مسکو هر گونه استقرار تسلیحات در فضا را تلافی می کند

 

فرمانده نیروهای فضایی روسیه با اشاره به تلاش آمریکا برای استقرار تسلیحات در فضا، اعلام کرد که اگر کشوری دست به چنین اقدامی بزند با تدابیر تلافی جویانه مسکو رو به رو خواهد شد.

به نقل از آسوشیتدپرس، ژنرال ولادیمیر پوپوفکین (Vladimir Popovkin)  امروز طی کنفرانسی مطبوعاتی اعلام کرد که در صورت استقرار سلاح در فضا توسط هرکشوری روسیه برای اتخاذ تدابیر مناسب، آماده است.

ولادیمیر پوپوفکین، افزود: ما به دنبال جنگ در فضا نیستیم  و نمی خواهیم در فضا تفوق و برتری به دست آوریم، اما به هیچ کشوری هم اجازه تسلط در آن حوزه را نخواهیم داد. 

فرمانده نیروهای فضایی روسیه اطلاع داد که مسکو و پکن طرح بیانیه ای در باره عدم استقرار تسلیحات در فضا را تنظیم نموده و آن را به سازمان ملل متحد ارائه کردند.

وی تصریح کرد که اگر کشوری تسلیحات در فضا مستقر نماید، بر اساس قوانین جنگ می توان به تلافی آن تسلیحاتی را در آنجا مستقر کرد.

به گفته پوپوفکین پیامدهای استقرار تسلیحات در فضا ممکن است غیر قابل پیش بینی باشند چرا که تسلیحات فضایی سیستم های بسیار پیچیده ای هستند و ممکن است که جنگ بزرگی آغاز شود.

فرمانده نیروهای فضایی روسیه با تاکید بر اینکه در حال حاضر هیچ کشوری در فضا سلاحی ندارد یادآوری نمود که هم اکنون فقط دو کشور روسیه و آمریکا می توانند به طور کامل از فضا در برنامه های نظامی و غیر نظامی استفاده کنند. چین به آنها نزدیک شده و در آینده نزدیک هند و آژانس فضایی اروپا نیز به آن خواهند پیوست.

وی تاکید کرد که گروه ماهواره های دو منظوره روسی در مدار در حدود 60 ماهواره است که این گروه همه وظایف نظامی از ارتباطات تا جاسوسی را انجام می دهد. ماهواره های نسل جدید بنا به مدل خود از 7 تا 10 سال و یا از 12 تا 15 سال طول عمر مفید خواهند داشت.

www.mehrnews.com

چشم هدهد

"هدهدهای ایرانی" به صورت آنلاین خلیج فارس را کنترل می کنند خبرگزاری فارس: نیروهای پدافندی سپاه پاسداران سیستمی را راه اندازی کرده اند که بر اساس آن تمام منطقه خلیج فارس و تنگه هرمز تحت کنترل کامل این نیرو قرار گرفته است.

به گزارش خبرنگار امور دفاعی خبرگزاری فارس، بر اساس طراحی متخصصان سپاه، هم اکنون این سیستم موسوم به هدهد، به صورت شبانه‌روزی تمام تحرکات و اقدامات سطحی و هوایی در منطقه خلیج فارس و تنگه استراتژیک هرمز را زیر نظر کامل خود دارند. سیستم هد هد که مجهز به جدیدترین و پیشرفته‌ترین دوربین‌های تصویر برداری و ارسال تصاویر است، به گونه ای طراحی شده که تمامی اطلاعات به صورت آن لاین به مراکز مربوطه فرستاده و بصورت مستمر از کل مناطق مختلف خلیج فارس، تصاویر مربوطه را 24 ساعته ارسال می‌کند. تصاویر دریافتی از طریق سیستم هد هد، علاوه بر آنکه از دقت و وضوح بسیار بالایی برخوردار هستند در طول شب نیز می‌توانند تصاویر با شفافیت و کیفیت بالا را ضبط و ارسال نمایند. با راه اندازی سیستم آن لاین هد هد، هم اکنون سپاه پاسداران به فاصله تنها چند لحظه، از هر گونه تردد شناورها و هواپیماها در این منطقه مطلع شده و در کنار سیستم‌های مختلف راداری و الکترونیک خود پوشش کاملی را بر خلیج فارس و تنگه هرمز به وجود آورده است.

عکس روز

آمادگی برای سفر به فضا

چکیده: در این مقاله سفر انسان به فضا از آمادگی برای آن تا بازگشت وشرایط حاکم بر آنجا و تاثیر این شرایط بر بدن انسان  بررسی شده است.

