آخرین لایه پدافند هوایی

 

 



سامانه دفاعی کروتال
مقدمه :

پدافند هوایی را مى توان مفهومى چند لایه دانست. مهاجمى که وارد محدوده شبکه پدافند هوایى مى شود .نخست باید هواپیماهای جنگنده و سپس موشک هاى سطح به هواى میان برد را پشت سر بگذارد. حتى اگر ازاین مراحل هم بگذرد، پس از آن با سامانه هاى کوتاه برد، شامل موشک هایى با برد 15 کیلومتر و توپ هاى ضدهوایی
روبه رو خواهد شد. اما با پیدایش موشک هاى کروز کم پیدا و پرسرعت که توانایى مانوردهى بالایى دارند پدافند در مسافت های کوتاه (15 کیلومتر) یا خیلى کوتاه (چهار کیلومتر) به نگرانى اصلى سازندگان سامانه هاى پدافند هوایى تبدیل شده است. بنابراین به نظر مى رسد یک سامانه ى پدافند هوایى کارآمد و امروزى باید آمیزه اى
از توپ هاى خودکار و جنگ افزارهاى هدایت پذیر باشد .

دفاع آخر :

برد عملکرد موشک هاى پدافند هوایی وهمچنین سرعت واکنش آن ها براى درگیرى با اهداف هوایی محدود است. به عنوان مثال،موشک روسى 57-E-6 در سامانه پدافندهوایی متحرک پنتسیر Pantesir S1 دربرد کمتر از 10 کیلومترناکارآمد است . بنابراین موشک های سطح به هوا باید با جنگ افزارهای پدافندهوایى ساده تر آمیخته شوند تا شکاف موجود در بردهای کوتاه پر شود. براى نمونه به کارگیرى موشک های E657 در کنارتوپ 30 میلى مترى A-722 (مجهزبه سامانه کنترد آتش) توان نابودسازى اهداف تا برد 200 مترى را فراهم مى سازد. اگرچه پرنده هایى همچون هواپیماهای آمریکایى A-10 و Mil-28 روسى به گونه اى طراحى شده اند که برخى قسمت هاى آن ها در برابر گلوله هاى تا کالیبر 23 میلى مترى مقاوم هستند، اما بیش تر پرنده های تهاجم زمینى دنیا حتى در برابر گلوله هاى با کالیبر کمتر همچون کالیبر 12.7 میلى متری (کوچک ترین کالیبر جنگ افزارهاى پدافند هوایی) آسیب پذیرند. روشن است ، با افزایش کالیبر برد گلوله و قدرت تخریب آن بیش تر مى شود، اما زمان پرواز گلوله افزایش یافته و درنتیجه بر خطای هدف گیرى آن افزوده مى شود. یک گلوله استاندارد 35 میلى مترى اورلیکن 3000 متر را در 3/8 ثانیه مى پیماید، در حالى که گلوله هاى 127 میلى مترى ویژه نیروی دریایی برای پیمودن 9000 متر به 16 ثانیه زمان نیاز دارند. در این شرایط هواپیمایى که با سرعت 3000 متر در ثانیه پرواز میکنند در مدت زمان تعیین شده براى گلوله ی اول حدود یک کیلومتر و درمدت زمان حرکت گلوله دوم حدود 5 کیلومتر را خواهد پیمود . بنابراین نابودسازى هدف از چنین فاصله ای بعید به نظر مى رسد، مگر آنکه هدف با سرعت ثابت و در مسیر مستقیم پرواز کند.


سامانه دفاعی پانتزیر

موشک ها به کمک توپ ها می آیند :

مفهوم موشک سطح به هواى قابل حمل توسط نفر براى نخستین بار با طرح موشک ردآى RED EYE جنرال داینامیکس ارایه شد. اما سامانه موشکى سام-7 (استرلا) ساخت شرکت روسى کى بى إم KBM نخستین نمونه عملیاتى از این نوع سامانه ى موشکى بود. بر پایه اطلاعات پنتاگون تا ژانویه سال 1973 حدود 528 فروند سام7 در ویتنام شلیک شد که 35 هواپیما را سرنکون کرد. نمونه بهبود یافته این سامانه ی موشکى با نام استرلا2 ام با جستجوگر فروسرخ پیشرفته هنوز هم به طور گسترده استفاده مى شود.
محصول شرکت ریتون به نام استینگر و محصول شرکت کى بى ام با نام ایگلا نمایندگان نسل سوم موشکهاى پدافندهوایی دوش پرتاب هستند. هر دو موشک براى تشخیص هدف (از میان فریب دهنده ها) از هدایت با طول موج دوگانه استفاده میکنند. استینگر از بسامدهاى فروسرخ و فرابنفش کمک مى کیرد و ایگلا از دو بسامد در محدوده فروسرخ استفاده میکند.ایگلا ترکیبى بسیار جالبى دارد. بدنه آیرودینامیکى میخى شکل براى کاهش موج و گرمازایى گنبد حسگر موتورهاى جت پهلولى براى چرخش موشک در نخستین ثانیه پرواز و ایجاد زاویه حمله مناسب موتور پرواز ویژه اى که هنگام برخورد با هدف منفجرمى شود و نقش سرجنگى مکمل را بازى میکند به نحوى که مرگ آورى موشک را در برد هاى کمتر از 1.3 کیلومتر افزایش مى دهد همگی این عوامل موجب شده است که ایگلا با وجود ظاهر زمخت جنگ افزاری انعطاف پذیر و کارامد باشد .موشک هاى دوش پرتاب سلاحى به صرفه (از نظر اقتصادی) براى مقابله ى سربازان باحملات هوایى هستند. اما سرجنگى این موشک ها نمى تواند چندان بزرگ و حجیم باشد بنابراین برخى شرکت ها درنظردارند باتکمیل دو پرتابگر براى نصب بر روى یک سه پایه درزمین یا خودروهای سبک میزان مرگ آورى آن را افزایش دهند. استینگردوتایی محصول ریتون و جى گیت و محصول KBM ازآن جمله هستند. در هر دوى این سامانه ها تمهیداتى براى نصب دوربین هاىدید در شب اندیشیده شده تا توانایی درگیرى شبانه نیز داشته باشند.


