مجله هوایی
در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتراوج بگیری کوچکتر دیده می شویدمجله هوایی
در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتراوج بگیری کوچکتر دیده می شویدتوان موشکی ایران(بخش اول)
موشک شهاب:
از سال 1986 گزارشهای دریافتی از ایران حاکی از برنامه توسعه و پیشرفت موشک بالستیکی میان بردی بود که نامهای مختلفی از قبیل Shahab 3،Shihab 3،Shehob 3 و یا Zelzal برای آن برگزیده شده بود.در سال 1993 ایران و کره شمالی همکاریهای بسیار نزدیکی را در جهت برنامه توسعه و پیشرفت موشکهای سوخت مایع یک مرحله ای No-dong 1 و No-dong 2 آغاز کردند و احتمالا در همان زمان پاکستان نیز برای توسعه و پیشرفت موشکهای Ghauri1/2 خود به این برنامه ملحق شد. طراحی موشک No-dong کره شمالی بر اساس تکنولوژی ساخت موشک روسی SCUD B بنا نهاده شده بود که بعدها نیز امتیاز ساخت موشکهای SCUD B و SCUD C را نیز در اختیار کره شمالی قرار داد و آنها نیز نسخه بعدی آن را به ایران فروختند. موشکهای No-dong و شهاب ٣ که به نظر می‌آید طراحی آنها بر اساس موشکهای SCUD مدل B و C باشد شاید تنها در مقیاس (کوچکتر یا بزرگتر بودن) تفاوت اندکی با هم داشته باشند. گزارشهای ارسالی از ایران حاکی از آن است که ایران در حال بررسی خرید امتیاز موشک شهاب No-dong کره شمالی و مجموع 150 فروند از این موشکها می‌باشد. همچنین ایران در نظر دارد که تمامی مراحل آزمایش برد و پرتاب این نوع موشکها را در داخل خاک ایران انجام دهد،زیرا کره شمالی با شرایط سختی برای این آزمایشها از قبیل :عدم صدور مجوز برای پرواز این موشکها بر فراز خاک ژاپن از سوی این کشور و فشار وارده از سوی چند کشور جهان از جمله آمریکا به کره شمالی برای ترک سریع برنامه‌های موشکی ایران روبه رو است .
شهاب 3
در سال 1997 ایران مشغول انجام آزمایش و تست هفت موتور برای توسعه ی برنامه های موشکی خود بود که این موشک شهاب ٣ نامیده میشد. منابع خبری معتقدند که کره شمالی در فاصله سالهای 1994 تا 1995 تعداد اندکی موشک احتمالا 5 تا 12 فروند No-dong به همراه 4 خودروی مخصوص حمل موشک به ایران تحویل داده است و این تحویل‌ها به علت فشار چندین کشور به کره از جمله آمریکا متوقف شد و بار دیگر از سال 1997 از سر گرفته شد. آنچه به نظر می‌رسد این است که توسعه و ظهور موشک شهاب ٣ ابتدا با مجوز صنایع هوافضای ایران ودر نهایت مجلس به انجام رسید و وظیفه آزمایش و نگهداری و عملیاتی نگاه داشتن آن به صنایع موشکی همت در تهران سپرده شد که این مرکز با در اختیار داشتن موتورهای موشک و تانکرهای سوخت ساخته شده در یک مرکز بزرگ و وسیع زیر زمینی واقع در خوجان به خوبی از انجام ماموریت محوله برآمده است. در آوریل 1998 برنامه پرواز آزمایشی موشک بالستیکی میان برد خود را که نام Ghauri 1 یا Hatef برآن نهاده شده بود به اجرا گذاشت که به نظر می‌رسید بسیار شبیه موشکهای شهاب ٣ ایران و No-dong کره شمالی باشد که در نهایت باعث امضای توافقنامه ای مشترک برای ساخت کمپانی‌ای واحد جهت برنامه‌های موشکی میان سه کشور مزبور شد. به نظر می‌رسد که تکنولوژی ساخت موشکهای No-dong 1 و No-dong 2 از کره شمالی به ایران و پاکستان فرستاده شده است و به همین دلیل موشکهای شهاب ٣ و Ghauri 1 یا Hatef 5 بسیار به هم شبیه هستند.اولین برنامه پرواز آزمایشی موشک شهاب ٣ در ژولای 1998 انجام شد دو فروند از این نوع موشک نیز در سپتامبر 1998 به نمایش عمومی در آمد. یک منبع وابسته به منابع اسرائیلی گزارش کرد که ایران در حال ساخت و توسعه یک کلاهک هسته ای برای موشک شهاب ٣ می‌باشد ، اما این گزارشات از سوی مقامات ایرانی تائید نشده است.
در سپتامبر 2000 یک موشک شهاب 2 مدل D آزمایش شد که ایرانیها عنوان کردند که از آن به عنوان نخستین وسیله پرتاب ماهواره در ایران استفاده خواهند کرد. این موضوع نشان می دهد که موتور استاندارد شهاب ٣ ابتدا یک موتور با سوخت جامد دو مرحله ای بود. گزارشهای رسیده حاکی از آن است که ایران توسعه برنامه موشکی دیگری با عنوان شهاب ٤ را در دستور کار قرار داده است. این برنامه در سال 1997 شناخته شد. گزارشهای مختصری از منابع اسرائیلی حاکی از آن است که ایران در ساخت موشک شهاب ٤ از متحد قدرتمند و مخصوصش یعنی روسیه کمک گرفته است . آنها معتقدند که تکنولوژی ساخت موشک شهاب ٤ برگرفته از یک نوع موشک بالستیکی میان برد روسی به نام SS-4 Sandel یا همان R-12 که برای اولین بار در سال 1958 وارد خدمت شد . هر چند این مساله توسط ایران و روسیه کاملا مخفی نگاه داشته شده است.