از دیرباز انسان در رویا و در داستا نهای علمی-تخیلی در فکر سفر به فضا بود و در مرحه ی دوم به دنبال مکان امنی برای زندگی بعد از زمین بود به همین دلیل او با سعی و تلاش و پیشرفت در زمنه های مختلف علمی توانست به این رویا تحقق بخشد و در اولین قدم پا بر کره ی ماه نهاد.    

در گذشته ی نه چندان دور فضانوردان از خلبانان حرفه ای و کارکشته انتخاب می شدند اما کم کم با آسانتر شدن کارها ، شرایط فضانورد شدن هم آسان شد و فضانوردها می بایست تحصیلات عالی دانشگاهی در رشته های مهندسی داشته باشند یا اینقدر بچه مایه دار باشند تا بتونند به عنوان توریست به فضا برند؛ همچنین باید شرایط فیزیکی لازم برای قرار گرفتن در آن شرایط را دارا باشد.

بعد از انتخاب آموزش ها شروع میشود تا فضانوردان آینده با محیط و شرایط فضا آشنایی کامل رو پیدا کنند مثلاً آموزش هایی از قبیل صندلی چرخون ، هواپیمای تهوع آور ، انجام تمریناتی در آب ودر بعضی موارد فضانوردان برای آمادگی بهتر و آشنایی با شرایط خارج از جو مدتی در بیابان های بی آب و علف زندگی می کنند.

بعد از اتمام آموزش ها که چند ماه طول می کشد حالا نوبت پریدن و رفتن است  اما به همین سادگی ها هم نیست چون قبل از بلند شدن از زمین همه چیز باید دوباره چک شود چون وجود اشکال کوچکی در برنامه ها ممکن است یک پروژه ی بزرگ را با شکست مواجه کند بعد از اطمینان از درست بودن تمام برنامه ها  شمارش معکوس شروع می شود و فضاپیما با استفاده از اولین راکت از زمین بلند میشود  و در حدود 9 دقیقه به 3 برابر شتاب زمین میرسد. از حالا بی وزنی شروع شد.

چون فضاپیما خیلی سنگین است باید حدود 8 کیلومتر در ثانیه سرعت داشته باشد تا بتواند در مدار باقی بماند یعنی مغلوب جاذبه ی زمین نشود و کاهش ارتفاع نداشته باشد. البته این شرایط فقط برای فضاپیماهای مدارگرد است  و برای فضاپیماهایی که بخواهند از گرانش زمین خارج شوند شتاب آنها باید 40% بیشتر شود که این کار را راکت دوم انجام میدهد .

فضاپیما با رسیدن به ایستگاه فضایی به دور آن می چرخد و بعد به آن متصل میشود و بعد از آزمایش نشست دریچه های الحاقی درها باز میشوند و فضانوردان وارد ایستگاه فضایی میشوند

شرایط در فضا :

در فضا ما احساس بی وزنی میکنیم اما این به این دلیل نیست که در آنجا جاذبه وجود ندارد بلکه بدلیل سقوط فضاپیما به سمت زمین است که بخاطر سرعت بسیار زیاد فضاپیما و انحنای زمین کاهش ارتفاع صورت نمی گیرد.

اما همین بی وزنی که هیجان انگیزترین ویژگی فضاست اثرات نا مطلوبی بر سیستم بدن انسان دارد از جمله :

1)     قد انسان حدود 5/2 سانتی متر بلند تر میشود ؛ این بخاطر پخش شدن مایع درون ستون فقرات است که همراه با درد شدیدی است .وبعد از بازگشت به زمین به حالت اولیه برمی گردد.

2)     سرگیجه ؛ دلیل آن این است که فشار خون به طور طبیعی به سمت سر بیشتر است که در زمین جاذبه آن را خنثی می کند و در تمام قسمت های بدن به طور یکسان پمپاژ می شود ولی بدون جاذبه مقدار بیشتری خون به مغز میرسد که باعث سر درد و بیهوشی می شود.

3)     فضا زدگی ؛که واکنش طبیعی بدن نسبت به بی وزنی است و با قرص و دارو قابل حل است و به طور کلی بعد از دو سه روز خوب می شود.

4)     اختلال در حفظ تعادل بدن به خاطر تاثیر در ساز و کار گوش میانی و جلوگیری از تشخیص جهت، می شود. پس از چند روز در فضا، سیستم تعادل نسبت به همه سیگنال های هدایتی بی اعتنا می شود. پس از بازگشت فضانورد به زمین این اختلال به زودی بر طرف می شود.

5)     ضعف استخوان ها ؛ بدلیل نبود فشار بر استخوانها که با ورزش های قدرتی و داشتن یک رژیم غذایی مشخص می تواند این عارضه را کاهش دهد.