سامانه دفاعی دوش پرتاب ردآی

در سامانه جى گیت امکان پرتاب هم زمان دو موشک وجود دارد، چراکه موشکها به گونه اى درون پرتابگر قرار داده مى شوند تا پس از پرتاببه یکدیکر برخورد نکنند.اما افزون بر سبکى سرعت موشک نیز در درگیرى با اهداف هوایی براى نیروهاى سبک نقش بسیار مهمى دارد. موشک هاى فراصوت به ویژه هنگام حملات ناگهانى بالگردهاى پیشرفته امروزى از اجزاى لازم یک شبکه پدافند هوایی به شمار مى روند. برخى عقیده دارند این گونه موشک ها باید داراى سامانه هدایت پرتوسوار لیزر باشند تامشکلات ناشى از فریب دهنده هاى فروسرخ و اخلال گرهایی که امروزه به طور گسترده در بالگردها کاربرد دارند حل شود.
موشک فراصوت استاراستریک که در سال 1997 در نیروى زمینى بریتانیا عملیاتى شد داراى هدایت پرتوسوار لیزر و سامانه جستجوگر فروسرخ پیشرفته ای است که بر روى زره یوش هاى استورمر 2 نیز نصب مى شود. البته ساخت نمونه سبکتر براى نصب بر روى خودروهای کوچکتر و حتى نمونه دوش پرتاب این موشک از جمله برنامه هاى شرکت سازنده بوده است.اما با افزایش شمار موشکهاى کروز، موشکهاى دوش پرتاب توانایی خود را در درگیرى با این سلاح ییشرفته از دست مى دهند مگر این که به تجهیزات پیشرفته قر هشدار سریع و سامانه هاى ردگیرى و شناسایی مجهز شوند که در آن صورت با افزایش قابل توجه وزن موشک مواجهیم. در این شرایط این نوع سامانه ها به عنوان موشک هاى دوش پرتاب شناخته نمى شوند. از جمله این سامانه ها، موشک آربى اس- 390 محصول شرکت بوفورز است. این سامانه دو موشک 27.5 کیلوگرمى ام کا 52 مورد استفاده در سامانه آربى اس 7 را حمل میکند. براى حمل هر واحد شلیک آربى اس90 به یک کامیون حامل نیازاست که یکی از آن ها رادارجستجوگر و ردگیر را براى سامانه کنترلآتش( که از دور به وسیله کاربر کنترل مى شود) جابه جا میکند و دیگرى به عنوان وسیله پشتیبان عمل مى نماید.علاوه بر آربى اس- 90، مى توان به سامانه ى موشکى میسترال اشاره کرد.


سامانه دفاعی دریاپایه سی ولف

این سامانه (محصول ماتراداینامیکس) رامى توان ییشرو در سامانه هاى پدافند هوایى کوتاه برد دنیا دانست. بش از 15000 فروند از این موشک از سوى 35 نیروى مختلف در 23 کشور سفارش داده شده است. میسترال نمونه هاى بسیارى دارد: نمونه قابل حمل توسط انسان نمونه دوتایى اطلس براى استفاده از پرتابگرهاى زمینى یاوسایل نقلیه سبک (با توانالى شلیک در حال حرکت) نمونه نصب شده بر روى برجک براى زره پوش ها نمونه دوتایی سیمباد سه تایی سیگما و شش تایى سادرال براى سامانه هاى دریاپایه. به سامانه ى میسترال به ویژه نمونه قابل حمل توسط انسان مى توان بخشى به نام پست جهت یابى میسترال متصل نمود که به اندازه جعبه کفش است. این جعبه به یک مرکز فرماندهى وصل شده و با ارسال یک علامت صوتى به کاربر جهت هدف را نشان مى دهد (اگر کاربر سامانه را در جهت هدف قرار دهد صدا بیش تر مى شود).
موشک رم جنگ افزار پدافند هوایى دریا پایه است. رم از موشک سایدویندر برگرفته شده و شرکت ریتون با همکارى کنسرسیوم آلمانى بى جى تى آن را براى نیروى دریایى آمریکا و آلمان تکمیل کرده است. نمونه نخست این موشک داراى هدایت میانه مسیر راداری غیرفعال براى درگیرى با موشکهاى ضد کشتى است که برای افزایش دقت در مرحله نهاییبه آشیانه یاب فروسرخ غیرفعال مجهز است. این موشک توانست به نرخ کشتار 95 درصد دست یابد اما نکته جالب اینجا بود که 85درصد پرتاب ها به برخورد مستقیم با هدف انجامیدند. نمونه تکمیل شده این موشک با نام بلاک- 1 داراى یک جستجوگرفروسرخ به سازی شده است تا میزان وابستگى به آشیانه یابى رادارى غیرفعال کاهش یابد. این جستجوگر، یک آرایه ى پردازش تصویر فروسرخ 80 عنصرى دارد که هدایت فروسرخ همه سویه را تامین مى کند. این سامانه توانایى پرتاب یک موشک در هر سه ثانیه و نابودسازى 10تا 20 هدف را دارد. قرار بود از پرتابگر این موشک در کنار توپ گاتلینگ در سامانه فالانکس استفاده شود. نمونه بلاک-2 دارای موتورهایى با رانش دو برابر است که برد و توانایى آن را براى رویارویى با اهداف مانوردهنده افزایش مى دهد.


