Popeye I

این موشک از طرف شرکت رافائل اسراییل طراحی وساخته شده است ومی تواند مناطقی که خوب محافظت می شوند از راه دور هدف قراردهد.تولید اولیه این موشک درسال 1988شروع شده واز طرف امریکا برای استفاده در بمب افکن های بی-52 خریداری شده است ونیروی هوایی ترکیه هم بعد از مدرنیزه کردن اف-4های خوددرسال های 1997-1998 به تعداد 100تیر خریداری شده است
.
موشک دارای 4بخش اصلی است که درجلوترین قسمت سنسورها وسیستم الکترونیکی هدایتگر موشک ومسیر یاب قراردارد بعد ازان کلاهک جنگی پس ازان درقست میانه موتورموشک ودرانتها درقسمت باله ها بخش کنترل هیدرولیک قراردارد.
درجلوترین بخش موشک برای هدایت موشک درروز از سیستم الکترواپتیک استفاده می شود ودر شب از سیستم جستجو گر ماورای سرخ استفتده می شود .همچنین این بخش دارای سیستم INS نیز میباشد.جستجو گر تلویزیونی این موشک قابلیت تصویر برداری از محیط های بسته ویا باز رادارد.همچنین برای استفاده دراب وهوای نامطلوب یا درشب از سیستم اینفرارداستفاده می شود سیستم INS این موشک فیبر اپتیک است وبعد از شلیک موشک رابه سمت هدف هدایت می کند.مغز این موشک از یک پردازشگر 32مگابایتی سری 486ساخت شرکت اینتل استفاده می کند .این موشک توانایی شلیک ازارتفاع بالا ویا ارتفاع پایین رادارد.این قابلیت با نوشتن برنامه ونرم افزارهای نوشته شده به موشک داده می شود وحتی با تغییر نرم افزار موشک می توان از ان به عنوان موشک ضد کشتی نیز استفاده کرد
درقسمت دیگر این موشک بخش کلاهک جنگی قرار گرفته است که به دو گونه استفاده می شود نوع اول دارای 346کیلو گرم وزن وازنوع ترکش شونده است ونوع دوم کلاهک تاخیری برای استفاده بر علیه زره یا بتون است.این موشک در تمرین های نظامی وشلیک در محیط های واقعی بسیاری ازاهداف مورد نظر را مورد اصابت قرارداده است که درصد موفقیت این موشک 90درصد اعلام شده است.
درقسمت میانی موشک وبعد ازکلاهک جنگی قسمت پیشران موشک قرارداردکه با سوخت جامد کار میکند .این موتور توانایی پرواز دایمی درحدود 2دقیقه رادارد که بنا به نوع هدف توانایی پرواز به شکل سوپر سونیک ویا فراصوت رادارد.برد این موشک براساس نوع هدف وارتفاع شلیک وفاکتورهای دیگر تغییر میکند .درشلیک هایی که از ارتفاع بالا انجام می شود برد ان 80تا100 کیلومتر است.همچنین در صورت تغییر موتور ونصب موتور پیشرفته تر این برد افزایش خواهد یافت .دراخرین بخش موشک قسمت هیدرولیک موشک قراردارد.همچنین باله های متحرک موشک نیز دراین بخش قراردارد.این قسمت فرمانهایی که از بخش جلویی موشک می اید را اجرا می کند. درقسمت انتهایی موشک بخش دیگری نیز قراردارد که ان انتن دیتای موشک است که به صورت دوطرفه عمل می کنداین انتن توسط بخش کوچکی از جنس رادوم استفاده می شود که در ضمن به عنوان عایق نیز برای انتن عمل می کند.استفاده از این انتن زمان نزدیک شدن به هدف برای انتقال اطلاعات به جنگنده ای که موشک از ان شلیک شده یا هواپیمایی که هدایت موشک رابه عهده گرفته یا سیستم کنترل زمینی همچنین دریافت اطلاعات وانتقال ان به سیستم کنترل موشک درجلوی موشک است .ازان جایی که این موشک قیمت زیادی دارد از ان برای استفاده علیه اهدافی که اهمیت استراژیکی زیادی دارد استفاده می شود.این مناطق می تواند شامل تاسیسات راداری دشمن -پرتابگرهای دفاع هوایی-مراکز فرماندهی-سیستم های ارتباطی -پایگاه های هوایی -اشیانه هواپیما-ناوها ودیگر شنامور های سطحی همچنین پلهای استراتژیک وسدها می شود.
یکی ازکاربران این موشک نیروی هوایی ترکیه است که از این موشک دراف 4 ای خود استفاده می کند .این موشک با تغییراتی به ترکیه تحویل شده است از جمله افزایش وزن کلاهک جنگی به 1361 کیلو گرم که اف-4ها درحالت غیر جنگی دوتیر ازاین موشک راحمل می کنند اما درحالت جنگی تنها یک تیر ازاین موشک راحمل می کنند .
برای استفاده از این موشک به کار بردن غلاف نشانه گیریودیتالینک ضروری است .این بخش که از نوع AN/ASW-55 است برای ارتباط هواپیما وموشک لازم است .بعد از شلیک وزمانی که موشک نزدیک هدف می شود افسر کنترل تسلیحات هواپیما هدایت موشک رابه عهده می گیرد وبراین اساس اصلاحات لازم را انجام می دهد.همچنین می توان پس ازشلیک این موشک هدف راانتخاب کرد که دراین صورت موشک به صورت خودکار به سمت هدف حرمت می کند. این نوع از هدفگیری را MAN.IN-THE LOOP می نامند که دارای امتیازات قابل توجهی است .مانند افزایش دقت برخوردبه هدف -جلوگیری از شلیک های موازی این موشک درفازهای نهایی تصاویر نزدیک شدن به هدف را به هواپیما ارسال می کند که توسط هواپیما ضبط شده ومی توان ازان برای احتساب میزان خسارت استفاده کرد
قیمت هر تیر ازاین موشک یک میلیون دلاراست


ترجمه:sohrab
انجمن هوافضا

فضاسازی رسانه غربی همزمان با پرتاب موشک سفیر ایران

همزمان با پرتاب موشک ماهواره انداز سفیر با دستور رئیس‌جمهور، برخی رسانه‌های غربی تلاش کردند با چشم‌پوشی بر تفاوت‌های عمیق موشک‌های کاوشگر و بالستیک، به فضا‌سازی علیه ایران بپردازند.