6)     بی حسی و ضعف عضلات بدن بدلیل استفاده نکردن از آنها که تمرین های ورزشی خاص به پیشگیری از این حالت کمک می کنند. مسافرین فضا تمرینات فیزیکی مانند دویدن، دوچرخه و ... را انجام می دهند.

خوردن و آشامیدن در فضا کمی با اینجا فرق می کند چون غذاها معمولاً بصورت خمیرند و مایعات را باید با نی نوشید چون به محض باز شدن درب آنها بصورت حباب در هوا پراکنده می شود و اگر بخواهید آنها را بگیرید با وارد شدن کمترین نیرویی به آنهابه چند قسمت تقسیم می شوند و شما باید همه ی آنها را تک تک جمع کنید.

بدون جاذبه بعضی کارها خیلی آسان و بعضی کارها خیلی سخت می شوند در آنجا شما لازم نیست راه بروید یا چیزی را به زحمت جابجا کنید بلکه با وارد کردن نیرویی در جهت مخالف شما حرکت می کنید و با وارد کردن نیرویی به یک شئ آن از شما دور می شود اما همین نبود جاذبه باعث می شود هر چیزی که به حال خود رها شود در فضا شناور شود و همه چیز به هم بریزد. وخیلی چیزها گم شوند پس بخاطر همین همه چیز با چسب به جایی وصل شده و البته اگر تازه کار باشید نمی توانید به راحتی جابجا شوید چون با وارد کردن نیروی زیاد ممکن است نتوانید خودتان را کنترل کنید و به جایی برخورد کنید و صدمه ببینید.

در فضاپیما ها به دلیل کمبود و نیاز به آب و همینطور سیال نبودن آن در فضا حمام کردن در آنجا به این سادگی ها نیست و فقط با استفاده از حوله مرطوب این عمل صورت میگیرد.

خوابیدن در فضا هم جالب است چون روی هیچ جایی نمی توان لم داد و دراز کشید پس به همین دلیل کیسه های خوابی در نظر گرفته می شود که به فضاپیما وصل اند و فضانورد با طنابهایی به آن وصل می شود. البته چون در ایستگاه فضایی روز و شب وجود ندارد فضانوردان برای خود زمانی را به عنوان شب تعریف می کنند و در آن موقع می خوابند.

خروج از فضاپیما :

فضا نوردان ممکن است به دلایل زیادی از قبیل تعمیر فضاپیما اتصال بعضی قسمت ه به ایستگاه فضایی ، راهپیمایی فضایی و... لازم باشد از فضاپیما خارج شوند خارج از فضاپیما خطرات زیادی فضانورد را تهدید می کنند که با استفاده از لباس فضایی این خطرات تقریباً حل خواهند شد :

1)     نبود هوا برای تنفس که در لباس فضایی اکسیژن و... برای استفاده وجود دارد.

2)     تشعشعات خطرناک ماورابنفش که در زمین جو جلوی آن را می گیرد در فضا به طور مستقیم به فضانورد برخورد می کنند و احتمال ابتلا به سرطان را بالا می برد که در لباس فضایی از شیشه هایی استفاده می شود تا جلوی این تشعشعات را بگیرد.

3)     گرمای زیاد؛ بدن انسان تنها میتواند بازه خاصی از دما را تحمل کند ولی دما در فضا خیلی بیشتر یا کمتر از این است که می تواند تمام مایعات بدن انسان را در چند ثانیه بخشکاند . لباس فضایی با استفاده از سیستم های تعدیل کننده ای این مشکل را برطرف می کند.

4)     نبود فشار بر بدن ؛ چون بدن به خارج از آن نیرویی وارد میکند در زمین این نیرو توسط فشار هوا خنثی می شود و ما احساسی عادی داریم اما در فضا چون فشار هوا وجود ندارد حبا بهای اکسیژن در رگ ها ایجاد می شود و مانع از رسیدن خون به بقیه ی نقاط بدن می شود.در فضاپیما و لباس فضایی با استفاده از لایه های مختلف لباس این فشار ایجاد می شود همچنین در قسمت هایی مانند پاها در صورت نیاز بادکنک هایی باد می شوند تا فشار بر روی پا ها ایجاد شود. در یک لباس فضایی قسمت های دیگری از قبیل کنترل کننده ها ، دوربین ها ، وسایل ارتباطی و... وجود دارد .