سامانه دفاعی RBS-70

رقباى شرقى :

تغییر موشک های ضدتانک و به کارکیرى آن ها در نقش پدافند هوایى، خط مشى روسیه ( به ویژه براى رویارویی
با بالگرد ها) است. براى نمونه، موشک آتاکا محصول کى بى ام که یک موشک هوا به سطح ضدزره به شمار مى رود به عنوان یک سامانه دریاپایه براى رویارویى با بالگردها و هدف هاى سطحى نیز ارایه شده است. کى بى ام سامانه خریزانتیما را برای نقش پدافند هوایی نیز ارایه است. این موشک را مى توان هم با هدایت رادارى خودکار و هم با هدایت موج سوار لیزرى نیمه خودکار بر ضد زره پوش ها و بالگردها به کار کرفت. این سامانه روى شاسی بی ام پی 3 سوار شده است و د اراى رادار موج میلى مترى پرتابگر موشک دوتایی و سامانه بارگذاری خودکار است. بى ام پی 3 توانایی حمل 15 موشک را دارد.لازم به ذکر است که شوروی پیشین دو سامانه سوار برخودرو ( بر پایه موشک هاى آشیانه یاب فروسرخ دوش پرتاب) را نیز تکمیل کرده است. سامانه ی استرلا1 ( محصول دفتر طراحى نیدلمن که از پرتابگرهاى چهارتایى سوار بر خودرو پرتاب مى شد و در سال 1965 وارد خدمت شد) و سامانه پداافند هوایی 9K35 با چهار موشک آماده شلیک سام 13 سوار بر خودرو که در سال 1974 ارایه شد.
کى بى ام نمونه دریاپایه و زمین پایه سامانه هاى پدافند هوایی را تکمیل کرده است که از موشکهاى سام 19 به همرآه توپ با نواخت تیربالا استفاده میکنند. نمونه ضد هواپیماى تانکوسکا ام 1 سوار بر خودرو جایکزین شیلکا, استرلا1 و 10M3 روسیه شده است. برجک این سامانه هشت موشک (دو برابر نمونه ابتدایی) را در کنار دو توپ 30 میلى متری دو لول 2A8 با نواخت تیر کلى 5000 گلوله در دقیقه رادارهاى مراقبت و ردیابى و سامانه ردیابى اپترونیک به کار مى کیرد. در واقع مى توان گفت تانگوسکا شکاف بین ایگلا و تور ام 1 را پر میکند . شرکت آنتى، همواره در زمینه سامانه هوایی پدافند هوایى منطقه نبرد فعالیت داشته است .سامانه Osa-AKM این شرکت در سال 1973 وارد خدمت شد و نخستین سامانه پدافند موامحا متحرک بود که رادار را با خود حمل میکرد. این سامانه در برگیرنده شش موشک آماده شلیک سام 8 یک رادار ردیاب و سامانه هدایت بود. تورام 1 از دیگر سامانه هاى شرکت آنتى است. این سامانه بر روى خودروهاى رزمى سوار میشود و داراى یک رادار مراقبت، یک رادار ردیاب و یک حسگر ردیاب قلویزیونى هدف براى پشتیبانى است و موشک ها به طور عمودی پرتاب مى شوند .

تحرک پذیرى :

عمده خط مشى نیروهاى ناتو بر اساس سوار کردن سامانه هاى پدافند هوایی روی وسایل نقلیه استوار نیست، بلکه از روش جابه جایی هوای سامانه بهره مى برد. سامانه ى موشکى راپیر محصول ماترا داینامیکس از بارزترین نمونه هاى این نگرش است که روى خودرو نصب نشده است. این سامانه را مى توان به آسانى با هواپیماى سى-.13 یا بالکردهاى سنگین جابه جا نمود. هر دو سامانه موشکى کروتال ان جى محصول تامسون و رولند محصول یورو میسیل( که مى توانند موشک هاى فراصوت وى تى 1 را پرتاب کنند) در اصل برای زره پوش هاى جنگى تکمیل شدند، اما نمونه کششى و زمین پایه آن ها نیز براى نیروهاى واکش سریع ساخته شده است. رولند در سه نمونه ساخته شده است. نمونه سوار بر شاسى اى ام ایکس30 براى نیروى زمینى فرانسه نمونه سوار بر شاسى ماردر براى نیروى زمینى آلمان و نمونه سوار بر کامیون براى نیروى هوایی آلمان. در نمونه رولند3 یک سامانه کنترل و نمایش بهینه شده فرو سرخ براى عملیات غیرفعال نیز افزوده شده است. در کروتال ان جى (برعکس نمونه ابتداى کروتال) تمامى حسگرها با واحد شلیک در یکجا جمع شده اند. فرانسه و فنلاند از نخستین خریداران این سامانه بودند.سامانه های اف ام 80 و نمونه توانمندتر اف ام90 ساخت چین نیز مانند نمونه ابتدایی کروتاد داراى رادار مراقبت و واحد فرماندهى جدا از یکدیکربودند. این دو سامانه نمونه کششى و خودکششى دارند.


سامانه دفاعی میسترال

اى دتس از دیگر سامانه هاى پدافندهوایی است که از آغاز براى سوار شدن روی زره پوش هاى جنگى تکمیل شده است. اى دتس داراى سامانه هدایت موج سوار است و مى توان از آن براى دفاع در برابر تانک ها نیز استفاده کرد. کانادا، ایالات متحده و تایلند از جمله مشتریان این سامانه زمین پایه بوده اند.آمرام زمینى از دیگر سامانه هاى پدافندهوایی تحرک یذیر است. این سامانه در برگیرنده ینج فروند تغییریافته موشک هوا به هوای آمرام است که روى خودروی چندمنظوره هاموى حمل و پرتاب مى شوند. ری تیان سیستمز این سامانه را با کمک هوانیروز آمریکا و فرماندهى سامانه هاى سپاه تفنگداران و فرماندهى موشکى این کشور تکمیل کرده است.