به گزارش خبرنگار «تابناک»، خبرگزاری آمریکایی آسوشیتدپرس، با اشاره به بخشی از اظهارات ریاست‌جمهوری کشورمان، هدف از پرتاب ماهواره «امید» در آینده را انجام تحقیقات و کاوش‌ها نوشت، اما در ادامه با اغراض سیاسی مدعی شد: برخی از کارشناسان غربی، هدف ایران از برنامه جدید فضایی را پیشرفت در زمینه موشک‌های بالستیک نظامی می‌دانند.

موشک‌های «اکسپلورر» یا کاوشگر، دارای مشخصاتی هستند که با موشک‌های بالستیک تفاوت اساسی دارند.
بر پایه این گزارش، فضای بالای جو زمین از ارتفاع 100 کیلومتری سطح زمین آغاز می‌شود و پایین‌ترین سطح چرخش ماهواره‌ها به دور زمین در فاصله 160 تا 500 کیلومتری سطح زمین است.

این در حالی است که ماهواره‌های مخابراتی، هواشناسی و نقطه‌یابی در ارتفاع 400 تا 2000 کیلومتری از سطح زمین به دور آن می چرخند.
با این حال، هم‌اکنون برخی رسانه‌های غربی اعلام نموده‌اند: برنامه موشک‌های اکسپلورر ایران، برنامه‌ای برای تجهیز ایران به موشک‌های بالستیک و قاره‌پیماست و می‌خواهد در این زمینه، قدرت موشکی خود را گسترش بدهد.

اگر برگزارکنندگان این برنامه تبلیغی و اطلاع‌رسانی، خارج از هر گونه جهت‌گیری، ارتفاع دقیق موشک و همچنین مشخصات آن را که صرفا یک موشک کاوشگر برای فرستادن ماهواره است، شرح می‌دادند، چه بسا بهانه‌جویی این رسانه‌ها کاسته می‌شد.

این رسانه‌ها سال گذشته نیز هنگام پرتاب راکت کاوشی توسط پژوهشگاه هوافضای ایران که البته با بزرگنمایی برخی مسئولان از آن با عنوان پرتاب موشک، پرتاب اولین ماهواره ایران به فضا و ورود ایران به کلوپ فضایی جهان یاد کرده بودند، به فضاسازی پرداخته بودند.

در آن زمان، گفته شد که کاوش با سکوی پروازی جدید و بهینه شده موشک‌های شهاب، به فضا پرتاب شده و با موفقیت در مدار مورد نظر قرار گرفته و ماهواره بیش از نیم تنی ایران به دور زمین در حال چرخش است که این مأموریت اکنون به سومین هفته خود می‌رسد. اما بعدا معاون پژوهشگاه هوافضا خاطرنشان کرد، این راکت در مدار قرار نمی‌گیرد و بعد از پرتاب با چتر نجات به زمین برمی‌گردد.

اما اکنون در صورتی که موشک «سفیر» بتواند با موفقیت در مدار قرار گیرد، اندکی بعد می‌توان ماهواره ایرانی را نیز با استفاده از آن در مدار قرار داد و ایران عملا به کلوپ کشورهای فضایی جهان وارد خواهد شد.

 

اعضای کنونی کلوپ فضایی

با احتساب ایران و عراق ، لیست یازده کشوری که تاکنون به مدار زمین ماهواره فرستاده‌اند به شرح زیر است:

1- شوروی
چهار اکتبر 1957
ماهواره: اسپاتنیک 1
موشک: شماره هفت قدیمی
محل پرتاب:مرکز فضایی بایکنور

2- آمریکا
31 ژانویه 1958
ماهواره: کاوشگر 1
موشک: ژوپیتر-سی
محل پرتاب: کیپ کاناورال

3- فرانسه
26 نوامبر 1965
ماهواره: استریکس 1
موشک: دیامانت
محل پرتاب: الجزایر

4- ژاپن
11 فوریه 1970
ماهواره: اوهسومی
موشک: لامبادا 4S-5
محل پرتاب: کاگوشیما

5- چین
24 آوریل 1970
ماهواره: چین 1
موشک: لانگ مارچ 1
محل پرتاب: مغولستان

6- انگلستان
28 اکتبر 1971
ماهواره: X-3
موشک: بلک ارو
محل پرتاب: استرالیا

7- اروپا
24 دسامبر 1979
ماهواره: CAT
موشک: آریانا
محل پرتاب: گویانای فرانسه

8- هند
18 جولای 1980
ماهواره: روهینی 1
موشک: پرتاب کننده ماهواره
محل پرتاب:جزیره سریهاریکوتا

9- اسرائیل
19 سپتامبر 1988
ماهواره: افک 1
موشک: شاویت
محل پرتاب: بیابان نگو

10- عراق
5 دسامبر 1989
ماهواره: موشک مرحله سوم
موشک: موشک مرحله سوم
محل پرتاب: الانبار