5)     در فضا چون همیشه جایی برای گرفتن آن و جابجا شدن نیست ممکن است فضانورد با وارد کردن یک نیروی اشتباه از سفینه دور شود وبه همین سادگی نتواند به فضاپیما برگردد و درفضا گم شودپس فضانوردان برای جلوگیری از بروز چنین مشکل هایی با طناب بسته می شوند یا با استفاده از بازوهای مکانیکی که به فضاپیما وصل اند از فضاپیما خارج می شوند.

بازگشت به زمین :

برای بازگشت به زمین فضاپیما با رسیدن به جو زمین باید جهت خود را عوض کندکه با استفاده از موتورهایی این کار انجام میشود و مقدار زیادی از سرعت خود را نیز کم کند که بسیاری از آن توسط مولکولهای هوا انجام می شود اما مشکل دیگر گرم شدن فوق العاده زیاد نوک فضاپیما است که دلیل آن این است که بدلیل سرعت بالای فضاپیما مولکول های هوا اجازه فرار از جلوی آن را پیدا نمی کنند و فشار هوا بسیار زیاد می شود که در نتیجه دما نیز زیاد می شود.

بعضی فضاپیما ها با کم شدن سرعتشان در آب دریا فرود می آیند و بعضی دیگر مثل شاتل ها میتوانند مثل هواپیما در باند فرودگاه فرود بیایند.

با پیاده شدن فضا نوردان آزمایشات زیادی روی بدن آنها انجام می شود تا اثرات شرایترن آنها بررسی شود.

منبع:http://3in4.blogfa.com/

هواپیمای پست فرماندهی الیوشین IL-80

 

 

هواپیمای پست فرماندهی IL-80 که بنام IL-86VKP نیز شناخته می شود و اغلب بعنوان مشابه روسی E-4B از آن نام می برند هواپیمایی است مجهز به سیستم های ارتباطی ویژه که کارایی آن بعنوان پست فرماندهی و جابجایی برای افراد رده بالای رسمی از جمله رئیس جمهور در شرایطی چون جنگ هسته ای می باشد، با این وجود IL-80 که نمونه تغییر یافته ای از جت مسافربری IL-86 می باشد همانند الیوشین-86 بخاطر استفاده از موتورهای پرمصرف برد محدودی حدود 4600 کیلومتر دارد که در برابر برد 11490 کیلومتر E-4B ناچیز بنظر می رسد. گنبد بالای بدنه هواپیما که مشابه E-4 می باشد تجهیزات ارتباطی از جمله وسائل ارتباط ماهواره ای پیشرفته را در خود جای داده است، آنتن قرار گرفته در پایین انتهای بدنه نیز برای ارتباطات رادیویی در فرکانس های بسیار پایین* (VLF) کاربرد دارد. لازم به ذکر است بمنظور حفظ جان افراد داخل هواپیما در شرایطی چون جنگ هسته ای تمامی پنجره ها حذف شده اند.
اولین پرواز هواپیما به 1985باز می گردد اما اولین پرواز نمونه تکمیل شده هواپیما در پنجم مارس 1987 انجام شد، با این وجود غربی ها برای اولین بار در سال 1992 این هواپیما را روئیت کردند.



مشخصات:
خدمه: سه نفر خدمه پرواز بعلاوه مامورین عملیات
ظرفیت: نامعلوم
طول: 59 متر و 94 سانتیمتر
فاصله دو سر بال: 48 متر و 6 سانتیمتر
ارتفاع: 15 متر و 81 سانتیمتر
مساحت بال: 320 متر مربع
وزن خالی: 164 تن
بیشینه وزن برخواست: 208 تن
بیشینه سرعت: 0.82 ماخ
سرعت کروز: 0.80 ماخ
برد: 4600 کیلومتر
سقف پرواز: 11 کیلومتر




------------------------------------------------------------------
VLF: Very Low Frequency

منابع:
http://en.wikipedia.org/wiki/Ilyushin_Il-80
http://en.wikipedia.org/wiki/Ilyushin_Il-86

انجمن هوافضا

شانس یاربود

ساعت 13 دیروز جمعه مورخ 6/7/86 ( بامداد شنبه به وقت ایران )یک فروند هواپیمای MD-82 شرکت هواپیمایی امریکن ارلاینز از شهر سنت لوییس آمریکا عازم شیکاگو شده بود که بعلت آتش سوزی در موتور سمت چپ ، مجبور به بازگشت به مبداء شد. این هواپیما بعلامت ثبت N454AA و شماره پرواز1400 حامل 142 نفر بود که خوشبختانه در این حادثه به کسی آسیب نرسید. آتش سوزی لحظاتی پس از برخاستن از باند و در ارتفاع 3800 پایی رخ داده است. همین هواپیما در 2 سپتامبر 2003 ، بعلت باز نشدن چرخ جلو ، در فرودگاه جان اف کندی ، با چرخ بسته فرود آمده بود.