دریا پایه هاى عمود پرتاب :

برتری سامانه هاى عمود پرتاب براى دفاع از کشتى ها در آن است که پوششى 360 درجه فراهم میکنند. موشک سى ولف محصول ماترا داینامیکس از جمله این سامانه ها است. گثفته مى شود این موشک توانایی رویارویی با موشکهاى سینه مال با سرعت دو ماخ را دارد. نیروى دریایى سلطنتى انگلستان و مالزى از کاربران این موشک هستند. باراک-1ا نیز از دیگر نمونه هاى عمود پرتاب است که ادعاى کارامد بودن در برابر موشکهای سى اسکیمینگ مافوق صوت را دارد. این موشک به طور مشترک بوسیله صنایع هواپیماى اسراییل و شرکت رافال تکمیل شده است و گفته مى شود در نیروى دریایی رژیم صهیونیستى و شیلى به کار گرفته مى شود. باراک- 1 بردی برابر 10 کیلومتر دارد.
موشک عمود پرتاب میکا از دیگر عمودپرتاب هاى ماترا داینامیکس است. گفته مى شود این موشک نخستین سامانه پدافند هواى کوتاه برد است که توانایى شلیک در تمام شرایط آب و هوایی و در پوشش 360 درجه در برابر حملات هواى چندگانه با هواییما و موشکهاى ضدکشتى و ضد سطح را فراهم میکند. در برابر اقدامات جنگ الکترونی آسیب پذیر نیست. تغییردهنده هاى راستاى رانش و امکان گزینش هدایت فروسرخ غیرفعال یا راداری فعال از ویژگى هاى موشک عمود پرتاب میکا است. این موشک که از پرتابکرهاى 8 تایی یا 16 تایی سی ولف نیز پرتاب میشود.موشک عمود پرتاب میکا مى تواند شکاف موجود میان سامانه کوتاه برد میسترال و نمونه هاى عمود پرتاب میانبرد و موشک استر15 را پر کند.


سامانه دفاعی راپیر

نتیجه گیرى :

توپ ها و موشکهای پدافند هوادى کوتاه برد روزبه روز یک دیگر نزدیکتر مى شوند. به کارگیرى این سامانه ها در کنار یکدیگر و افزودن ویژگى هاى دقت و تحرک پذیرى مى تواند آخرین حلقه زنجیره پدافند هوایی را به حلقه اى محکم تبدیل کند که عبور از آن برای دشمن چندان آسان نباشد. اما باید این موضوع را نیز در نظر داشت که براى فرار هواپیماها و موشک ها و بالگردها از دست سامانه هاى پدافند هوایی کوتاه برد نیز تسهیلاتى اندیشیده خواهد شد. بنابراین در این تقابل دایمى باید منتظر ماند و دید پیروزى با کدام طرف خواهد بود.

صنایع هوافضا تیر ماه 1385

http://aerospacetalk.ir/forum/viewtopic.php?p=62797#62797

سیستم دفاع هوایی کوتاه برد پانتزیر Pantsir-S1

 

آخرین سیستم دفاعی معرفی شده توسط روسیه , سیستم دفاع هوایی کوتاه برد محصول KBP است . این سیستم دفاعی متحرک و قابل نصب بروی کامیون و نفربر و ناو و ... میباشد . سیستم پانتزیر به طور همزمان از موشک سطح به هوا و مسلسل استفاده میکند که باعث افزایش توانایی و اطمینان بالای آن شده است . پانتزیر به دو مسلسل با خشاب 700 تیری با قابلیت پوشش محدوده 200 متر تا 4000 کیلومتر و ارتفاع 3000 متر که با سیستم کنترل آتش 1RL-144M هدایت میشود مجهز است به همراه 12 موشک 57E6-E ) 9M311 ) با برد 1.2 تا 20 کیلومتر و ارتفاع عمل 10000 متر میتواند به خوبی از عهده وظایف محموله برآید . زمان واکنش پانتزیر 4 تا 7 ثانیه است .
رادار سیستم پانتزیر 30 کیلومتر برد دارد ومیتواند همزمان 20 هدف را شناسایی و دو هدف حمله کند از دیگر امکانات پانتزیر سیستمهای مقابله با جنگ الکترونیکی ECCM و حسگر فروسرخ و جستجوگر غیرفعال و امکانات الکتراپتیکی است و امارات متحده عربی اولین سفارش دهند و خریدار این سیستم دفاعی بوده است و سوریه نیز 30 سیستم پانتزیر را سفارش داده است که گفته میشود 15 تای آن در اختیار ایران قرار خواهد گرفت .









نمایی درونی از پانتزیر :



موشک :

منبع:انجمن هوافضا(با تشکر از امین عزیز)

آشنایی با موشک STINGER

Raytheon (General Dynamics) FIM-92 Stinger



موشک FIM-92 استینگر، جایگزین موشک قدیمی FIM-43 Redeye شد که ردآی، استاندارد غربی MANPADS بود و در سازمان نیروهای دفاعی بسیاری از کشورها به کار گرفته می‏شد.
ANPADS مخفف Man-Portable Air-Defense System (سیستم دفاع هوایی قابل حمل انفرادی)





مدل A
طراحی استینگر به سال 1967 برمی‏گردد. در آن سال، مطالعاتی برای بهبود عملکرد موشک ردآی انجام شد که منجر به تولید ردآی2 (یا Redeye II) گشت. بهبود اصلی انجام شده بر روی موشک، نصب جستجوگر کامل‏تر، جهت پویش تمام جهات بود. به سال 1971، ارتش ایالات متحده، موشک ردآی2 را به عنوان طرح برگزیده جهت استفادهء آتی در استاندارد MANPADS برگزید. به تاریخ مارس 1972، ردآی2 با اسم‏گذاری جدید به نام استینگر و کد XFIM-92A نامیده شد. آزمایشات مربوط به کیفیت هدایت پذیری موشک XFIM-92A به تاریخ نوامبر 1973 آغاز گشتند اما به دلیل پاره‏ای مشکلات فنی، این آزمایشات چندین بار متوقف شدند. تا سال 1975، مشکلات مهم برطرف شده و در ماه جولای همان سال، اولین پرتاب موشک XFIM-92A از روی شانه انجام شد. سرانجام به تاریخ آوریل 1978، شرکت جنرال داینامیکز موفق شد اولین قرارداد تولید انبوه موشکهای FIM-92A را بدست آورد. با تولید موشکهای استینگر، موشکهای قدیمی ردآی از ردهء خدمت خارج شدند و اولین سری این موشکها به سال 1981 عملیاتی شد.