11- ایران
4 فوریه 2008
موشک: کاوش
محل پرتاب: سمنان

کوتاه و مختصر از سجیل

---

از بدو انقلاب با توجه به نبود پشتیبانی برای تسلیحات موجود در ارتش از سوی سازنده آن، تلاشهایی برای نگهداری این تسلیحات انجام شد، با این وجود طولانی شدن جنگ و شرایط سخت خرید سلاح از کشورهای تولید کننده، مسئولان را بر آن داشت تا به مجموعه فعالیت هایی برای تولید سلاح در داخل دست زنند، این پروژه ها در زمینه های مختلفی انجام شد ، در این بحث به بررسی یکی از این طرح ها می پردازیم.
پروژه سجیل یا قوش آسمان:
موشک AIM-54 Phoenix بعنوان سلاح اصلی جنگنده F-14 Tomcat موشکی است توانمند و دوربرد که نگهداری آن بسیار سخت است و هنگامی که به پایان عمر عملیاتی خود رسید تنها سازنده آن می تواند بوسیله جایگزینی قطعات آنها را برای یک دوره مجدد آماده استفاده نماید، این شرایط کارشناسان ایرانی را بر آن داشت که به فکر موشک هوا به هوای جدیدی برای اف-14 بیفتند، در این موقعیت تنها گزینه ای که انتخاب مناسب می نمود موشک MIM-23 Hawk بود، هاوک یک موشک زمین به هوا با بردی حدود 60 کیلومتر است که در طول جنگ نیز بخوبی بر علیه جنگنده های عراقی بکار گرفته شد، اما نصب این موشک روی اف-14 امری بود که در ابتدا غیر علمی و غیر عملی به نظر می رسید، با این وجود با پیگیری متخصصان ایرانی این پروژه در همان سالهای جنگ با موفقیت به پایان رسید و پس از جنگ با بهسازی های انجام شده روی این موشک ها در نهایت در سال 1385 با کد *AIM-23 SkyHawk (قوش آسمان) یا سجیل بعنوان موشک اصلی جنگنده های اف-14 ایران شناخته شدند، گفته می شود برد موشک هاوک در شرایط پرتاب از هواپیمای جنگنده تا بیش از 80 کیلومتر افزایش می یابد.

* در مورد موشک های ساخت ناتو موشک های هوا به هوا با کد AIM و موشک های زمین به هوا با کد MIM شناخته می شوند.

منبع:sky fire

توس – 1 بوراتینو

توس – 1 بوراتینو راکت انداز و شلیک کننده تسلیحات ترموباریک 30 لوله ای ساخت روسیه است که بر روی شاسی تانک تی72 سوار شده است . هدف از طراحی توس – 1 نابودی نفرات دشمن مستقر در سنگر و جانپنها ها و انهدام زره پوشهای سبک و یگانهای ترابری دشمن در دشتهای باز است . اولین جنگی که توس – 1 در آن به آزمایش گذاشته شده جنگ شوروی و افغانستان و در منطقه پنج شیر بر علیه مجاهدین بوده است .
ایده ساخت یک آتش افکن سنگین کوتاه برد ، مجهز به لانچر پرتاب راکت که قابلیت شلیک مهمات با سر جنگی آتشزا و ترموباریک را داشته باشد به اواخر دهه 70 میلادی بازمیگردد . این سیستم رزمی مرکب است از خودرویی زرهی ، راکت انداز و حمل کننده و بارگذار مهمات که در اوایل دهه 80 در صنایع Kbtm در اومسک با نام Tos-1 گسترش یافت . توسعه توس – 1 برای مدتهای مدید به صورت محرمانه باقی مانده بود .
وظیفه پیش بینی شده برای توس-1 درگیری با نفرات ، تجهیزات و ساختمان ها ، از جمله استحکامات ، زاغه های مهمات و سنگرهای دشمن بود . این خودروی رزمی تحت فرمان واحدهای پیاده یا تانک عمل میکند . لانچرهای سنگین 30 تایی همراه با توده انبوه راکتها احتیاج به محافظتی در سطح بالا جهت حمل و نقل داشتند ، همین امر موجب شد تا طراحان از شاسی مطمئن و مقاوم تانک تی72 برای این منظور استفاده کنند . حمل کننده مهمات از روی کامیون های صحرایی ( خودرو هایی که قابلیت حرکت در خارج از جاده را به خوبی دارا هستند ) و مجهز به جرثقیل ، جهت بارگذاری و تخلیه لانچر ساخته شده است . اسم مستعار بوراتینو یادآور نام قهرمان نسخه روسی داستان پینوکیو ، نوشته الکسی تولستوی است و این انتخاب این نام نیز به سبب دماغه دراز لانچر در سیستم توس – 1 میباشد .

توس – 1 بوراتینو
- مدل : Mrl ( راکت انداز چند منظوره )
- کشور سازنده : اتحاد جماهیر شوروی سابق
تاریخچه خدمت
- کاربران فعلی : فدراسیون روسیه
- جنگها : جنگ دوم چچن ، جنگ
شوروی و افغانستان
تاریخچه تولید
- طراح : دفتر طراحی اومسک
مشخصات
- وزن : 46 تن
- طول : 9500 میلیمتر
- عرض : 3600 میلیمتر
- ارتفاع : 2226 میلیمتر
- خدمه : سه نفر
- کالیبر : 220 میلیمتر
- نرخ آتش : 30 راکت در 15 ثانیه
- برد موثر : 500 – 3500 متر
- موتور : دیزلی با 840 اسب بخار قدرت

منبع:سایت دانشجو

موشک بالستیک UGM-133) Trident D-5)

