یوری گاگارین

یوری گاگارین، نخستین فضانورد جهان

سالها پیش در 12 آوریل 1961، زمانی که غرش مهیب موتورهای قدرتمند راکت حامل وستک۱ سرتاسر پایگاه فضایی بایکنور را در می‌نوردید، عصر جدیدی در تاریخ بشر آغاز شد که زندگی و فهم بشر از دنیای اطراف را اساساً تغییر داد. در اوج رقابتهای فضایی دو ابر قدرت زمان، ‌اتحاد جماهیر شوروی که پیش از آن نیز تمامی رکوردهای اولیه تسخیر فضا را به خود اختصاص داده بود، بار دیگر گامی بلند برداشت تا نه تنها مردم شوروی را در این رقابت جهانی سرافراز کند بلکه جهان را وارد عصری تازه نماید، عصری که انسان توانست قدم از کره خاکی خود بیرون گذارد و برای اولین بار به فراسوی جو زمین سفر کند. یوری گاگارین، سرنشین خوشبخت این فضاپیمای تاریخی اولین بشری بود که به فضا سفر کرد. مدار گرد حامل اولین و معروفترین فضانورد جهان پس از آنکه ۱۰۸ دقیقه با سرعت ۲۷۴۰۰ کیلومتر در ساعت، یکبار زمین را دور زد، اولین فضانورد جهان را به سلامت به زمین بازگرداند و بدینسان افتخاری بی‌نظیر برای یوری گاگارین و کشورش به ارمغان آورد. مداری که یوری گاگارین سوار بر وستک 1 پیمود، مداری بیضی شکل بود که حداقل 169 و حداکثر 315 کیلومتر از سطح متوسط زمین فاصله داشت و صفحه مدار با صفحه استوای زمین زاویه‌ای 65 درجه‌ای می‌ساخت تا فرود گاگارین را در خاک شوروی تضمین نماید.

در آن زمان برای اینکه کسی عنوان پرافتخار فضانورد را کسب کند می‌بایستی سوار بر فضاپیمای خود علاوه بر عبور از مرز فضا و قرار گرفتن در مدار قادر به بازگشت به زمین با کپسول فضایی خود نیز می‌بود. وستک 1 تنها قادر به بازگرداندن فضانوردان به جو زمین بود و شرایط لازم برای فرود نرم و ایمن بر سطح خاک در این کپسول فضایی دیده نشده بود. از این رو یوری گاگارین مجبور بود در ارتفاعی خاص از کپسول به بیرون پریده و با چتر نجات خود را به زمین برساند. از آنجا که این موضوع می‌توانست عنوان نخستین فضانورد جهان را از وی سلب نماید و در نتیجه چنین افتخاری عاید اتحاد جماهیر شوروی نیز نمی‌شد، سیاستمداران روسی تصمیم گرفتند این داستان را مخفی نگاه دارند تا اینکه این اواخر و پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی این موضوع علنی شد.
داستان زندگی یوری گاگارین

یوری (نشسته) به همراه خواهر و برادرانش

در نهم مارس 1934، یک زوج کشاورز روسی که در منطقه کلوشینو واقع در حوالی مسکو روی یک زمین مشترک، کشاورزی می‌کردند، صاحب پسر بچه‌ای شدند که او را یوری نامیدند. یوری الکسویچ گاگارین سومین فرزند این خانواده بود که بعدها فرزند چهارمی نیز به آنها اضافه شد. مادر وی علاقه عجیبی به مطالعه داشت و پدرش نجار ماهری بود. از آنجاییکه پدر و مادر یوری به شدت کار می‌کردند تا معاش خانواده را تأمین نمایند، خواهر بزرگتر یوری از وی مراقبت می‌کرد. در خلال جنگ جهانی دوم، خانواده گاگارین نیز مانند بیشتر خانواده‌های روسی درد و رنج بسیاری را تحمل کردند. دو خواهر و برادر بزرگتر وی در سال 1943 به آلمان برده شدند و تنها پس از جنگ دوباره به وطن بازگشتند. معلم یوری خوب به خاطر داشت که وی دانش‌آموز باهوش و سخت‌کوشی بود و البته بسیار شیطنت می‌کرد. زمانی که معلم ریاضی یوری به نیروی هوایی ارتش سرخ پیوست، آرزویی عمیق در قلب این جوان ماجراجو ریشه دواند که بعدها منشاء اثرات زیادی شد. یوری که مجبور بود زود به کار مشغول شود، کارگاه آهنگری را برگزید و اندکی بعد او را برای ادامه تحصیل در مدرسه عالی تکنولوژی انتخاب شد. در همان زمان یوری به عضویت کلوپ هوایی درآمد و پرواز با هواپیمای سبک را آموخت. این تفریح جدید که قسمت اعظم وقت یوری را اشغال کرده بود، دریچه جدیدی در زندگی وی گشود. یوری که سخت تلاش می‌کرد سرانجام در سال 1955 هر دو رشته را با موفقیت به پایان رساند. علاقه شدید وی به خلبانی باعث شد که پس از پایان تحصیلات وارد مدرسه آموزش خلبانی اُرنبرگ شود و در همانجا بود که با والنتینا گوریچوا، دختر جوانی که در 1957 با هم ازدواج کردند، آشنا شد. زمانی که یوری و والنتینا با هم ازدواج می‌کردند، یوری نشان (Wing) پرواز با میگ 15 را دریافت کرده بود.وی زمانی که مرد بزرگی شده بود، یک خصوصیت ویژه داشت. یوری بسیار کوتاه قد بودو فقط 157 سانتی‌متر قد داشت. در سال 1960 جستجوی وسیعی برای انتخاب 20 کاندید جهت حضور در برنامه فضایی اتحاد جماهیر شوروی آغاز شد. یوری یکی از آن 20 منتخب خوش‌شانسی بود که تمرینات شدید، وسیع و جدیدی را پشت سر گذاشت. در نهایت پس از آزمایشات فراوان پزشکی و فیزیولوژیکی و انجام تمرینات سخت یادگیری بودن در فضا، دو فضانورد باقی مانده بودند: یوری گاگارین و گرمان تیتوف. حدس زده می‌شود دلایل انتخاب یوری گاگارین به عنوان اولین فضانورد اتحاد جماهیر شوروی و همچنین دنیا، علاوه بر مسائل بدنی، آموزشی و تواناییهای وی برای بودن در فضا به اخلاق و روحیات او نیز وابسته بوده باشد. یوری مرد بسیار متواضع و خوش‌مشربی بود که علی‌رغم قد کوتاهش در جلسات و میهمانیها به چشم می‌آمد. در نقطه مقابل وی، گرمان تیتوف بسیار گوشه‌گیر و ساکت بود.


سرانجام در 12 آوریل 1961، یوری گاگارین سوار بر موشک فضاپیمای وستوک1 اولین انسانی شد که مرز فضا را گشود و قدم به دنیایی اسرارآمیز نهاد. یوری بسیار مشهور شده بود و یک شبه ره صد ساله پیمود. او به ناگهان از ستوانی ساده به درجه سرهنگی ارتقاء پیدا کرد و با سران حزب کمونیست نشست و برخاست می‌نمود.

اولیای امر زمانی که یوری در مدار زمین بود، امید کمی به بازگشت وی داشتند و فرض بر این بود که یوری در هنگام بازگشت به زمین خواهد مرد. یوری گاگارین پس از این سفر تاریخی به چهره سرشناس جهان تبدیل شد و اتحاد جماهیر شوروی از این چهره استفاده‌های سیاسی بسیاری کرد. یوری گاگارین سرانجام در ۲۷ مارس ۱۹۶۸، در جریان یک پرواز تمرینی با هواپیمای میگ که بسیار مورد علاقه وی بود، کشته شد و فرصت آن را نیافت تا برای بار دوم زمین را از مدار و از فراسوی جو آن ببیند. اگرچه همواره نام یوری گاگارین به عنوان نخستین فضانورد جهان یاد می‌شود اما عقیده کارشناسان بر این است که اتحاد جماهیر شوروی قبل از یوری دو فضانورد دیگر را نیز به فضا اعزام کرده بود که متأسفانه هر دو بنا به دلایلی مرده‌اند. حدس زده می‌شود یکی از این دو نفر ولادمیر ایلیوشین پسر طراح معروف هواپیماهای ایلیوشین بوده است که در اثر تزریق اشتباه به مداری نادرست، هنگام بازگشت در چین به زمین برخورد کرد.

خداحافظی با چشم تیزبین زمین

از سال 1610 تاکنون، یعنی از زمانی که گالیله تلسکوپ خود را به سوی آسمان نشانه رفت، هیچ رویدادی به اندازه ساخت و به کارگیری تلسکوپ فضایی هابل درک ما را از کیهان متحول نکرده است.»




این بخشی از معرفی نامه رسمی ناسا از تلسکوپ هابل است، با این حال مقامات ناسا برای پایان دادن به مأموریت هابل برنامه‌ریزی می‌کنند.

رویدادی که اسباب ناراحتی و یاس بسیاری از دانشمندان را فراهم کرده است. دکتر بهرام مبشر، استاد فیزیک دانشگاه کالیفرنیا، اعلام کرده‌بود درصورتی که مأموریت تعمیر تلسکوپ فضایی هابل انجام شود، این تلسکوپ 5 سال بیشتر زنده خواهد ماند.

در حال حاضر تمامی تجهیزات و دوربین‌های تلسکوپ فضایی هابل از کار افتاده و تنها 2دوربین این تلسکوپ فعال است که یکی در حوزه زیرسرخ فعالیت می‌کند و دوربین دیگر در طیف مرئی است.

تلسکوپ فضایی هابل، تلسکوپی غول پیکر است که در آوریل سال ۱۹۹۰ میلادی به فضا فرستاده شد. این تلسکوپ، در طول این سال‌ها با نمایان کردن جلوه‌های شگفت‌انگیزی از عالم، به سؤالات بسیاری پاسخ گفت.