موشک FIM-92A به وسیلهء یک نفر و از روی شانه‏اش شلیک می‏شود. هنگامی که تهدید یک هدف مشخص شود، خدمهء موشک، به سمتش شلیک می‏کند. این مرحله، 6 ثانیه به طول می‏انجامد و شامل قفل جستجوگر حرارت‏یاب، ژیروسکوپ اندازه‏گیر میزان چرخش حرکتی هدف و فعال شدن سیستم‏های الکترونیکی می‏باشد. هنگامی که جستجوگر مادون قرمز بر روی هدف متصاعد کنندهء حرارت قفل می‏کند، یک بوق کوتاه به صدا درآمده و خدمهء پرتابگر موشک را مطلع می‏کند و این زمانی است که وی می‏تواند ماشه را بکشد. 1.7 ثانیهء بعد، موشک پرتاب می‎شود. پس از اینکه موشک به وسیلهء موتور کمکی از درون پرتابگر خارج شد، لبه‏های کنترلی در جلو و عقب موشک باز می‏شوند. پس از طی مسافتی کوتاه پس از پرتاب به جهت آسیب نرسیدن به خدمهء پرتابگر، موتور دو مرحله‏ای اصلی (موتور بعد از مرحلهء کمکی اولیه) که با سوخت جامد کار می‏کند، روشن می‎شود. این موتور در مرحلهء اول که تنها 2 ثانیه به طول می‏انجامد، سرعت موشک را به 2.2 ماخ می‏رساند؛ سپس جهت دستیابی به سرعت فراتر از 2.6 ماخ و طی مسیر نهایی تا برخورد به هدف، مرحلهء دوم موتور اصلی به کار می‏افتد. اگر موشک به هیچ هدفی تا 17 ثانیهء بعد از روشن شدن موتور اصلی، برخورد نکند، خود به خود منفجر می‏شود.




استینگر، دو برتری مهم نسبت به موشک ردآی دارد:
* اولین برتری، جستجوگر نسل دوم حرارت یاب است که امکان پویش و یافتن هدف در تمام جهات را امکان پذیر می سازد؛ به همین دلیل، موشک استینگر می تواند به هواپیماهایی که از روبه رو نزدیک می شوند شلیک کند؛ (یعنی همانند موشک ردآی، لزومی ندارد که حتمن به سمت اگزوز هدف نشانه رود) بدین جهت هواپیمای مهاجم قبل از آنکه فرصتی برای حمله و زیرآتش گرفتن ادوات زمینی به وسیلهء مهمات کوتاه برد خود پیدا کند، هدف موشک بسیار دقیق استینگر قرار می گیرد.
* دومین برتری مهم استینگر نسبت به ردآی، دارا بودن سیستم تشخیص دوست از دشمن به نام AN/PPX-1 IFF می باشد که برای هدف قرار نگرفتن هواپیماهای خودی در زمانی که هر دو نیروی هوایی خودی و دشمن در حال انجام ماموریت هستند، کاربرد دارد.

قسمت جستجوگر و هدایت کنندهء الکترونیکی استینگر، در حین پرواز، می تواند اهداف هوایی را که در حال انجام مانورهایی سنگین تا 8 برابر فشار ثقل می باشند، تعقیب کرده و موشک را به سمت هدف رهنمون سازند. بلافاصله در نزدیکی هدف، قسمت الکترونیکی منطق هدفیاب، موشک را به سمت مرکز هدف هدایت می‏کند (برای مثال موشک به جای اصابت به مرکز ایجاد حرارت یا اگزوز هواپیما، به کابین هواپیما اصابت می‏کند) سرجنگی 3 کیلوگرمی (6.6 پاوندی) که به ترکش‏های فراوانی در حین انفجار تقسیم می‏شود، با یک فیوز مجاورتی یا فیوز زمانی عمل می‏کند؛ همچنین حداقل فاصلهء موثر برای پرتاب موشک، 200 متر (660 فوت) عنوان شده است.

مدل B
به سال 1977، کمپانی جنرال داینامیکز، دست به طراحی و تولید نسل جدید استینگر زد. سری جدید که به نام XFIM-92B یا استینگر سری POST شناخته می‏شد، دارای یک پردازندهء کنترل کنندهء دو باند IR/UV در قسمت ردیاب موشک شده بود.
سیستم ردیاب POST از الگوی Rosette برای تصویریابی اهداف استفاده می‏کرد. قسمت UV به طور بسیار دقیقی، اهداف هوایی حقیقی را از تله‏های انحرافی تولید کنندهء حرارت یا حرارت‏های غیرمرتبط اطراف، تمییز می‏داد.
به سال 1983، تولید موشک FIM-92B به طور محدود آغاز شد، ضمن اینکه تولید مدل اولیهء FIM-92A نیز ادامه یافت. تولید انواع A و B در نهایت با ساخت تعداد 16000 فروند، به سال 1987 متوقف شد.