شهاب 4 و 5
پاکستان در ماه آوریل 1999 یک فروند موشک Ghauri 2 یا Hatef 6 را آزمایش کرد که یک نسخه بلندتر از موشک Ghauri 1 بود و دارای حداکثر برد معادل 2500 کیلومتر بود. ممکن است که موشک شهاب ۴ شبیه Ghauri 2 باشد. پیشرفت و توسعه شهاب ۴ هنوز واضح و شفاف نیست، اگرچه اسرائیلیها معتقدند که این موشک تا سال 2001 وارد خدمت خواهد شد اما تا جولای 2001 هیچگونه آزمایش پروازی نداشته است. ایرانیها اعلام کرده اند که در حال طراحی یک وسیله برای پرتاب ماهواره هستند و موشک شهاب ۴ ممکن است اولین نامزد و وسیله برای برای انجام این ماموریت باشد.هرچند به جزئیات بیشتری در این باره اشاره نشده است.اما ایرانیها به خوبی به این مساله واقفند که اجرای این برنامه بدون عقد قرارداد با هیچ شرکت خارجی بسیار سخت و طاقت فرسا خواهد بود. گزارشهای رسیده از داخل ایران حاکی از این است که ایرانیها در حال برنامه ریزی برای توسعه یک موشک بالستیکی با بردی معادل 4000 کیلومتر هستند که وسیله بسیار مناسبی برای پرتاب ماهواره می‌باشد و این شاید سر آغاز طراحی و ساخت شهاب ٥ یا ۶ باشد. آنچه ممکن به نظر می‌رسد این است که شهاب ٥ بر اساس موشک Taepo-dong 1 به عنوان یک وسیله پرتاب فضایی (SLV) طراحی و ساخته خواهد شد.
شهاب
از گزارشهایی که در دسترس می‌باشد اینگونه بر می آید که شهاب 3 در اندازه و مقیاس شبیه موشک کره ای No-dong 1 ویک نسخه در مقیاس بزرگتر از طرح موشک روسی SCUD B می‌باشد.این موشک دارای 16 مترطول با قطر دایره ای ، بدنه 1.32 متر، وزن پرتابی 16250 کیلوگرم، وزن سر جنگی (مواد منفجره به علاوه خود کلاهک و سر جنگی) 1200 کیلوگرم یا یک سر جنگی مجزا که در دو راهرو و مدخل مخصوص روی وسیله نقلیه حمل موشک قرار داده شده و پوشانده شده است، می‌باشد.
موشک شهاب 3 دارای سیستم سوخت مایع یک مرحله ای می‌باشد که در آن از IRFNA وKerosene استفاده می شود. از کل وزن موشک 12300 کیلوگرم آن سوخت می‌باشد که این مقدار سوخت دارای زمان سوزش 100 ثانیه می‌باشد.تنها موتور این موشک بوسیله یک توربو پمپ تغذیه می شود . پره های گرافیتی در سر لوله تخلیه گازها کنترل موشک را در مرحله دوم پرتاب به عهده دارند. هدایت موشک از نوع هدایت داخلی می‌باشد. عده زیادی معتقدند که این موشک نخواهد توانست به درستی و با دقت کار هدایت خود را انجام دهد و احتمالا با یک خطای دایره ای در حدود 2500 متر تا هدف به زمین اصابت خواهد کرد.عده ای دیگر این خطا یا CEP را در حدود 4000 متر عنوان کرده اند. منابع اسرائیلی عنوان کرده اند که ایرانیها در سپتامبر 2000 یک فروند موشک شهاب 3 را پرتاب و آزمایش کردهاند که در آن از سیستمهای هدایت بهبود یافته چینیها کمک گرفته شده است این موشک دارای خطای دایره ای 250 متری می‌باشد. کمترین بردی که از این موشک انتظار می رود 400 کیلومتر و بیشترین برد 1300 کیلومتر می‌باشد .ایران چندین نوع مختلف خودرو های حمل موشکهای SCUD B و SCUD C از قبیل خودروی روسی MAZ 543 ،خودروی مرسدس بنز آلمانی و خودروی Neissan ژاپن و ترکیبی از تراکتور- تریلرها را بکارمی برد. گزارشهای رسیده در سپتامبر 1998 حاکی از آن است که ایران احتمالا تعدادی خودروی جدید و تازه IVECO320 مدل 320-45 WTM یا مرسدس بنز 3850AS و همچنین تانکهای نفربر را به عنوان وسیله حمل و نقل موشک شهاب 3 در نظر گرفته است. در مورد موشک شهاب 4 که طراحی و تکنولوژی ساخت آن برگرفته از موشک روسی SS-4 می‌باشد به جرات می توان گفت که ممکن است در اندازه و مقیاس شبیه موشک SS-4 باشد و اگر این گفته را صحیح بدانیم این موشک این موشک احتمالا باید دارای طول 22-8 متر، قطر دایره ای بدنه 1.65 متر و وزن پرتابی 42000 کیلوگرم باشد. بر طبق این گفته ها باید دارای وزن سر جنگی بالغ بر 1600 کیلوگرم باشد که در دو راهرو و مدخل جداگانه تعبیه شده در روی وسیله مخصوص حمل و نقل قرار می گیرند سر جنگی و بدنه به طور مجزا بر روی این وسیله حمل می شوند. این موشک می تواند از نوع سوخت مایع یک مرحله ای باشد که در آن از IRFNI و نفت سفید استفاده می شود و زمان سوزش آن معادل 140 ثانیه خواهد بود . موتور استفاده شده در موشک SS-4 یک RD-214 بود که دارای چهار اتاق موتور ثابت بود و نیروی رانش آن بوسیله پره های گرافیتی در محل خروج گازها در لوله موتور تامین میشد . موتور بوسیله یک توربو پمپ تغذیه می شود که کنترل آن بوسیله ژنراتور گاز پروکسید هیدروژن صورت می گرفت ونیروی تراست ایجاد شده توسط آن 635 KN از سطح دریا بود.موشک دارای هدایت داخلی و حداثر برد 2000 کیلومتر می‌باشد.