یافته‌های این تلسکوپ و نظریه‌های کیهان‌شناسی و ستاره‌شناسی که با استفاده از تحلیل داده‌ها و عکس‌های این تلسکوپ در 17 سال گذشته به‌دست آمده‌است، در طول تاریخ نجوم و کیهان‌شناسی بی‌نظیر است.

اگرچه چندسال اول مأموریت هابل به دلیل وجود پاره‌ای از مشکلات اپتیکی در تراش آیینه‌اصلی هابل، عکس‌های این تلسکوپ خیلی درخشان نبود، ولی با انجام اولین مأموریت تعمیر و رسیدگی، این تلسکوپ به وضعیت مطلوب رسید و در خدمت دانشمندان دنیا قرار گرفت.

در طول این سال‌ها، هابل در مداری در بالای جو، جایی که غلظت هوا آن‌قدر کم است که هابل می‌تواند با استفاده از آیینه 2 متری‌اش، بسیار مؤثرتر از تلسکوپ‌های 6متری زمینی عمل کند، به رصد ستارگان مشغول بود.

اما همان‌طور که نبود جو، در آن بالا به این تلسکوپ کمک می‌کند تا کلوزآپ‌هایی که از کهکشان‌ها می‌گیرد، تا این حد ستایش‌ برانگیز باشد، مشکلاتی را هم برای این تلسکوپ به وجود می‌آورد که مهم‌ترین آن‌ها عملیات تعمیر و نگهداری است.

تلسکوپ فضایی هابل هم مانند بسیاری از مأموریت‌های فضایی موفق دیگر بیشتر از آنچه که پیش‌بینی می‌شد، کار کرده‌است و زمزمه‌ها درباره بازنشستگی‌اش به گوش می‌رسد. در مورد زمان پایان کار هابل و چگونگی پایان کارش حرف‌ها متفاوت است.

اما چیزی که آشکار است این است که تا تلسکوپ فضایی بعدی آماده رفتن به فضا نباشد، این اتفاق نمی‌افتد.

دکتر بهرام مبشر در گفت‌وگویی با خبرگزاری فارس با اشاره به مأموریت شاتل فضایی برای تعمیر تلسکوپ فضایی هابل در 12 مرداد سال 87 دراین‌باره گفته که اگر این مأموریت و تعمیر هابل با موفقیت انجام شود، 5 نظام جدید روی این تلسکوپ نصب خواهد شد که قدرت دید دانشمندان را در فضا چندین برابر می‌کند.

درصورت تعمیر این تلسکوپ و نصب تجهزات جدید، هابل 5 سال بیشتر زنده خواهد ماند و درصورتی که این تعمیر انجام نشود هابل در مدار زمین منفجر خواهد شد.

هابل تنها 2 درصد بودجه ناسا را به خود اختصاص می دهد با این حال 33 درصد دستاوردهای علمی ناسا (از بیش از 700هزار عکس) توسط هابل جمع آوری شده‌است.

بسیاری از این دستاوردها (مانند سیارات خارج از منظومه شمسی) هنگام ساخت هابل حتی پیش‌بینی نمی‌شد. طرفداران هابل می خواهند عمر آن تا حداکثر زمان ممکن ادامه یابد

www.hamshahrionline.ir

رخدادهای مهم نجومی سال 2007

 

اکنون چند روزی است که از آغاز سال 2008 میلادی می گذرد. دنیای نجوم و فضا در سال گذشته تحولات بی شماری را در عرصه علم فیزیک و نجوم به همراه داشت. سال 2007 سال ظهور دنباله دارهای نورانی، پرواز دوباره شاتل ها به ایستگاه فضایی بین المللی و سال تحقیقات علمی درباره خورشید بود. به پیشنهاد سازمان علمی و فرهنگی یونسکو سال 2007 میلادی سال فیزیک خورشیدی لقب گرفت. حال گذر کوتاهی داریم به 12 رخداد مهم نجومی و فضایی سال 2007 میلادی. 1دنباله دار مک نات؛ در ماه فوریه و مارس (بهمن و اسفند 1385) دنباله دار مک نات با درخشندگی بسیاری در آسمان ظهور کرد. نام این دنباله دار برگرفته از نام یک منجم آماتور است که در سال گذشته این دنباله دار را حین رصد شبانه کشف کرده بود. دم غباری مک نات که به صورت پره پره بود، از پدیده های نادری است که تاکنون در یک دنباله دار دیده شده است. این دنباله دار ابتدا در نیمکره شمالی زمین و سپس در نیمکره جنوبی قابل مشاهده بود. دنباله دار مک نات پرنورترین دنباله دار چهار دهه اخیر است که در طول روز دیده می شد. همچنین دنباله دار مهم دیگری در سال گذشته میلادی ظهور کرد که منجمان آماتور سرتاسر دنیا تصاویر زیبایی از حرکت آن را در آسمان ثبت کردند. دنباله دار هلمز (که نامش برگرفته از شخصیت معروف داستان کارآگاه شرلوک هلمز است) با فوران های بسیار خود آسمان شب بسیاری از مناطق زمین را همچون خطی نورانی روشن کرد.2- فضاپیمای افق های نو؛ فضاپیماهای افق های نو در ماه مارس (اسفند 1385) در طول مسیر خود به سمت پلوتو از کنار سیاره مشتری گذشت. آخرین فضاپیمایی که از مشتری گذر کرده و تصاویری از این سیاره را به زمین ارسال کرد، فضاپیمای گالیله بود. فضاپیمای افق های نو تصاویر بی نظیری را از فوران های قمر مشتری (یو) به زمین ارسال کرد. همچنین تصویربردار اکتشافی (LORRI) فضاپیمای افق های نو تصویرهایی را از پلوتو در زمان آزمایش جهت یابی اپتیکی (21 تا 24 سپتامبر) گرفت و آنها را تا زمان ارسال به زمین، در ابزار ضبط داده های فضاپیما ثبت کرد. فضاپیمای دیگری به نام سپیده دم نیز در سال قبل به نزدیکی سیاره مشتری پرتاب شد. این فضاپیما برای بررسی کمربند سیارک ها به مرز سیاره های مریخ و مشتری پرتاب شد3- تصویرهای بی نظیر هابل؛ برنامه ثبت تصاویر فضایی تلسکوپ فضایی هابل در سال 2007 بیشتر مربوط به عکسبرداری اعماق کیهان بود. تلسکوپ فضایی هابل در یکی از برنامه هایش تصاویر بی نظیری را از سیاره اورانوس (که هم اکنون به اعتدالین رسیده است) گرفت. در سال 2007 پس از چهاردهه از دید ناظر زمینی حلقه های اورانوس از درون دیده شد. ۴- ماموریت مریخ؛ ظاهراً ماموریت فضاپیماها و کاوشگرهای مریخ از عمر آنها بیشتر شده است. مریخ نوردهایی که در سطح مریخ حرکت می کنند در تابستان امسال از توفان های سهمگین این سیاره که بر بخشی از آن حکمفرما بود، جان سالم به در بردند. پس از آن روبات های مریخ نورد توانستند وارد دهانه یی با نام ویکتوریا شوند که عمق آن 80 متر تخمین زده می شود. در آخرین تصویرهایی که از مریخ به زمین ارسال شده است، چاه هایی در سطح مریخ دیده می شود که دیواره دارند و عمق آن 50 تا 100 متر برآورد می شود. هم اکنون مدارگرد مریخ (MRO) بر فراز سیاره سرخ در گردش است و مریخ نورد روح و دو مریخ نورد وایکینگ در سطح این سیاره حضور دارند.

5- خرده سیاره اریس؛ حال که انجمن بین المللی نجوم پلوتو را از فهرست سیاره های منظومه خورشیدی خارج کرده است، هر چند مدت یک بار خرده سیارک های جدیدی نامزد جانشینی دهمین سیاره منظومه خورشیدی می شوند. این سیارک ها همگی در منطقه یی ورای سیاره نپتون به نام کمربند کوئی پر قرار دارند. در سالی که گذشت ثابت شد خرده سیاره یی به نام اریس که در این منطقه قرار دارد از پلوتو بزرگ تر است. این موضوع، داستان حذف، جانشینی یا نه سیاره یی بودن منظومه خورشیدی را هر روز سخت تر می کند.

6- ماموریت های فضایی؛ در سال 2007 پرواز شاتل های فضایی سازمان فضایی ناسا که در پی صدمات و اتفاقات خطرناک بی شمار شاتل ها در هنگام عزیمت به مدار زمین و بازگشت از آن متوقف شده بود، دوباره از سرگرفته شد. آغازگر این پروازها ماموریت شماره 117 شاتل بود که برای نصب تجهیزات و تعویض ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی انجام شد. در سال فیزیک خورشیدی دو فضاپیما برای بررسی و تحقیقات بیشتر درباره خورشید به فضا پرتاب شدند. فضاپیمای اینودی سازمان فضایی ژاپن و استریو سازمان فضایی ناسا دو فضاپیمایی هستند که قرار است از دو منظر متفاوت به تصویربرداری از خورشید بپردازند.

7- سیاره های فراخورشیدی؛ در سال 2007 تحول عظیمی در شناخت سیاره های فراخورشیدی رخ داد. تاکنون پنج سیاره فراخورشیدی در منظومه 51 خرچنگ کشف شده است. این منظومه بسیار شبیه به منظومه خورشیدی ما است که در آن پنج سیاره در مدارهای مختلف به دور ستاره بزرگ منظومه 51 خرچنگ در گردش اند. لازم به ذکر است که تاکنون بیش از 270 سیاره فراخورشیدی کشف شده است.

8- کشف قمر جدید زحل؛ در این سال، قمرهای جدید زحل (ششمین سیاره منظومه خورشیدی) کشف شد و تعداد اقمار این سیاره به عدد شصت رسید.