POST مخفف Passive Optical Seeker Technique (روش غیرفعال جستجوی نوری)
Rosette-Pattern: الگوهای استانداردی برای تبدیل تغییر حاصل از تنش‏های تمام جهات حرکتی هدف هوایی به سیگنال‏های الکترونیکی

مدل C
به سال 1984، طراحی مدل جدید استینگر به نام FIM-92C یا استینگر مدل RMP آغاز گشت. مدل جدید، امکان برنامه‏ریزی مجدد نرم‏افزار ویژهء پردازندهء نصب شده بر روی موشک را فراهم می‏کرد تا بدین طریق، بر علیه اهداف و تحدیدهای جدید هوایی، مقابله کند.
خط تولید مدل FIM-92C به سال 1987 آغاز به کار کرد و اولین مدل C به تاریخ جولای 1989، تحویل ارتش ایالات متحده شد.
RMP مخفف Reprogrammable Microprocessor (پردازنده با قابلیت برنامه‏ریزی مجدد)

مدل D
طرح مدل FIM-92D بر اساس بهبود مدل C با سیستم‏های ضدعمل الکترونیک پیشرفته‏تر شکل گرفت.

مدل G
به تاریخ سپتامبر 2002، طراحی مدل FIM-92G بر اساس ارتقاء مدل D آغاز گشت، اما هیچگونه اطلاعی از جزئیات فنی آن در اختیار نمی‏باشد.

مدل E
به تاریخ آوریل 1992، قراردادی با کمپانی جنرال داینامیکز جهت طراحی مدل FIM-92E منعقد شد؛ مطابق این قرارداد، موشک استینگر مدل RMP سری Block I تولید گشت. اواخر همان سال، بخش موشک سازی جنرال داینامیکز به کمپانی هیوز فروخته شد؛ به همین دلیل، کمپانی هیوز، به عنوان مقاطعه‏کار نخستین موشک استینگر شناخته شد. FIM-92E در حقیقت نوع پیشرفته‏تری از مدل D بود که یک حسگر حرارت‏یاب مدور بدان افزوده شده و نرم‏افزار ردیاب موشک، بهبود یافته بود؛ با انجام این تغییرات، موشک پیشرفته‏تر، می‏توانست بر علیه اهدافی که اثرات ردیابی آنها کاهش یافته و اقدامات ضدعمل الکترونیک‏شان توسعه یافته بود، به کار رود.
اولین نمونه‏های تولیدی FIM-92E به سال 1995 وارد خدمت شدند و بسیاری از موشکهای استینگر موجود در نیروی زمینی ایالات متحده، با انجام تغییراتی، به سطح استاندارد FIM-92E ارتقاء داده شدند.

مدل F
طراحی مدل FIM-92F بر اساس ارتقاء مدل E به سال 2001 آغاز شد، اما اطلاعی از جزئیات ارتقاء انجام شده در دست نمی‏باشد.

مدل H
طراحی مدل FIM-92H بر اساس بهبود مدل D انجام شد که در این برنامه، موشکهای سطح D به استاندارد RMP سری Block I ارتقاء داده شدند.

آخرین سطح ارتقاء و بهبود کارایی تصویب شده برای موشک استینگر، به سال 1996 آغاز گشت که منجر به تولید استینگر استاندارد RMP سری Block II شد؛ این موشک جدید، به نام «استینگر پیشرفته» یا Advanced Stinger نیز شناخته می‏شود.
در این موشک، به جای جستجوگر مادون قرمز یا IR، سیستم ردیاب FPA-IIR جایگزین شده بود که باعث افزایش برد در شناسایی اهداف هوایی می‏شد، به خصوص در محیط‏هایی که اقدامات انحراف کننده یا ایجاد کنندهء پارازیت بسیار فعال بودند. افزایش برد در شناسایی اهداف هوایی، باعث افزایش برد موثر موشک استینگر به 8000 متر (26000 فوت) می‏شد که این رقم، برای یک موشک شانه پرتاب، برد قابل ملاحظه ای محسوب می شود. استاندارد Block II امروزه در مرحلهء تولید و توسعه قرار دارد و مداومن، مورد بهینه سازی قرار می گیرد. تولید انبوه استینگر مطابق استاندارد Block II قرار بود در اوائل سال 1999 آغاز شود، اما بارها به تعویق افتاد و در نهایت در سال 2004، در خط تولید انبوه قرار گرفت.
FPA معادل Focal Plane Array
IIR معادل Imaging Infrared




مقاطعه کار اصلی در تولید استینگر، امروزه شرکت رایتئون (Raytheon) می باشد که این خط تولید را از قسمت موشک سازی کمپانی هیوز، خریداری کرده است. موشک استینگر، امروزه به نیروهای نظامی بسیاری در اقصا نقاط جهان، منجمله کشورهای عقب ماندهء جهان سوم، فروخته شده است؛ البته برخی کشورهای جهان سوم، مانند ایران، این موشک را از طرق غیررسمی بدست آورده اند.


استینگر در افغانستان
این موشک به صورت گسترده ای توسط مجاهدین افغان بر علیه جنگنده های شوروی در جریان اشغال افغانستان به کار گرفته شد. این موشکهای پس از عدم موفقیت موشک دوش پرتاب بلوپایپ (Bluepipe) ساخت BAE انگلستان، توسط کانالی از سازمان سیا، به دست مجاهدین افغان رسانده شدند. موشک بلوپایپ در عمل بسیار ناتوان نشان داد، زیرا برای هدفگیری هواپیمای مهاجم، می بایست پس از شلیک، موشک را به وسیلهء فرستندهء موجود بر روی پرتابگر و به صورت چشمی، تا زمان رسیدن به نزدیکی هدف، هدایت نمود و این امر، ضمن کاهش دقت، باعث ایجاد خطر برای خدمهء پرتابگر بلوپایپ می شد.

