‌های چند مرحله‌ای بود. او دستیابی به سرعت‌های زیاد برای قراردادن ماهواره‌ها در مدار تنها از این راه امکان‌پذیر می‌دانست. وی استفاده از ژیروسکوپ‌ها و موشک‌های موازنه را (موشک‌های فرعی که تعادل موشک‌اصلی را حفظ می‌کند) را پیشنهاد کرد و حتی تا جایی پیش رفت که به توصیف محل‌های مسکونی واقع در مدار پرداخت؛ جایی که انسان تحت نیروی گرانش مصنوعی زندگی کند و غذا و اکسیژن لازم را از سیستم‌های بسته‌ی زیست‌شناختی به دست آورد. اما هنوز راه درازی در پیش بود تا موشک در اهدافی چنین بلند پروازانه به کار گرفته‌شود. بعدها تسیلوفسکی پدر صنعت موشک‌سازی در روسیه لقب گرفت.
در گوشه‌ی دیگر دنیا، رابرت هیچنگز گودارد، بنیان‌گذار موشک‌سازی در آمریکا، نوعی موشک شبیه به بازوکا که سوخت جامد داشت، در خلال جنگ جهانی اول اختراع کرد. او در سال 1919 کتابی به نام «روش رسیدن به بالاترین ارتفاعات» نوشت، و دو سال بعد آزمایش‌هایی با سوخت مایع آغاز کرد. گادرد بر خلاف تسیلوفسکی بیشتر اهل آزمایش بود. او در 16 مارس 1926 نخستین موشک سوخت مایع را در شهر اُبرن در ماساچوست به پرواز درآورد. موشک با اکسیژن مایع و بنزین کار می‌کرد، تا ارتفاع 5/12 متر بالا رفت و به حداکثر سرعت 100 کیلومتر در ساعت رسید و سپس 56 متر دورتر از سکوی پرتاب فرود آمد. گرچه عده‌ی بسیار کمی، چنان‌که باید اهمیت این کار را درک کردند، اما آزمایش گادرد نقطه‌ی عطفی در تاریخ بود. چند سال بعد، او به تنهایی در ایستگاه موشکی خود در روزول (در نیومکزیکو) موفق شد که موکی را به ارتفاع 2300 متر و حداکثر سرعت 1100 کیلومتر در ساعات برساند (مه 1935). دهانه‌ی خروجی گاز این موشک دارای پره‌هایی با کنترل ژیروسکوپ بود، که یکی از چندین اختراع گادرد در صنعت موشک‌سازی است.
در آلمان نیز وضع تقریبا بدین منوال بود. هرمان اُبرت که پایه‌گذار صنعت موشک‌سازی آلمان محسوب می‌شود، در سال 1923 کتابی به‌نام « موشک در فضای سیاره‌ای» نوشت. او نیز چون گادرد استفاده از سوخت مایع را به دلیل انرژی زیاد و قابل کنترل بودنشان ترجیح می‌داد. در ژوئیه 1927 به همت اُبرت، علاقه‌مندان به موشک در آلمان، «انجمن مسافرت‌های فضایی» را بنیاد نهادند. اعضای این انجمن مشتاقانه خواهان تکمیل و ساختن موشک‌های با سوخت مایع بودند.

بعد از گادرد، وینکلر دومین کسی بود که موشک با سوخت مایع ساخت و پرتاب کرد. این موشک که با متان و اکسیژن مایع کار می‌کرد، در 21 فوریه 1938 مورد آزمایش قرارگرفت و به طور نااُمید کننده‌ای فقط 3 متر بالا رفت. اما سه هفته بعد، وینکلر موشک دیگری از همین نوع را که تغییراتی در آن داده‌بود، آزمایش کرد. موشک به ارتفاع 600 متری رسید. مدل‌های کوچک دیگری نیز، که به میراک و رپالسر مشهور بودند، به وسیله‌ی اعضای این انجمن ساخته‌می‌شدند. در این هنگام جوان 18 ساله‌ای به نام ورنر فون براون به این انجمن پیوست. موشک‌های ساخته‌ی او در «میدان پرواز موشک» در حومه‌ی برلین، مورد آزمایش قرارگرفت و به زودی یه رقابت با موشک‌های انجمن پرداخت. پیشرفت‌های بعدی باعث شد مدل‌های جدیدتر رپالسر، حتی با سوخت کمتر از ظرفیت، تا ارتفاع 6/1 کیلومتر بالا بروند، اما، با این وجود، این موشک‌ها همواره درست پرواز نمی‌کردند.
بحران اقتصادی در اوایل دهه‌ی 1930 فرارسید، ارزش پول کاهش پیداکرد، و دیگر آشکار بود که بدون سرمایه‌ی اضافی، کار مؤثر انجمن امکان‌پذیر نیست. از این رو نبل، ریدر، و فون براون با ارتش آلمان وارد گفتگو شدند و کار یکی از موشک‌های رپالسر خود را در میدان مشق ارتش در کومرسدورف در 100 کیلومتری جنوب برلین نمایش دادند. اگرچه متخصصان توپخانه اظهار علاقه کردند ولی متقاعد نشدند. آن‌ها مقدار اندازه‌گیری شده‌ی پیشرانه و اطلاعات دیگری از ریدل و براون خواستند.
براون تا آنجا که می‌توانست اطلاعات جمع کرد و به کومرسدورف بازگشت، رویدادی که تغییر دهنده‌ی دوره‌ای از تاریخ بود. ارتش دریافت که موشک‌سازی بیرون از مفاد عهدنامه‌ی ورسای است، که به آلمان اجازه ساخت هواپیما نمی‌داد؛ در سال 1933 آدلف هیتلر به قدرت رسید. در آن زمان بخش ویژه‌ای از اداره‌ی تسلیحات ارتش به سرپرستی والتر دورنبـِرکِر در کوموسدرف تأسیس شد. فون براون جوان که هنوز خود را برای اخذ درجه‌ی دکتری آماده می‌کرد، به سمت مسئول توسعه‌ی موشک‌سازی انتخاب شد و به کار روی دسته‌ای از موشک‌های آزمایشی با سوخت مایع پرداخت. گروه کوچک براون، طی جند سال اول، موشک‌های تکامل یافته‌ای را به طور مخفیانه در بورکوم، در نزدیکی اِمدِن پرتاب کردند. در دسامبر 1934، دو موشکA-2 که ماکس و موریتس نامیده می‌شدند، به ارتفاع تقریبی 5/2 کیلومتری رسیدند. در این مدت انجمن مسافرت‌های فضایی، به علت مسائل مالی منحل گردید و میدان پرواز موشک‌آن‌ها انبار مهمات ارتش شد.
در آوریل 1937، یک ایستگاه بزرگ تحقیقات موشکی در نزدیکی دهکده‌ی پینه‌مونده در سواحل بالتیک برپا شد. دست‌اندرکاران پیشین انجمن مسافرت‌های فضایی اکنون می‌توانستند کار موشک‌سازی خود را در کنار فون براون از سر گیرند. در پینه مونده، موشک بزرگA-5 به عنوان یک سلاح توپخانه‌ای تکمیل شد. این موشک بعدها در سال‌های 45-1344 در بمباران لندن، آنتروپ و هدف‌های دیگر به کار رفت. این موشک را فرماندهی عالی آلمان V-2 نامید. پس از جنگ، موشک‌های وی-2، به عنوان موشک‌های پژوهشی برای مطالعه‌ی جو بالا، در آمریکا مورد استفاده قرارگرفت و موشک‌های دیگری مانند اروبی و وایکینگ از روی آن طراحی شدند.
شوروی‌ها نیز به دور از این ماجراها نبودند. در 17 اوت 1933، گروهی از پژوهشگران این کشور، به سرپرستی میخاییل تیخونراُف موشکی موسوم بهGrid 9 را پرتاب کردند که تا ارتفاع 400 متر بالا رفت. این موشک با اکسیژن مایع و ترکیبی از بتزین و کلوفونی (ماده‌ای که از تورفنتین به دست می‌آید) کار می‌کرد. یکی از سازندگان این موشک، جوانی به نام سرگئی کرولف بود که سال‌ها بعد موشک R-7 را طراحی کرد. وی یکی از دانشمندان برجسته‌ی موشکی در روسیه و جهان به شمار می‌آید.
پس از جنگ جهانی دوم و شکست آلمان‌ها موشک‌های وی-2 غنیمت گرفته شده از آن‌ها به آمریکا و روسیه منتقل شد و نیز بسیاری از دانشمندان موشکی آلمان به این دو کشور رفتند. موشک وی-2 را می‌توان پایه و اساس موشک‌های فضایی امروز دانست.