9- برنامه های فضایی چین؛ شاید کسی فکرش را نمی کرد که چینی ها تا این اندازه در علوم فضایی پیشرفت داشته باشند. آنها که دو سال پیش اولین فضانورد چینی را از پایگاهی در چین به مدار زمین فرستادند، چند ماه قبل با ارسال فضاپیمایی به ماه رقیبی جدی برای کشورهای شرق آسیا در عرصه فضا شدند.

10- پرنورترین ابرنواختر؛ پرنورترین ابرنواختر در طول تاریخ نجوم رصد شد. این ابرنواختر که SN2006JY نام گرفته در فاصله 240 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.

11- تصویر میرا قیطوس؛ تلسکوپ فضایی فرو سرخ اسپیتزر تصاویر دقیقی را از ستاره متغیر میرا قیطوس و توده های جدا شده از آن ثبت کرد. این ستاره که یک غول سرخ است، به خاطر نوسان های بسیاری که دارد پس از انبساط، لایه هایی را از خود جدا می کند که در فضا کشیده می شود. وسعت این توده

ها بیش از 10 سال نوری است.

12-  کلاس درس در فضا؛  از دیگر رخدادهای جالب توجه سال میلادی 2007 برگزاری اولین کلاس درس در فضای خارج از زمین بود. خانم «باربارا مورگان» اولین معلم فضانوردی بود که به فضا رفت و در آنجا در ارتباطی زنده کلاس درس خود را برای شاگردانش در زمین برگزار کرد.

www.irkhabar.com

تاریخچه تصویری توسعه فضانوردی در روسیه

 

رویا مهتریان

۴ اکتبر ۱۹۵۷ از فرودگاه فضایی بایکونور موشک حامل اسپوتنیک به فضا پرتاب شدکه اولین قمر مصنوعی کره زمین در جهان را به مدار نزدیک زمین منتقل کرد. این روز بعدها به عنوان اواین روز از هفته جهانی فضا انتخاب شد تا در قرن بیست و یکم دولت ها و ملت ها بیشتر متوجه اهمیت فضا و تکنولوژی فضایی و نقش آن در زندگی انسان باشند.

به مناسبت هفته جهانی فضا که البته به علت تلاقی با ماه مبارک رمضان در ایران و برخی کشورهای اسلامی با ۵ هفته تاخیر برگزار می شود، گزارش تصویری حاضر مروری دارد به وقایع مهم فضایی متعلق به روسیه (شوروی سابق).  

اسپوتنیک ۱ (از روسی Cпутник به معنی ماهواره) اولین ماهواره ساخت انسان بود که در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ در مدار قرار گرفت. کشور شوروی با پرتاب این ماهواره به فضا در دوران جنگ سرد باعث شگفتی کشورهای غرب و ایالات متحده امریکا شد. پرتاب اسپوتنیک ۱ که بخشی از برنامه اسپوتنیک شوروی بود به آغاز عصر فضا و مسابقه فضائی منجر گردید.

این ماهواره به اندازه توپ بسکتبال و وزن آن در حدود ۸۳ کیلوگرم بود. اسپوتنیک ۱ دارای ۲ فرستنده رادیویی در طول موج‌های ۲۰ و ۴۰ مگاهرتز بود و در مداری بیضوی در ارتفاع متوسط ۲۵۰ کیلومتر به مدت ۹۸ دقیقه به دور کره زمین چرخید.

11 نوامبر 1957 دومین قمر مصنوعی زمین، ساخت شوروی به فضا پرتاب شد که اولین قمر مصنوعی جهان به همراه موجود زنده بود.در عرشه آن سگی به نام « لایکا» وجود داشت وزن این قمر  508.3 کیلوگرم بود و 2570  بار به دورکره  زمین چرخید.

در سال 1963 از فرودگاه فضایی بایکونور موشک حامل « واستوک» را به همراه« یوری گاگارین» اولین فضانورد جهان به مدار پیرامون زمین منتقل کرد

کلنل یوری الکسی یویچ گاگارین ، فضا نورد روسی ، متولد ۹ مارس سال ۱۹۳۴ اولین بشر در فضا و اولین انسانی است که مدار کره زمین را پیمود .در ۱۲ آوریل سال ۱۹۶۱ ، گاگارین با سفینه وستوک ۳KA-۲ (وستوک ۱) ، اولین انسانی بود که به فضا رفت .

سال 1963 پرواز اولین فضانورد زن دز جهان « وانتینا تریشکووا»، صورت گرفت.

"والنتینا ترشکووا" (Valentina Tereshkova) اولین فضانورد زن جهان و قهرمان اتحاد شوروی است.

اولین پرواز فضانورد زن روز 16 جولای سال 1963 میلادی از فرودگاه فضایی بایکانور توسط سفینه فضایی "واستوک-6" انجام شده و تقریباً سه روز بطول انجامید.

ترشکووا آکادمی مهندسی نظامی-هوایی ژوکوفسی را به پایان رساند و پروفسور و دکتر علوم فنی می باشد که بیش از 50 اثر علمی تالیف کرده است. علاوه بر این وی دارای عنوان ژنرال هوانوردیست. ترشکوا از سال 1962 تا 1997 در شمار گروهان فضانوردان قرار داشت.

در تاریخ 22 ژوئن 1963 هیئت رئیسه شورای عالی اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی بخاطر پرواز موفقیت آمیز و بروز شجاعت و مردانگی به والنتینا ترشکووا لقب "قهرمان اتحاد شوروی" را اعطا نمود.  

ترشکووا در امور اجتماعی بطور فعالی شرکت دارد. از سال 1994 وی ریاست مرکز بین المللی همکاری های علمی و فرهنگی روسیه وابسته به دولت فدراسیون روسیه را بر عهده دارد.

الکسی لئونوف از شوروی برای اولین بار در جهان وارد فضای کیهانی شد

الکسی لئونوف نخستین انسانی بود که در فضا راهپیمایی کرد.او میگوید: "درپایان راهپیمایی من که حدود ۱۲ دقیقه طول کشید من ۶ کیلو وزن کم کردم و عرق از تمام بدنم سرازیر بود به طوری که مجبور بودم با دستکش مرتب چشمانم را پاک کنم. حرارت بدنم به ۲/۳۸ رسید و من برای راهپیمایی تنها ۶۰ لیتر اکسیژن داشتم در حالی که الان فضانوردان ۳۶۰ لیتر اکسیژن برای راهپیمایی با خود حمل می کنند. "

در سال 1970 ایستگاه خودکار بین سیاره ای «لونا-16» به آرامی روی کره ماه فرود آمد.

یک روز پس از آن نیز «لونا-16» به هنگام بازگشت استارت موفقی از سطح کره ماه داشت و از خاک ماه نیز نمونه برداری کرد.

در سال 1995 اولین اتصال دستگاههای سنگیت انجام شد:

ایستگاه مداری« میر» با وزن 105 تن با سفینه فضایی آمریکایی چند بار مصرف " شاتل" با وزن 104 تن متصل شد.برای اولین بار مجموعه مداری سرنشین دار "میر-شاتل" ایجاد شد که تعداد سرنشینان آن در کل 10 نفر بود.

در سال 1998 اولین واحد ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) به مدار زمین منتقل شد.در تاریخ 1/5/2001 سفینه فضایی سایوز به این ایستگاه پرواز کرد.این سفینه سه سرنشین داشت شامل:"طلعت موسابایوف"فرمانده، "یوری باتورین" مههندس عرشه و" دنیس تیتو" اولین توریست فضایی جهان.

نخستین توریست فضایی دنیس تیتو که یک مشاور در بخش سرمایه گذاری نیز بود در آوریل سال ۲۰۰۱ میلادی در ماموریت جایگزینی سایوز با صرف هزینه بسیار زیاد، پس از گذراندن دوره آموزشی و آماده سازی شش ماهه در مسکو به ایستگاه فضایی سفر کرد و پس از گذشت شش روز به زمین باز گشت.

متخصصان روسیه در شرکت موشکی- فضانوردی «انرگیا»

---

متخصصان روسیه در شرکت موشکی- فضانوردی «انرگیا» در حال طرح ریزی ساخت تازه‌ترین سفینه فضایی هستند.

به گزارش سرویس «فن‌آوری» خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، ممکن است این سفینه جایگزین پروژه فعلی برای ساختن سفینه فضایی شش نفره و قابل استفاده مکرر روسیه به نام « کلیپر» شود که مدل آن چندی پیش در نمایشگاه بین‌المللی وسایل هواپیمایی و فضانوردی در روسیه تحت عنوان « ماکس-2500» عرضه شد.

طراحان این پروژه آن را به طور شرطی « گیبریدنی» می‌نامند. برای ساخت این سفینه فضایی تازه از بهترین دستاوردهای موجود استفاده می شود. این سفینه مانند سفینه « کلیپر» یک سفینه قابل استفاده مکرر خواهد بود.

ولادیمیر سیرومیاتنیکوف، دکتر علوم فنی و مدیر کل کنسرسیوم « کاسمیچسکایا رگاتا» - دفتر طراحی سفینه فضایی تازه - در این زمینه گفت: ایده اساسی عبارت از آن است که از مزایای سفینه های به اصطلاح کپسولی و بالدار استفاده شود.
هر کدام از این سفینه‌ها دارای مزایای بسیار بزرگ و مهمی است. کپسول‌ها کوچکتر بوده و هنگام بازگشت از مدار زمین مصون تر هستند. باید گفت بازگشت به زمین یکی از دشوارترین بخش‌ها در پرواز فضایی است.

سفینه تازه به شکل کپسول ساخته شده است. این سفینه پس از کاهش سرعت و رساندن آن به سطح سرعت پرواز هواپیما، در ارتفاع 10 تا 15 کیلومتری شکل خود را تغییر داده و با باز کردن بال ها می تواند روی باند فرودگاه فرود آید.

در این پروژه چتری مانند چتر سفینه « سایوز» در نظر گرفته شده که در صورت وقوع نقص فنی یا بروز وضعیت غیر قابل پیش‌بینی عمل خواهد کرد؛ اما اعضای اکیپ فضانوردان از چتر انفرادی برخوردار نخواهند بود.