یک هلیکوپتر سرنگون شدهء شوروی توسط استینگر




با ورود استینگر به افغانستان، وضعیت بسیار دشواری برای پرنده های روسی، اعم از هلیکوپتر یا انواع هواپیما ایجاد شد، به طوری که پس از مدتی، از هر دو هواپیمای ورودی یا خروجی به فرودگاه بگرام، یکی مورد اصابت استینگر قرار می گرفت. طبق آمار ارائه شده توسط پنتاگون، حدود 250 فروند هواپیما یا هلیکوپتر شوروی، مورد اصابت استینگر قرار گرفته و سرنگون شده اند. عمدهء پرنده هایی که مورد اصابت موشکهای استینگر افغانی قرار گرفتند شامل سوخوی25 و برخی هواپیماهای ترابری شوروی نظیر An12 و An72 و هلیکوپترهای Mi-8 و Mi-24 بودند.
به غیر از افغاسنتان، حدود 300 فروند هواپیما در سایر نقاط جهان، تا سال 2001، مورد اصابت استینگر قرار گرفته و سرنگون شده اند.
تاکنون 70000 فروند از انواع گوناگون موشک استینگر تولید شده است. امروزه تنها مدل FIM-92F Stinger-RMP Block II بر روی خط تولید انبوه قرار دارد.


استینگر در ایران
در سالهای پایانی جنگ ایران و عراق، نیروهای ایرانی، به موشکهای استینگر مجهز شدند. هرچند تعداد و نحوهء ورود آنها به ایران مشخص نشده است اما برخی کارشناسان نظامی، دو امکان را بیشتر محتمل می دانند:
1) به وسیلهء محمولهء منتقل شده توسط هواپیمای مک فارلین به تهران در جریان تلاش ایالات متحده برای نزدیکی سیاسی به ایران؛
2) خریداری از مجاهدین افغان.

با ورود استینگر به ایران، وضع برای پرواز Low Level هواپیماهای عراقی در میادین نبرد، بسیار دشوار گشت. برای مثال تنها در عملیات کربلای5 در شرق بصره به تاریخ زمستان 1366، حدود 80 فروند هواپیمای سوخوی22 و میگ23 عراقی در طول 40 روز نبرد سنگین، سرنگون شدند؛ که بیشتر این هواپیماها توسط موشکهای هاوک، استینگر و استرلا، مورد اصابت قرار گرفتند.
یکی از خلبانان سوخوی22 اسیر عراقی پایگاه ناصریه، اظهار می کرد که تنها در طول یک هفته، 12 فروند هواپیمای سوخوی22 پایگاه هوایی ناصریه، سرنگون گشته بودند.


سایر کاربردهای استینگر
با توجه به قابلیتهای عالی و گستردهء موشک استینگر، این موشک، تنها برای پرتاب از روی زمین و به وسیلهء خدمهء زمینی، مورد استفاده قرار نمی گیرد، بلکه در حالتهای گوناگونی از دفاع هوایی نیز کاربرد دارد.

ATAS یا Air to Air Stinger (استینگر هوا به هوا)
نیروی زمینی ایالات متحده از استینگر در مدلهای FIM-92C/D RMP برای پرتاب هوا به هوا بر روی هلیکوپتر، استفاده می کند. موشک ATAS توسط هلیکوپترهای OH-58C/D Kiowa و AH-64 Apache حمل و پرتاب می شود؛ ضمن اینکه قرار بود توسط هلیکوپتر RAH-66 Comanche نیز مورد استفاده قرار بگیرد.
هرچند برخی گزارشات غیررسمی، بر این موضوع دلالت دارند که طراحی استینگر از ابتدا برای نصب و پرتاب به صورت هوا به هوا مد نظر بوده است، اما به نظر می رسد که طراحی استینگر، منجر به تفکر ایجاد دفاع هوا به هوا توسط استینگر بر روی هلیکوپترها شده است.

Avenger (انتقام گیر)
در اوائل دههء 1980، ارتش ایالات متحده، در جستجوی سیستم دفاع هوایی قدرتمند و قابل حمل و نقل سریعی می گشت که بتواند از رو به رو و با دید چشمی، هواپیماهای ارتفاع پائین دشمن را مورد حمله قرار دهد. به تاریخ سپتامبر 1983، کمپانی معظم بوئینگ، سیستم Avenger را بدین منظور پیشنهاد داد که یک خودروی چندمنطوره به نام M998 یا HMMWV بود که بعدها به نام Hummer معروف گشت. بر روی این خودروی نظامی، یک برجک مجهز به تیربار 50 میلی متری M3P و دو پرتابگر استینگر با چهار موشک برای هرکدام نصب می گشت.
پس از آزمایشات و مقایسه با سایر سیستم های مشابه در سالهای 1985 و 1986، در نهایت کمپانی بوئینگ موفق شد قرارداد نهایی، جهت تولید Avenger را به تاریح آگوست 1987 بدست آورد.
به تاریخ آوریل 1989، اولین واحد ارتش ایالات متحده، مجهز به Avenger، عملیاتی گردید؛ و به تاریخ آوریل 1990، تولید انبوه این سیستم، مورد تایید قرار گرفت.

Avenger


هر خوردوی Avenger به وسیلهء دو خدمه، هدایت می شود و می تواند بر علیه هواپیماها یا هلیکوپترهایی که در ارتفاع پائین پرواز می کنند، در روز یا شب، در هر شرائط آب و هوایی، آتش نماید.
در Avenger از تمام مدلهای مختلف استینگر، می توان استفاده نمود.
HMMWV = High Mobility Multipurpose Wheeled Vehicle یا Hummer

BSFV یا Bradley Stinger Fighting Vehicle
M2A2 (موسوم به BSFV) خوردویی نظامی است که بر اساس خودروی M2 Bradley (موسم به BFV) ساخته شده است. در این خودروی نظامی، نگهدارنده های مخصوص موشکهای استینگر تعبیه شده است و خدمهء مخصوص استینگر، آنها را شلیک می کنند.
خوردوی BSFV به ناچار و به دلیل لغو تولید سیستم دفاعی هوایی و ضدتانک MIM-146 ADATS، به خدمت ارتش ایالات متحده درآمده است.

MiM-146 ADATS



M2 Bradley


بک ایراد مهم خوردوی BSFV این است که برای شلیک موشک استینگر توسط خدمهء مخصوص پرتابگر، سایر خدمهء خودرو، باید آن را ترک کنند.