 

منبع: دانشجویان هوا فضا اکراین_خارکف

         موشکی-نظامی

بمب های سقوط ازاد

خانواده این نوع بمب ها یکی از پرکاربرد ترین نوع تسلیحات میباشد که تقریبآ برای همه نوع عملیات مورد استفاده قرار میگیرند از جمله این بمب ها میتوان به:

MK-84/MK-83/CBU-97 و .....اشاره کرد.مدل MK از نوع انفجاری و مدل CBU از نوع خوشه ایی میباشد.

          

                                                    بمب MK-84

بمب های هدایت شونده:

در جنگ ویتنام استفاده از بمب های هدایت دقیق شروع شد که با نصب کیتهای هدایت و کنترل بر روی این بمب ها به انها این توانایی را میداد که روی مسیری که به وسیله لیرز تعیین می شد به سوی هدف حرکت کنند.این بمب ها که اجداد بمب های هدایت شونده لیزری امروزی هستند بعد ها به بال های جمع شونده با نسبت منظری بالا مجهز شدند که سبب افزایش برد انها در ارتفاع پایین میشد.همچنین با نصب سامانه مکانیابی جهانی دقت این بمب ها حین عملیات در شرایط اب و هوایی نامناسب افزایش یافت.هر چند با به کار گیری سامانه هدایت تلویزیونی و تصویر ساز مادون قرمز در بمب های سری GBU-15 بویینگ و نمونه موتور راکتی AGM-130 دقت بمباران انها در روز و شب افزایش یافته ولی همچنان افزایش دقت بمباران در شرایط نامناسب جوی به صورت یک مسئله مهم باقی مانده است.

                    

                                         بمب GBU-15 مجهز به هدایت تلویزیونی و تصویر ساز مادون قرمز

                             

                             بمب AGM-130 مجهز به هدایت تلویزیونی و تصویر ساز مادون قرمز

برای حل این مشکل تولیدکنندگان به استفاده از سامانه های هدایت ترکیبی روی اورده اند که از هدایت ترکیبی اینرسیایی و مکانیابی جهانی سود میبرد.نمونه شاخص این گروه سلاح دورایستایی مشترک AGM-154 ساخت ریتان است که دارای بال های جمع شونده با نسبت منظری بالا و هدایت تصویر ساز مادون قرمز به همراه سامانه مکانیابی جهانی است.نمونه پایه این بمب AGM-154A میباشد که در حقیقت یک پخش کننده زیر مهمات است در حالی که نمونه AGM-154C مجهز به سر جنگی چندگانه نفوذکننده می باشد که حین حمله به اهداف مستحکمی نظیر اشیانه هواپیماها با عبور از پوشش اولیه خاکی پناهگاه خرج شکل گرفته ان منفجر و با ایجاد سوراخی درون لایه بتونی راه عبور سر جنگی نفوذی را باز می کند.

                     

                                                    بمب AGM-154C مجهز به سامانه هدایت ترکیبی

موشک های ضد رادار:

نابود سازی دفاع هوایی دشمن وظیفه بسیار مهمی است که بر عهده موشک های ضد رادار گذاشته شده است. با روشن شدن اهمیت حمله سریع به تشعشعات راداری فعال در جنگ ویتنام موشک های ضد رادار فراصوتی توسعه یافتند.نمونه این نوع تسلاحات موشک ضد رادار پرسرعت AGM-88 هارم(HARM) میباشد که برای نخستین بار در سال ۱۹۸۶ برای نابودی سایتهای موشکی لیبی و در سالهای اخیر برای نابود کردن مختل کننده های سامانه مکانیابی جهانی ساخت روسیه که در خدمت ارتش عراق بودند استفاده شد.در حال حاضر شرکت ((الیانت تک سیستمز)) در حال توسعه موشک هدایت شونده ضد رادار پیشرفته AGM-88E با استفاده از سامانه ترکیبی جستجوگر راداری غیرفعال و فعال موج میلیمتری است که سبب بوجود امدن توانایی حمله به هدف حتی پس از خاموش شدن رادار میشود.

           

                                                                 موشک ضد رادار AGM-88

موشک های کروز:

نخستین کاربرد موشک های کروز V-1 المان حمله به اهداف گسترده ایی نظیر شهر لندن بود. ولی اهداف اصلی مدنظر در طراحی موشک کروز حمله به انواع اهداف ثابت زمینی در قلمرو دشمن است که به وسیله یک شبکه دفاع هوایی قدرتمند محافظت می شود.این موشک ها به دلیل برد بالایی که دارند از یک موتور توربینی استفاده می کنند و همچنین برای افزایش دقت از یک سامانه هدایت خودکار بر پایه جستجوگر تصویرساز مادون قرمز بهره میبرند.

پرکاربرد ترین موشک کروز هوا پرتاب AGM-86 است که برای اولین بار در سال ۱۹۸۲ بر روی هواپیمای B-52 نیروی هوایی امریکا عملیاتی گردید.ان هواپیماها قادر بودند در هر نوبت پروازی ۸ تیر از این موشک ها را در داخل و ۱۲ تیر را در خارج بدنه حمل کنند.از سال ۱۹۸۶ بویینگ کار تبدیل نمونه های پایه AGM-86B مجهز به سر جنگی اتمی را به نمونه متعارف  AGM-86C اغاز نمود.نمونه متعارف از سامانه مکانیابی جهانی به جای سامانه مقایسه عوارض زمین استفاده می نمود.در طول جنگ خلیج فارس تعداد ۳۵ تیر AGM-86C به سوی اهدافی در عراق پرتاب شد که امار نشان میداد دو برابر بیشتر از تاماهاوک های نیروی دریایی از مسیر خود منحرف شدند.برای حل این مشکل در سال ۱۹۹۶ با به کارگیری یک سامانه مکان یابی جهانی بهینه شده دقت موشک های AGM-86C بلاک ۲ که از یک سر جنگی منفرد نفوذ کننده پیشرفته لاکهید مارتین بهره می بردند در پروازهای با مداومت ۵/۴ ساعت تا ۵/۲ متر افزایش یافت.نیروی زمینی امریکا علاوه بر نمونه های فوق از یک موشک کروز پیشرفته پنهانکار موسوم به AGM-129A مجهز به سر جنگی حرارتی اتمی W-80-1 با قدرت ۵ تا ۱۰ کیلوتن بهره می برد که در یک جنگ اتمی می تواند به عنوان پشتیبان موشک های AGM-86B عمل نماید.

         

                                                                    موشک کروز AGM-86

موشک های ضد کشتی:

هرچند نمونه های بارز موشک های این گروه AM39 فرانسوی و AGM-84 هارپون امریکایی میباشند اما گونه سبکتر و توربوفن AGM-119 موسوم به پنگوئن محصول شرکت کانگزبرگ نیز برای استفاده بر روی جنگنده F-16 و بالگرد سی هاوک تغییر یافته است.در حالی که بسیاری از موشک های ضد کشتی از هدایت راداری فعال سود می برند پنگوئن و جایگزین پنهانکار ان از یک جستجوگر تصویرساز مادون قرمز برای هدف گیری بخش پایینی شناورها استفاده می کنند.