برد موشکهای نسل جدید «شهاب ۳»، در مقایسه با سری قبلی حدود ۱۰۰ درصد ارتقا پیدا کرده و از ۱۳۰۰ کیلومتر به ۲۵۰۰ کیلومتر افزایش یافته و خطای هدف‌گیری که در نسل قبلی نسبت به برد آن ۸ در ده‌هزار بوده، در نسل جدید، به ۲ در ده‌هزار کاهش یافته است. نکته دیگر، سیستم اختصاصی ناوبری موشکهای شهاب است که موجب شده کسانی که ادعا دارند ایران این موشک ها را از کشورهای دیگر تهیه کرده است، اما این سیستم ناوبری و الکترونیکی ساخته شده توسط متخصصان ایرانی، جای شبهه ای را باقی نگذاشته است. این سیستم علاوه بر آنکه قدرت شناسایی و اصابت به اهداف را به گونه ای بسیار دقیق در اختیار ایران قرار داده است که علاوه بر اطمینان از برخورد موشک به هدف موردنظر، در صورت خروج از مسیر تعیین شده نیز می تواند آن را تصحیح کرده و درصد اطمینان از برخورد را به نحو چشمگیری افزایش دهد. نکته دیگر در خصوص بهینه سازی استفاده از موشک های شهاب، تغییر زاویه شارژ موشک شهاب است که از این پس با زاویه صفر با سطح افق مورد استفاده قرار می گیرد. این تغییر موجب می شود تا فواصل آماده سازی شلیک موشک ها کمتر شده و قدرت متحرک سازی شلیک ها را افزایش می دهد تا شلیک هایی نامحدود در زمانهای کوتاه را شاهد باشیم.گزارشهای فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد ایران ممکن است از تکنولوژیهای روسی برای توسعه موشکهای دوربرد خودش که با بردهای 2000 تا 6250 کیلومتر استفاده کند. منابع اطلاعاتی اسرائیل و آمریکا گزارش داده‌اند که ایران در حال توسعهء موشک «شهاب 4» با برد ۳000 کیلومتر است و می‌تواند تا حدود 2000 پوند مواد حمل کند و خطای آن حدود 2400 متر است. برخی از برآوردها نشان می‌دهد که سیستم این موشک سال 2004 تا 2005 عملیاتی خواهد شد. معاون وزارت خارجه در امور خاور نزدیک در 28 جولای 1998 گواهی داد که آمریکا برآورد می‌کند این سیستم هنوز جهت تقویت موتورها و سیستم هدایتی خود نیاز به کمک خارجی بیشتری دارد.
برخی گزارش‌ها نشان می‌دهد که موشک «شهاب 4» بر اساس ویژگی‌های موشک «SS-4» ساخت شوروی تهیه شده است. گزارشهای دیگر حاکی است که موشک «شهاب 5» با برد بیشتر نیز وجود دارد که بر اساس ویژگی‌های موشک Tapeo Dong یا SS-4 ساخته شده است. می‌گویند این موشک تا 4 هزار کیلومتر برد دارد و بیش از یک تن مواد را می‌تواند حمل کند. ایران ممکن است دو برنامه موشکی دیگر شامل سیستمهای دوربردتر داشته باشد که گزارشهای متعددی در خصوص حداکثر برد آن مطرح است بردهایی که این گزارش‌ها ذکر کردهاند، عبارتند از 3650 کیلومتر، 4500 تا 5000 کیلومتر، 6250 کیلومتر و ده‌هزار کیلومتر.به نظر می‌رسد که ایران موفق به دستیابی به جزییات فناوری و طراحی موشک روسی SS-4 شده است. موشک SS-4 (که به موشک R-12 یا Sandal نیز معروف است)، یک موشک روسی قدیمی با سوخت مایع است که برای اولین بار در سال 1959 به خدمت گرفته شد و احتمالاً به عنوان اجرای بخشی از پیمان IRBM نابود شده است. این موشک بسیار بزرگ است و فناوری آن به اوایل دهه 1950 مربوط می‌شود، البته بین سالهای 1959 و 1980 دوبار نوسازی شده است. خطای این موشک 2 تا 4 کیلومتر و حداکثر برد آن دو هزار کیلومتر است و معنایش این است که فقط با یک کلاهک اتمی یا یک سلاح بیولوژیکی نزدیک به مرگباری سلاح‌های هسته‌ای کارایی دارد. در عین حال فناوری کلی موشک SS-4 نسبتا ساده و نزدیک به 1400 کیلوگرم وزن دارد.