M6 Linebacker



در اواخر دههء 1990، نوع بهبود یافته ای از این خودرو، به نام M6 Linebacker طراحی و ساخته شد. خودروی M6 جایگزین خوردوی M2 شد و به جای پرتابگر موشکهای ضدتانک تاو در خودروی M2، به پرتابگرهای حاوی 4 موشک استینگر از نوع FIM-92D/E Stinger-RMP تجهیز شد.
ADATS مخفف Air-Defense Anti-Tank System یا سیستم دفاع هوایی و ضدتانک

برخی مشخصات فنی (بر اساس مدل C)

ماموریت
انجام دفاع نزدیک هوایی در مناطق درگیری خطوط میدان نبرد در برابر اهداف هوایی ارتفاع پائین

سازنده: ابتدا جنرال داینامیکز، سپس هیوز و در آخر رایتئون
طول: 1.52 متر (5 فوت)
طول بالچه ها: 9.1 سانتی متر
قطر: 7 سانتی متر
وزن موشک: 10.1 کیلوگرم
وزن پرتابگر و موشک: 15.7 کیلوگرم
سرعت: بین 2.2 تا 2.6 ماخ
ارتفاع عمل: 3800 متر
برد مدل C: از 1000 تا 4800 متر
برد مدل RMP سری Block II: از 200 تا 8000 متر
پیشرانه: راکت دو مرحله ای به نام MK 27 با سوخت جامد، ساخت Atlantic Research
فیوز عملگر: زمانی (17 ثانیه پس از پرتاب) یا مجاورتی (انفجار در نزدیکی هدف)
پویشگر هدف: شلیک کن و فراموش کن به وسیلهء جستجوگر غیرفعال حرارت یاب
سرجنگی: 3 کیلوگرم مواد منفجرهء بسیار پرقدرت، با ترکش های فراوان پس از انفجار
زمان لازم جهت نصب موشک در پرتابگر: 3 تا 7 ثانیه
قیمت هر موشک و پرتابگر: 38000 دلار
تعداد موجود در نیروی زمینی ایالات متحده تا سال 2001: حدود 13400 فروند

خدمه: دو نفر (یک نفر پرتابگر و یک نفر کمک)
 

منبع:انجمن هوافضا

سیستم دفاع هوایی اس 400 ( سام 20 )

اس 400 از نسل های جدید دفاع هوایی هست برای مقابله با موشکها و هواپیماها این سلاح به وسیله شرکت آلماز(almaz) که تکامل یافته سامانه اس 300 پی ام یو (سام 10)هست ساخته شده است. این سیستم جدید قادر به هدف گیری هدفهای در حال پرواز تا مسافت 400 کیلومتر هست. دراین سامانه برد رادارهای آن نسبت به اس 300 افزایش یافته و توانایی ردیابی و انهدام موشکهای بالستیک با برد 3500 کیلومتر با سرعت 4.8 ماخ را دارا هست این سامانه با مشخص شدن هدف به سرعت فعال شده و موشک خود را به طرف هدف شلیک می کند اولین آزمایش این سیستم در فوریه 1999 شروع شد و پس از آزمایش موفق اس400 اولین نمونه این سامانه درایالت یار کاپوستین در اختیار نیروی هوایی روسیه قرار گرفت گروهای دفاعی روسیه یک آزمایش ضد موشکی نیز در 7 آوریل 2000 نیز انجام دادند در این آزمایش آنتولی کورنکوف فرمانده نیروی هوایی روسیه نیز حضور داشت و با تایید وی از ژوین 2000 مجهز شدن تمام مناطق هوایی و پایگاهها نظامی و موشکی روسیه به سامانه اس 400 برای در اختیارگذاشتن نیروهای خود را خواستار شد اس 400 یکی از پیشرفته ترین سامانه های ضد هوایی هست که در اختیار نیروهای روسی قرار گرفته هست منبع fas.org جمهوری اسلامی ایران هم در سال 2003 خواستار خرید اس 400 بود ولی اما به دلایلی مثل هزینه زیاد آن که بالغ بر 4 میلیارد دلار بود و یا فشار غربیها ایران تا الان موق به خرید این سامانه و مستقر کردن لانچر های آن برای مقابله با تهدیدات هوایی نشده است

منبع:iran-airforce.blogfa.com

ترکیب موشک هاگ با رادار SkyGuard

مشخصات موشک :
نام : SPARROW
وزن : 226  کیلو گرم
طول : 3.6 متر
ارتفاع رهگیری : 9 کیلومتر
برد : 17 کیلو متر
 پیشرانه : سوخت جامد
سر جنگى :  40 کیلو گرم ( ترکش زا)

مشخصات توپ:
نام : 35MM GUN
کالیبر : 35 میلی متر
هدایت : رادار
برد :  5 کیلو متر
ظرفیت : 560 گلوله

لینک فیلم:
فیلم شلیک توپ اسکای گارد

برد رادار آن 20 کیلومتر است.
علاوه بر رادار دارای Tracker Optical  نیز می باشد.
معمولا 4 تا توپ ضد هوایی 35 میلیمتری به آن متصل می گردد. که  حدود 5 کیلومتر برد آن باشد
دارای موشک زمین به هوا با برد 17 کیلومتر است. احتمال قوی ایران لانچر های موشکش را ندارد.
طبق آمار سایت توازن استراتژیک متعلق به اسراییل ایران دارای 24  رادار اسکای گارد و 100 قبضه توپ ضد هوایی می باشد.
تعدادی از سیستم ها در تهران قابل رویت می باشد نظیر تپه های بالای پل سید خندان و حوالی استادیوم آزادی.



عکس کل مجموعه:


عکس از رادار :



عکس سیمولاتور :


عکس از داخل:



چند تا عکس از توپ ضد هوایی :






عکس از موشک :

منبع:انجمن هوافضا