              

                                                         موشک ضد کشتی AGM-84

و در نهایت لازم به ذکز است که هم اکنون پنتاگون توسعه سلاح های نفوذ کننده با توانایی تولید حرارت بسیار بالا جهت نابودی تاسیسات بیولوژیکی/شیمیایی و هسته ایی دشمن را در دستور کار خود قرار داده است.به نظر میرسد که تنها راه حمله به چنین اهداف مستحکمی که بعضآ در عمق چند صد متری زیر لایه های مستحکم گرانیتی قرار گرفته اند استفاده از موشک های مافوق سنگین با سر جنگی اتمی کوچک باشد. هر چند سلاح هایی همچون  B61-11 که قابلیت استفاده از سر جنگی اتمی به قدرت ۳/۰ تا ۳۴۰ کیلو تن را دارند می توان انتخاب مناسبی برای این اهداف دانست اما با پیشرفت علم و مقاوم تر شدن این گونه مراکز حساس باید به سلاح های قدرتمند تر و غیر هسته ای دست یافت.

منبع:وبلاگ CSA

موشک هوا به هوای دوربرد AIM-152 AAAM

 

در اواسط دههء 1980، نیروی دریایی ایالات متحده، نیاز خود را جهت یک موشک پیشرفنهء هوا به هوای دوربرد جهت جایگزینی موشکهای AIM-54 Phoenix (فونیکس) اعلام کرد. پروژهء ساخت موشک تحت نام AAAM که مخفف عبارت Advanced Air-to-Air Missile آغاز شد. این موشک قرار بود به میزان قابل توجهی سبکتر و کوچکتر از موشک فونیکس باشد، اما پیش بینی شده بود که دارای برد بیشتر و سرعت کمتری باشد که میزان آن 3 ماخ اعلام شده بود.

                                                  

AIM-54C

جهت انجام این پروژه، برخی تکنولوژی های کلیدی نظیر استفاده از یک موتور رم جت به همراه موتور معمول موشکها، و همچنین هدایت پذیری راداری / حرارتی توسط «مرکز تست سلاح نیروی دریایی ایالات متحده» (NWC = U.S Naval Weapons Center) در China Lake به سال 1983 مورد ارزیابی قرار گرفتند. این ارزیابی ها، تحت برنامه ای به نام ACIMD یا Advanced Common Intercept Missile Demonstration انجام شدند.

تحت برنامهء ACIMD، اولین موشکهای آزمایشی طراحی و ساخته شدند، اما تا زمان لغو این پروژه، هیچگاه مورد آزمایش قرار نگرفتند. به سال 1987، دو تیم پیمانکار جهت تکمیل ارزیابی های نهایی AAAM برگزیده شدند؛ این شرکتها عبارتند بودند از :
1) هیوز – رایتئون
2) جنرال داینامیکس – وستینگهاوس

                                                    

تصویری از موشک پیشرفتهء ساخت شده تحت برنامهء ACIMD

موشک AAAM ساخت هیوز – رایتئون، بر پایهء طراح ACIMD بود، و از یک سیستم راکت هیبریدی با سوخت جامد به عنوان موتور بهره می برد که به این موشک، امکان دست یابی به سرعتهای بالاتر به هنگام رسیدن به حداکثر بردش را می بخشید.
سامانهء هدایت این موشک بر پایهء هدایت اینرسیایی بود که در میانهء راه با فرمانهای رادار تامکت، اصلاح مسیر می کرد؛ (شبیه به سیستم هدایت پذیری موشک AIM-120 آمرام) همچنین جهت هدفیابی نهایی، از سیستم دوگانهء هدفیابی راداری و حرارتی بهره می برد.

                                                  

تصویری از نمونهء آزمایشی موشک AAAM ساخت هیوز - رایتئون

تیم طراحی جنرال داینامیکس – وستینگهاوس، یک طرح کوچکتر ولی بسیار قابل توجه را پیشنهاد کردند. موشک طراحی این تیم از پیشرانه چندضربه‎ای (multiple-pulse) با سوخت جامد بهره می‏برد. سامانهء هدایت پذیری این موشک بر پایهء یک سیستم اینرسیایی به همراه یک هدفیاب نیمه فعال راداری بسیار پیشرفته برای پیمودن مسیر تا نیمهء راه و از یک سنسور الکترواپتیکالی جهت هدفیابی مستقل از میانه تا انتهای مسیر بهره می‏برد. همچنین یک سیستم ثانویه و پشتیبان جستجوکنندهء حرارت نیز پیش‏بینی شده بود تا عمل هدفیابی را به هنگامی که جستجوگر الکترواپتیکالی از یافتن هدف ناکام شود، به انجام برساند.
تامکت شلیک کنندهء این موشک، از یک غلاف هدفیاب بهره می‏برد که مجهز به یک رادار جلونگر و عقب نگر بود که بدین جهت به هواپیما این امکان را می‏داد که بدون نیاز به پرواز به سمت هدف، آن را مورد شناسایی قرار دهد.

                                                    

جزئیات موشک YAIM-152A ساخت جنرال دینامیکس - وستینگهاوس

در اواخر دههء 1980، مقرر شد از موشک AAAM بر ضد هواپیماهای ساخت شوروی Tu-22M Backfire و Tu-160 Blackjack که بمب‏افکن‏های دوربرد و مافوق‏صوت به شمار می‏رفتند، استفاده شود. با این حال، پس از پایان دوران جنگ سرد، برنامهء ساخت این موشک به سال 1992 قبل از آنکه طرح و نقشه‏ای برای تولید انبوه در نظر گرفته شود، برای همیشه کنار گذاشته شد.

اندک زمانی قبل از لغو ساخت این موشک، طرح رسمی ساخته شده به نام YAIM-152A جهت ساخت موشک درنظر گرفته شده طبق برنامهء AAAM اختصاص یافت. قبل از خاتمه یافتن طرح AAAM، نیروی دریایی ایالات متحده، نگاه مثبت خود را به نوع دوربرد موشک هوا به هوای AIM-120 AMRAAM (شاید موشک AIM-120C-7) جهت جایگزینی موشکهای AIM-54 Phoenix ابراز داشت. موشکهای دوربرد آمرام ویژهء نیروی دریایی، قرار است پس از به موزه فرستاده شدن جنگنده‏های موفق اف14 تامکت، از سال 2007 وارد سازمان خدمت در این نیرو شوند.

خصوصیات          هیوز – رایتئون                           جنرال داینامیکس – وستینگهاوس

عملکرد: موشک هوا به هوای دوربرد

سازنده: هیوز – رایتئون                                               جنرال داینامیکس – وستینگهاوس

کشور سازنده: ایالات متحده امریکا

پیشرانه: integral rocket/ramjet engine            multiple-pulse solid-propellant rocket

طول: 3.66 متر                                                               3.66 متر

قطر: 23  سانتی متر                                                       14 سانتی متر

وزن: ~300 کیلوگرم                                                        172 کیلوگرم

برد: +180 کیلومتر                                                          +180 کیلومتر

سر جنگی: 14-26 کیلوگرم ترکشی                                     14-26 کیلوگرم ترکشی

موشک های مشابه: AIM-120 AMRAAM/AIM-54 Phoenix

---

● منبع: www.centralclubs.com

● منبع اصلی: designation-systems

اولین موشکهای ضد هوایی روسیه

 First Russian Anti Aircraft Missile 217/I

این راکت اولین موشک ضد هوایی است که در روسیه ساخته و مشاهده شد و از طرحی شبیه یک هواپیمای معمولی با کمی بالهای بزرگتر و سیستم هدایت آیرودینامیکی آن بوسیله سطوح هدایتی نصب شده بر دم هواپیما انجام میپذیرد.