تکلیف مصباح چه شد؟

ساعت ۱۰ و ۵۲ دقیقه صبح پنجم آبان ماه سال 84 «سیناى _ ایرانى» وارد فضا شد. با ورود سینا در فضا، ایران چهل و سومین کشور صاحب ماهواره در جهان گردید. ماهواره «سینا - ۱» (ZS4)، نخستین ماهواره ایرانى که با مشارکت شرکت‌هاى روسى ساخته شده، ماهواره‌اى مطالعاتى - تحقیقاتى بود که در بررسى منابع زیرزمینى و عواقب ناشى از حوادث غیرمترقبه به کار مى‌رود.

پروژه ساخت ماهواره «سینا - ۱» طى قراردادى با مؤسسه هواپیمایى روسیه، با همکارى شرکت‌هاى روسى «پالیوت» و «آپتک» و مشارکت کارشناسانى از شرکت صنایع الکترونیک ایران (صاایران)، وزارت علوم، تحقیقات و فناورى و مؤسسه مهندسى نقشه بردارى انجام شد.

ایران از سال ۱۳۵۶ به دنبال پرتاب ماهواره به فضا بود. گفته مى‌شود حتى برخى از کارکنانى که دو دهه قبل دوره‌هاى تخصصى را براى ماهواره ایرانى گذرانده بودند، بازنشسته شده‌اند. این طرح پس از انقلاب، تا سال ۶۵ متوقف ماند، تا اینکه در این سال ایران با وجود تحریم‌هاى اقتصادى، موفق شد سه مدار را براى سه ماهواره خود رزرو کند.

بعد از سینا، نوبت به ماهواره معروف مصباح رسید. مصباح اولین ماهواره ایران است که قرار بود پس از سینا با نصب بر روى یک ماهواره با یک موشک روسى «Kosmos-3M» از پایگاه فضایى «Plesetsk» در نزدیکى مسکو به مدارى در هزار کیلومترى سطح زمین پرتاب شود. اما چه بلایی بر سر مصباح آمد؟!

سابقه‌ی پروژه‌ی ماهواره‌ی مصباح در کشور به سال 70 و 71 باز می‌گردد که مطالعاتی در مورد ماهواره‌های کوچک در مرکز تحقیقات مخابرات صورت گرفت و به دنبال آن با تهیه و ارائه‌ی پیشنهاد ساخت ماهواره‌ی کوچک‌، به رییس جمهور وقت، در سال 73 مطالعات جامع آغاز شده و موافقتنامه برای ساخت ماهواره‌ی مصباح میان وزارت علوم و وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در سال 76 به امضاء رسید و پس از آن ساخت نمونه‌ی آزمایشگاهی آغاز شد.

وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات و وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در یک حرکت مشترک و با هدف ایجاد فناوری ماهواره و نیروی انسانی متخصص در زمینه این فناوری در کشور، طرح ماهواره "مصباح" را به اجرا درآورد که براساس موافقت‌‏نامه این دو وزارت‌‏خانه، مرکز تحقیقات مخابرات ایران و سازمان پژوهش‌‏های علمی و صنعتی ایران، مسؤول اجرای مشترک طراحی، ساخت و پرتاب ماهواره "مصباح" در مدار ارتفاع پایین (LEO) جهت تحقق اهداف فوق شدند.

مرحله ساخت نمونه آزمایشگاهی ماهواره در خرداد ماه سال 1380 به پایان رسید و اقدامات برای انجام مراحل بعدی شامل ساخت نمونه مهندسی و نمونه فضایی آغاز شد.

هدف از اجرای این طرح، آموزش نیروی انسانی و کسب توانایی متخصصان و پژوهشگران کشور و نیز طراحی، ساخت و بهره‌‏برداری کاربردی از اولین ماهواره کم‌‏ارتفاع ایرانی بود.

                                      

ایجاد زیرساخت‌‏های طراحی، مجتمع آزمایشگاهی و مراکز اسناد در زمینه فناوری ساخت ماهواره، طراحی و ساخت نمونه آزمایشگاهی ماهواره مصباح، ساخت مدل مهندسی و فضایی آن، پرتاب و عملیاتی‌‏کردن ماهواره در مدارها ارتفاع پایین، ایجاد شبکه انتقال داده برای کاربرد در نقاط دور به روش ذخیره و ارسال اطلاعات، ارتقای دانش فناوری فضایی و اجرای فعالیت‌‏های علمی،‌‏ تحقیقاتی و آموزشی با ماهواره‌‏های کوچک از اهداف دیگر این طرح محسوب می‌‏شد.