Trident D-5 موشکی مدرن است که به وسیله زیر دریایی حمل می شود و در پاسخ به آزمایش موشک
SS-NX-30 از سوی روسیه نمایش داده شد.این اولین موشک با پایه زیر دریایی در ایالات متحده است که توانایی مقابله در برابر حملات را داراست.این موشک تا سال 2030 گسترش پیدا می کند تا اینکه نسل بعدی این موشک یعنی Trident E-6 در سال 2030 وارد خدمت شود.
Trident D-5 معمولا توسط هر دو کشور ایالات متحده امریکا و انگلستان و در زیر دریایی های کلاس ویگارد و اوهایو مورد استفاده قرار میگیرد.
پیمانکار اولیه طراحی Trident D-5 بخش فضایی و موشکی کمپانی Lockeed Martin بود.
Trident D-5 بصورت بسیار استراتژیک برای محکم و نیرومند کردن نیروی اتمی ایالات متحده طراحی گشت.
این موشک از سیستم کلاهک های چندگانه(MIRV) بهره می برد که توانایی نابود کرد تعداد زیادی از سیلوهای موشک را در ضربه اول را دارد.هر چند روسیه و جمهوری خلق چین بیشتر توان موشکی خود را بر پایه موشک های متحرک گذاشته اند,بنابر این چنین حملاتی بیهوده است.
به همین سبب محتمل است که موشک برای پیگیری کردن از عقیده ضربه زدن در حملات اتمی مورد استفاده قرارا گیرد.زیر دریایی های حمل کننده Trident D-5 برد کافی و لازم را برای حمله از سواحل ایالات متحده امریکا را دارا هستند و پیدا کردن انها تقریبا غیر ممکن است.
با ترکیب اقدام به موقع و کلاهک های چنگانه این موشک تقریبا قدرت عبور از هر نوع سیستم دفاع ضد موشکی را داراست.
Trident D-5 در نهایت بردی برابر با 12000کیلومتر(7456 مایل) را داراست و سیلو-پایه است و توانایی حمل کلاهکی به وزن 2800 کیلوگرم را داراست.کلاهک چندگانه این موشک توانایی حمل 8 تا 12 کلاهک کوچکتر را به این موشک می بخشد اما برا اساس پیمان اول کاهش سلاح های استراتژیک(استارت 1) تعداد انها به 8 عدد کاهش یافت.هر کلاهک کوچک می توانست از نوع Mk4 با 100 کیلوتن W76 و یا Mk5 با 478 کیلوتن W88 باشد.
سیستم ناوبری خودکار ترکیب شده با سیستم مرجع اخترشناسی دقتی برابر با 90 متر(CPE) را به این موشک می بخشد.طول این موشک 13.42 متر و عرض ان 2.11 متر و وزن پرتابی برابر با 59090 کیلوگرم را داراست.
موشک Trident D-5 از موتوری 3 مرحله ای سوخت جامد استفاده می کند.
البته بهینه سازی های گسترده ای در مورد Trident D-5 انجام پذیرفته است.سیستم موقعیت یاب جهانی(GPS) در سال 1993 بر روی این موشک نصب و مورد تست قرار گرفت.بهبود دادن فیوز انفجار هوایی برای کلاهک MK 4 RV در سال 1998 انجام پذیرفت.موتور سه مرحله ای جدیدی طراحی و تست شد و در نسل بعدی این موشک بکار گرفته شد,این بهینه سازی بقدری گسترده است که تا سال 2020 برای 300 موشک انجام می پذیرد,این بهینه سازی برای افزایش عمر این موشک ها انجام می پذیرد.
UGM-133 Trident D-5 در سال 1990 در نیروی دریایی ایالات متحده وارد خدمت شد.اولین پرتاب ازمایشی این موشک در ژانویه سال 1987 انجام پذیرفت.
در واقع D-5 برای بکار گیری در 24 عدد زیر دریایی کلاس-Ohio برنامه ریزی شده بود ,اما در نهایت این مقدار به 14 تا 18 زیر دریایی کاهش یافت.
در حال حاضر ده زیر دریایی کلاس- Ohioقابلیت حمل D-5 را دارا هستند,4 زیر دریایی دیگر تا سال 2008 مورد استفاده قرار می گیرند.تعداد 453 موشک برای تولید برنامه ریزی شده است که تا سال 2002 تعداد 395 موشک و 1920 RVs تولید شده است.تعداد 300 موشک Trident D-5 در انتظار هستند تا به D-5A تبدیل شده
و عمر انها افزایش یابد, با این بهینه سازی این موشک ها می توانند تا سال 2042 در سرویس باقی بمانند.
Trident D-5 همچنین در انگستان و در 4 زیر دریایی کلاس-Vanguard مورد استفاده قرار می گیرد.این زیر دریایی ها توان حمل 16 موشک ساخت امریکا را دارا هستند.


--------------------------------------------------------------------------------
خصوصیات
عملکرد: موشک بالستیک قاره پیما(SLBM)
نام یدکی: UGM-133
سازنده: بخش فضایی و موشکی کمپانی Lockeed Martin
کشور سازنده: ایالات متحده امریکا
پیشرانه: موتور سه مرحله ای سوخت جامد
طول: 13.42 متر
قطر: 2.11 متر
وزن پرتاب: 59090 کیلوگرم
برد: 12000 کیلومتر
سیستم هدایت: هدایت خودکار/سیستم مکان یابی جهانی(GPS)
کلاهک: کلاهک اتمی W76 100 کیلوتنی یا W88 475 کیلوتنی
سال ورود به خدمت: 1990

● منبع: Missilethreat /Wikipedia/Fas

Copyrights©Moshaki-nezami.blogfa.com

موشک بالستیک UGM-133) Trident D-5)

 

Trident D-5  موشکی مدرن است که به وسیله زیر دریایی حمل می شود و در پاسخ به آزمایش موشک

 SS-NX-30 از سوی روسیه نمایش داده شد.این اولین موشک با پایه زیر دریایی در ایالات متحده است که توانایی مقابله در برابر حملات را داراست.این موشک تا سال 2030  گسترش پیدا می کند تا  اینکه نسل بعدی این موشک یعنی Trident E-6  در سال 2030 وارد خدمت شود.

Trident D-5 معمولا توسط هر دو کشور ایالات متحده امریکا و انگلستان و در زیر دریایی های کلاس ویگارد و اوهایو مورد استفاده قرار میگیرد.

پیمانکار اولیه  طراحی  Trident D-5 بخش فضایی و موشکی کمپانی Lockeed Martin بود.

Trident D-5  بصورت بسیار استراتژیک برای محکم و نیرومند کردن نیروی اتمی ایالات متحده طراحی گشت.

این موشک از سیستم کلاهک های چندگانه(MIRV) بهره می برد که توانایی نابود کرد تعداد زیادی از سیلوهای موشک را در ضربه اول را دارد.هر چند روسیه و جمهوری خلق چین  بیشتر توان موشکی خود را بر پایه موشک های متحرک گذاشته اند,بنابر این چنین حملاتی بیهوده است.

به همین سبب محتمل است که موشک برای پیگیری کردن از عقیده ضربه زدن در حملات اتمی مورد استفاده قرارا گیرد.زیر دریایی های حمل کننده Trident D-5 برد کافی و لازم را برای حمله از سواحل ایالات متحده امریکا را دارا هستند و پیدا کردن انها تقریبا غیر ممکن است.

با ترکیب اقدام به موقع و کلاهک های چنگانه این موشک تقریبا قدرت عبور از هر نوع سیستم دفاع ضد موشکی را داراست.