به گزارش ایسنا از وابستگی علمی صنعتی سفارت ایران در مسکو، سفینه تازه دوبار کوچکتر از سفینه « کلیپر» و تقریبا به اندازه سفینه « سایوز» است اما می‌تواند پنج فضانورد را در خود جا دهد.

وقتی موشک حامل جدید با مارک « سایوز-2» ظاهر شود که اکنون با شدت تمام در حال کار روی آن هستند، وزن سفینه بیش از یک تن افزایش خواهد یافت.

وسیله اتصال و پهلوگیری برای سفینه «گیبریدنی» تغییر شکل معینی را طلب می کند، اما براساس همان سیستمی عمل خواهد کرد که قبلا ساخته شده و برای سفینه « سایوز» به کار می رود.
منبع:ایسنا

غرفه "انرگیا" در نمایشگاه MAKS 2007


ماکت "کلیپر" و ّبوران" در نمایشگاه MAKS 2007


یکی از پوسترهای نمایشگاه با مضمون فضا


ماکت "کلیپر" در ابعاد واقعی در جریان بازدید آقای "پوتین" و همراهان


فضاپیمای "سایوز تی ام-6" که "کلیپر" برای جایگزینی آن طراحی شده


ایستگاه بین المللی فضائی که "سایوز" و "کلیپر" به آن وصل می شوند


سه نمای برش خورده جانبی، بالا و پشت "کلیپر"

منبع:سایت دانشجو

تازه هایی در باره سیاه چاله ها

دانشمندان ناسا با همکاری جمعی از همکاران بین المللی خود و با کمک ماهواره ژاپنی "سوزاکو" به مشاهدات شگفت انگیزو جدیدی از سیاه چاله ها دست یافته اند .جزئیات عجیبی از فضاو زمان منحنی وار که پیش از این با این دقت مشاهده نشده بود .







مشاهدات عبارت بودند ازاندازه گیری سرعت چرخش سیاه چاله ها و نیز اندازه گیری زاویه ریزش مواد به داخل آن .این مشاهدات بر پایه عکس العمل نور در هنگام نزدیکی به یک سیاه چاله ورسیدن به مرزی که به آن"مرز آهنیK " گفته می شود صورت گرفته است.وجود این نوار مرزی که تا کنون بعلت فقدان شواهد کافی مورد تردید قرار داشت اکنون با قاطعیت ثابت شده است و بعنوان یک معیار قابل قبول از جاذبه خردکننده سیاه چاله ها مورد قبول قرار گرفته است . ماهواره سوزاکو مجهز به جستجو گر اشعه ایکس و طیف نگار اشعه ایکس است. این دو دستگاه به اتفاق این قابلیت را دارند که طیف گسترده ای از انرژی های اشعه ایکس را بخصوص آن دسته از اشعه های ایکس با سطوح بالاتری از انرژی را شناسایی کنند. به این منظور برای شروع سیاه چاله هایی با جرمهای فوق العاده زیاد در اولویت گرفته اند .این گونه سیاه چاله ها درمرکز اغلب کهکشانها وجود دارندو جرمشان معادل با جرم میلیونها تا بیلیونها خورشید در محدوده ای به وسعت کل منظومه شمسی ما است.

سیگنالهای طیفی سیاه چاله هایی که "سوزاکو" آنها را ردیابی کرده است پیش از این هم توسط ماهواره اروپایی" نیوتون" دیده شده بود اماسوزاکوازحساسیت بسیار بالاتری نسبت به انواع پیشین خود برخورداراست .

مجموعه ای از مشاهدات صورت گرفته با سوزاکونشان می دهد که مرزآهنی K در تمامی کهکشانها وجود دارد و سیگنالهای دریافتی ازآن ناشی از وجود جاذبه شدید در جوار این مرز است . به همین علت هدف بلند مدت اکتشاقات فضایی ناسا بر مبنای کشف و شناسایی مرز آهنی Kا برای یافتن تصویری مشخص از یک سیاه چاله قرار گرفته است.

این گروه تحقیقاتی با بررسی کهکشان MCG-6-30-15 به این نتیجه رسیدند که صفحه چرخانی از مواد سیاه چاله را تغذیه می کند که اصطلاحا صفحه تغذیه کننده نامیده می شود و زاویه 45 درجه نسبت به خط دید ما می سازد.چنین اندازه گیری دقیقی پیش از این امکان پذیر نبوده است. در واقع وجود مرز آهنی Kکلید معمای اندازه گیری جرم و انرژی یک سیاه چاله است.

به تازگی ناسا با همکاری جمعی از دانشمندان ایتالیایی با استفاده ازداده های ارسالی فضا پیمای "سویفت"برای اولین بار توانست نوع موادی که از سیاه چاله ها به خارج از آن پرتاپ می شوند را مشخص کند.

موادی موجود در این فورانهای سیاه چاله ای عموما در کوازارها و سایراجرام سماوی نیزدیده می شوند این مواد اغلب با سرعت نور به خارج پرتا پ می شوند . این تیم تحقیقاتی موفق به گشودن معمایی شده است که پیشینه آن به دهه هفتاد میلادی برمی گردد.

فورانهای مواد سیاه چاله ای عموما مرزهای کهکشانها را برای صدها هزاران سال نوری درمی نوردد.آنها از منابع اولیه توزیع مواد و انرژی در جهان و همچنین کلید فهم و درک چگونگی شکل گیری کهکشانها و بسیاری معماهای گشوده نشده همچون منشا انرژی در جهان می باشند.فورانهای سیاه چاله ای یکی از بزرگترین پارادوکسهای موجود در اختر شناسی هستند چراکه ازیک سو هیچ چیزی درجهان نمی تواند ازجاذبه فوق العاده شدید سیاه چاله ها بگریزد وا ز سوی دیگرمواد سیاه چاله ای باسرعت نور به فضای لایتاهی پرتاپ می شوند.ما هنوز نمی دانیم این فورانها چگونه شکل می گیرند و تنها چیزی که تا حال به قطعیت دریافته ایم این است که از چه موادی تشکیل شده اند .مبحث سیاه چاله ها برا ی چندین دهه است که به بحث داغ روز محافل علمی تبدیل شده است دانشمندان اکنون همگی بر این ایده اتفاق نظر دارند که مواد فورانی یا باید از الکترون و پوزیترون تشکیل شده باشند و یا ازالکترون و پروتون. البته اطلاعات حاصله ازفضا پیمای "سویفت" شواهدی دال بر وجود پروتون در این مواد را دارد.

اغلب کوازراها نیر فورانهایی دارند. یک کوازارهسته یک کهکشان است که انرژی اش توسط یک سیاه چاله ابر جرم که جرمی معادل بیلونها خورشید ما را دارد تامین می شود .مواد پاشنده در دو جهت مخالف فوران می کنند از صفحه گاز چرخانی که گرداگرد سیاه چاله در چرخش است .

این تیم تحقیقاتی نوعی کوازار را با نام بلازار مورد بررسی قرار دادند بلازارها کوازارهایی هستند که حهت فوارانهایشان همیشه رو به سمت مااست انگار که در مقابل یک لوله تفنگ قرارگرفته باشیم .این تیم دو بلازار را مورد مطالعه قرار دادند 0212+735 و PKS 0537-286 که در فاصله ده بیلیون سال نوری از ما قرار دارند.

تا پیش ازاین تلسکوپها قدرت دیدن حزئیات فورانها ی سیاه چاله ای را که در طول موجها ی بین طول موج امواج اشعه ایکس وطول موج امواج اشعه گاما و با انرژی معادل ده کیلو الکترون ولت (keV) و حتی بیشتربه فضا پرتاپ می شوند را نداشتند.

این تیم در مسیر تحقیقات خود به فوتونهایی برخورد کرد ه است که پس از رسیدن به حداکثر10 keV دچار افت انرژی می شوند این همان فوتونهای اشعه ایکس است که تا 10 keV به اوج انرژی خود می رسند و سپس افت می کنند.این کشف وجود زوجهای الکترون پوزیترون را رد می کند.

این تجزیه و تحلیل در چندین مرحله انجام شد.اطلاعات "سویفت" بر این اساس بود که سرعت پاشندگی مواد سیاه چاله ای تا 99.9درصد به سرعت نورنزدیک است و 200 بیلیون تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون ذره را با خود به همراه دارد.با توجه به این مساله دانشمندان توانستند در وهله اول کل انرژیِ جنبشی این مواد را محاسبه کنند و در قدم بعدی با مقایسه بین میران این انرژی جنبشی با میزان انرژی فوتونهای نور توانستند جرم مواد پاشنده و درنهایت ترکبیات آن رابه دست آورند.

میزان جرم محاسبه شده تقریبا به اندازه جرم سیاره مشتری است به این صورت که مرکز سیاه چاله همانند یک مسلسل جرمی معادل مشتری را با سرعتی نزدیک به سرعت نوربه خارج از کهکشان پرتاپ می کند و انرژی فوق العاده زیادی را در جهان تولید می کند.

این یافته یک سر آغاز مهم برای دانستن این نکته است که مواد چگونه شکل گرفته اند و هدفی برای فعالیتها ی آتی ناسا با استفاده از تلسکوپ فضاییGLA و ماهواره ژاپنی سوزاکوخوهد بود.





منبع: Spaceflightnow.com
          انجمن هوافضا(با تشکر از حافظ عزیز)

آمادگی برای سفر به فضا

چکیده: در این مقاله سفر انسان به فضا از آمادگی برای آن تا بازگشت وشرایط حاکم بر آنجا و تاثیر این شرایط بر بدن انسان  بررسی شده است.

از دیرباز انسان در رویا و در داستا نهای علمی-تخیلی در فکر سفر به فضا بود و در مرحه ی دوم به دنبال مکان امنی برای زندگی بعد از زمین بود به همین دلیل او با سعی و تلاش و پیشرفت در زمنه های مختلف علمی توانست به این رویا تحقق بخشد و در اولین قدم پا بر کره ی ماه نهاد.    