با توجه به ماموریت مصباح که یک ماهواره‌ی مخابراتى است و در مدار ارتفاع پایین(900 تا هزار کیلومتری از سطح زمین) به دور زمین مى‌چرخد، باید گفت که پرتاب آن تأثیرى در کیفیت و ساختار مخابراتى کشور نداشته و تنها براى انتقال دیتا میان ایستگاههاى زمینى به صورت ذخیره و ارسال غیر همزمان مانند پیامهاى کوتاه و فکس، اطلاعات مربوط به شبکه‌هاى آب و برق و گاز، قرائت از راه دور کنتور، دریافت و ارسال اطلاعات ایستگاه‌هاى مختلف مانند هواشناسى و زلزله شناسى و همچنین دریافت اطلاعات مربوط به اموال و اجناس در هنگام نقل و انتقال کاربرد خواهد داشت.  مصباح در کلاس میکرو با وزنی کمتر از 100 کیلوگرم طراحی شد.

هزینه اجرای پروژه مصباح1، بیش از یکصد میلیارد ریال برآورد شده بود. 95 درصد طراحی نمونه زمینی این ماهواره توسط دانش داخلی انجام و مورد تأیید متخصصان خارجی قرار گرفت و برای ساخت نمونه فضایی از تجربه شرکت ایتالیایی کارلو گاوازی اسپیس ( CGS ) استفاده شد. در ساخت مدل فضایی این ماهواره با توافق شرکت ایتالیایی CGS تصمیم گرفته شد سازه ماهواره که نیاز به فناوری پیشرفته‌‏ای دارد با شرط رعایت استاندارد در داخل ساخته شده و با عنوان سازه اصلی ماهواره در فضا قرار گیرد.

کارخانه "پنها" نقش اصلی را در ساخت تجهیزات این ماهواره و شرکت مشاور ایتالیایی CGS هدایت و انتقال فناوری ماهواره را به متخصصان ایرانی برعهده داشت. انتظار می‌‏رفت پروژه مصباح1، الگویی برای اجرای پروژه مصباح 2 و 3 و سایر ماهواره‌‏های دیگر باشد.

سومین روز از دهه فجر سال ۸۲ دکتر معتمدى تاریخى در حدود خرداد ۸۴ را به عنوان تاریخ پرتاب مصباح به فضا اعلام کرد اما درست هشت ماه بعد و در نیمه اول مهر ۸۳ حسن شفتى در جلسه مطبوعاتى‌اى براى تشریح اهداف، وظایف و برنامه‌هاى سازمان فضایى ایران با اعلام اینکه مصباح هزینه‌اى در حدود ۱۰میلیون دلار خواهد داشت اظهار امیدوارى کرد این ماهواره سال آینده پرتاب شود!

شش روز بعد «مهندس انتظارى» (مجرى طرح ماهواره مصباح و مدیر دفتر فناورى اطلاعات سازمان پژوهش‌هاى علمى و صنعتى ایران) در مورد آخرین وضعیت ماهواره مصباح گفت: طراحى نهایى پروژه به اتمام رسیده و وارد مرحله ساخت مدل فضایى شده‌ایم. وى تصریح کرده بود ماهواره مصباح براساس زمانبندى انجام شده بهار سال ۸۴ آماده  بهره‌بردارى مى‌شود. البته مهندس انتظارى همانجا هم براى احتیاط گفته بود اگر مسأله غیرقابل پیش‌بینى در مراحل کار ایجاد نشود در بهار سال۸۴ ، طرح با به اتمام رسیدن آزمایشات براى پرتاب آماده مى‌شود. منتهى مصباح باید براى پایین آوردن هزینه‌ها همراه با ماهواره  بزرگ دیگرى به فضا پرتاب شود که مقدارى از زمانبندى کار به زمان پرتاب ماهواره مذکور بستگى داشته و به نظر مى‌رسد این کار حدود تابستان ۸۴ انجام شود. در نیمه اول آذر ۸۳ دکتر محمد حکاک (رئیس پژوهشکده انتقال مرکز تحقیقات مخابرات ایران) خبر داد: ماهواره مصباح به خاطر کاهش هزینه‌ها به صورت مشترک و قبل از پاییز سال۸۴ به فضا پرتاب خواهد شد.

در نخستین روز تیرماه سال 84 مهندس انتظارى (مجرى طرح) در گفت وگویى اعلام کرد: «پیش بینى مى شود ماهواره  مصباح اواخر تابستان یا اوایل پاییز سال جارى همراه با یک موشک روسى به فضا پرتاب شود.»