Trident D-5 در نهایت بردی برابر با 12000کیلومتر(7456 مایل) را داراست و سیلو-پایه است و توانایی حمل کلاهکی به وزن 2800 کیلوگرم را داراست.کلاهک چندگانه این موشک توانایی حمل 8 تا 12 کلاهک کوچکتر را به این موشک می بخشد اما برا اساس پیمان اول کاهش سلاح های استراتژیک(استارت 1) تعداد انها به 8 عدد کاهش یافت.هر کلاهک کوچک می توانست از نوع Mk4  با 100 کیلوتن W76 و یا Mk5  با 478 کیلوتن W88 باشد.

سیستم ناوبری خودکار  ترکیب شده با سیستم مرجع اخترشناسی دقتی برابر با 90 متر(CPE) را به این موشک می بخشد.طول این موشک 13.42 متر و عرض ان 2.11 متر و وزن پرتابی برابر با 59090 کیلوگرم را داراست.

موشک Trident D-5 از موتوری 3 مرحله ای سوخت جامد استفاده می کند.

البته بهینه سازی های گسترده ای در مورد Trident D-5 انجام پذیرفته است.سیستم موقعیت یاب جهانی(GPS) در سال 1993 بر روی این موشک نصب و مورد تست قرار گرفت.بهبود دادن فیوز انفجار هوایی برای کلاهک MK 4 RV  در سال 1998 انجام پذیرفت.موتور سه مرحله ای جدیدی طراحی و تست شد و در نسل بعدی این موشک بکار گرفته شد,این بهینه سازی بقدری گسترده است که تا سال 2020 برای 300 موشک انجام می پذیرد,این بهینه سازی برای افزایش عمر این موشک ها انجام می پذیرد.

UGM-133 Trident D-5 در سال 1990 در نیروی دریایی ایالات متحده وارد خدمت شد.اولین پرتاب ازمایشی این موشک در ژانویه سال 1987 انجام پذیرفت.

در واقع D-5 برای بکار گیری در 24 عدد زیر دریایی کلاس-Ohio برنامه ریزی شده بود  ,اما در نهایت این مقدار به 14 تا 18 زیر دریایی کاهش یافت.

در حال حاضر ده زیر دریایی کلاس-  Ohioقابلیت حمل D-5  را دارا هستند,4 زیر دریایی دیگر تا سال 2008 مورد استفاده قرار می گیرند.تعداد 453 موشک برای تولید برنامه ریزی شده است که تا سال 2002 تعداد 395 موشک و 1920 RVs  تولید شده است.تعداد 300 موشک Trident D-5 در انتظار هستند تا به D-5A تبدیل شده

و عمر انها افزایش یابد, با این بهینه سازی این موشک ها می توانند تا سال 2042 در سرویس باقی بمانند.

Trident D-5  همچنین در انگستان و در 4 زیر دریایی کلاس-Vanguard مورد استفاده قرار می گیرد.این زیر دریایی ها توان حمل 16 موشک ساخت امریکا را دارا هستند.

---

خصوصیات         

عملکرد: موشک بالستیک قاره پیما(SLBM)

نام یدکی: UGM-133

سازنده: بخش فضایی و موشکی کمپانی Lockeed Martin

کشور سازنده: ایالات متحده امریکا

پیشرانه: موتور سه مرحله ای سوخت جامد

طول: 13.42 متر

قطر: 2.11 متر

وزن پرتاب: 59090 کیلوگرم

برد: 12000 کیلومتر

سیستم هدایت: هدایت خودکار/سیستم مکان یابی جهانی(GPS)

کلاهک: کلاهک اتمی W76  100 کیلوتنی یا W88  475 کیلوتنی

سال ورود به خدمت: 1990

● منبع: Missilethreat /Wikipedia/Fas

Copyrights©Moshaki-nezami.blogfa.com

موشک برایستمون

 

موشک برایستمون برای اهداف زرهی مانند تانک به کار میرود این موشک دارای جستحوگر فعال راداری با فرکانس 94 گیگاهرتز می باشد که به منظور هدایت موشک خودکار به کار رفته است.اولین شلیک این موشک در سال1994 انجام شده است و تولید آن در سال 2001 آغاز گردیده است.این موشک در سال 2002 در نیروی هوایی انگلستان به کا رفته است قابلیت جست و جو گر نصب شده در دماغه موشک به گونه ای است که به طور خودکار اهدافی مانند تانک و آتشبار های ضد هوایی را تشخیص می دهد ولی خود روهای ترابری زرهی مانند کامیون حمل سربازان توسط جست و جو گر موشک قابل تشخیص نیست زیرا در الگوریتم تعبیه شده در برنامه جست و جو گر موشک اینگونه اهداف در نظر گرفته نشده است همچنین بر خلاف سایر موشک های این دسته که توانایی شلیک از هواپیماهای جنگنده را ندارند مانند:هل فایر و موکوپا شلیک از جنگنده ی توراندا انجام شده است این آزمایش در سپتامر 2000انجام شده است .

این موشک از جنگنده های دیگری مانند یوروفایتر و هری یر نیز توانایی شلیک دارد .هواپیمای یوروفایتر توانایی حمل 24 عدد از این نوع موشک را دارد.

موتور موشک برایستمون توانایی فوق العاده ای را دارد به گونهای که شتاب لازم برای رساندن موشک با مافوق صوت فراهم سازد .همانند:موشک لانگ بو موشک برایستمون نیز توانایی عملکرد در شرایط بد آب و هوایی مانند مه و برف و باران را نیز داراست .

وقتی هدف توسط هواپیما تشخیص داده شد موشک به سمت منطقه ای که هدف وجود دارد شلیک می شود و رادار جست و جو گر موشک به طور خود کار ارتفاع موشک را تعیین می کند تا موشک در یک ارتفاع ثابت بماند .جست جو گر موشک دارای الگوریتم تشخیص اهداف به طوری عمل می کند که به طور خودکار بر روی هدف قفل می کند و به صورت شیرجه ای از بالا به هدف برخورد می کند .

