در اوایل دهه 50 چینی ها به شدت به رادارهای زمینی P-3 وابسته بودند، این رادارها جنگنده ها را تا فاصله مشخصی هدایت می کردند اما باز هم جنگنده ها برای پیدا کردن جنگنده های تایوانی با مشکلات زیادی مواجه بودند، یکی از این مشکل هادر جایی بود که جنگنده های مورد استفاده چین از نوع میگ-15 و میگ-17 اف و فاقد رادار بودند، این امر مشکل را برای خلبانان بیش از پیش می نمود از سوی دیگر امکانی برای نبرد های شبانه نیز وجود نداشت. با ورود به خدمت رادارهای P-20 مشکلات تا حدی کاسته شد، این رادارها جنگنده های خودی را تا محدوده ای که جنگنده دشمن در دید آنها قرار گیرد هدایت می کردند. از سویی با ورود به خدمت جنگنده های میگ-17 پی اف که به رادار های Izumrud-1 (RP-1)* مجهز بودند این امکان بوجود آمد تا وقتی جنگنده ها در فاصله مشخصی از جنگنده های دشمن قرار دارند با روشن کردن رادار خود موقعیت دقیقتری را از هدف بدست آورده و بسوی او حرکت کنند. با این وجود هنوز یک مانع بزرگ وجود داشت و آن نقاط کور راداری بود، رادارها هرچند محدوده گسترده ای را تحت پوشش داشتند ولی می بایست چاره ای برای این مانع اندیشیده می شد، در این شرایط بهترین چاره ای که به ذهن چینی ها رسید ساخت یک رادار پرنده بود که بتواند بدور از پوشش رادارهای زمینی جنگنده ها را برای نبرد با دشمن یاری کند، در مورد تاریخ شروع پروژه سالهای 1967 (پروژه 843) و 1969 (پروژه 926) ذکر شده، طی این پروژه تجهیزات راداری برروی بمب افکن توپولف-4 روسی نصب شد، در طی آزمایشات انجام شده این رادار پرنده بمراتب توانمند تر از رادارهای زمینی شناخته شد. با این وجود در آن زمان بدلیل تغییرات فرهنگی در دوره انقلاب اقتصادی پروژه متوقف شد، سالها بعد هنگامی که چینی ها تصمیم گرفتند تا نیروی هوایی خود را مدرنیزه کنند دوباره پرونده این پروژه را روی میز قرار دادند، اما این بار پروژه بسیار قدیمی و منسوخ شناخته شد و جای خود را ابتدا به A-50I و سپس به KJ-2000 داد. بدین ترتیب KJ-1 نیز به دفتر خاطرات هوانوردی پیوست.
------------------- *جنگنده های میگ-17 پی اف ابتدا به رادارهای Izumrud-1 (RP-1) میگ-17 پی مجهز بودند اما بعد ها روس ها این رادارها را بار رادار Izumrud-5 (RP-5) جایگزین کردند.