اما در پی تاخیری دیگر، انتظاری پر مصاحبات خویش گفت: زمان پرتاب مصباح به صورت قطعی هیچ‌وقت اعلام نشده است و در مراسم پرده‌برداری نیز مهر سال‌جاری را زمان آمادگی پرتاب این ماهواره به فضا اعلام کردیم و آمادگی برای پرتاب با زمان صورت گرفتن پرتاب متفاوت است و هم‌اکنون نیز طبق وعده‌ها این ماهواره آماده پرتاب است.

خبر بعدی این بود که برای پرتاب ماهواره مصباح منتظر اعلام زمان از سوی پرتاب کننده هستیم که طی آخرین اعلام این پرتاب در 6 ماهه اول سال 2006 (اواخر 84 و اوایل 85) انجام خواهد شد.

برخی مسوولان این پروژه اعلام کردند که تاخیر در پرتاب مصباح به ایران مرتبط نیست و به دلیل سوار شدن مصباح روی ماهواره‌ای دیگر در روسیه باید منتظر اعلام آمادگی روسیه باشیم. این در حالی است که برخی از کارشناسان از این تاخیر با عنوان یک تهدید یاد می‌کنند. چرا که به گفته این کارشناسان فرصت‌های ما جهت دریافت فضای مورد نیاز جهت ارسال ماهواره ها رو به اتمام است.

مصباح ، ماهواره اختصاصی ایران  که قرار بود با موافقت روسیه در سال84 به فضا برود، هنوز زمین‌گیر است. د‌ر حالی که پیش‌بینی می‌شد دسترسی به تکنولوژی ماهواره برای ایران ساده‌تر از دستیابی به تکنولوژی‌های انحصاری دیگر نباشد، گویا برخی از اتفاقات و مناسبات مانع از پرتاب ماهواره کوچک مخابراتی ایران به فضاست.

تاکنون نیز هیچ‌گونه اطلاع‌رسانی شفافی از سوی مسؤولان این پروژه به‌منظور پاسخ‌دهی به پرسش‌ها و ابهامات موجود صورت نگرفته و کسی نمی‌داند چه بر سر این ماهواره آمده است.

علی‌رغم صرف هزینه‌ای بالغ بر یازده میلیارد تومان برای ساخت این ماهواره، مسؤولان مربوطه موضوع را رها کرده و به فراموشی سپرده‌اند و معلوم نیست چه کسی پاسخ‌گوی هزینه‌های هنگفت صرف شده برای ساخت ماهواره و نیز اختصاص مدار به ایران در فضاست و نتیجه تلاش‌های متخصصان داخلی چه می‌شود؟

سکوت و بی‌تفاوتی مقامات مسؤول در این زمینه با سروصدا و تبلیغاتی که پیش از این و در سال‌های گذشته درباره آن انجام می‌شد، بسیار عجیب و قابل پرسش است. بسیاری روزهایی را به‌خاطر می‌آورند که رسانه‌ها مرتب در مورد مزایای داشتن یک ماهواره مستقل در فضا و دانش بالای متخصصان در دستیابی به فناوری فضایی سخن می‌گفتند و مسؤولان نیز به‌طور مرتب مصاحبه می‌کردند و زمان‌بندی پروژه را اعلام می‌کردند.
حال ولی دیگر کسی به سراغ رسانه‌ها نمی‌آید و مقامات مسؤول حتی در برابر انتقادهای رسانه‌ای در این باره نیز سکوت پیشه می‌کنند. به هر حال شکی نیست که پاسخ‌گویی در مورد وضعیت پروژه‌ها یک امر ضروری به‌شمار می‌رود و هیچ بخش دولتی را نمی‌توان از پاسخ‌گویی در برابر رسانه‌ها مستثنی کرد، لذا انتظار می‌رود مسؤولان وزارت ارتباطات در زمینه وادار کردن مسؤولان پروژه به پاسخ‌گویی در این زمینه اقدام کنند.

منبع:آویا

فضانوردان می‌توانند روزه نگیرند!!

اولین فضانورد مالزیایی که به زودی و در ماه رمضان در فضا خواهد بود، مجبور نیست در طول ماموریت خود روزه بگیرد. یکی از وزیران کابینه‌ی مالزی ضمن اشاره به اینکه مسلمانان در سفر مجبور به روزه گرفتن نمی‌باشند، سفر شیخ مظفر شوکر را از نوعی خاص دانسته و او را از روزه گرفتن در ماموریت ده روزه‌ای که به ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد داشت، مبری دانسته است. اولین فضانورد مالزی که چند روز پیش و پس از تمرینات خود از میان دو گزینه‌ی اصلی مالزی و از سوی کارشناسان روسی برگزیده شد، یک پزشک است و دهم اکتبر ماموریت خود را به فضا آغاز خواهد کرد تا در کنار دیگر فضانورد از کشورهای مختلف به تکمیل ایستگاه فضایی و انجام ماموریت‌های محوله بپردازد.