از این راکت در خلال جنگ جهانی اول هم بصورت آزمایشی استفاده شد. آزمایشات در سالهای 1909 الی 1912 بدون موفقیت در شهر سسترورتسکا (Sestroretska) به دلیل ضعف در ترکیب سوختی بکار رفته در راکت بود. در این آزمایشات افرادی از جمله N V Gerasimov در سالهای 1909-1912 و N A Sytenko در سالهای 1909-1910 و I V Volovskiy در 1912 و ... حضور داشتند.

با وجود عدم موفقیت در آزمایشات از این این موشک در جنگ جهانی اول علیه بالنهای هیدروژنی آلمانی استفاده شد!

ارنست لهمان که بعدها در هیندنبرگ کشته شد از حمله موشکی روسها به بالن زیپلن LZ-90 وی در سال 1916 چنین شرح میدهد که 3000 کیلوگرم بمب بر خط آهن Bar-le-Dieu در فرانسه رها کرده بود که مورد هجوم راکت قرار گرفت و اجبارا زیپلین را تا ارتفاع 3260 متر بالا برد.


کورولوف (سازنده راکت) 217 راکت را برای آزمایشات شلیک کرد و در خیال ساخت یک سیستم ضد هوایی بود!


مشخصات
سازنده: کورولوف
تراست: 18.14 کیلو نیوتن
وزن: 120 کیلوگرم
طول: 2.27 متر
طول بال: 2.2 متر
برد: 6.8 کیلومتر
موتور سوخت جامد با 17.5 کیلوگرم پیشران PTP و زمان سوزش 3.5 ثانیه
سرعت: 300 کیلومتر بر ساعت
ارتفاع درگیری: 3000 متر

---

Second Russian SAM Missile , 217/II

دومین موشک ضد هوایی است که قبل از جنگ جهانی دوم در روسیه به پرواز در آمد. 217/2 همانند موشک قبلی 217/1 از طرح راکتی استفاده میکرد و دارای چهار بال کوچک و متحرک بود.

موشک از یک پرتابگر با طول 10 متر شلیک میشد که پرتابگر امکان جابجایی و تغییر جهت را داشت. موتور سوخت جامد میتوانست موشک را تا ارتفاع 1000 متری بالا برده و بعد از آن سرعت موشک کاسته میشد. آزمایشات با استفاده در مقیاس کوچک و با سوخت باروت ثابت کرد که استفاده از بالهای به شکل صلیب بهترین کارایی را خواهد داشت. این پروژه توسط فردی به نام دریازکوف (M P Dryazgov) هدایت میشد.

مشخصات
سازنده: کورولوف
وزن: 140 کیلوگرم
طول: 1.84 متر
طول بال: 0.79 متر
برد: 6.84 کیلومتر
موتور: سوخت جامد با پیشران PTP به وزن 17.5 کیلوگرم
سرعت: 300 کیلومتر بر ساعت
ارتفاع اثر: 3270 متر

منبع:سایت میلیتاری

موشک هوا به هوای دوربرد AIM-152 AAAM

 

در اواسط دههء 1980، نیروی دریایی ایالات متحده، نیاز خود را جهت یک موشک پیشرفنهء هوا به هوای دوربرد جهت جایگزینی موشکهای AIM-54 Phoenix (فونیکس) اعلام کرد. پروژهء ساخت موشک تحت نام AAAM که مخفف عبارت Advanced Air-to-Air Missile آغاز شد. این موشک قرار بود به میزان قابل توجهی سبکتر و کوچکتر از موشک فونیکس باشد، اما پیش بینی شده بود که دارای برد بیشتر و سرعت کمتری باشد که میزان آن 3 ماخ اعلام شده بود.

                                                  

AIM-54C

جهت انجام این پروژه، برخی تکنولوژی های کلیدی نظیر استفاده از یک موتور رم جت به همراه موتور معمول موشکها، و همچنین هدایت پذیری راداری / حرارتی توسط «مرکز تست سلاح نیروی دریایی ایالات متحده» (NWC = U.S Naval Weapons Center) در China Lake به سال 1983 مورد ارزیابی قرار گرفتند. این ارزیابی ها، تحت برنامه ای به نام ACIMD یا Advanced Common Intercept Missile Demonstration انجام شدند.

تحت برنامهء ACIMD، اولین موشکهای آزمایشی طراحی و ساخته شدند، اما تا زمان لغو این پروژه، هیچگاه مورد آزمایش قرار نگرفتند. به سال 1987، دو تیم پیمانکار جهت تکمیل ارزیابی های نهایی AAAM برگزیده شدند؛ این شرکتها عبارتند بودند از :
1) هیوز – رایتئون
2) جنرال داینامیکس – وستینگهاوس

                                                    

تصویری از موشک پیشرفتهء ساخت شده تحت برنامهء ACIMD

موشک AAAM ساخت هیوز – رایتئون، بر پایهء طراح ACIMD بود، و از یک سیستم راکت هیبریدی با سوخت جامد به عنوان موتور بهره می برد که به این موشک، امکان دست یابی به سرعتهای بالاتر به هنگام رسیدن به حداکثر بردش را می بخشید.
سامانهء هدایت این موشک بر پایهء هدایت اینرسیایی بود که در میانهء راه با فرمانهای رادار تامکت، اصلاح مسیر می کرد؛ (شبیه به سیستم هدایت پذیری موشک AIM-120 آمرام) همچنین جهت هدفیابی نهایی، از سیستم دوگانهء هدفیابی راداری و حرارتی بهره می برد.

                                                  

تصویری از نمونهء آزمایشی موشک AAAM ساخت هیوز - رایتئون

تیم طراحی جنرال داینامیکس – وستینگهاوس، یک طرح کوچکتر ولی بسیار قابل توجه را پیشنهاد کردند. موشک طراحی این تیم از پیشرانه چندضربه‎ای (multiple-pulse) با سوخت جامد بهره می‏برد. سامانهء هدایت پذیری این موشک بر پایهء یک سیستم اینرسیایی به همراه یک هدفیاب نیمه فعال راداری بسیار پیشرفته برای پیمودن مسیر تا نیمهء راه و از یک سنسور الکترواپتیکالی جهت هدفیابی مستقل از میانه تا انتهای مسیر بهره می‏برد. همچنین یک سیستم ثانویه و پشتیبان جستجوکنندهء حرارت نیز پیش‏بینی شده بود تا عمل هدفیابی را به هنگامی که جستجوگر الکترواپتیکالی از یافتن هدف ناکام شود، به انجام برساند.
تامکت شلیک کنندهء این موشک، از یک غلاف هدفیاب بهره می‏برد که مجهز به یک رادار جلونگر و عقب نگر بود که بدین جهت به هواپیما این امکان را می‏داد که بدون نیاز به پرواز به سمت هدف، آن را مورد شناسایی قرار دهد.

                                                    

جزئیات موشک YAIM-152A ساخت جنرال دینامیکس - وستینگهاوس

در اواخر دههء 1980، مقرر شد از موشک AAAM بر ضد هواپیماهای ساخت شوروی Tu-22M Backfire و Tu-160 Blackjack که بمب‏افکن‏های دوربرد و مافوق‏صوت به شمار می‏رفتند، استفاده شود. با این حال، پس از پایان دوران جنگ سرد، برنامهء ساخت این موشک به سال 1992 قبل از آنکه طرح و نقشه‏ای برای تولید انبوه در نظر گرفته شود، برای همیشه کنار گذاشته شد.

