E-3 Sentry نگهبان بیدار

 

E-3 Sentry هواپیمای پیش اخطار و فرماندهی هوابرد ایالات متحده و کشورهای هم پیمانش می باشد که توانایی مدیریت و کنترل میدان نبرد و فراهم آوردن اطلاعات لازم برای واحد های خودی را بطور کامل دارا است. این هواپیما تا کنون در نبرد های مختلفی شرکت داشته و در تمام این نبرد ها ماموریت های خود را به نحو احسن به انجام رسانده است.
E-3 در واقع یک بویینگ 320-707 تغییر یافته است که یک رادوم متحرک به قطر 910 سانتیمتر و ضخامت 180 سانتیمتر در ارتفاع 333 سانتیمتری بالای بدنه آن بوسیله دو نگهدارنده نصب شده است. این قسمت شامل یک سیستم راداری است که توانایی اسکن سطح و هوا را داشته و برد آن برای اهدافی که در ارتفاع کم پرواز می کنند بالغ بر 250 مایل (375500 متر) بوده و برای اهدافی که در ارتفاعات بالاتر پرواز می کنند نیز به مراتب بیشتر است. این رادار که با یک سیستم شناسایی دوست و دشمن ترکیب شده توانایی دید به پایین را دارد می تواند با حذف امواج بازتابیده از سطح واحد های در حال پرواز خودی و دشمن را تشخیص داده و به هدایت واحد های خودی بپردازد.



دیگر سیستم های عمده بکار رفته در E-3 سیستم های ناوبری، ارتباطی و سیستم پردازش رایانه ای است. نمایشگر های بکار رفته در داخل هواپیما اطلاعات مختلفی مربوط به محدوده تحت کنترل، سیستم های کنترل تسلیحات، اهداف کشف شده و... را نشان می دهند.
رادار و سیستم های کامپیوتری موجود در E-3 توانایی تفکیک و یا خلاصه کردن جزئیات اطلاعات بدست آمده را دارند و بنا به نیاز می توانند اطلاعات را با تفکیک جزئیات با بطور خلاصه شده در اختیار نیروها قرار دهند. این اطلاعات شامل اطلاعاتی از وضعیت و موقعیت هواگرد ها و واحد های سطحی دشمن و خودی و... می باشد، بطور کلی اطلاعات توسط سیستم های رایانه ای E-3 بصورت رویداد های مختلفی دسته بندی شده و در اختیار نیروی کاربر قرار می گیرد و می توانند به سرعت به واحد های فرماندهی منتقل شوند. سیستم های موجود در E-3 نه تنها بطور کامل در برابر اقدامات الکترونیک دشمن مقاوم اند بلکه توانایی انجام اقدامات الکترونیک در برابر واحد های دشمن را نیز بطور عمده دارا هستند.
در پشتیبانی از عملیات های هوا به سطح نیز E-3 توانایی جمع آوری اطلاعات مختلف از میدان نبرد، واحد های هوایی دشمن و خودی و واحد های سطحی خودی و دشمن را دارا است، E-3 می تواند اطلاعات لازم را در اختیار فرماندهان و واحد های خودی قرار دهد تا آنها تصمیم گیری های لازم را انجام دهند.
بعنوان یک سیستم دفاع هوایی نیز E-3 می تواند بدور از مرزهای ایالات متحده یا کشورهای هم پیمان با کشف و ردیابی اهداف مختلف جنگنده رهگیر های خودی را به طرف اهداف هوایی هدایت کند و آنها را در از بین بردن این اهداف یاری کند. تجربه نشان داده است که E-3 در عملیات های دفاع هوایی با کمک جنگنده رهگیر های خودی می تواند واکنشی سریع و موثر را بر علیه واحد های دشمن انجام دهد.
برتری عمده E-3 نسبت به رادار های زمینی متحرک بودن آن است که می تواند نسبت به رادارهای زمینی بقاپذیری بیشتری در میدان نبرد داشته باشد و مکان خود را نیز به سرعت تغییر دهد، همچنین E-3 دارای مداومت پروازی 8 ساعت است که با سوختگیری هوایی این میزان افزایش نیز می یابد، با استفاده از مکان های استراحت خدمه موجود در E-3 این هواپیما توانایی انجام عملیات های بسیار طولانی را دارا است.



توسعه E-3 Sentry در مدت زمان کوتاهی حدود دو سال انجام شد، مراحل طراحی و آزمایشات اولین نمونه در اکتبر 1975 انجام شد و اولین نمونه در سال 1977 به پانصد و پنجاه دومین تیپ کنترل و اخطار هوابرد در پایگاه Tinker تحویل شد. *فرماندهی رزم هوایی بیست و هشت E-3 در Tinker در اختیار دارد. نیروهای مستقر در اقیانوس آرام نیز چهار فروند E-3 تحت **اسکادران های نهصد و شصت و یکم و نهصد و شصت و دوم کنترل هوایی در اختیار دارند، همچنین یک هواپیما نیز به جهت آزمایشات در اختیار شرکت بویینگ قرار دارد.
*552nd Airborne Warning and Control Wing (now 552nd Air Control Wing, TinkerAir Force Base, Okla.)
** 961st Airborne Air Control Squadron (AACS), Kadena AB, Japan and the 962nd AACS, Elmendorf AFB, Alaska.