منبع: www.xinhua.net

حرف های تازه روسیه در ساخت هواپیمای مسافربری

اولین نمونه هواپیمای آزمایشی تولید هواپیما سازی روسی یعنی هواپیمای منطقه ای Sukhoi SuperJet-100 برای اولین بار در معرض دید عموم قرار گرفت.

خبرنگار «نووستی» گزارش داد که این مراسم با حضور "سرگی ایوانوف" معاون اول نخست وزیر روسیه در کارخانه هواپیما سازی "کناآپو"در کامساموئلسک بر آمور انجام شد.

"میخاییل پاگاسیان" رییس کمپانی "سوخوی" در این مراسم گفت: " هواپیمای  SuperJet-100 ذرات کار و دانش کارشناسان روسیه و خارجی و هزاران نفر در سراسر جهان که در تیم تولید کننده این هواپیمای منحصر بفرد روسی تلاش کرده اند را در خود جای داده است. باید از نمایندگان روسی، ایتالیایی و فرانسوی به خاطر حمایت از این پروژه و همچنین ساختارهای مالی تشکر کنم که از برنامه مذکر حمایت نموده و آن را باور داشتند".

اولین پرواز این هواپیمای کاملا جدید که از ابتدا بر اساس آخرین فناوری های رایانه ای طراحی شده  اواخر سال جاری انجام خواهد شد.  تحویل هواپیمای مذکور به اولین سفارش دهنده یعنی کمپانی هوایی "ایرفلوت" از ماه نوامبر سال آینده آغاز می شود.

حجم سفارشات منعقد شده چه از سوی روسیه و چه از سوی کمپانی های خارجی تاکنون 71 فروند بوده و تا پایان سال جاری به 100 فروند خواهد رسید.

رتبه تیم ایرانی در مسابقات هواپیماهای مینیاتوری

تیم دانشگاه صنعتی اصفهان که به عنوان تنها تیم از خاورمیانه در مسابقات هواپیماهای منیاتوری فرانسه شرکت کرد، در جایگاه نهم این رقابت‌ها قرار گرفت.

دکتر محمود اشرفی زاده، عضو هیات علمی دانشگاه مکانیک دانشگاه صنعتی اصفهان و سرپرست این تیم در گفت‌وگو با خبرنگار علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) اظهار داشت: شرکت در این مسابقات از جهت علمی و کسب تجربه بین المللی بسیار مفید بود و کسب این رتبه نیز از سوی تیم دانشگاه صنعتی اصفهان با توجه به امکانات و فرصت کمی که داشت ارزشمند است.

وی خاطرنشان کرد: در این مسابقات، تیم مشترک دانشگاه‌های «کینکوکینگ» سوئد و «اینات» فرانسه، تیم «سوباقو» فرانسه و تیم «مک» آلمان به ترتیب موفق به کسب رتبه‌های اول تا سوم شدند و تیم دانشگاه صنعتی اصفهان نیز پیش از تیم‌هایی از جمله تیم دانشگاه آریزونای آمریکا، تیم مشترکی از دانشگاه‌های آمریکا و فرانسه، تیم کنگوک کره و تیم دلف هلند در جایگاه نهم قرار گرفت.

به گفته دکتر اشرفی زاده، هواپیماهای مدل بی‌سرنشین(مینیاتوری) باید طی این مسابقات پنج ماموریت خاص و دشوار را شامل شناسایی دو جسم براساس GPS، حمل و پرتاب یک گلوله کوچک در یک محیط خاص، شناسایی یک محل مشخص و عکس‌برداری از آن، عبور از زیر دو طاق و در نهایت فرود بر روی یک پلت‌فرم را انجام می‌دادند.

وی درباره مشخصات فیزیکی این هواپیما گفت: هواپیمای مینیاتوری با یک طرح 7 شکل، دارای موتور، دوربین، modem ،GPS انتقال دهنده،‌ باتری و تجهیزات کنترل و در بخش زمین شامل آنتن‌های دریافت کننده و رایانه برای دریافت و نشان دادن تصاویر گرفته شده از دوربین هواپیما است. همچنین طبق استاندارد مسابقات وزن این هواپیما حداکثر 500 گرم و اضلاع آن در جهات مختلف 50 سانتی‌متر باید باشد.