موشک SS-4
این موشک یکی از معدود طراحی‌های موشکی کشوری با فناوری محدود است که امید داشت آن را به مرحله تولید انبوه برساند. وزن و برد این موشک ایران را قادر می‌سازد کلاهک نسبتا پیچیده هسته‌ای یا بیولوژیکی را بر روی آن نصب کند. در نتیجه نوع مدرن شده موشک SS-4 می‌تواند طرحی خوب برای یک کشور در حال توسعه باشد. همچنین گزارش شده که ایران یک موشک بالستیک دریایی را در سال 1998 مورد آزمایش قرار داده است.
برخی منابع خاطرنشان کردهاند که صنایع نظامی روسیه قراردادهایی با ایران جهت کمک به این کشور در رابطه با تولید سوخت مایع موشک، ساخت تونل‌های ویژة انبار موشک، تولید موشکهای نمونه و توسعه نرم‌افزارهای کامپیوتری تخصصی امضا نموده است. برای مثال این گزارش‌ها نشان می‌دهد که مؤسسة روسی «آیروهدرودینامیک مرکزی» در حال همکاری با سازمان صنایع نظامی ایران و گروه صنعتی شهید همت است. گزارش‌ها حکایت می‌کنند که شرکت دولتی روسیه به نام «روسووروژنیه» که در خصوص همکاری در زمینه صادرات و واردات تسلیحات و تجهیزات و اطلاعات نظامی فعالیت دارد، در معاملات با گروه صنعتی شهید همت مشارکت دارند. همچنین گفته می‌شود این معاملات شامل تجهیزات لیزری تخصصی، آینه‌های تخصصی، مواد سربی تنگستن و فولاد تحت فشار برای تولید و توسعه موشک می‌شوند. این اقلام کمک عمده‌ای به ایران می‌دهند تا به توسعه انواع موشکهای دوربرد اسکاد B و اسکاد C و نیز موشکهای دقیق‌تر که مشابه موشک No Dong هستند بپردازد.
بههرحال یک سکو مانند موشک CS - 802 می‌تواند اطلاعات طراحی کافی برای توسعه یک موشک کروز با برد طولانی‌تر جهت اهداف دیگر را ارائه دهد و خلیجفارس منطقة نسبتاً کوچکی است که اکثر مناطق حاشیه‌ای و تأسیسات حساس آن نزدیک ساحل قرار دارد. هواپیما یا کشتی‌ها می‌توانند موشکهای کروز حامل کلاهک‌های شیمیایی و بیولوژیکی را از خارج محیط دفاعی معمولی کشورهای خلیج شلیک کنند و ایران حداقل می‌تواند موشکهای ضد کشتی خود برای حمله به کشتی‌های نفت‌کش را جایگزین سلاح‌های شیمیایی کند. این کشتی‌های نفت‌کش بسیار بزرگند و چنانچه مورد هدف موشکهای معمولی ضد کشتی قرار گیرند، حادثه بسیار مرگباری پیش خواهد آمد.
ساخت کامل یک موشک کروز بسیار سخت خواهد بود. ایران برای ساخت چنین موشکی باید به ترکیب CBW و کلاهک‌های خوشه‌ای دسترسی داشته باشد. بههرحال سیستمهای دریانوردی و موتورهای جت هنوز یک مشکل بالقوه هستند. سیستمهای دریانوردی پیچیده کنونی می‌تواند موجب حداقل چند کیلومتر اشتباه در برد موشکهای با برد هزار کیلومتر شود و خطراتی برای هدایت موشک به وجود آورد و احتمالا دو سوم از موشکهای شلیک شده با این عوارض مواجه خواهند شد. اینک فناوری تجاری برای سیستم متفاوت جهانی استقرار موشک با دقت هدایتی 2 تا 5 متر در دسترس قرار می‌گیرد
موتورهای توربین گازی با کاربرد دو‌گانه اینک در بازار تجارت وجود دارد که ایران از آنها برای استفاده در موشک کروز بهره می‌گیرد. البته یافتن موتوری با توربین قابل اعتماد و کارآ جهت یک کاربرد، در یک طرح ویژه موشکی ممکن است دشوار باشد. یک موتور فوق‌العاده کارآمد می‌تواند قابل استفاده در یک وسیله پرواری باشد. اما در خصوص توانایی برای طراحی و تولید چنین موتوری تردید وجود دارد، البته بیش از 20 کشور دارای مهارت طراحی و تولید مورد نیاز برای چنین موتورهایی هستند.
ممکن است، مونتاژ وسیله پروازی، موتور و کلاهک با یکدیگر و آزمایش آن اقدامی مشکل و فراتر از توانایی و مهارت ایران باشد، اما مونتاژ و آزمایش یک موشک کروز در مقایسه با یک موشک بالستیک دوربرد آسان‌تر است. دیگر اینکه چنین پیشرفت‌هایی در مقایسه با توسعه یک سیستم بالستیک بسیار کمتر قابل بازرسی خواهد بود.ایران توانست از بسیاری مشکلات موجود برای توسعه موشک کروز خودش عبور کند. این عبور از طریق تغییر در موشک HY- Seersucker و تبدیل آن به یک سلاح حمله زمینی و ایجاد بیش از 80 کیلومتر افزایش در برد آن، یا از طریق تغییر در موشک ضد کشتی CS-80 یا (Ylng Jai-1) و ارتقای توانایی‌های آن انجام شد. گزارشهای وجود دارد که نشان می‌دهد سپاه پاسداران مشغول انجام این تغییرات در مرکزی نزدیک به بندرعباس است.