در گذشته ی نه چندان دور فضانوردان از خلبانان حرفه ای و کارکشته انتخاب می شدند اما کم کم با آسانتر شدن کارها ، شرایط فضانورد شدن هم آسان شد و فضانوردها می بایست تحصیلات عالی دانشگاهی در رشته های مهندسی داشته باشند یا اینقدر بچه مایه دار باشند تا بتونند به عنوان توریست به فضا برند؛ همچنین باید شرایط فیزیکی لازم برای قرار گرفتن در آن شرایط را دارا باشد.

بعد از انتخاب آموزش ها شروع میشود تا فضانوردان آینده با محیط و شرایط فضا آشنایی کامل رو پیدا کنند مثلاً آموزش هایی از قبیل صندلی چرخون ، هواپیمای تهوع آور ، انجام تمریناتی در آب ودر بعضی موارد فضانوردان برای آمادگی بهتر و آشنایی با شرایط خارج از جو مدتی در بیابان های بی آب و علف زندگی می کنند.

بعد از اتمام آموزش ها که چند ماه طول می کشد حالا نوبت پریدن و رفتن است  اما به همین سادگی ها هم نیست چون قبل از بلند شدن از زمین همه چیز باید دوباره چک شود چون وجود اشکال کوچکی در برنامه ها ممکن است یک پروژه ی بزرگ را با شکست مواجه کند بعد از اطمینان از درست بودن تمام برنامه ها  شمارش معکوس شروع می شود و فضاپیما با استفاده از اولین راکت از زمین بلند میشود  و در حدود 9 دقیقه به 3 برابر شتاب زمین میرسد. از حالا بی وزنی شروع شد.

چون فضاپیما خیلی سنگین است باید حدود 8 کیلومتر در ثانیه سرعت داشته باشد تا بتواند در مدار باقی بماند یعنی مغلوب جاذبه ی زمین نشود و کاهش ارتفاع نداشته باشد. البته این شرایط فقط برای فضاپیماهای مدارگرد است  و برای فضاپیماهایی که بخواهند از گرانش زمین خارج شوند شتاب آنها باید 40% بیشتر شود که این کار را راکت دوم انجام میدهد .

فضاپیما با رسیدن به ایستگاه فضایی به دور آن می چرخد و بعد به آن متصل میشود و بعد از آزمایش نشست دریچه های الحاقی درها باز میشوند و فضانوردان وارد ایستگاه فضایی میشوند

شرایط در فضا :

در فضا ما احساس بی وزنی میکنیم اما این به این دلیل نیست که در آنجا جاذبه وجود ندارد بلکه بدلیل سقوط فضاپیما به سمت زمین است که بخاطر سرعت بسیار زیاد فضاپیما و انحنای زمین کاهش ارتفاع صورت نمی گیرد.

اما همین بی وزنی که هیجان انگیزترین ویژگی فضاست اثرات نا مطلوبی بر سیستم بدن انسان دارد از جمله :

1)     قد انسان حدود 5/2 سانتی متر بلند تر میشود ؛ این بخاطر پخش شدن مایع درون ستون فقرات است که همراه با درد شدیدی است .وبعد از بازگشت به زمین به حالت اولیه برمی گردد.

2)     سرگیجه ؛ دلیل آن این است که فشار خون به طور طبیعی به سمت سر بیشتر است که در زمین جاذبه آن را خنثی می کند و در تمام قسمت های بدن به طور یکسان پمپاژ می شود ولی بدون جاذبه مقدار بیشتری خون به مغز میرسد که باعث سر درد و بیهوشی می شود.

3)     فضا زدگی ؛که واکنش طبیعی بدن نسبت به بی وزنی است و با قرص و دارو قابل حل است و به طور کلی بعد از دو سه روز خوب می شود.

4)     اختلال در حفظ تعادل بدن به خاطر تاثیر در ساز و کار گوش میانی و جلوگیری از تشخیص جهت، می شود. پس از چند روز در فضا، سیستم تعادل نسبت به همه سیگنال های هدایتی بی اعتنا می شود. پس از بازگشت فضانورد به زمین این اختلال به زودی بر طرف می شود.

5)     ضعف استخوان ها ؛ بدلیل نبود فشار بر استخوانها که با ورزش های قدرتی و داشتن یک رژیم غذایی مشخص می تواند این عارضه را کاهش دهد.

6)     بی حسی و ضعف عضلات بدن بدلیل استفاده نکردن از آنها که تمرین های ورزشی خاص به پیشگیری از این حالت کمک می کنند. مسافرین فضا تمرینات فیزیکی مانند دویدن، دوچرخه و ... را انجام می دهند.

خوردن و آشامیدن در فضا کمی با اینجا فرق می کند چون غذاها معمولاً بصورت خمیرند و مایعات را باید با نی نوشید چون به محض باز شدن درب آنها بصورت حباب در هوا پراکنده می شود و اگر بخواهید آنها را بگیرید با وارد شدن کمترین نیرویی به آنهابه چند قسمت تقسیم می شوند و شما باید همه ی آنها را تک تک جمع کنید.

بدون جاذبه بعضی کارها خیلی آسان و بعضی کارها خیلی سخت می شوند در آنجا شما لازم نیست راه بروید یا چیزی را به زحمت جابجا کنید بلکه با وارد کردن نیرویی در جهت مخالف شما حرکت می کنید و با وارد کردن نیرویی به یک شئ آن از شما دور می شود اما همین نبود جاذبه باعث می شود هر چیزی که به حال خود رها شود در فضا شناور شود و همه چیز به هم بریزد. وخیلی چیزها گم شوند پس بخاطر همین همه چیز با چسب به جایی وصل شده و البته اگر تازه کار باشید نمی توانید به راحتی جابجا شوید چون با وارد کردن نیروی زیاد ممکن است نتوانید خودتان را کنترل کنید و به جایی برخورد کنید و صدمه ببینید.

در فضاپیما ها به دلیل کمبود و نیاز به آب و همینطور سیال نبودن آن در فضا حمام کردن در آنجا به این سادگی ها نیست و فقط با استفاده از حوله مرطوب این عمل صورت میگیرد.

خوابیدن در فضا هم جالب است چون روی هیچ جایی نمی توان لم داد و دراز کشید پس به همین دلیل کیسه های خوابی در نظر گرفته می شود که به فضاپیما وصل اند و فضانورد با طنابهایی به آن وصل می شود. البته چون در ایستگاه فضایی روز و شب وجود ندارد فضانوردان برای خود زمانی را به عنوان شب تعریف می کنند و در آن موقع می خوابند.

خروج از فضاپیما :

فضا نوردان ممکن است به دلایل زیادی از قبیل تعمیر فضاپیما اتصال بعضی قسمت ه به ایستگاه فضایی ، راهپیمایی فضایی و... لازم باشد از فضاپیما خارج شوند خارج از فضاپیما خطرات زیادی فضانورد را تهدید می کنند که با استفاده از لباس فضایی این خطرات تقریباً حل خواهند شد :

1)     نبود هوا برای تنفس که در لباس فضایی اکسیژن و... برای استفاده وجود دارد.

2)     تشعشعات خطرناک ماورابنفش که در زمین جو جلوی آن را می گیرد در فضا به طور مستقیم به فضانورد برخورد می کنند و احتمال ابتلا به سرطان را بالا می برد که در لباس فضایی از شیشه هایی استفاده می شود تا جلوی این تشعشعات را بگیرد.

3)     گرمای زیاد؛ بدن انسان تنها میتواند بازه خاصی از دما را تحمل کند ولی دما در فضا خیلی بیشتر یا کمتر از این است که می تواند تمام مایعات بدن انسان را در چند ثانیه بخشکاند . لباس فضایی با استفاده از سیستم های تعدیل کننده ای این مشکل را برطرف می کند.

4)     نبود فشار بر بدن ؛ چون بدن به خارج از آن نیرویی وارد میکند در زمین این نیرو توسط فشار هوا خنثی می شود و ما احساسی عادی داریم اما در فضا چون فشار هوا وجود ندارد حبا بهای اکسیژن در رگ ها ایجاد می شود و مانع از رسیدن خون به بقیه ی نقاط بدن می شود.در فضاپیما و لباس فضایی با استفاده از لایه های مختلف لباس این فشار ایجاد می شود همچنین در قسمت هایی مانند پاها در صورت نیاز بادکنک هایی باد می شوند تا فشار بر روی پا ها ایجاد شود. در یک لباس فضایی قسمت های دیگری از قبیل کنترل کننده ها ، دوربین ها ، وسایل ارتباطی و... وجود دارد .

5)     در فضا چون همیشه جایی برای گرفتن آن و جابجا شدن نیست ممکن است فضانورد با وارد کردن یک نیروی اشتباه از سفینه دور شود وبه همین سادگی نتواند به فضاپیما برگردد و درفضا گم شودپس فضانوردان برای جلوگیری از بروز چنین مشکل هایی با طناب بسته می شوند یا با استفاده از بازوهای مکانیکی که به فضاپیما وصل اند از فضاپیما خارج می شوند.

بازگشت به زمین :

برای بازگشت به زمین فضاپیما با رسیدن به جو زمین باید جهت خود را عوض کندکه با استفاده از موتورهایی این کار انجام میشود و مقدار زیادی از سرعت خود را نیز کم کند که بسیاری از آن توسط مولکولهای هوا انجام می شود اما مشکل دیگر گرم شدن فوق العاده زیاد نوک فضاپیما است که دلیل آن این است که بدلیل سرعت بالای فضاپیما مولکول های هوا اجازه فرار از جلوی آن را پیدا نمی کنند و فشار هوا بسیار زیاد می شود که در نتیجه دما نیز زیاد می شود.