مزییت استفاده از جستجو گر راداری(موج میلیمتری )برای تشخیص هدف در صحنه ی نبرد رد این است که با توجه به طول غالب زمینه که برای 10 میکرون است اهداف زرهی به خوبی تشخیص داده می شوند.

رادار این موشک کافیست قسمتی از تانک زرهی را مشاهده نماید تا تشخیص درستی از هدف داشته باشد البته رادار این موشک توانایی تشخیص تانک خودی را از دشمن ندارد .

چنانچه موشک هدف را پیدا نکند مسیر پرواز روی آخرین مسیر موشک ادامه می یابد و در نهایت با تغییر مسیر و برخورد به زمین خود را نابود می سازد .

در آینده با پیشرفت این موشک توانایی تشخیص اهدافی مانند :بالگرد و هواپیماهایی که بر روی زمین قرار دارند و سایت های راداری و وسایل حمل موشم بالستیک نیز در برنامه ی توسعه عملکرد این موشک قرار دارد

منبع:جنگنده-موشک

موشک ایروبی(Aerobee)

 

این موشک در سال ۱۹۴۶ بنا به در خواست نیرو هوایی آمریکا شرکت توسط مهندسی ایروجت و زیر نظر دانشگاه جان هاپکینز طراحی و ساخته شد این موشک مرکب از راکت دو مرحله ای به جرم ۵۴۰ کیلوگرم بود که توان حمل سرجنگی ۶۰ کیلو گرمی تا برد ۱۲۵ کیلومتر را داشت. در نمونه های اولیه این موشک که با سوخت مایع مرکب از اسید نیتریک واتیلن با ۴۵ ثانیه سوزش می توانست ۱.۲تن نیرو تولید کند موشک ایروبی بدون بوستر دارای طول ۵.۷۴ متر و قطر ۳۸ سانتیمتر و ۴بالک در عقب و کنار موتور کمکی و ۳ بالک کنار موتور اصلی بودند.

در سال ۱۹۵۲ بنا به درخواست نیروی دریایی آمریکا مبنی بر افزایش قدرت این موشک مدلهایی به نامهای ایروبی۱۵۰و۲۰۰و۳۰۰و۱۵۰۰ تولید شد.مدل ۱۵۰ این موشک می توانست محموله ۶۸ کیلو گرمی را تا ارتفاع ۲۷۵ کیلومتر حمل کند و دارای طول ۹متر بود.

مدل ۲۰۰ این موشک توانایی حمل محموله ۲۲۷ کیلوگرمی را تا برد ۲۹۰ کیلو متر را داشت و مدل ۳۰۰ آن می توانست محموله ۵۸ کیلوگرمی را تا برد ۳۲۰ کیلو متر حمل کند.مدل ۱۵۰۰ این موشک می توانست با محموله ۱۳۶ کیلوگرمی تا ارتفاع ۱۲۰۰ کیلومتر پرواز کند و سکو پرتاب این نوع ۴۳ متر ارتفاع داشت.آزمایشهای بیولوژیکی  در زمینه انتقال موشک به ارتفاع بالا انجام می گرفت و همچنین انتقال میمون تا ارتفاع ۶۴ کیلومتری نیز با همین سیستم انجام شد.

منبع:جنگنده-موشک

موشک دوربرد هوا به هوای AIM-47 Falcon

 

مقدمه

موشک GAR-9 / AIM-47 نمونهء دوربرد شدهء موشک قدیمی هوا به هوای AIM-4 Falcon می‏باشد. AIM-47 با رادار کنترل آتش AN/ASG-18 ساخت هیوز هماهنگ بود و قرار بود مجموعهء رادار و موشک، به عنوان سلاح اصلی هواپیمای F-108 Rapier ساخت نورث آمریکن، به کار گرفته شوند. (چون این هواپیما، پروژه‏ای در حال ساخت بود، از آن با نام XF-108 نیز یاد می‏کردند)

AIM-47 در ابتدا با نام GAR-9 معرفی شده بود. GAR-9 مجهز به راکت سوخت مایع، کلاهک هسته‏ای، سامانهء هدایت‏پذیری نیمه‏فعال راداری، هدایت‏پذیری حساس به حرارت در انتهای مسیر پرواز، سرعتی برابر 6 ماخ و بردی تا 210 کیلومتر داشت.

تاریخچه
به سال 1957، هیوز در حال طراحی سیستم سلاح مخصوص برنامهء LRI-X متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده بود که هدف برنامهء LRI-X، طراحی جنگنده‏ای شکاری رهگیر، با سرعت 3 ماخ بود. در این هواپیمای جدید، قرار بود ترکیب دو سامانهء‌ کنترل آتش بسیار دوربرد XY-1 و موشکهای دوربرد هوا به هوای GAR-X استفاده شود؛ ضمن اینکه طبق برنامه، مقرر شده بود، سرجنگی موشک که از نوع مواد منفجرهء به شدت انفجاری بود، با کلاهک هسته‏ای قابل تعویض باشد؛ و موشک بردی بین 15 تا 25 مایل (25 تا 40 کیلومتر) داشته باشد.
به تاریخ آوریل 1958، ضمن اینکه طراحی و ساخت رهگیر دوربرد توسط برندهء مناقصهء پروژهء LRI-X دنبال می‏شد، برنامهء ساخت موشک GAR-9 و رادار کنترل آتش AN/ASG-18 نیز (به پیمانکار خصوصی) واگذار گردید. برندهء مناقصهء طراحی هواپیمای LRI-X، کمپانی معظم هواپیماسازی نورث‏آمریکن با جنگنده‏ای به نام F-108 Rapier بود؛ ضمن اینکه سامانهء مورد نظر قرار بود با هواپیمای XF-103 نیز توسط کمپانی هیوز در ارتباط با برنامهء LRI-X مورد آزمایش قرار گیرد.
                                      

شکاری XF-108 Rapier ساخت نورث آمریکن (در حال ساخت)

