E-3 در واقع یک بویینگ 320-707 تغییر یافته است که یک رادوم متحرک به قطر 910 سانتیمتر و ضخامت 180 سانتیمتر در ارتفاع 333 سانتیمتری بالای بدنه آن بوسیله دو نگهدارنده نصب شده است. این قسمت شامل یک سیستم راداری است که توانایی اسکن سطح و هوا را داشته و برد آن برای اهدافی که در ارتفاع کم پرواز می کنند بالغ بر 250 مایل (375500 متر) بوده و برای اهدافی که در ارتفاعات بالاتر پرواز می کنند نیز به مراتب بیشتر است. این رادار که با یک سیستم شناسایی دوست و دشمن ترکیب شده توانایی دید به پایین را دارد می تواند با حذف امواج بازتابیده از سطح واحد های در حال پرواز خودی و دشمن را تشخیص داده و به هدایت واحد های خودی بپردازد.
دیگر سیستم های عمده بکار رفته در E-3 سیستم های ناوبری، ارتباطی و سیستم پردازش رایانه ای است. نمایشگر های بکار رفته در داخل هواپیما اطلاعات مختلفی مربوط به محدوده تحت کنترل، سیستم های کنترل تسلیحات، اهداف کشف شده و... را نشان می دهند.
رادار و سیستم های کامپیوتری موجود در E-3 توانایی تفکیک و یا خلاصه کردن جزئیات اطلاعات بدست آمده را دارند و بنا به نیاز می توانند اطلاعات را با تفکیک جزئیات با بطور خلاصه شده در اختیار نیروها قرار دهند. این اطلاعات شامل اطلاعاتی از وضعیت و موقعیت هواگرد ها و واحد های سطحی دشمن و خودی و... می باشد، بطور کلی اطلاعات توسط سیستم های رایانه ای E-3 بصورت رویداد های مختلفی دسته بندی شده و در اختیار نیروی کاربر قرار می گیرد و می توانند به سرعت به واحد های فرماندهی منتقل شوند. سیستم های موجود در E-3 نه تنها بطور کامل در برابر اقدامات الکترونیک دشمن مقاوم اند بلکه توانایی انجام اقدامات الکترونیک در برابر واحد های دشمن را نیز بطور عمده دارا هستند.
در پشتیبانی از عملیات های هوا به سطح نیز E-3 توانایی جمع آوری اطلاعات مختلف از میدان نبرد، واحد های هوایی دشمن و خودی و واحد های سطحی خودی و دشمن را دارا است، E-3 می تواند اطلاعات لازم را در اختیار فرماندهان و واحد های خودی قرار دهد تا آنها تصمیم گیری های لازم را انجام دهند.
بعنوان یک سیستم دفاع هوایی نیز E-3 می تواند بدور از مرزهای ایالات متحده یا کشورهای هم پیمان با کشف و ردیابی اهداف مختلف جنگنده رهگیر های خودی را به طرف اهداف هوایی هدایت کند و آنها را در از بین بردن این اهداف یاری کند. تجربه نشان داده است که E-3 در عملیات های دفاع هوایی با کمک جنگنده رهگیر های خودی می تواند واکنشی سریع و موثر را بر علیه واحد های دشمن انجام دهد.
برتری عمده E-3 نسبت به رادار های زمینی متحرک بودن آن است که می تواند نسبت به رادارهای زمینی بقاپذیری بیشتری در میدان نبرد داشته باشد و مکان خود را نیز به سرعت تغییر دهد، همچنین E-3 دارای مداومت پروازی 8 ساعت است که با سوختگیری هوایی این میزان افزایش نیز می یابد، با استفاده از مکان های استراحت خدمه موجود در E-3 این هواپیما توانایی انجام عملیات های بسیار طولانی را دارا است.
توسعه E-3 Sentry در مدت زمان کوتاهی حدود دو سال انجام شد، مراحل طراحی و آزمایشات اولین نمونه در اکتبر 1975 انجام شد و اولین نمونه در سال 1977 به پانصد و پنجاه دومین تیپ کنترل و اخطار هوابرد در پایگاه Tinker تحویل شد. *فرماندهی رزم هوایی بیست و هشت E-3 در Tinker در اختیار دارد. نیروهای مستقر در اقیانوس آرام نیز چهار فروند E-3 تحت **اسکادران های نهصد و شصت و یکم و نهصد و شصت و دوم کنترل هوایی در اختیار دارند، همچنین یک هواپیما نیز به جهت آزمایشات در اختیار شرکت بویینگ قرار دارد.
*552nd Airborne Warning and Control Wing (now 552nd Air Control Wing, TinkerAir Force Base, Okla.)
** 961st Airborne Air Control Squadron (AACS), Kadena AB, Japan and the 962nd AACS, Elmendorf AFB, Alaska.
بعلاوه ناتو نیز هفده فروند E-3 در اختیار دارد، اولین فروند در ژانویه 1982 به ناتو تحویل شد. بریتانیا هفت فروند، فرانسه چهار فروند و عربستان سعودی نیز پنج فروند خریداری کرده اند، همچنین ژاپن نیز چهار فروند از نوع توسعه یافته بر پایه بویینگ 767 را در اختیار دارد.
E-3 تا کنون در عملیات های مختلفی نظیر عملیات توفان صحرا و اشغال عراق شرکت داشته و در تمام این عملیات ها کاملا موفق عمل کرده است. Sentry در این عملیات ها با هدایت صحیح نیروهای خودی و جمع آوری اطلاعات لازم از میدان نبرد نقشی کلیدی در برتری هوایی نیرو های خودی بازی کرد.
در طول بهار 1999 برنامه بهسازی رادار اولین نمونه E-3 تحت برنامه *RSIP انجام شد، این برنامه برنامه ای است مشترک میان ناتو و ایالات متحده برای انجام تغییرات عمده سخت افزاری و نرم افزاری بر روی E-3 Sentry که توانایی های آن را بسیار بیشتر خواهد کرد و به Sentry امکانات گسترده تری در زمینه سیستم های الکترونیکی خواهد بخشید و اعتماد پذیری سیستم را بسیار افزایش خواهد داد.
*Radar System Improvement Program
مشخصات:
کارایی اولیه: مراقبت هوایی، فرماندهی هوابرد و ارتباطات
سازنده: شرکت هوافضای بویینگ
پیشران: 4xTF33-PW-100A توربوفن ساخت پرات اند ویتنی
تراست: 21000 پاوند (هر کدام)
طول: 148 فوت و 8 اینچ
ارتفاع: 41 فوت
سرعت کروز بهینه: 360 مایل بر ساعت (0/48 ماخ)
ارتفاع پروازی: بالغ بر 29000 فوت
حد اکثر وزن برخواست: 165150 کیلوگرم
مداومت پروازی: هشت ساعت (بدون سوختگیری هوایی)
قیمت واحد: حدود 270 میلیون دلار
خدمه: چهار خدمه پرواز و 13 تا 19 خدمه عملیات
ورود به خدمت: مارس 1977
تعداد موجود (ایالات متحده): 33 فروند (یک فروند جهت آزمایشات)
ترجمه آزاد - منبع: www.defencetalk.com
انجمن هوافضا
