جعبه سیاه هواپیما

با توجه به الزامات اعلام شده از سوی سازمان هواپیمایی کشوری امریکا (FAA: Federal Aviation Administration) همه هواپیماها باید مجهز به دو دستگاه جعبه سیاه باشند. وظیفه این جعبه ها ثبت اطلاعات پروازی میباشد. جعبه های نصب شده این امکان را به وجود می آورند که در صورت بروز حادثه ای امکان بررسی دقیق سانحه موجود باشد. رنگ واقعی جعبه های سیاه، نارنجی میباشد و در داخل آنها سامانه هایی موجود می باشد که به لحاظ نوعشان، از سامانه های مکانیکی، الکترونیکی و یا دیجیتالی به منظور ثبت اطلاعات پروازی استفاده میشود. یکی از جعبه های سیاه، ضبط کننده صداهای داخلکابین خلبان، و همه مکالمات رادیویی و صدای موتورها میباشد. جعبه دوم اطلاعات پروازی (CVR)، پارامترهایی همچون ارتفاع، سرعت هوایی، جهت حرکت، شتاب وارد بر هواپیما، تعداد مکالمات انجام شده خلبان با برج مراقبت و بالعکس، حرارت اطراف موتورها، دور موتورها، وضعیت هوای سوخت هواپیما، شرتیط ترمز هواپیما، وضعیت ضد یخ روی لبه حمله هواپیما و شرایط بالچه و سطوح کنترل را ثبت و ضبط میکند. در جعبه های سیاه قدیمی از نوارهای مغناطیسی استفاده میشد و لی در انواع جدیدتر آن از فناوری دیجیتالی و رایانه ای استفاده میگردد. هردو جعبه در امن تر ین قسمتهای هواپیما یعنی در قسمت انتهایی بدنه نصب شده است.  هر یک از این جعبه ها به سامانه مشخص کننده موقعیت در زیر آب برای مواقعی که هواپیما در داخل آب سقوط میکند، تجهیز شده اند. این دستگاه که اصطلاحا Pinger نامیده میشود، در مواقعی که در آب فرو رود، فعال میشود و شروع به ارسال علائم بر روی موج 5/37 کیلوهرتز مینماید. علائم ارسالی توسط هواپیماها و بالگردهای جستجو و نجات که به گیرنده های مخصوص مجهز هستند، قابل دریافت باشند.  سامانه تشخسص کننده موقعیت دز زیر آب قادر است علائم را از عمق 14000 پایی به سطح آب ارسال کند.
همانطور که گفته شد صدای خدمه  پرواز و همچنین صداهای دیگر کابین  بر روی سامانه ضبط کننده صداهای داخل کابین ذخیره میگردد و میکروفون ضبط کننده صداهای مربوط به سامانه مذکور معمولا بر روی صفحه آلات دقیق بالای سر، واقع در بین دو خلبان نصب شده است.
از جمله صداهایی که توسط گروه بررسی سوانح هوایی بررسی میشود، صدای موتورها، سامامنه هشدار دهنده واماندگی موتورها، سامانه باز کننده و جمع کننده ارابه فرود و دیگر موارد مربوط میباشد. همچنین پارامترهای دیگر از جمله دور موتورها، سامانه های از کار افتاده، سرعت و تعیین دقیق زمان حادثه میتواند توسط گروه بررسی مشخص شود.  از دیگر مواردی که در سامانه ضبط کننده صداهای داخل کابین هواپیما ثبت میگردد، مکالمات انجام شده بین خلبانان و برج کنترل و شرایط آب و هوایی در لحظات بروز سانحه میباشد. اعضای کمیته بررسی سانحه را معمولا NTSB و FAA، کاربر هواپیما، شرکت سازنده هواپیما و اتحادیه خلبانان تشکیل میدهند که صداهای ضبط شده و اطلاعات پروازی  را مورد بررسی دقیق قرار میدهند. به طور کلی سامانه ثبت اطلاعات پروازی نصب شده در هواپیماهای جدید باید حداقل 88 پارمتر مهم از جمله زمان، ارتفاع، سرعت هوایی، جهت حرکت، وضعیت هواپیما و ... را ثبت نماید.  البته بعضی از سامانه ها ضبط کننده صداهای داخل کابین هواپیما نیز به گونه ای طراحی و ساخته شده اند که بیش از 1000 پارامتر هوایی را در پرواز ثبت میکنند که این امر به گروه بررسی سوانح هوایی کمک میکند تا به تشخیص دقیق تر عامل حادثه بپردازند.
** مشخصات فنی سامانه ضبط کننده صداهای داخل کابین هواپیما (CVR):
  حداکثر زمان ضبط صداهای داخل کابین : 30 دقیقه به طور مداوم، در صورت مجهز بودن به سامانه دیجیتالی تا دو ساعت. تعداد کانالها: 4 کانال   مقاومت در برابر آتش:  تا 1100 درجه سانتی گراد به مدت 30 دقیقه
  مقاومت در برابر فشار آب: تا 20000 پا   حداکثر زمان فعال بودن (ULB): 30 روز به طور مداوم و مجهز به باطری با عمر مفید  شش سال.
**مشخصات فنی سامانه ثبت کننده اطلاعات پرواز (FDR):
حداکثر زمان ثبت اطلاعات پروازی: 25 ساعت به طور مداوم.
  مقاومت در برابر آتش: تا 11000 درجه سانتی گراد به مدت 30 دقیقه.
   مقاومت در برابر فشار آب: تا 20000پا    حداکثر زمان فعال بودن (ULB): 30 روز به طور مداوم و مجهز به باطری با عمر مفید  شش سال.