به تاریخ 23 سپتامبر 1959، برنامهء‌ ساخت هواپیمای F-108 لغو گردید، اما تصمیم گرفته شده بود که برنامهء‌ ساخت سامانه‏های AN/ASG-18 و GAR-9 همچنان دنبال شود. نمونهء آزمایشی موشک که به نام XGAR-9 شناخته می‏شد، در سال 1963، به نام XAIM-47A تغییر نام یافت؛ و به جهت امکان شکار بمب‏افکن‏های شوروی در فواصل بسیار دور، بسیار بزرگ و سنگین وزن بود تا قادر باشد در مسافتهای طولانی پرواز کند.
ادعا شده بود که موشک بردی فراتر از 160 کیلومتر دارد. GAR-9 از هدایت‏پذیری نیمه‏فعال راداری بهره می‏برد (SARH)، و رادار هدفیاب موشک امکان قفل بر روی اهدافی تا سطح مقطع 9.3 متر مربع (100 فوت مربع) در فاصلهء 116 کیلومتری را ممکن می‏ساخت. موشک در ابتدای مسیر پروازش به سمت هدف، از سیستم برنامه‏ریزی شدهء خلبان خودکار بهره می‏گرفت؛ بدین جهت مختصات دقیق هدف، قبل از پرتاب، به سر هدایت‏گر موشک انتقال می‏یافت.
مشکلات اولیهء پیش آمده به هنگام طراحی سامانهء جستجوگر نیمه‏فعال راداری، باعث هدایت طراحی به سمت ساخت سامانهء نیمه‏فعال راداری به همراه سامانهء حساس به حرارت شد. اما ساخت یک سیستم هدایت‏پذیری دوگانه، سرانجام کنار گذاشته شد، زیرا باعث افزایش معادل 2 اینچ در قطر و 82 کیلوگرم در وزن موشک می‏‎شد و چنین تغییراتی، نیازمند طراحی مجدد قسمت دریچهء تسلیحات هواپیمای F-108 می‏گشت.
برای پیشرانهء ‌موشک نیز پیش‏بینی شده بود که یک موتور توربوجت به نام Aerojet-General XM59 مجهز به سوخت جامد استفاده شود که به موشک، سرعتی برابر 6 ماخ را می‏بخشید. سرانجام مشکلات رخ داده با این موتور، مهندسین را وادار کرد تا از پیشرانهء ساخت لاکهید به نام Lockheed XSR13-LP-1 مجهز به سوخت جامد استفاده کنند. (ضمن اینکه استفاده از یک نوع پیشرانهء جت ساخت لاکهید، مجهز به سوخت مایع قابل ذخیره سازی نیز در نظر گرفته شد) اما پیشرانهء جدید لاکهید دارای قدرت کمتری بود و سرعت موشک را تنها به 4 ماخ می‏توانست برساند.
در ابتدا، مرکز لابراتوار ملی (National Laboratories)، اقدام به طراحی یک کلاهک هسته‏ای به قدرت 0.25 کیلوتن از نوع W-42 برای سرجنگی GAR-9 نمود. اما ساخت کلاهک هسته‏ای به سال 1958 کنار گذاشته شد. سایر کوشش‏های انجام شده در جهت ساخت کلاهک اتمی برای GAR-9 هیچ ثمری در پی نداشتند. در اواسط سال 1959، برای این موشک، از کلاهک متعارف 45 کیلوگرمی مجهز به فیوز مجاورتی در نظر گرفته شد.

Snoopy
پس از آنکه مطابق برنامهء از پیش تعیین شده، هواپیمای آزمایشگر موشک یعنی XF-103 در اختیار قرار نگرفت، کمپانی هیوز بر آن شد تا از بمب‏افکن مافوق‏صوت تغییر یافتهء B-58 Hustler بهره ببرد. بمب‏افکن مزبور، دچار تغییرات بسیار گسترده شد تا قادر شود رادار AN/ASG-18 را در محل دماغه جای دهد؛ ضمن اینکه یک جایگاه تیغه‏ای شکل در محل زیر هواپیما جهت حمل یک فروند موشک GAR-9 تعبیه شد. (سایر تغییرات، جزئی بودند) بدین ترتیب هواپیمای تغییر یافتهء B-58، به شماره سریال 665 – 55 به نام مستعار Snoopy اسم گذاری شد، و با دماغه‏ای متمایز، شناخته می‏شد.
پرتابهای سطح زمین موشک GAR-9 به تاریخ آگوست 1961 آغاز شدند و به دنبال آن، پرتابهای هوایی توسط Snoopy نیز به تاریخ می 1962 شروع گشتند. 
                                    

هواپیمای جاسوسی A-12 متعلق به سازمان CIA

YF-12A (شکاری - رهگیر F-12)
به سال 1960، کمپانی لاکهید در حال طراحی هواپیمایی شکاری - رهگیر بود که در نهایت YF-12A نام گرفت. این شکاری، از هواپیمای جاسوسی سازمان CIA به نام A-12 مشتق شده بود. به دنبال لغو ساخت هواپیمای F-108 که بنا بود، موشک جدید GAR-9 در آن مورد استفاده قرار گیرد، کمپانی هیوز در ساخت هواپیمای LRI-X به کارخانهء لاکهید ملحق شد و سامانهء جدید سلاح خود را درون هواپیمای جدید لاکهید، یعنی پرندهء سیاه (Blackbird) جای داد. 
 هواپیمای جدید و مخوف لاکهید، یعنی YF-12A، دارای چهار جایگاه درونی حمل سلاح بود، اما دریچهء حمل تسلیحات قسمت جلوی سمت راست، جهت حمل سیستم‏ها و تجهیزات اضافه بر سازمان الکترونیکی، که با سامانهء کنترل آتش در ارتباط بودند، در نظر گرفته شده بود. سرانجام، هفت جایگاه پرتابگر موشک در نمونهء اولیهء YF-12A پیش‏بینی شدند، که منجر به 6 شکار می‏شد؛ تک جایگاه از دست رفته نیز برای نصب راکت جهت افزایش قدرت در حالت واماندگی در نظر گرفته شد.