بعضی فضاپیما ها با کم شدن سرعتشان در آب دریا فرود می آیند و بعضی دیگر مثل شاتل ها میتوانند مثل هواپیما در باند فرودگاه فرود بیایند.

با پیاده شدن فضا نوردان آزمایشات زیادی روی بدن آنها انجام می شود تا اثرات شرایترن آنها بررسی شود.

منبع:http://3in4.blogfa.com/

کمی هم در مورد لباس فضانوردان بدانیم

فضای خارج از جو مکانی بسیار خطرناک است اگر شما بدون لباس فضایی به خارج از فضاپیما یا مکانی با کمبود یا نبود جو مانند مریخ یا ماه گام بگذارید آنچه که ظرف چند دقیقه رخ می دهد بدین شرح خواهد بود.



-در کمتر از 15 ثانیه به دلیل نبود اکسیژن هوشیاری خود را از دست می دهید.



-خون و مایع بدن به دلیل کمبود یا نبود فشار هوا بخار می شود و سپس یخ می زند.



- بافت های بدن(پوست،قلب،دیگر ارگان های داخلی) به دلیل اتساع مایع داخل بدن که در حال بخار شدن است از هم باز می شوند.



- با تغییرات شدید دمایی مواجه خواهید شد:



تابش آفتاب:120 درجه سلسیوس

سایه: 100- درجه سلسیوس



- در معرض انواع گوناگونی از تشعشعات از جمله تشعشعات کیهانی و بادهای خورشیدی قرار می گیرید.



- اصابت خرده سنگ های فضایی،آشغال ها و قطعات ماهواره ها و فضاپیماها با سرعت های بالا.







برای محافظت در برابر این خطرات یک لباس فضایی باید دارای شرایط زیر باشد:



تنظیم فشار هوا:



لباس فضایی با فراهم کردن فشار هوای مناسب مایع درونی بدن را در سطح مایع نگه می دارد یا به عبارت دیگر از بخار شدن مایع بدنی جلوگیری می کند.لباس فضایی اساسا یک بالون پر از باد است که با بافتی لاستیک مانند ازجنس نئوپرین(Neoprene )ساخته شده و امکان تنظیم فشار هوا را برای فضانورد فراهم می کند.

بیشتر لباس های فضایی در فشاری کم تر از فشار معمولی هوا (1 اتمسفر) کار می کنند؛شاتل های فضایی در فشاری برابر با فشار معمولی جو فعالیت می کنند.لباس فضایی مورد استفاده ی فضانوردان شاتل در فشار 0.29 اتمسفر کار می کند .بنابراین فشار کابین شاتل باید قبل از پوشیدن لباس برای راهپیمایی فضایی کاسته شود.یک فضانورد که برای راهپیمایی فضایی آماده می شود در خطر انطباق با این تغییرات فشار بین لباس فضایی و کابین شاتل قرار دارد.





اکسیژن:



لباس های فضایی توانایی استفاده از هوای معمولی را – 78 درصد نیتروژن،21 درصد اکسیژن و 1 درصد گازهای دیگر –برای تنفس،به دلیل فشار کم موجود که به طرز خطرناکی موجب تجمع کم اکسیژن در شش ها و خون فضانورد می شود،ندارد.بنابراین بیشتر لباس های فضایی اکسیژن خالص را برای تنفس فضانوردان فراهم می کنند.لباس های فضایی اکسیژن مورد نیاز را به وسیله شیلنگی از خود فضاپیما یا از کوله پشتی ای که فضانوردان می پوشند تامین می کند.

هم شاتل و هم ایستگاه فضایی بین الملی هوای ترکیبی معمولی ای را که مانند هوای قابل تنفس ماست استفاده می کنند. بنابراین یک فضانورد برای این که بتواند از لباس فضایی ای که از اکسیژن خالص بهره می برد، استفاده کند باید یک دوره ی "پیش تنفسی "را با تنفس اکسیژن خالص در مدت زمانی اندک پیش از پوشیدن لباس بگذراند.این دوره ی پیش تنفسی با اکسیژن خالص باعث حذف نیتروژن از خون و بافت بدن فضانورد می شود،در اینصورت خطر تطبیق به کمترین حد خود خواهد رسید.





کربن دی اکسید:



در اثر بازدم فضانوردان کربن دی اکسید تولید می شود که در فضای محدود لباس ،این گاز در سطح بسیار خطرناکی تجمع خواهد کرد پس باید کربن دی اکسید اضافی از هوای لباس حذف شود.لباس های فضایی از قوطی های لیتیم هیدروکسید برای حذف آن استفاده می کنند که این قوطی ها یا در کوله پشتی لباس است یا از طریق شیلنگ های الحاقی به فضاپیما کار می کنند.





دما:



برای مطابقت با تغییرات دما،بیشتر لباس های فضایی با موادی مانند نئوپرین (Neoprene )،داکرون (Dacron ) و لایه های بازتابنده بیرونی( مایلار یا بافت های سفید و روشن) برای بازتاباندن نور خورشید عایق شده اند.بدن فضانوردان هم ،در هنگام کار مخصوصا فعالیت های شدید در طی راهپیمایی های فضایی تولید گرما می کند.اگر این گرمای تولید شده از بین نرود،آب از دست رفته ی بدن از طریق تعریق فضانورد،باعث تشنگی زیاد و گرما زدگی فضانورد می شود.برای از بین بردن این گرما،لباس های فضایی از یک سری خنک کننده ها مانند وزیدن هوای خنک - در پروژه های مرکوری و جمینی- یا لباس هایی که با جریان آب خنک می شوند -از پروژه آپولو به بعد- استفاده می کنند.





خرده سنگ های فضایی:



برای محافظت فضانوردان در برابر اصابت این خرده سنگ ها لباس های فضایی از لایه های چندگانه ای از مواد بادوامی مانند داکرون( Dacron) یا کولار ( Kevlar) استفاده میکنند.این لایه ها همچنین از پاره شدن لباس در مواجهه با لبه های تیز قسمت هایی از فضاپیما ها یا سنگ های سیارات و ماه جلوگیری می کند.





تشعشعات:



لباس های فضایی،فضانورد را تنها در برابر قسمت محدودی از تشعشعات محافظت می کنند.این کار توسط پوشش های بازتابنده مایلار( Mylar) که مخصوص لباس های فضایی ساخته شده اند انجام می گیرد.این لباس ها در برابر طوفان های خورشیدی محافظ چندان خوبی نیستند،بنابراین راهپیمایی های فضایی در طول مدتی که فعالیت های خورشیدی کم است،انجام می گیرد.





دید خوب:



لباس های فضایی دارای کلاه هایی هستند که از پلاستیک شفاف یا پلی کربنات مقاوم ساخته شده اند.بیشتر کلاه ها برای بازتابندن نور خورشید و کاهش شدت آن با ته رنگی سیاه ،مثل عینک های آفتابی،اندود شده اند. پیش از انجام یک راهپیمایی فضایی،صفحه درونی کلاه با نوعی ترکیب ضد بخار اسپری می شود.همچنین برای اینکه فضانوردان قادر باشند در سایه نیز به خوبی ببینند،کلاه های جدید دارای لامپ هایی هستند که جزو تجهیزات کلاه است.







ارتباطات:



لباس های فضایی با یک سری فرستنده و گیرنده مجهز شده اند که فضانوردان در طی راهپیمایی های فضایی قادر خواهند بود با پایگاه زمینی یا دیگر فضانوردان صحبت کنند.فضانوردان دارای هد ست هایی مجهز به میکروفون و گوشی هستند.دستگاه های گیرنده و فرستنده در کوله پشتی فضانوردان قرار دارد.







جابه جایی در لباس های فضایی:



جابه جایی و حرکت در داخل یک لباس پر از باد بسیار سخت است.برای حل این مشکل،لباس های فضایی با مفصل ها یا لولا هایی برای کمک به فضانورد در خم کردن دست ها،پاها،زانوها و مچ ها مجهز شده اند.







جا به جایی در فضاپیما:



در حالت بی وزنی حرکت کردن بسیار دشوار است.اگر شما به جسمی فشار وارد کنید،در جهت مخالف شروع به حرکت خواهید کرد(قانون سوم حرکت نیوتن – برای هر عملی،عکس العملی است مساوی و در جهت مخالف.) فضانوردان جمینی مشکلات بسیاری را که تنها در ثابت قرار گرفتن در جای خودشان بود،گزارش کردند،به طور مثال زمانی که قصد داشتند یک آچار فرانسه را بچرخانند،خودشان هم همراه با آچار در جهت مخالف شروع به چرخیدن می کردند.بعد از آن فضاپیما ها به یک سری نگه دارنده برای ثابت نگه داشتن بدن و برای کمک به فضانورد در کار کردن در جاذبه صفر،مجهز شدند.به علاوه،پیش از هر ماموریت،برای آمادگی بیشتر،فضانوردان راهپیمایی فضایی را در تانک های بزرگ آب در روی زمین تمرین می کنند زیرا شناور بودن یک لباس فضایی پر از باد در درون آب شرایط جاذبه صفر را شبیه سازی می کند.







فضانوردان در آب در حال تمرین راهپیمایی فضایی، برای ساخت ایستگاه فضایی بین المللی





بروس مک کاندلس(Bruce McCandless) در حال آزمایش سیستم MMU زمانیکه جدا از شاتل در فضا شناور است.





ناسا همچنین چندین دستگاه مانور موشکی گازی که به فضانوردان اجازه حرکت آزادانه در فضا بدون اتصال به فضاپیما را می دهد،ساخته است.این دستگاهMMU( Manned Maneuvering Unit) نامیده می شود که اساسا یک صندلی با دسته قابل کنترل است که با فشار گاز ،نیروی مورد نیازش را تامین می کند.ناسا دستگاه دیگری نیز طراحی کرده که با نیروی پرتابه ای از گاز نیتروژن ساخته شده است و بر روی کوله پشتی لباس فضایی جفت می شود.این دستگاه SAFER(Simplified Aid For Extravehicular Rescue) ،به فضانورد برای بازگشت به شاتل یا ایستگاه در حین ماموریت هایی که اتصال فضانورد از فضاپیما قطع شده است،کمک می کند.SAFER ،1.4 کیلوگرم نیروی پرتابه ای نیتروژنی را نگهداری می کند که می تواند سرعت فضانورد را حداکثر نزدیک به 9 متر بر ثانیه افزایش دهد.