اندک زمانی قبل از لغو ساخت این موشک، طرح رسمی ساخته شده به نام YAIM-152A جهت ساخت موشک درنظر گرفته شده طبق برنامهء AAAM اختصاص یافت. قبل از خاتمه یافتن طرح AAAM، نیروی دریایی ایالات متحده، نگاه مثبت خود را به نوع دوربرد موشک هوا به هوای AIM-120 AMRAAM (شاید موشک AIM-120C-7) جهت جایگزینی موشکهای AIM-54 Phoenix ابراز داشت. موشکهای دوربرد آمرام ویژهء نیروی دریایی، قرار است پس از به موزه فرستاده شدن جنگنده‏های موفق اف14 تامکت، از سال 2007 وارد سازمان خدمت در این نیرو شوند.

خصوصیات          هیوز – رایتئون                           جنرال داینامیکس – وستینگهاوس

عملکرد: موشک هوا به هوای دوربرد

سازنده: هیوز – رایتئون                                               جنرال داینامیکس – وستینگهاوس

کشور سازنده: ایالات متحده امریکا

پیشرانه: integral rocket/ramjet engine            multiple-pulse solid-propellant rocket

طول: 3.66 متر                                                               3.66 متر

قطر: 23  سانتی متر                                                       14 سانتی متر

وزن: ~300 کیلوگرم                                                        172 کیلوگرم

برد: +180 کیلومتر                                                          +180 کیلومتر

سر جنگی: 14-26 کیلوگرم ترکشی                                     14-26 کیلوگرم ترکشی

موشک های مشابه: AIM-120 AMRAAM/AIM-54 Phoenix

---

● منبع: فناوری موشکی

● منبع اصلی: designation-systems

موشک- موشک بالستیک - موشک کرو ز- موشک دوربرد -موشک ضد تانک -جنگنده-اف - 14- اف 22- اف-5 -اف-4- موشک هوا به هوا - موشک هوا

موشک بالستیک قدر-110/Ghadr-110

 

قدر-110 موشک بالستیک با برد متوسط است که توسط ایران طراحی و ساخته شده است.برخی منابع به برد 2500 تا 3000 کیلومتری این موشک اشاره کرده اند با این تفاسیر این موشک توان ضربه زدن به دورترین نقاط اروپا را داراست و بیش از 70 درصد اسیا را در تیرس توان موشکی ایران قرار می دهد.

ایران این موشک را اولین بار در رژه نیروی مسح خود در سالروزه  حمله عراق به ایران به نمایش جهانیان گذارد.

قدر-110 نسخه ی بهبود داده شده ی موشک معروف ایرانی شهاب 3 است.این موشک بر خلاف شهاب 3 از موتوری 2 مرحله ای بهره می جوید که توانایی رسیدن به بردی 2500 تا 3000 کیلومتر را برای ان فراهم می اورد.اعتقاد بر این است که موتور اول این موشک سوخت مایع و موتور دوم این موشک از سوخت جامد بهره می برد.

ایران در سال 2005 میلادی طراحی موتور جدیدی با سوخت جامد را به پایان رساند و بنابر منابع نا معتبر احتمالا از این موتور در طراحی گروهی از موشک ها از جمله Ghadr-110,Ghadr-110A,Ghadr-101 مورد استفاده قرار گرفته است.

البته برخی از وجود دو نسخه از موشک قدر نام برده اند که نسخه دوم ان با نام Ghadr-110 A  نامگذاری شده و از موتوری سه مرحله ای سود می برد.از دیگر تفاوت های این نسخه و نسخه A این موشک می توان به طول 19 الی 20+ متری این موشک نسبت به طول 17.5 متری نوع اول اشاره کرد.

منابع غربی طبق سیاست خود موشک قدر را به یک موشک چینی با نام M-18 ارتباط داده و قدر-110 را نوع ارتقا داده شده این موشک چینی معرفی کرده و اعلام داشته موشک های شاهین پاکستان هم در زمره ی این گروه از موشک ها قرار می گیرند.

موشک قدر-110 قابلیت مانور  بهتری را نسبت به شهاب 3 دارا می باشد و زمان آماده سازی آن برای شلیک نسبت به نسخ های اولیه شهاب 3 پایین تر بوده و در حدود 30 دقیقه می باشد در حالی که در نسخه های اولیه شهاب این زمان بالغ بر چندین ساعت بود. سر جنگی این موشک ماسوره انفجاری، ضربتی و مجاورتی است و به صورت عمود پرواز شلیک می‌شود.

بسیاری از منابع غربی این ساخت این موشک را تلاش مخفیانه ایران برای تولید شهاب 4 و دستیابی به موشک هایی با برد بلندتر عنوان ساختند اما ایران این اطلاعات را بارها تکذیب و عنوان کرده است که برنامه ای برای تولید موشک هایی برا برد بیشتر از 2000 کیلومتر را ندارد.

این موشک به همت متخصصین داخلی و در صنایع موشکی شهید همت طراحی و تولید شده است.

با اینکه مسئولین وزارت و صنایع دفاعی ایران بر برد 2000 کیلومتری موشک های ایرانی تاکید می کنند ولی از شواهد موجود می توان نتیجه گرفت ایران برای دستیابی به موشک هایی با برد بالای 3000 کیلومتر قدم های بلندی را برداشته و توانایی رسیدن به برد 6000 کیلومتری را دارا میباشد.با توجه به ساخت و استفاده از موشک چندکلاهکه(MIRV) نظیر فجر-3 استفاده از این نوع کلاهک در دیگر موشک های ایرانی دور از ذهن نیست.ساخت موشک های متفاوت با بردی تقریبا یکسان شاید ترفندی از سوی ایران برای فریفتن کشورهای غربی و آزمایشات موشکی جدید در سایه ی نام هایی متفاوت با برد هایی یکسان باشد.از این قبیل موشک ها می توان به موشک جدید معرفی شده توسط ایران با نام عاشورا اشاره کرد.

 شایان ذکر است با توجه به آزمایش جدید موشکی ایران و پرتاب اولین کاوشکر به فضا توسط جمهوری اسلامی ایران میتوان بر رسیدن به برد 4000 کیلومتری و بیشتر موشک های ایرانی صحه گذاشت.

---

خصوصیات   Ghadr-110                                                 Ghadr-110A

عملکرد: موشک بالستیک میانبرد(IRBM)

سازنده: صنایع موشکی شهید همت

کشور سازنده: جمهوری اسلامی ایران

پیشرانه: موتور 2 مرحله ای/مایع-جامد                              موتور 3 مرحله ای

طول: 17.5 -  19 متر                                                        19 -  20+ متر

قطر: 1.4  متر

وزن پرتاب: +25000 کیلوگرم                                                 نامشخص

برد: 2000 - 2500 کیلومتر                                             2500 - 3000؟ کیلومتر

سیستم هدایت: نامشخص

سر جنگی: تک کلاهکه

کلاهک: 550-1150 کیلوگرم                                               550-760 کیلوگرم

سال ورود به خدمت: 2007

● منبع: Missilethreat / globalsecurity/ janes

● نویسنده:امیرحسام ملایی یگانه

Copyrights©Moshaki-nezami.blogfa.com

ارگ های استالین

نام کاتیوشا از نام ترانه‌ای رایج در دوران جنگ دوم گرفته شده که آن نیز خود از  نام دخترانه «یکاترینا» (کاترین) در زبان روسی آمده است. در جریان جنگ نیروهای آلمان بخاطر صدای راکت‌های آن و نیز شباهت لوله‌های پرتاب کننده راکت در آن به ارگ، به آن نام «ارگ استالین» داده بوده‌اند. در ایران گاه به آن «چلچله» و «خمسه خمسه» نیز گفته شده است.
انواع کاتیوشا :
بی‌ام۸
بی‌ام۱۳
بی‌ام۲۱
بی‌ام۲۴
بی‌ام۲۷
بی‌ام۳۱
نخستین کاتیوشا را «ای. گوای» در سال ۱۹۳۸ برای ارتش شوروی طرح کرد. در ۱۹۳۹ «و. ن. گالکوفسکی» پیشنهاد پرتاب راکت‌ها به کمک ریل را مطرح کرد و نمونه‌هایی ساخته شد.
 تاکنون کشورهای شوروی، چکسلواکی، کره شمالی، روسیه و ایران کاتیوشا ساخته‌اند.


