نیروی هوایی ایران در یک نگاه - قسمت چهارم (آخرین قسمت)

 

جنگنده های جدید در نیروی هوایی ایران، حقیقت یا واقعیت؟

ادعای منابع خارجی در مورد جنگنده های جدید نیروی هوایی ایران:
در شرایطی که بحران های مختلفی در خاورمیانه جریان دارد و هر روز حادثه جدیدی در منطقه رخ می دهد، مخالفت ایران با اسرائیل و به رسمیت نشناختن این کشور از سوی ایران و حمایت از نیروهای مخالف اسرائیل در منطقه باعث می شود که تنش های روز افزون در منطقه ادامه داشته باشد، در چنین شرایطی هر دو سو سعی می کنند تا با خطرناک جلوه دادن دیگری وجهه دشمن را در دیدگاه بین الملل از بین ببرند، در این میان آنچه که باید پذیرفت این است که اسرائیل با توجه وابستگی به جهان غرب به قدرت رسانه ای گسترده تری دسترسی دارد، این امر باعث شده تا این کشور همواره اطلاعاتی را از توان نظامی ایران منتشر کند که گاهی با واقعیات در تناقض اند، بدیهی است این کشور اطلاعاتی را نیز در مورد نیروی هوایی ابران منتشر کند، اما گزارش قابل توجهی که در سال 2005 از سوی اسرائیل منتشر شد باعث شد تا بسیاری از منابع داخلی و خارجی به بحث در مورد مندرجات این گزارش بپردازند، در این گزارش به وجود 26 فروند جنگنده سوخو-27، 24 فروند شکاری رهگیر میگ-31، 4 فروند بمب افکن توپولف-22ام3، 6 فروند اچ-6دی، 24 فروند میگ-23 و 24 فروند میگ-27 بعلاوه دست کم 18 فروند میگ-29 جدید در نیروی هوایی ایران اشاره شده بود، در چنین وضعیتی یک سال بعد در یک انجمن اینترنتی انگلیسی زبان به قراردادی میان ایران و روسیه برای توسعه نوعی از جنگنده سوخو-30 با کد MKP(МКП) و سفارش اولیه 50 فروندی اشاره شده بود، در این مبحث به بررسی چنین مواردی می پردازیم.

 
جنگنده سوخوی Su-27 Flanker:
جنگنده سوخوی-27 فلنکر یک جنگنده برتری هوایی با توانایی انجام عملیات های دوربرد و با توانایی بالا در حمل تسلیحات است، این جنگنده بطور عادی در ماموریت های هوا به هوا می تواند شش موشک آلامو و چهار موشک آرچر را با خود حمل کند، رادار این جنگنده در نمونه اولیه از نوع Zhuk-27 است که حد اکثر بردی حدود 85 کیلومتر دارد و برای نبرد های امروزی ناکارمد است اما نمونه های جدید فلنکر به رادار قوی تر و سیستم مدیریت تسلیحات مدرن مجهز اند و توانایی مقابله با اقدامات الکترونیک را دارند، در صورتی که وجود چنین جنگنده ای به تعداد 26 فروند در ایران صحت داشته باشد، این تعداد می توانند تنها قسمت کوچکی از خلاء حاصل از نبود یک رهگیر کارامد در نیروی هوایی را بپوشاند.

 
جنگنده MiG-31 Foxhound:
جنگنده میگ-31 بعنوان یک رهگیر استراتژیک توسط اتحاد شوروی تولید شد، نوع اولیه این جنگنده موسوم به MiG-31A با وجود تلاش های بسیار رضایت مسئولان وقت اتحاد شوروی را برآورده نساخت، در نتیجه گونه های جدیدی از این جنگنده با نام MiG-31B و MiG-31BM تولید شدند که نوع BM را باید به واقع یک رهگیر توانمند دانست، این جنگنده با توانایی حمل و استفاده از موشک های هولناکی چون R-33 و R-37 می تواند برای هر پرنده ای خطرناک واقع شود، علاوه بر این رادار پیشرفته این جنگنده با نام Zaslon-M با بردی بیش از 250 کیلومتر علاوه بر توانایی تعقیب همزمان 24 هدف و حمله همزمان به 6 فروند از آنها توانایی کشف و رهگیری جنگنده های رادارگریز را نیز دارد. وجود چنین رهگیر قدرتمندی در نیروی هوایی می تواند تا حد زیادی جای خالی اف-14 های اوراق شده و یا از دست رفته در جریان جنگ را جبران کند.