منبع: howstuffworks.com
         انجمن هوافضا 

خواندنی هایی از فضا

در سال 2003، چین نخستین فضانورد خود را به مدار کرة زمین فرستاد. انتظار می‌رود در سال 2010، فضانوردان چینی نیز به روی کرة ماه گام بگذارند.

در ادامه نکات خواندنی دیگری در مورد فضا از نظر خوانندگان محترم خواهد گذشت:

• تنها پس از گذشت یک سال از فرود دو مریخ‌پیمای "اسپیریت" و "آپورچونیتی" در ژانویة سال 2004 روی سطح مریخ، "آپورچونیتی" سه برابر و "اسپیریت" بیش از پنچ برابر مسافتی که برای این دو مریخ‌نورد جهت کاوش مریخ در نظر گرفته شده بود، پیمودند.

• در 11 مارس 2001، دو فضانورد به نام‌های "جیمز اس‌ واس" و "سوزان جی هولمز" به مدت 8 ساعت و 56 دقیقه در فضا به نصب تجهیزات ایستگاه فضایی پرداختند. این طولانی‌ترین حضور فضانوردان در بیرون از فضاپیما در تاریخ مأموریت‌های شاتل محسوب می‌شود.
  
  
• یک سال مریخی حدود دو برابر یک سال زمینی و معادل 687 روز زمینی است.
  
  
• احتمال می‌رود که در زیر پوشش یخی سطح یکی از ماه‌های سیارة مشتری به نام "اروپا"، آب به شکل مایع وجود داشته باشد.
  
  
• گروهی از فضانوردان، عنکبوتی را به فضا بردند تا تار تنیدن آن را در حالت بی‌وزنی مطالعه کنند. اولین تار عنکبوت خیلی مطلوب نبود، اما تارهای بعدی به شکل طبیعی تنیده شد.
  
  
• مسن‌ترین فردی که به عنوان فضانورد در فضا حضور داشت، یک آمریکایی 77 ساله به نام "جان گلن" بود.
  
  
• "لونا 1" اولین کاوشگر فضایی بود که سرعت گریز از زمین را به دست آورد. این کاوشگر در دوم مارس 1959 پرتاب شد.

• باد خورشیدی (ستاره‌ای)، جریانی از ذرات یونیزه است که با سرعت زیادی از هالة خورشید یا سایر ستاره‌ها خارج می‌شود.
  
  
• نخستین موجود زنده‌ای که به مدار زمین پرتاب شد، سگی به نام "لایکا" بود که در سوم نوامبر 1957 در "اسپوتنیک 2" شوروی در مدار زمین قرار گرفت.
  
  
• ایستگاه فضایی نوعی ماهواره است که برای زندگی و فعالیت فضانوردان و انجام آزمایشات تحقیقاتی گوناگون، به اندازة کافی جا دارد.

• فضاپیماهای شاتل تقریباً در مدارهای پایین (حدود 400 کیلومتری) در گردش هستند، اما بسیاری از ماهواره‌ها در مدارهای دورتر قرار می‌گیرند. بیشترین فاصلة مداری یک ماهواره از 35880 کیلومتر تجاوز نمی‌کند.

• خورشید کره‌ای گازی با دمایی حدود 27 میلیون درجة فارنهایت است. هنوز 5 بیلیون سال از عمر خورشید باقی مانده است.
  
  
• با وجودی که سیارة زهره (ونوس) دومین سیاره منظومة شمسی است، اما با رسیدن دمای آن به 900 درجة فارنهایت، گرم‌ترین سیارة منظومة شمسی محسوب می‌شود. دلیل این امر، وجود ابرهایی در اطراف زهره است که گرما را در سطح آن حفظ می‌کند.
  
  
• جوّ سیارة زهره از دی‌اکسیدکربن تشکیل شده و ابرهای اسید سولفوریک با چگالی بسیار بالا آن را احاطه کرده است. قطرات باران به علت دمای بسیار بالای سیاره قبل از رسیدن به سطح، تبخیر می‌شوند.
  
  
• دو قمر سیارة مریخ ("مارس")، "فوبوس" و "دیموس" نام دارند. در زبان یونانی این دو نام به معنای "ترس" و "وحشت" هستند. مطابق اساطیر یونانی، "فوبوس" و "دیموس" فرزندان "مارس"، خدای جنگ، می‌باشند.
  
  
• در سال 1986، فضاپیمایی موسوم به "جیوتو" به نزدیکی ستارة دنباله‌دار "هالی" فرستاده شد تا به کاوش آن  بپردازد.
  
  
• "جان گلن" نخستین فضانورد آمریکایی بود که توسط یک فضاپیمای تک‌سرنشین موسوم به "مرکوری" به مدار زمین فرستاده شد.
  
  
• "زنیت" پرتابگری است که در جمهوری اوکراین ساخته شد و پرتابگر جدید روسیه در 20 سال اخیر محسوب می‌شود. این پرتابگر، توانایی پرتاب از دریا را نیز داراست.

• موشک‌های "آریان" دومین تلاش اروپا در جهت تأمین نیاز در مورد پرتابگرهای این قاره پس از لغو پروژة ناموفق "یوروپ" است. این موشک‌ها در حال حاضر، پرتابگرهای فعال اروپایی هستند. 
  
  
• هنگامی که آرایه‌های خورشیدی عظیم ایستگاه فضایی بین‌المللی باز شوند، سطحی حدود 2508 متر مربع را اشغال می کنند.
  
  
• در ژوئن 1963، اولین زن فضانورد به نام "والنتینا ترشکوا" با فضاپیمای "واستوک 6" روسی به فضا پرتاب شد.
  
  
• میدان مغناطیسی زمین ما را در برابر هجوم ذرات خورشیدی محافظت می‌کند. در صورت عدم وجود چنین میدانی، طوفان‌های خورشیدی جوّ زمین را از بین خواهند برد؛ مانند آنچه در مریخ روی داده است.
  
  
• لکه‌های خورشیدی مناطقی با نیروی مغناطیسی بسیار نیرومند روی سطح خورشید هستند. تیره‌تر دیده شدن آنها به این دلیل  است که  این نواحی نسبت به محدودة اطرافشان سردتر می‌‌باشند.
  
  
• مارینر 10" تنها فضاپیمایی است که در سال 1974 به سیارة عطارد سفر کرده است. این فضاپیما اولین تصاویر گرفته شده از سیارات عطارد و زهره را در اختیار دانشمندان قرار داد.
  
  
• در 20 ژوئیة 1969 و پس از سفرهای موفقیت‌آمیز "آپولو" 8، 9 و 10 به ماه، سرانجام "آپولو 11" توانست بر سطح ماه و در محلی به نام "دریای آرامش" فرود آید تا "نیل آرمسترانگ" آمریکایی اولین انسانی باشد که روی ماه گام بگذارد. بیش از 600 میلیون نفر از مردم سراسر جهان پخش تلویزیونی این رویداد را مشاهده کردند.
  
  
• نور یک ستاره در یک گوشة کهکشان راه شیری حدود 100000 سال طول می‌کشد تا به گوشة دیگر کهکشان برسد.
  
  
• سرعت وزش بادها در زحل به 1800 کیلومتر در ساعت می‌رسد؛ یعنی سریع‌تر از سرعت صوت در زمین و از این لحاظ رکورددار هستند.
  
  
• در سال 1970، ناسا برنامة ساخت شاتل فضایی را آغاز کرد. پیش از این، کپسول‌های فضایی پس از بازگشت به زمین قابل استفادة مجدد نبودند.

• در سال 1984، اولین عملیات امداد ماهواره‌ای در فضا انجام شد. دو ماهواره به نام‌های "پالاپا-بی 2" و "ویستار 6" توسط شاتل فضایی به زمین بازگردانده شدند تا پس از تعمیر برای استفادة مجدد آماده شوند.
  
  
• ایستگاه فضایی "میر" روسیه در سال 1986 به فضا پرتاب شد. اگرچه این ایستگاه برای مأموریتی 5 ساله طراحی شده بود، اما به مدت 15 سال در خدمت باقی ماند و عاقبت در سال 2001 به زمین بازگردانده شد.

• در سال 1993 تکه‌ای از بدنة موشک‌های پیشین که در فضا رها شده بود، به شیشة کابین شاتل برخورد کرد. سرعت برخوردی معادل 60 کیلومتر در ثانیه برای در هم شکستن شیشة بیرونی فضاپیما کافی بود.
  
  
• در سال 1996، یک فضانورد زن آمریکایی به نام شانون لوسید با سپری کردن 188 روز در ایستگاه فضایی میر، طولانی‌ترین اقامت در فضا را تجربه کرد.

برنامه‌های فضایی چین

برنامه‌های فضایی چین از سال 1956 با همکاری روسیه آغاز شد. منشا ظهور برنامه‌های فضایی چین دستور کمیسیون نظامی و برای رفع نیازهای دفاعی در داخل کشور بود. اولین کاربردهایی که چینی‌ها برای استفاده از فضا مدنظر داشتند،‌ استفاده در بخش‌های نظامی بوده است.  

در اول مارس سال 1956 برنامه هوافضایی 12 ساله چین که به نام پروژه 581 نیز شناخته می‌شود، تدوین شد. هدف این برنامه که اولین پروژه ماهواره‌ای چین بود، قرار دادن ماهواره در مدار تا سال 1959 بود. بدلیل روابط صمیمانه چین و روسیه در دهه 1950، روسیه تصمیم به انتقال تکنولوژی فضایی به این کشور را گرفت و در این راستا آموزش دانشجویان چینی را نیز عهده‌دار شد. اما این حمایتها در سال 1960 به صورت ناگهانی قطع شد و از آن سال به بعد، چین در بخش فضایی تقریبا با هسته بومی به فعالیت خود ادامه داد.