پیشینه کاربردها :
انواع کاتیوشا در جنگ جهانی دوم به‌گستردگی بکار رفت. بعد از جنگ و در دوران جنگ سرد کاتیوشا در درگیری‌های کوچک‌تر استفاده شد. از جمله این درگیری‌ها جنگ ویتنام، جنگ یوم کیپور، جنگ افغانستان، اشغال لبنان در سال ۱۹۸۲، جنگ ایران و عراق، جنگ دوم چچنستان، جنگ جمهوری آذربایجان و ارمنستان است.
در جریان درگیری‌های لبنان در سال ۲۰۰۶ نیروهای حزب‌الله لبنان به صورت گسترده‌ای از کاتیوشا برای کوبیدن پایگاه های نظامی ارتش و پلیس اسرائیل در شهرها و روستاها استفاده کردند. البته موشکهای کاتیوشا اصلی بردی بین 12 تا 15 کیلومتر دارند در حالی که برای موشکهای مورد استفاده حزب الله، بردی بیش از 20 کیلومتر ثبت شده است. به علت آلومینیومی بودن بدنه آن، به هنگام انفجار بدنه سریعا ذوب شده و در نتیجه ترکش چندانی ندارد.( یکی از علل تلفات کم اسرائیلی ها در مقابل تعداد زیاد موشکهای شلیک شده توسط حزب الله، همین مطلب است ) به جهت ابعاد کوچک این موشک و حرکت در ارتفاع پایین، اکثر سیستمهای ضد موشکی کنونی نظیر پاتریوت از رهگیری و نابود کردن این موشک عاجز هستند.



لانچر راکت انداز این سلاح بر روی یک دستگاه خودروی دو محوره 6×6 Ural-375D سوار می باشد برای همین دارای تحرک بسیاری در هنگام جنگ می باشد. این سلاح را تنها می توان در هنگامی که کامیون ایستاده است شلیک کرد و کابین راننده دارای صفحات محافظ برای محافظت در مقابل آتش خروجی راکت میباشد. در صورت لزوم برای حفظ تعادل خودرو می توان از دو جک تثبیت کننده در هنگام آتش استفاده کرد.
 سرعت حرکت کامیون در جاده حدود 75 کیلومتر در ساعت است. راکت برای روشن شدن خرج پروازش نیاز به یک مولد برق دارد ، از این رو خودروی حامل دارای یک مولد برق است که با سیم به لانچر راکت ها وصل می شود و می تواند در عرض6 ثانیه تمامی راکت ها را روشن کرده و در عرض 5 دقیقه دوباره
شارژ شود. این مولد برق می تواند تمامی راکت ها را یکجا روشن کند یا با فاصله 5/. ثانیه راکت ها را یکی پس از دیگری روشن و شلیک کند. خدمه این سیستم 5 نفر می باشد و می توانند پس از شلیک در عرض 8 دقیقه دوباره لانچر را بارگیری و آماده شلیک کنند. راکت ها دارای بالچه های تاشو هستند که پس از شلیک و خارج شدن از لوله باز می شوند و باعث تثبیت حرکت راکت می شوند.

برد این سلاح در مدل های مختلف ساخت کشورهای مختلف و با راکت های مختلف ، فرق می کند.
  مدل استاندارد ساخت روسیه ، می تواند اهدافی از 375 متری تا 16 کیلومتری هدف قرار دهد. برخی نمونه های دیگر این سلاح می توانند اهدافی تا 36 کیلومتری را نیز مورد هدف قرار دهند. گرچه می توان این راکت ها را به صورت مستقیم به سمت هدف شلیک کرد ولی به طور معمول آن ها را به صورت بالستیک (منحنی)شلیک می کنند.
 لانچر پرتاب که 9p132 نام دارد می تواند 40 راکت خود را در عرض 20 ثانیه شلیک
کند. لانچر قابلیت حرکت در پشت شاسی را دارد و می تواند در چپ تا 102 درجه ، راست 72 درجه و تا 55 درجه بالا یا پایین حرکت کند. همچنین راکت ها قادرند انواع سرجنگی های انفجاری ، خوشه ای ، ضدتانک و حتی شیمیایی را با خود حمل کنند.
بعد ها راکت انداز های مختلفی بر اساس طرح BM-21 ساخته شدند که دارای کالیبر بزرگتر و سرجنگی های قوی تر بودند.
صنایع دفاعی کشورمان نیز دست به توسعه نمونه بومی این سلاح زدند. امروزه تمامی اجزای کاتیوشا از لانچر پرتاب گرفته تا راکت به روش مهندسی معکوس در ایران تولید می شود. طی چند سال گذشته وزارت دفاع نمونه های دور برد تر و و قدرتمندتر این سلاح را توسعه داد که با نام فجر شناخنه می شود. راکت انداز فجر3 با لانچر دوازده لول و برد 40 کیلومتر و فجر5 با لانچر 4 لول و برد 70 کیلومتر ، از جمله سلاح
هایی هستند که بر پایه کاتیوشا در ایران توسعه پیدا کرده و ساخته شده اند.

معرفی بعضی از موشک های ایرانی

دوستان عزیز مقاله ای که در ادامه مشاهده می نمائید نقل قول مستقیمی است از سایت انجمن هوافضا.مطالب و عکس های زیر عینا از سایت فوق گرفته شده و مورد تائید یا رد مسئولین وبلاگ مجله هوایی نمی باشد و فقط جهت اطلاع شما دوستان در وبلاگ قرار میگیرد.

با تشکر مجله هوایی
1-موشک هارپون(AGM-84 Harpoon)

موشک هارپون یکی از معروفترین و قویترین سلاح های ضد کشتیست که با وجود عمر طولانی آن هنوز یکی از موشک های اصلی ضد کشتی در نیروی دریایی آمریکا و بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران است(هارپون به معنی نیزه ی شکار نهنگ است)
موشک هارپون بسور اختصاصی و تنها برای مقابله با کشتی ها ساخته شد و اولین بار به خدمت نیروی زمینی و دریایی آمریکا در آمد موشک هارپون بدلیل نیاز شدید نیرو های هوایی و دریایی در مدل های مختلف به تولید انبوه رسید بعدها موشکSLAM که به معنی (Stand-off Land Attack Missile) است از روی آن تولید گردید
در 1965 نیروی دریایی بصورت آزمایشی در قالب یک طرح پژوهشی بر روی موشک برای مقابله ی سطحی با زیر دریایی ها و با برد 45 کیلومتر شروع به بررسی نمود پس از نابودی رزم ناو اسرائیلی Eilat توسط دو ناوچه ی موشک انداز ساخت روسیه در 1967 احمیت این پروژه دوچندان شد چرا که نیاز به یک موشک ضد کشتی قوی در برابر اهداف سطحی بسیار حس میشد با سرعت گرفتن رشد پروژه در 1970 اولین نمونه ی هارپون تحت عنوان ZAGM-84A مورد آزمایش قرار گرفت با این وجود نتیجه ی آزمایشات رضایت بخش نبود در نتیجه سال بعد این قرار داد طی مناقصه ای به شرکت McDonnell-Douglas اعطا گردید بدنبال این امر مکدانل داگلاس طی مدت کوتاهی سه مدل مختلف از این موشک را تدوین نمود و سریعا اولین تست ها انجام شد نمونه ی اولیه در 1972 آزمایش شدمدل هایی که مکدانل داگلاس ارائه کرد به این ترتیب بود موشک هوا به دریا مدل پایه AGM-84A و موشک دریا به دریا RGM-84A و زمین به دریا UGM-84A ولی طرح ایراداتی نیز داشت از جمله برد کم در حالی که حد اقل نیاز به دامنه برد 90 کیلومتر می بود که بعدها اصلاح شد
اولین مدل در 1977 وارد خدمت شد و اولین نمونه هم نمونه ی دریا به دریا بود پس از آن اولین نمونه ی هوا به دریا (AGM-84A ) در 1979 بر روی هواپیما های P-3 اوریون نصب شد اولین نمونه ی زمین به دریا هم در 1981 وارد خدمت گردید.
از تعداد و امادگی این نوع موشک در نیروی دریایی ایران اطلاعات زیادی دردست نیست و سیاست ایران در ضمینه موشک های دریایی برپایه موشک های کروز قرار دارد.موشک هارپون در مدلهای مختلفی تولید گشته و ما مشخصات موشک های تحت اختیار ایران را در زیر قرار می دهیم.
مشخصات:
نوع: موشک ضد کشتی
طول: 4 متر 55 سانتیمتر
وزن: 5/661 کیلوگرم
برد: 60 مایل
سرعت: 855 کیلومتر بر ساعت