 
بمب افکن استراتژیک Tu-22M3 Backfire C:
بمب افکن سنگین بک فایر بعنوان یک بمب افکن مافوق صوت در دوران جنگ سرد بیشتر بمنظور مقابله با اهداف دریایی بر پایه بمب افکن قدیمی Tu-22A موسوم به بلایندر تولید شد، با این وجود هزینه های بسیار بالای نگهداری این بمب افکن باعث شده تا امروزه در روسیه نیز تعداد کمی از این بمب افکن ها فعال باشند. اما مسئله بک فایر های ایرانی به زمانی باز می گردد که روسیه سعی داشت تعدادی از بک فایر های خود را به نیروی دریایی هند بفروشد، در این پیشنهاد چهار فروند بمب افکن سنگین بک فایر به هند پیشنهاد شده بود که از سوی هند رد شد، چند سال بعد چینی ها تقاضای خرید این چهار بمب افکن را به روسیه ارائه دادند اما در کمال تعجب روس ها که در آن سالها بخش زیادی از فروش تسلیحات خود را به چین اختصاص داده بودند از فروش این بمب افکن ها به چین امتناع ورزیدند، در این میان گمانه زنی هایی بوجود آمد که ایران در همان زمان که هند پیشنهاد روسیه را رد کرده بود با ارائه نقاضای خرید این بمب افکن ها به روسیه آنها خریداری کرده است.

 
بمب افکن H-6D Badger:
بمب افکن چینی H-6 همان بمب افکن روسی توپولف-16 است و مدل D آن یکی از آخرین مدل های آن می باشد، این بمب افکن توانایی حمله به اهداف دریایی را داشته و در جریان جنگ هشت ساله نیز بر علیه ایران بکار گرفته شد، این بمب افکن ها به کمک موشک های C-601 چینی اغلب بمنظور حمله به نیروی دریایی ایران بکار می رفتند.

 
جنگنده چند منظوره Su-30MKP Flanker:
در شرایطی که توانایی های فوق العاده بالای Su-30MKI هندی، مالزی را نیز مجبور کرده بود تا بر برتری این جنگنده ها صحه گزارده و نوع *MKM را بمنظور نیروی هوایی خود و برپایه نوع MKP به روسیه سفارش دهد، گزارشی مبنی بر توسعه نوعی دیگر از این جنگنده با عنوان Su-30MKP برای نیروی هوایی ایران نیز در یکی از انجمن های اینترنتی انگلیسی زبان منتشر شد، طبق ادعای این گروه این جنگنده جدید برپایه Su-30MKI بوجود آمده لیکن قطعات ساخت اسرائیل و فرانسه تماما با نمونه های روسی جایگزین شده اند.
* جنگنده Su-30MKM در واقع همان جنگنده Su-30MKI می باشد که در آن قطعات ساخت اسرائیل و هند با نمونه های مشابه ساخت فرانسه، آفریقای جنوبی و روسیه جایگزین شده بودند.

بمب در جعبه کبریت! ممکن یا ناممکن؟
اما یکی از سوالاتی که همواره پیش روی افراد می ماند صحت ادعای منابع خارجی است، آیا خرید و عملیاتی نگهداشتن چنین جنگنده هایی آن هم در این تعداد امکانپذیر است؟ چگونه ممکن است بتوان بدون اینکه هیچ عکس یا تصویر ماهواره ای از بمب افکن های سنگینی چون Tu-22M3 و H-6 بدست آید آنها را به پرواز در آورد؟ آیا ممکن است این تعداد بمب افکن سنگین صرفا خریداری شده و در آشیانه های زیر زمینی نگهداری شوند؟ آیا عملیاتی نگهداشتن این بمب افکن ها بدون به پرواز در آوردن آنها امکانپذیر است؟ آیا خرید چنین بمب افکن های گران قیمتی و زمینگیر کردن آنها عقلانی است؟ اگر اینچنین است، این بمب افکن ها چقدر زمان نیاز دارند تا در شرایط لازم وارد میدان نبرد شوند؟
در مورد جنگنده ها چطور؟ آیا با وضعیت سیاسی فعلی ایران در جامعه جهانی روسیه و چین حاضر به فروش چنین تسلیحاتی به ما هستند؟ این سوالی است که همیشه پیش روی ما می ماند و ما بدرستی جوابی برای آن نداریم!

منبع:اسکای فایر