در واقع برنامه‌هایی که برای دسترسی به فضا در چین تدوین شد،‌ باعث پیشرفت این کشور در زمینه صنایع هوایی،‌ موشکهای هدایت شونده، ‌راکتها و ... نیز گردید. به همین دلیل اولین محصولات برنامه‌های چین در راستای فضا را نمی‌توان لانچر یا ماهواره نامید بلکه موشکهای بالستیکی نظیر دانگ‌فنگ (DF) 1، 2، 3، 4 و 5 و چانگ‌زنگ (CZ) 1و 2 خروجی‌های اولیه این برنامه بودند. البته موشک دانگ‌فنگ 4 و 5 و چانگ‌زنگ 1و 2 بعدها به عنوان وسایل پرتاب ماهواره نیز مورد استفاده قرار گرفتند.

ادامه برنامه فضایی چین منجر به ساخت اولین راکت این کشور شد. این راکت که بر پایه مدل روسی R-2 ساخته شده بود،‌ در اوایل سال 1960 پرتاب شد. پس از آن چینی‌ها در سال 1961 اولین موشک بومی خود را به فضا فرستادند.

24 سال بعد از شروع این برنامه اولین ماهواره چینی با نام دانگ‌فنگ‌هونگ ساخته شد و با قرار  گرفتن در مدار ،‌چینی‌ها بعد از روسیه، آمریکا،‌ فرانسه و ژاپن پنجمین کشور دارای فناوری فضایی شدند. با کسب این موفقیت، چین می‌رفت تا در سه دهه‌ی بعد بیش از 55 ماهواره را به فضا بفرستد.

                         

پس از ساخت این لانچرها،‌ چین از سال 1985 برنامه فضایی غیرنظامی خود را أغاز کرد و در این راستا اقدام به توسعه‌ی سری راکتهای لانگ‌مارچ نمود که دارای تکنولوژی مشابه موشک دانگ‌فنگ بود. سری راکتهای لانگ‌مارچ تاکنون بیش از 30 ماهواره خارجی را که عمدتا ار آسیا و اروپا بوده‌اند،‌ به فضا منتقل کرده است.

دولت ایالات متحده که به شدت مخالف انتقال تکنولوژی به چین بود، ‌در سال 2000 رسما اقدام به تحریم این کشورکرد. با این وجود چین به بهبود طرح راکتهای خود ادامه داد و علیرغم کمبود سرمایه،‌ لانگ‌مارچ 5 را به بازار عرضه کرد.

برنامه فضایی سرنشین‌دار چین

 برنامه فضایی سرنشین‌دار چین از اوایل سال 1968 با تاسیس مرکز تحقیقات پزشکی پرواز فضایی توسط "تسین‌هسو-شن"،‌ آغاز شد. تسین‌هسو-شن که پدر فنون موشکی چین نامیده می‌شود، دارای تحصیلات هوافضایی در زمینه موشک و فضا بود که در دهه 1950 به اتهام کمونیست بودن از آمریکا اخراج شد و پس از بازگشت به چین مصمم به گسترش برنامه فضایی در کشورش گردید.

                                          

پروژه 714 نیز در راستای برنامه‌های فضایی سرنشین‌دار  تعریف شد و هدف آن بردن دو فضانورد به فضا بوسیله فضاپیمای شاگوانگ-1 و تا سال 1973 بود. 19 خلبان نیروی هوایی ارتش چین برای این منظور در سال 1971 انتخاب شدند. شاگوانگ-1 که بوسیله راکت CZ-2A پرتاب شد،‌ برای حمل یکی از این دو فضانورد طراحی شده بود. با وجود 3 سال کار بر روی این پروژه،‌ بدلیل سیاستهای داخلی و با توجه به کمبود بودجه ،‌ این برنامه در 13 مه سال 1973 کنسل شد.

در سال 1978 برنامه‌ی مشابهی تدوین گردید اما این برنامه نیز در سال 1980 لغو شد.

در سال 1993 و با تخصیص بودجه به چنبن طرح‌هایی، پروژه 921 یا "شنزو" کلید خورد. هدف این پروژه بردن انسان به فضا بود. برنامه شنزو دارای چهار تست پروازی بدون سرنشین بود که اولین آن با نام شنزو-1 در 20 نوامبر 1999 انجام شد. در 9 ژانویه 2001 شنزو-2 به صورت آزمایشی پرتاب شد که حامل چند حیوان آزمایشگاهی بود. شنزو 3و 4 نیز که حامل چند آدمک تصنعی بودند،‌ در سال 2002 پرتاب شدند.

پس از پرتابهای موفقیتآمیز شنزو 4-1،‌ اولین ماموریت سرنشین‌دار چین با شنزو-5 در 15 اکتبر سال 2003 انجام شد. با این پرواز 21 ساعته در مدار،‌ چین سومین کشوری شد که توانست به تکنولوژی فرستادن انسان به فضا دست پیدا کند.

دو سال بعد شنزو-6 توسعه یافت که دارای چندین ماموریت از جمله حمل چند فضانورد و پیاده‌روی فضایی و ... بود. این فضاپیما توسط راکت لانگ‌مارچ 2F از مرکز پرتاب ماهواره‌ای جیوکوآن پرتاب شد.

                                                           

با موفقیت شنزو-5،‌ چین درخواست پیوستن به ایستگاه فضایی بین‌المللی را مطرح نمود اما با مخالفت شدید آمریکا مواجه شد. مقامات چین نیز اعلام کردند  که مستقلا اقدام به تاسیس یک ایستگاه فضایی خواهند کرد و بر این اساس پیشنهاد ساخت آزمایشگاه فضایی بدون سرنشین و باسرنشین را ارائه دادند که طبق پیش‌بینی کارشناسان چین، این طرح تا سال 2010 عملی خواهد شد.

از فوریه سال 2004،‌ اجرای پروژه کاوشگر بدون سرنشین ماه در چین آغاز شد. مطابق برنامه‌ریزیهای سازمان فضایی چین،‌ این پرو‍ژه شامل سه فاز می‌باشد: گردش حول ماه،‌ فرود و نمونه‌برداری،‌ بازگرداندن نمونه‌ها به زمین.

فاز اول این پروژه که هزینه‌ای در حدود 170 میلیون دلار در بر داشته است شامل یک ماهواره برای گردش حول ماه بود و پیش از سال 2007 به انجام رسید.

فاز دوم تا سال 2010 انجام خواهد شد و فاز سوم هم که شامل نمونه‌برداری از سطح ماه است تا قبل از سال 2020 به پایان می‌رسد.

در 27 نوامبر سال 2005 مدیر برنامه فضایی سرنشین‌دار چین اعلام کرد که این کشور تا سال 2020 ساخت ایستگاه فضایی ملی و ماموریت سرنشین‌دار به ماه را انجام خواهد داد.

                  

در 24 دسامبر 2005 با موافقت دولت ،‌ بودجه لازم به پرتاب ماهواره ماه‌گرد چین اختصاص داده شد. این مسئله به پیشبرد پروژه کاوشگر ماه و ادامه برنامه‌های فضایی چین نیز کمک کرد. با این وجود انتظار می‌رود با حمایت‌های دولت اجرای پروژه‌ها زودتر از موعد مقرر انجام گیرد.

در فوریه 2006 چین اعلام کرد که ماموریت شنزو-7 با یک سال تاخیر در سال 2008 انجام خواهد شد تا فرصت کافی برای توسعه این فضاپیما و انجام اولین راه‌پیمایی فضایی این کشور وجود داشته باشد.

در همین سال رئیس سازمان فضایی چین اعلام نمود که در طی 5 سال آینده (2010-2006) تحقیقات عمده فضایی نیز برروی مریخ متمرکز خواهد شد. انجام پرواز کاوشگر مریخ در بازه زمانی 2033-2014 و فاز پرواز سرنشین‌دار به این سیاره نیز در بازه 2060-2040 انجام خواهد شد.

در حال حاضر چین توجه دیپلماتیک خود را به همکاری بیشتر با اتحادیه اروپا و روسیه متمرکز کرده است.

در سپتامبر 2006 آناتولی پرمینوف رئیس آژانس فضایی روسیه از امضاء پیمان همکاری با چین خبر داد.  بر اساس این پیمان چین در پروژه آوردن خاک فوبوس (یکی از دو قمر مریخ)‌ به زمین،‌ با روسیه همکاری می‌کند.

با توجه به برنامه‌های ارائه شده،  اهداف و سیاستهای کلان سازمان فضایی چین را می‌توان بدین ترتیب تقسیم‌بندی کرد:

اهداف کوتاه مدت:

-          ساخت سیستم مشاهدات زمینی برای استفاده طولانی مدت

-          برپایی یک شبکه مستقل ماهواره‌ای ارتباط از راه دور

-          ساخت یک سیستم ناوبری و جهت‌یابی ماهواره‌ای مستقل

-          تامین سرویسهای پرتاب غیرنظامی

-          برپایی یک سیستم دریافت متحرک و از راه دور

-          انجام تحقیقات فضایی در زمینه‌هایی چون میکروگرانش،‌ مواد فضایی، ‌نجوم و ...

-          طرح کاوشگر ماه

اهداف بلند مدت:

-          بهبود موقعیت کشور در زمینه علوم فضایی

-          تاسیس ایستگاه فضایی سرنشین‌دار

-          ماموریت‌های سرنشین‌دار به ماه

-          تاسیس پایگاه سرنشین‌دار در ماه

لازم به ذکر است که این سازمان در راستای اهداف مذکور، ‌مراکز پرتاب ماهواره، مراکز کنترل و دیده‌بانی و ‌مراکز تحقیقات فضایی متعددی را تاسیس نموده  است.