2-موشک کروز دریایی کوثر(C-701)

این موشک ترکیبی از تکنولوژی بومی و برداشتهایی از نمونه ی چینی C-701 است این موشک به یک سرجنگی الکترو اوپتیک مجهز است که به همراه یک رادار جستجوی میلیمتری کنترل آن را انجام میدهد
موشک کوثر مناسب برای شلیک از شناور های گشتی کوچک تا متوسط لانچر های زمینی هلیکوپتر ها و جنگنده ها یا هواپیماهای گشت دریاییست (مانند اوریون)
از توانایی های این موشک میتوان به اصلاح اتوماتیک مسیر شلیک انتخاب اتوماتیک هدف بعدی(نزدیک ترین هدف در صورت خارج شدن هدف اول از دسترس یا قفل رادار بطور کلی بازیافت البته امکان هدایت اپتیکی تلوزیونی هم هست)

مشخصات:
نوع: موشک ضد کشتی
برد بیشینه:15 تا 19 کیلومتر
طول:2.6 متر
وزن سرجنگی: 29 کیلوگرم با توانایی ضد زره برای ورود به قسمت های داخلی تر(تاخیر در انفجار)
وزن کلی: 100 کیلوگرم
موتور: یک بوستر سوخت جامد با سوخت ذخیره
سرعت: 0.8 ماخ
نوع کنترل گر: کنترل گر تصویری یا رادار موج میلیمتری به همراه رادار خانگی Sea skimmer


3-موشک کروز دریایی نور(بهینه شده c-802)

موشک کروز نور از جمله موشک های ساخت داخل میباشد که با الگو برداری از موشک های چینی c-802 توسط متخصصان داخلی تولید شده .این موشک در ایران در سال 80 به صورت تولید انبوه در اختیار نیروهای مسلح قرار گرفت.در سال 1385 و در رزمایش پیامبر اعظم(ص) نوع بهینه شده ای از موشک نور مورد ازمایش قرار گرفت و با موفقیت ازمایش شد.موشک بهینه نور بدون نیاز به سیستم OTHT با حداکثر برد به سمت اهداف سطحی شلیک می‌شود.جمهوری اسلامی ایران اولین کشوری است که توانست موشک نور(c-802) را بر روی بالگرد نصب کند و ما نخستین کشوری هستیم که این تکنولوژی را دارا می‌باشیم.
مشخصات:
برد:120 کیلومتر
ورن کلاهک جنگی:165 کیلوگرم


4-موشک حوت

در سال 1385 و در رزمایش پیامبر اعظم(ص) موشکی را ازمایش کرد که باعث حیرت بیش از پیش جامعه جهانی گشت.ایران در این رزمایش موشکی با سرعت 100 متر بر ثانیه را ازمایش کرد.موشک انداز های این موشک کامل رادار گریز بوده و از دید رادارهای دشمن مخفی میمانند.توان رزمی این موشک برابر با موشک VA-111 Shkval ساخت روسیه است و تنها دو کشور ایران و روسیه فناوری لازم را برای ساخت چنین موشک های به دست اورده اند.هنوز مشخص نیست که آیا "حوت" بر پایه shkval ساخته شده است یا خیر.سرعت متوسط این موشک 4 برابر اژدر معمولی زیر ابی است.
این موشک با تولید حبابهای بخار که از نوک دماغه و پوسته خود خارج می کند لایه ای از گاز در اطراف خود شکل می دهد و بدین ترتیب خود را از تماس مستقیم با آب و پسای قابل ملاحظه ناشی از آن دور می کند.
این موشک قابلیت پرتاب از روی شناور و یا زیردریایی در عمق 100 متری را دارد. با سرعت حدود 50 نات (93 کیلومتر بر ساعت) کپسول پرتاب خود را ترک می کند. با فرو رفتن در آب و رسیدن به عمق مناسب، موتور خود را روشن کرده و به سمت هدف راهی می شود.
از چالش های فنی توسعه چنین موشکی می توان به کاویتاسیون اشاره نمود که لازم است میزان حبابهای کاویتاسیون برای حفظ و پایدار نگهداشتن لایه گاز اطراف موشک ونیز رسیدن به کمترین پسا کنترل شود. در همین رابطه توجه به تداخل گازهای خروجی از راکت و نیز سطوح کنترل موشک با لایه گاز ایجاد شده در اطراف آن، پیچیدگیهای این مساله را روشن تر می سازد. به ویژه زمان شروع به کار موتور و شرایط گذار (Transision) ناشی از آن از این حیث قابل توجه است.
سیستم هدایت چنین موشکی نیز با چالشهای خود روبرو است. تغییر محیط سیال اطراف موشک، شکست امواج و نیز سرعت خودموشک از مواردی است که هدایت آن را با مشکلات عدیده ای مواجه می سازد


5-موشک سانبرن(SS-N-22 Sunburn,Moskit)

موشک جهت شکست دادن سیستم راداری دفاعی آمریکا طراحی شده است . یک ناو آمریکایی در حالت دفاعی به هر صورت در جریان شناسایی موشک SUNBURN که به طرف آنها در حرکت است تنها زمان کافی برای محاسبه و پیدا کردن راه حل شلیک را دارد نه وقت کافی برای منهدم کردن موشک SUNBURN را. به همین خاطر از نوعی اسلحه جدید که می‌تواند 3000 گلوله اورانیوم را در یک دقیقه شلیک کند ولی این سلاح باید هماهنگی دقیقی را برای نابودی موشک به موقع انجام دهد که بسیار مشکل است .
ترکیب سرعت مافوق صوت و اندازه بمب آن انرژی تخریبی زیادی را هنگام برخورد با کشتی ایجاد می‌کند . یکعدد از این موشک‌ها می‌تواند یک کشتی جنگی را غرق کند. تنها راه ناوهای آمریکایی برای دفاع از خودشان در مقابل سلاحهای مهیبی چون SUNBURN این است که قبل از رسیدن جنگنده پرتاب کننده بمب به محدوده پرتاب موشک آن را نابود کنند. SUNBURN می‌تواند یک بمب اتمی 200 کیلو تنی یا یک کلاهک 750 پوندی را در حدود 100 مایل حمل کند. بیش از دو برابر میزانی که EXOCET می‌تواند. SUNBURN می‌تواند سرعتی دو برابر سرعت صوت داشته و با قابلیت تنظیم مسیر پروازی که می‌تواند از کنار موانع عبور کند تا خود را به استحکامات دشمن برساند. این موشک قابلیت شلیک از زیر دریایی ساحل و ناوهای جنگی را بر خوردار است.مدل هوایی ان نیز قابلیت شلیک از جنگنده su-27k یا su-33 رادارا میباشد که نام دیگر ان Kh-4 می باشد.
مطابق گزارش وزیر دفاع ایران "علی شمخانی” در سال 2001 هنگام بازدید از مسکو در خواست پرتاب آزمایشی آن را کرد که روسها هم با روی باز ترتیب آن را داده و علی شمخانی که مجذوب آن شده بود سفارش تعداد نا محدود از این موشک را به روسها داد.
از تعداد موشک های ایران اطلاعاتی در دست نیست.
مشخصات:
طول: 9 متر
وزن:450کیلوگرم
وزن کلاهک:320 کیلوگرم
سرعت: 3 ماخ
برد نهایی: 250 کیلومتر
نوع رادار: فعال