از سال 1986 گزارشهای دریافتی از ایران حاکی از برنامه توسعه و پیشرفت موشک بالستیکی میان بردی بود که نامهای مختلفی از قبیل Shahab 3،Shihab 3،Shehob 3 و یا Zelzal برای آن برگزیده شده بود.در سال 1993 ایران و کره شمالی همکاریهای بسیار نزدیکی را در جهت برنامه توسعه و پیشرفت موشکهای سوخت مایع یک مرحله ای No-dong 1 و No-dong 2 آغاز کردند و احتمالا در همان زمان پاکستان نیز برای توسعه و پیشرفت موشکهای Ghauri1/2 خود به این برنامه ملحق شد. طراحی موشک No-dong کره شمالی بر اساس تکنولوژی ساخت موشک روسی SCUD B بنا نهاده شده بود که بعدها نیز امتیاز ساخت موشکهای SCUD B و SCUD C را نیز در اختیار کره شمالی قرار داد و آنها نیز نسخه بعدی آن را به ایران فروختند. موشکهای No-dong و شهاب ٣ که به نظر می‌آید طراحی آنها بر اساس موشکهای SCUD مدل B و C باشد شاید تنها در مقیاس (کوچکتر یا بزرگتر بودن) تفاوت اندکی با هم داشته باشند. گزارشهای ارسالی از ایران حاکی از آن است که ایران در حال بررسی خرید امتیاز موشک شهاب No-dong کره شمالی و مجموع 150 فروند از این موشکها می‌باشد. همچنین ایران در نظر دارد که تمامی مراحل آزمایش برد و پرتاب این نوع موشکها را در داخل خاک ایران انجام دهد،زیرا کره شمالی با شرایط سختی برای این آزمایشها از قبیل :عدم صدور مجوز برای پرواز این موشکها بر فراز خاک ژاپن از سوی این کشور و فشار وارده از سوی چند کشور جهان از جمله آمریکا به کره شمالی برای ترک سریع برنامه‌های موشکی ایران روبه رو است .
شهاب 3
در سال 1997 ایران مشغول انجام آزمایش و تست هفت موتور برای توسعه ی برنامه های موشکی خود بود که این موشک شهاب ٣ نامیده میشد. منابع خبری معتقدند که کره شمالی در فاصله سالهای 1994 تا 1995 تعداد اندکی موشک احتمالا 5 تا 12 فروند No-dong به همراه 4 خودروی مخصوص حمل موشک به ایران تحویل داده است و این تحویل‌ها به علت فشار چندین کشور به کره از جمله آمریکا متوقف شد و بار دیگر از سال 1997 از سر گرفته شد. آنچه به نظر می‌رسد این است که توسعه و ظهور موشک شهاب ٣ ابتدا با مجوز صنایع هوافضای ایران ودر نهایت مجلس به انجام رسید و وظیفه آزمایش و نگهداری و عملیاتی نگاه داشتن آن به صنایع موشکی همت در تهران سپرده شد که این مرکز با در اختیار داشتن موتورهای موشک و تانکرهای سوخت ساخته شده در یک مرکز بزرگ و وسیع زیر زمینی واقع در خوجان به خوبی از انجام ماموریت محوله برآمده است. در آوریل 1998 برنامه پرواز آزمایشی موشک بالستیکی میان برد خود را که نام Ghauri 1 یا Hatef برآن نهاده شده بود به اجرا گذاشت که به نظر می‌رسید بسیار شبیه موشکهای شهاب ٣ ایران و No-dong کره شمالی باشد که در نهایت باعث امضای توافقنامه ای مشترک برای ساخت کمپانی‌ای واحد جهت برنامه‌های موشکی میان سه کشور مزبور شد. به نظر می‌رسد که تکنولوژی ساخت موشکهای No-dong 1 و No-dong 2 از کره شمالی به ایران و پاکستان فرستاده شده است و به همین دلیل موشکهای شهاب ٣ و Ghauri 1 یا Hatef 5 بسیار به هم شبیه هستند.اولین برنامه پرواز آزمایشی موشک شهاب ٣ در ژولای 1998 انجام شد دو فروند از این نوع موشک نیز در سپتامبر 1998 به نمایش عمومی در آمد. یک منبع وابسته به منابع اسرائیلی گزارش کرد که ایران در حال ساخت و توسعه یک کلاهک هسته ای برای موشک شهاب ٣ می‌باشد ، اما این گزارشات از سوی مقامات ایرانی تائید نشده است.
در سپتامبر 2000 یک موشک شهاب 2 مدل D آزمایش شد که ایرانیها عنوان کردند که از آن به عنوان نخستین وسیله پرتاب ماهواره در ایران استفاده خواهند کرد. این موضوع نشان می دهد که موتور استاندارد شهاب ٣ ابتدا یک موتور با سوخت جامد دو مرحله ای بود. گزارشهای رسیده حاکی از آن است که ایران توسعه برنامه موشکی دیگری با عنوان شهاب ٤ را در دستور کار قرار داده است. این برنامه در سال 1997 شناخته شد. گزارشهای مختصری از منابع اسرائیلی حاکی از آن است که ایران در ساخت موشک شهاب ٤ از متحد قدرتمند و مخصوصش یعنی روسیه کمک گرفته است . آنها معتقدند که تکنولوژی ساخت موشک شهاب ٤ برگرفته از یک نوع موشک بالستیکی میان برد روسی به نام SS-4 Sandel یا همان R-12 که برای اولین بار در سال 1958 وارد خدمت شد . هر چند این مساله توسط ایران و روسیه کاملا مخفی نگاه داشته شده است.