 

AIM-47B در حال نصب بر روی YF-12A

13 پرتاب موشک AIM-47 از طریق هواپیمای YF-12A به انجام رسید، و از این تعداد 12 موشک با دقت تمام، به اهداف مورد نظر، اصابت کردند. آخرین موشک پرتابی AIM-47 از طریق هواپیمای شکاری YF-12، با سرعت 3.2 ماخ و در ارتفاع 74.400 فوت (22.677 متر) پرواز کرد و سپس به هدف خود، که یک هواپیمای بی‏سرنشین (Drone) از نوع QB-47 بود و در ارتفاع 500 فوتی (152 متر) سطح زمین در حال پرواز بود، اصابت نمود.
متاسفانه همانند هواپیمای F-108، برنامهء ساخت شکاری پرقدرت و دورپرواز F-12 نیز، که نمونهء اولیهء آن با نام YF-12 ساخته شده بود، به سال 1966، برای همیشه لغو گردید.
در تولید موشکهای AIM-47 انتظار می‏رفت، گونهء فشرده‏‎تر شدهء آن به نام AIM-47B ساخته شود، که در مدل B، بالچه‎ها جهت امکان‏‎پذیری نصب در درون محفظهء حمل تسلیحات جنگندهء تغییر یافتهء F-12B، جمع می‏‎شدند تا فضای کمتری را اشغال نمایند.
اگرچه جنگندهء F-12B هیچگاه به تولید نرسید، اما موشک AIM-47 و رادار AN/ASG-18 دارای ماندگاری بسیار طولانی شدند. موشک AIM-47 سرانجام به عنوان پایه‏ای جهت ساخت موشک دوربرد هوا به هوای AIM-54 Phoenix ویژهء نیروی دریایی ایالات متحده، مورد استفاده واقع شد. همچنین سامانهء کنترل آتش AN/ASG-18 به عنوان نقطهء شروعی جهت ساخت رادار AN/AWG-9 مورد استفاده قرار گرفت.
سرانجام برنامهء تولید موشک AIM-47، با ساخت تنها 80 فروند خاتمه داده شد. 

سایر کاربردها
در آن زمان، یک نمونهء ضدرادار از موشک AIM-47 به نام XAGM-76A مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین قرار بود از موشک AIM-47 در بمب‏افکن اتمی B-70 Valkyrie به عنوان سلاحی دفاعی استفاده شود. 

---

خصوصیات         

عملکرد: موشک هوا به هوا

کشور سازنده: ایالات متحده آمریکا

پیشرانه: موتور سوخت جامد

طول:۳.۸۲ متر

قطر:  ۳۴.۳ متر

وزن : ۳۷۱ کیلوگرم

برد: ۱۶۰ کیلومتر(۱۰۰ مایل)                     

کلاهک: ۴۵ کیلوگرم

---

● منبع: centralclubs.com

               فناوری موشکی          

هاتف ۶ پاکستانی

موشک پاکستانی هاتف-6(شاهین-2)

موشک هاتف-6(شاهین-2) در حقیقت نسخه ای از  موشک هاتف-4(شاهین-1) است که از دو موتور جهت پیشرانه سود می برد.البته شایعاتی وجود دارد که در آن صحبت از کپی برداری این موشک از روی موشک M-18 جمهوری خلق چین شده است که البته تائید نشده است.

پاکستان تولید  این موشک را برای ترساندن رقیب تسلیحاتی خود در منطقه یعنی کشور هند شروع کرده است,دامنه اختلافات این دو کشور به سالهای 1947 بر می گردد.البته این موشک مسابقه تسلیحاتی میان دو کشور را پیچیده تر می نماید.

هاتف-6(شاهین-2) از حمل کننده متحرک سود می برد.این موشک از سیستم هدایت خودکار همراه با موقعیت یاب جهانی(GPS) که وظیفه هدایت موشک در مراحل پایانی را بر عهده دارد برای هدایت پذیری استفده می کند.

هاتف-6 یک موشک استراتژیک با برد 2000 کیلومتری(1243 مایلی) محسوب می شود که دقتی برابر با 350 متر(CPE) دارد(البته برخی منابع برد نهایی هاتف-6 را 3500کیلومتر(2174مایل) عنوان کرده اند که تایید نشده است).

طول موشک هاتف-6(شاهین-2) بالغ بر 17 متر است و عرض آن حداکثر 1.4 متر می باشد که وزن پرتاب آن 21600 کیلوگرم است.هاتف از یک کلاهک بهره می برد که وزن آن حداکثر 700 کیلوگرم است.کلاهک ساخته شده پیش از ورود به جو  یا بعد از تمام شدن سوخت موتور مرحله دوم از موشک جدا می شود.

موشک هاتف توانایی مجهز شدن به کلاهک اتمی با وزن 15 یا 35 کیلوتن را داراست.البته طبق مقررات موجود این موشک توانایی تجهیز به کلاهکی با مواد منفجره سنگین,مهمات جنگی,هیدروژنی و شیمیایی را داراست.

موتور اولیه این موشک نوع بهبود یافته موتور موشک هاتف-4(شاهین-1) است که از سوخت جامد استفاده می کند و موتور دوم نیز شبیه هاتف-4 می باشد.البته چهار باله دلتا شکل پشت هر یک از موتورها قرار گرفته است.

هاتف-6 اولین بار در سال 2000 برای عموم نمایش داده شد همچنین گزارش ها اشاره دارد بر اینکه هاتف-6 برای تست در سال 1999 آماده بوده است.اولین تست پرواز این موشک در مارچ سال 2004 به وقوع پیوست.وضعیت کنونی هاتف-6 نامعلوم است اما تعداد محدودی در حدود 5 تا 10 فروند ساخته شده است.

خصوصیات         

عملکرد: موشک بالستیک میان برد(MRBM)

سازنده: صنایع موشکی پاکستان

کشور سازنده: پاکستان

پیشرانه: موتور دو مرحله ای با سوخت جامد

طول:17 متر

قطر:  1.4متر

وزن پرتاب: 21600 کیلوگرم

برد: 2000 کیلومتر(1243 مایل)                     

سیستم هدایت: هدایت خودکار/سیستم مکان یابی جهانی(GPS)

کلاهک: 700 کیلوگرمی یا 15 تا 35 کیلوتن

نوع کلاهک: اتمی/شیمیایی/هیدروژنی/مهمات سنگین

● منبع: Missilethreat.com

● نویسنده:امیرحسام ملایی یگانه