6-موشک اگزوسه(Exocet)

طراحی موشک اگزوسه در سال1967 اغاز گردیده و نوع دریا پایه ان که با کد MM 38 شناخته می شود در سال 1975 وارد خدمت گردید.نوع هواپایه ان که با کد AM 39 شناخته می شود طراحی ان از سال 1974 اغاز گردید و در سال 1979 تحویل نیروی دریایی فرانسه گشت.این موشک در جنگ فالکلند از یک جنگنده ارژانتینی شلیک شده و باعث غرق شدن ناو جنگی انگلستان گشت و در جنگ اول خلیج فارس جنگنده های نیروی هوایی عراق این موشک را به سمت یک ناوچه امریکایی شلیک کرد و قبل از اینکه ناو امریکایی بتواند کاری از پیش ببرد موشک به ان برخورد کرده و ان را به دونیم میکند.
ایران درسال 2003 سفارش تعداد نامحدودی از این نوع موشک را به فرانسه داده است.از دریافت سفارس ایران اطلاعاتی در دست نیست ولی منابع مطلع تعداد این موشک های ایران را 500 عدد اعلام کرده اند.این موشک به وسیله جنگنده های میراژ فرانسوی که در اختیار نیروی هوایی قرار دارد قابل شلیک است.
مشخصات:
سال ورود:1979
انداره: 580 سانتیمتر
وزن: 855 کیلوگرم
وزن کلاهک:168 کیلوگرم به همراه زره تاخیر انداز در انفجار
سرعت: 0.93 ماخ
برد: 63 کیلومتر
رادار:ESD ADAC رادار فعال


منابع:
سایت فاس
سنترال کلوپ
انجمن هوافضا
فناوری موشکی

موشک چینی Css-4a یا Df-5

این موشک اولین موشک قاره پیمای جمهوری خلق چین(PRC) بود.CSS-4 نتیجه ی پیشرفت هایی بود که در طول ساخت موشک CSS-3 بدست آمده بود.این موشک اولین موشک چینی بود که توانایی رسیدن به قاره آمریکا را داشت. موشک CSS-4A نمونه ی بروز شده ی موشک CSS-4 است که توانایی و دقت ان بطور چشمگیری افزایش یافته است.

CSS-4 اولین موشک چین بود که توانایی تهدید آمریکا را بطور مستقیم داشت,موشک های قبلی فقط توانایی ضربه زدن به نقاط استراتژیک روسیه و امریکا را در قاره آسیا داشتند.این موشک براحتی توانایی نابودی شهرها ی بزرگ و مناطق حساس نظامی را داراست.قبل از آماده شدن این موشک جمهوری خلق چین(PRC) توانایی ضربه زدن به پایگاه های امریکا و متحدیدنش را فقط در قاره آسیا داشت.چین به وسیه این موشک توانایی گرفتن امتیازات سیاسی از امریکا را بخوبی بدست آورد.

در سال 1996 در مقابله با موضوع استقلال تایوان این موشک در سواحل تایوان ازمایش کرد و سخنگوی حزب کمونیست چین گفت: افسران و مستشاران امریکایی نمی توانند مزاحم ما شوند.

CSS-4A نسخه بروز شده ای از موشک CSS-4 است که حداقل 1000 کیلومتر(621 مایل) برد و دقتی برابر با 300 CPE دارد.برد این موشک حداکثر 13000 کیلومتر(8078 مایل) است که توانایی حمل کلاهکی به وزن 3200 کیلوگرم را داراست.

کلاهک این موشک می تواند با کلاهک هسته ای 1 یا 3 مگانتی تجهیز شود.طبق شواهد تایید نشده این موشک می تواند از کلاهک تقسیم شونده(MIRVs) هم سود ببردCSS-4 , با کلاهک تقسیم شونده توانایی حمل 4 یا 6 کلاهک را داراست که هر کدام می تواند بین 150 تا 350 کیلوتن وزن داشته باشند.

CSS-4A از سیستم های تولید پارازیت(chaff) و طعمه برای فریب سیستم های دفاعی (decoys) و وسایل نفوذ به سیستم های دفاع ضد موشکی بهر می برد که کارایی ان را تا حد بسیار زیادی افزایش می دهد.سیستم هدایت داخلی تهییه شده برای این موشک دقتی برابر با 500 m CPE را برای آن مهیا می سازد.

این موشک با طول برابر 36 متر و پهنای 3.35 متر از موتوری دو مرحله ای با سوخت مایع بهره می برد که وزن پرتاب ان برابر 183000 کیلوگرم است.

مراحل طراحی و ساخت CSS-4 در سال 1965 انجام گرفت و اولین تست پروازی ان در سال 1971 انجام پذیرفت و اولین پرتاب ان از سیلو در سال 1979 انجام پذیرفت. اعتقاد بر این است که این موشک در سال 1981 وارد خدمت شده و در سیلوهای استحکام یافته ای در مرکز چین نگهداری می شود. البته CSS-4A در سال 1986 وارد خدمت شد و تخمین زده می شود در طول برنامه شبیه سازی موشک های حمل کننده ماهواره بین 20 تا 50 موشک CSS-4/CSS-4A تولید شده باشد.البته طبق برنامه های جمهوری خلق چین قرار بر این بوده تا این موشک در سال 2005 با موشک CSS-X-10 تعویض شود.



خصوصیات
عملکرد: موشک بالستیک قاره پیما(ICBM)
نام یدکی: DF-5A
کشور سازنده: جمهوری خلق چین(PRC)
پیشرانه: موتور دو مرحله ای سوخت مایع
طول: 36 متر
قطر: 3.35 متر
وزن پرتاب: 183000 کیلوگرم
برد: 13000 کیلومتر
سیستم هدایت: هدایت خودکار
سر جنگی: تک کلاهک و یا 4-6 کلاهک تقسیم شونده
کلاهک: تک کلاهک 1-3 مگاتن و تقسیم شونده 150-350 کیلوتن
سال ورود به خدمت: 1986
● منبع: Missilethreat /Fas
● نویسنده:امیرحسام ملایی یگانه
Copyrights©Moshaki-nezami.blogfa.com

خمپاره اندازها چگونه کار می کنند ؟

خمپاره انداز در واقع یک توپ سرپر است که گلوله ها را با سرعت های پایین و در مسیرهای بالستیک با انحنای زیاد به فواصل نزدیک پرتاب می کند و طول لوله آن 15 با از کالیبرش کمتر است. در مقابل خمپاره اندازها، می توان به برادران بزرگتر آنها یعنی هویتزرها و توپخانه های صحرایی اشاره کرد که دارای سرعت بیشتر، برد بالاتر و مسیر پروازی با انحنای کمتری هستند. یک خمپاره انداز معمولا از یک لوله تشکیل شده که گلوله به داخل آن رها می شود و پس از برخورد با سوزن آتش، باعث انفجار مواد پیشران شده و گلوله تشکیل می شود. در قرن 19 در اوایل قرن 20 از خمپاره اندازهای ثابتی استفاده می شد که کالیبر آنها گاه به یک متر می رسید. البته از یک خمپاره انداز حتی می توان برای شلیک گلوله های ویژه آتش بازی و گلوله های دودزا نیز استفاده کرد.

منبع:جنگ افزار