شهاب 4 و 5
پاکستان در ماه آوریل 1999 یک فروند موشک Ghauri 2 یا Hatef 6 را آزمایش کرد که یک نسخه بلندتر از موشک Ghauri 1 بود و دارای حداکثر برد معادل 2500 کیلومتر بود. ممکن است که موشک شهاب ۴ شبیه Ghauri 2 باشد. پیشرفت و توسعه شهاب ۴ هنوز واضح و شفاف نیست، اگرچه اسرائیلیها معتقدند که این موشک تا سال 2001 وارد خدمت خواهد شد اما تا جولای 2001 هیچگونه آزمایش پروازی نداشته است. ایرانیها اعلام کرده اند که در حال طراحی یک وسیله برای پرتاب ماهواره هستند و موشک شهاب ۴ ممکن است اولین نامزد و وسیله برای برای انجام این ماموریت باشد.هرچند به جزئیات بیشتری در این باره اشاره نشده است.اما ایرانیها به خوبی به این مساله واقفند که اجرای این برنامه بدون عقد قرارداد با هیچ شرکت خارجی بسیار سخت و طاقت فرسا خواهد بود. گزارشهای رسیده از داخل ایران حاکی از این است که ایرانیها در حال برنامه ریزی برای توسعه یک موشک بالستیکی با بردی معادل 4000 کیلومتر هستند که وسیله بسیار مناسبی برای پرتاب ماهواره می‌باشد و این شاید سر آغاز طراحی و ساخت شهاب ٥ یا ۶ باشد. آنچه ممکن به نظر می‌رسد این است که شهاب ٥ بر اساس موشک Taepo-dong 1 به عنوان یک وسیله پرتاب فضایی (SLV) طراحی و ساخته خواهد شد.
شهاب
از گزارشهایی که در دسترس می‌باشد اینگونه بر می آید که شهاب 3 در اندازه و مقیاس شبیه موشک کره ای No-dong 1 ویک نسخه در مقیاس بزرگتر از طرح موشک روسی SCUD B می‌باشد.این موشک دارای 16 مترطول با قطر دایره ای ، بدنه 1.32 متر، وزن پرتابی 16250 کیلوگرم، وزن سر جنگی (مواد منفجره به علاوه خود کلاهک و سر جنگی) 1200 کیلوگرم یا یک سر جنگی مجزا که در دو راهرو و مدخل مخصوص روی وسیله نقلیه حمل موشک قرار داده شده و پوشانده شده است، می‌باشد.
موشک شهاب 3 دارای سیستم سوخت مایع یک مرحله ای می‌باشد که در آن از IRFNA وKerosene استفاده می شود. از کل وزن موشک 12300 کیلوگرم آن سوخت می‌باشد که این مقدار سوخت دارای زمان سوزش 100 ثانیه می‌باشد.تنها موتور این موشک بوسیله یک توربو پمپ تغذیه می شود . پره های گرافیتی در سر لوله تخلیه گازها کنترل موشک را در مرحله دوم پرتاب به عهده دارند. هدایت موشک از نوع هدایت داخلی می‌باشد. عده زیادی معتقدند که این موشک نخواهد توانست به درستی و با دقت کار هدایت خود را انجام دهد و احتمالا با یک خطای دایره ای در حدود 2500 متر تا هدف به زمین اصابت خواهد کرد.عده ای دیگر این خطا یا CEP را در حدود 4000 متر عنوان کرده اند. منابع اسرائیلی عنوان کرده اند که ایرانیها در سپتامبر 2000 یک فروند موشک شهاب 3 را پرتاب و آزمایش کردهاند که در آن از سیستمهای هدایت بهبود یافته چینیها کمک گرفته شده است این موشک دارای خطای دایره ای 250 متری می‌باشد. کمترین بردی که از این موشک انتظار می رود 400 کیلومتر و بیشترین برد 1300 کیلومتر می‌باشد .ایران چندین نوع مختلف خودرو های حمل موشکهای SCUD B و SCUD C از قبیل خودروی روسی MAZ 543 ،خودروی مرسدس بنز آلمانی و خودروی Neissan ژاپن و ترکیبی از تراکتور- تریلرها را بکارمی برد. گزارشهای رسیده در سپتامبر 1998 حاکی از آن است که ایران احتمالا تعدادی خودروی جدید و تازه IVECO320 مدل 320-45 WTM یا مرسدس بنز 3850AS و همچنین تانکهای نفربر را به عنوان وسیله حمل و نقل موشک شهاب 3 در نظر گرفته است. در مورد موشک شهاب 4 که طراحی و تکنولوژی ساخت آن برگرفته از موشک روسی SS-4 می‌باشد به جرات می توان گفت که ممکن است در اندازه و مقیاس شبیه موشک SS-4 باشد و اگر این گفته را صحیح بدانیم این موشک این موشک احتمالا باید دارای طول 22-8 متر، قطر دایره ای بدنه 1.65 متر و وزن پرتابی 42000 کیلوگرم باشد. بر طبق این گفته ها باید دارای وزن سر جنگی بالغ بر 1600 کیلوگرم باشد که در دو راهرو و مدخل جداگانه تعبیه شده در روی وسیله مخصوص حمل و نقل قرار می گیرند سر جنگی و بدنه به طور مجزا بر روی این وسیله حمل می شوند. این موشک می تواند از نوع سوخت مایع یک مرحله ای باشد که در آن از IRFNI و نفت سفید استفاده می شود و زمان سوزش آن معادل 140 ثانیه خواهد بود . موتور استفاده شده در موشک SS-4 یک RD-214 بود که دارای چهار اتاق موتور ثابت بود و نیروی رانش آن بوسیله پره های گرافیتی در محل خروج گازها در لوله موتور تامین میشد . موتور بوسیله یک توربو پمپ تغذیه می شود که کنترل آن بوسیله ژنراتور گاز پروکسید هیدروژن صورت می گرفت ونیروی تراست ایجاد شده توسط آن 635 KN از سطح دریا بود.موشک دارای هدایت داخلی و حداثر برد 2000 کیلومتر می‌باشد.
برد موشکهای نسل جدید «شهاب ۳»، در مقایسه با سری قبلی حدود ۱۰۰ درصد ارتقا پیدا کرده و از ۱۳۰۰ کیلومتر به ۲۵۰۰ کیلومتر افزایش یافته و خطای هدف‌گیری که در نسل قبلی نسبت به برد آن ۸ در ده‌هزار بوده، در نسل جدید، به ۲ در ده‌هزار کاهش یافته است. نکته دیگر، سیستم اختصاصی ناوبری موشکهای شهاب است که موجب شده کسانی که ادعا دارند ایران این موشک ها را از کشورهای دیگر تهیه کرده است، اما این سیستم ناوبری و الکترونیکی ساخته شده توسط متخصصان ایرانی، جای شبهه ای را باقی نگذاشته است. این سیستم علاوه بر آنکه قدرت شناسایی و اصابت به اهداف را به گونه ای بسیار دقیق در اختیار ایران قرار داده است که علاوه بر اطمینان از برخورد موشک به هدف موردنظر، در صورت خروج از مسیر تعیین شده نیز می تواند آن را تصحیح کرده و درصد اطمینان از برخورد را به نحو چشمگیری افزایش دهد. نکته دیگر در خصوص بهینه سازی استفاده از موشک های شهاب، تغییر زاویه شارژ موشک شهاب است که از این پس با زاویه صفر با سطح افق مورد استفاده قرار می گیرد. این تغییر موجب می شود تا فواصل آماده سازی شلیک موشک ها کمتر شده و قدرت متحرک سازی شلیک ها را افزایش می دهد تا شلیک هایی نامحدود در زمانهای کوتاه را شاهد باشیم.گزارشهای فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد ایران ممکن است از تکنولوژیهای روسی برای توسعه موشکهای دوربرد خودش که با بردهای 2000 تا 6250 کیلومتر استفاده کند. منابع اطلاعاتی اسرائیل و آمریکا گزارش داده‌اند که ایران در حال توسعهء موشک «شهاب 4» با برد ۳000 کیلومتر است و می‌تواند تا حدود 2000 پوند مواد حمل کند و خطای آن حدود 2400 متر است. برخی از برآوردها نشان می‌دهد که سیستم این موشک سال 2004 تا 2005 عملیاتی خواهد شد. معاون وزارت خارجه در امور خاور نزدیک در 28 جولای 1998 گواهی داد که آمریکا برآورد می‌کند این سیستم هنوز جهت تقویت موتورها و سیستم هدایتی خود نیاز به کمک خارجی بیشتری دارد.
برخی گزارش‌ها نشان می‌دهد که موشک «شهاب 4» بر اساس ویژگی‌های موشک «SS-4» ساخت شوروی تهیه شده است. گزارشهای دیگر حاکی است که موشک «شهاب 5» با برد بیشتر نیز وجود دارد که بر اساس ویژگی‌های موشک Tapeo Dong یا SS-4 ساخته شده است. می‌گویند این موشک تا 4 هزار کیلومتر برد دارد و بیش از یک تن مواد را می‌تواند حمل کند. ایران ممکن است دو برنامه موشکی دیگر شامل سیستمهای دوربردتر داشته باشد که گزارشهای متعددی در خصوص حداکثر برد آن مطرح است بردهایی که این گزارش‌ها ذکر کردهاند، عبارتند از 3650 کیلومتر، 4500 تا 5000 کیلومتر، 6250 کیلومتر و ده‌هزار کیلومتر.به نظر می‌رسد که ایران موفق به دستیابی به جزییات فناوری و طراحی موشک روسی SS-4 شده است. موشک SS-4 (که به موشک R-12 یا Sandal نیز معروف است)، یک موشک روسی قدیمی با سوخت مایع است که برای اولین بار در سال 1959 به خدمت گرفته شد و احتمالاً به عنوان اجرای بخشی از پیمان IRBM نابود شده است. این موشک بسیار بزرگ است و فناوری آن به اوایل دهه 1950 مربوط می‌شود، البته بین سالهای 1959 و 1980 دوبار نوسازی شده است. خطای این موشک 2 تا 4 کیلومتر و حداکثر برد آن دو هزار کیلومتر است و معنایش این است که فقط با یک کلاهک اتمی یا یک سلاح بیولوژیکی نزدیک به مرگباری سلاح‌های هسته‌ای کارایی دارد. در عین حال فناوری کلی موشک SS-4 نسبتا ساده و نزدیک به 1400 کیلوگرم وزن دارد.
موشک SS-4
این موشک یکی از معدود طراحی‌های موشکی کشوری با فناوری محدود است که امید داشت آن را به مرحله تولید انبوه برساند. وزن و برد این موشک ایران را قادر می‌سازد کلاهک نسبتا پیچیده هسته‌ای یا بیولوژیکی را بر روی آن نصب کند. در نتیجه نوع مدرن شده موشک SS-4 می‌تواند طرحی خوب برای یک کشور در حال توسعه باشد. همچنین گزارش شده که ایران یک موشک بالستیک دریایی را در سال 1998 مورد آزمایش قرار داده است.
برخی منابع خاطرنشان کردهاند که صنایع نظامی روسیه قراردادهایی با ایران جهت کمک به این کشور در رابطه با تولید سوخت مایع موشک، ساخت تونل‌های ویژة انبار موشک، تولید موشکهای نمونه و توسعه نرم‌افزارهای کامپیوتری تخصصی امضا نموده است. برای مثال این گزارش‌ها نشان می‌دهد که مؤسسة روسی «آیروهدرودینامیک مرکزی» در حال همکاری با سازمان صنایع نظامی ایران و گروه صنعتی شهید همت است. گزارش‌ها حکایت می‌کنند که شرکت دولتی روسیه به نام «روسووروژنیه» که در خصوص همکاری در زمینه صادرات و واردات تسلیحات و تجهیزات و اطلاعات نظامی فعالیت دارد، در معاملات با گروه صنعتی شهید همت مشارکت دارند. همچنین گفته می‌شود این معاملات شامل تجهیزات لیزری تخصصی، آینه‌های تخصصی، مواد سربی تنگستن و فولاد تحت فشار برای تولید و توسعه موشک می‌شوند. این اقلام کمک عمده‌ای به ایران می‌دهند تا به توسعه انواع موشکهای دوربرد اسکاد B و اسکاد C و نیز موشکهای دقیق‌تر که مشابه موشک No Dong هستند بپردازد.
بههرحال یک سکو مانند موشک CS - 802 می‌تواند اطلاعات طراحی کافی برای توسعه یک موشک کروز با برد طولانی‌تر جهت اهداف دیگر را ارائه دهد و خلیجفارس منطقة نسبتاً کوچکی است که اکثر مناطق حاشیه‌ای و تأسیسات حساس آن نزدیک ساحل قرار دارد. هواپیما یا کشتی‌ها می‌توانند موشکهای کروز حامل کلاهک‌های شیمیایی و بیولوژیکی را از خارج محیط دفاعی معمولی کشورهای خلیج شلیک کنند و ایران حداقل می‌تواند موشکهای ضد کشتی خود برای حمله به کشتی‌های نفت‌کش را جایگزین سلاح‌های شیمیایی کند. این کشتی‌های نفت‌کش بسیار بزرگند و چنانچه مورد هدف موشکهای معمولی ضد کشتی قرار گیرند، حادثه بسیار مرگباری پیش خواهد آمد.
ساخت کامل یک موشک کروز بسیار سخت خواهد بود. ایران برای ساخت چنین موشکی باید به ترکیب CBW و کلاهک‌های خوشه‌ای دسترسی داشته باشد. بههرحال سیستمهای دریانوردی و موتورهای جت هنوز یک مشکل بالقوه هستند. سیستمهای دریانوردی پیچیده کنونی می‌تواند موجب حداقل چند کیلومتر اشتباه در برد موشکهای با برد هزار کیلومتر شود و خطراتی برای هدایت موشک به وجود آورد و احتمالا دو سوم از موشکهای شلیک شده با این عوارض مواجه خواهند شد. اینک فناوری تجاری برای سیستم متفاوت جهانی استقرار موشک با دقت هدایتی 2 تا 5 متر در دسترس قرار می‌گیرد
موتورهای توربین گازی با کاربرد دو‌گانه اینک در بازار تجارت وجود دارد که ایران از آنها برای استفاده در موشک کروز بهره می‌گیرد. البته یافتن موتوری با توربین قابل اعتماد و کارآ جهت یک کاربرد، در یک طرح ویژه موشکی ممکن است دشوار باشد. یک موتور فوق‌العاده کارآمد می‌تواند قابل استفاده در یک وسیله پرواری باشد. اما در خصوص توانایی برای طراحی و تولید چنین موتوری تردید وجود دارد، البته بیش از 20 کشور دارای مهارت طراحی و تولید مورد نیاز برای چنین موتورهایی هستند.
ممکن است، مونتاژ وسیله پروازی، موتور و کلاهک با یکدیگر و آزمایش آن اقدامی مشکل و فراتر از توانایی و مهارت ایران باشد، اما مونتاژ و آزمایش یک موشک کروز در مقایسه با یک موشک بالستیک دوربرد آسان‌تر است. دیگر اینکه چنین پیشرفت‌هایی در مقایسه با توسعه یک سیستم بالستیک بسیار کمتر قابل بازرسی خواهد بود.ایران توانست از بسیاری مشکلات موجود برای توسعه موشک کروز خودش عبور کند. این عبور از طریق تغییر در موشک HY- Seersucker و تبدیل آن به یک سلاح حمله زمینی و ایجاد بیش از 80 کیلومتر افزایش در برد آن، یا از طریق تغییر در موشک ضد کشتی CS-80 یا (Ylng Jai-1) و ارتقای توانایی‌های آن انجام شد. گزارشهای وجود دارد که نشان می‌دهد سپاه پاسداران مشغول انجام این تغییرات در مرکزی نزدیک به بندرعباس است.
www.avia.ir
سلام
امیدوارم با افزایش توان دفاعی ایران هیچ زورگویی جرات نکند نگاه چپ به کشورمان بیندازد . از هر چه ناراحت باشیم در حفظ تمامیت ارضی کشورمان متحد هستیم
امیر عزیز ممنونیم از اظهارنظر شفاف تو.ما نیز چون تو چنین اعتقادی داریم.سرافراز باشید.