بعلاوه ناتو نیز هفده فروند E-3 در اختیار دارد، اولین فروند در ژانویه 1982 به ناتو تحویل شد. بریتانیا هفت فروند، فرانسه چهار فروند و عربستان سعودی نیز پنج فروند خریداری کرده اند، همچنین ژاپن نیز چهار فروند از نوع توسعه یافته بر پایه بویینگ 767 را در اختیار دارد.
E-3 تا کنون در عملیات های مختلفی نظیر عملیات توفان صحرا و اشغال عراق شرکت داشته و در تمام این عملیات ها کاملا موفق عمل کرده است. Sentry در این عملیات ها با هدایت صحیح نیروهای خودی و جمع آوری اطلاعات لازم از میدان نبرد نقشی کلیدی در برتری هوایی نیرو های خودی بازی کرد.
در طول بهار 1999 برنامه بهسازی رادار اولین نمونه E-3 تحت برنامه *RSIP انجام شد، این برنامه برنامه ای است مشترک میان ناتو و ایالات متحده برای انجام تغییرات عمده سخت افزاری و نرم افزاری بر روی E-3 Sentry که توانایی های آن را بسیار بیشتر خواهد کرد و به Sentry امکانات گسترده تری در زمینه سیستم های الکترونیکی خواهد بخشید و اعتماد پذیری سیستم را بسیار افزایش خواهد داد.
*Radar System Improvement Program

مشخصات:
کارایی اولیه: مراقبت هوایی، فرماندهی هوابرد و ارتباطات
سازنده: شرکت هوافضای بویینگ
پیشران: 4xTF33-PW-100A توربوفن ساخت پرات اند ویتنی
تراست: 21000 پاوند (هر کدام)
طول: 148 فوت و 8 اینچ
ارتفاع: 41 فوت
سرعت کروز بهینه: 360 مایل بر ساعت (0/48 ماخ)
ارتفاع پروازی: بالغ بر 29000 فوت
حد اکثر وزن برخواست: 165150 کیلوگرم
مداومت پروازی: هشت ساعت (بدون سوختگیری هوایی)
قیمت واحد: حدود 270 میلیون دلار
خدمه: چهار خدمه پرواز و 13 تا 19 خدمه عملیات
ورود به خدمت: مارس 1977
تعداد موجود (ایالات متحده): 33 فروند (یک فروند جهت آزمایشات)

ترجمه آزاد - منبع: www.defencetalk.com
                          انجمن هوافضا 

IL-38SD در نیروی دریایی هند

هواپیمای گشتی IL-38 اولین بار در دهه هفتاد وارد نیروی دریایی هند شد و وظیفه آن انجام پروازهای گشتی برفراز اقیانوس هند بود تا بتواند واحد های عملیاتی نیروی دریایی را از وجود واحد های دشمن در آبهای خودی آگاه سازد، بعلاوه این هواپیما توانایی حمل و استفاده از بمب ها و اژدر ها را نیز دارد. اما با گذشت سالها از ورود این هواپیما به نیروی دریایی هند نیاز مبرم به بهسازی این هواپیمای سالخورده احساس می شد تا آنکه برنامه بهسازی IL-38 بواسطه قراردادی در سال 2002 میان روسیه و هند شروع شد طی این قرارداد برنامه بهسازی برای ارتقا ایلیوشین های هندی به سطح استاندارد SD شروع شد.





بهسازی این هواپیمای قدیمی شامل موارد مختلفی بود، اما مهمترین آنها نصب سیستم تمام دیجیتال Sea Dragon محصول شرکت روسی لنینتس می باشد، این سیستم توانایی کشف قایق های کوچک و زیر دریایی های اتمی کم صدا را دارا است و می تواند تا فاصله 320 کیلومتری را کنترل کند، این سیستم توانایی ردیابی همزمان 30 هدف دریایی را دارد. دوربین ها، بویه های صوتی و سیستم های اکتشافی جدیدی نیز در این هواپیما نصب شده و هواپیما امکان مقاومت در برابر اقدامات الکترونیک دشمن را پیدا کرده است. برنامه هایی نیز موجود است که در آینده بتوان از موشک های هوا به هوای کوتاه برد R-73RDM2 نیز برروی این هواپیماها استفاده کرد که در این مورد اطلاعات زیادی در دسترس نیست.





ایلیوشین 38 جدید امکان حمل اژدر، بمب های سقوط آزاد و تسلیحات ضد اهداف زیر سطحی جدید در مکان های داخلی حمل تسلیحات را دارا است، بعلاوه نیروی دریایی هند در تلاش است تا با کمک کارشناسان و مهندسین روس نمونه هایی از موشک BrahMos را نیز برروی IL-38 استفاده کند.
این هواپیما از چهار موتور Ivchenko AL-20M نیرو می گیرد که هر کدام از این موتور ها 4200 اسب بخار نیرو تولید می کنند و حد اکثر برد هواپیما نیز 7200 کیلومتر می باشد.
سابقه تولید اولین نمونه از ایلیوشین 38 به دوران شوروی و سال 1957 باز می گردد، گفته می شود تا کنون حدود 100 فروند از این هواپیما تولید شده که در نیروی دریایی هند و نیروی هوایی دریایی روسیه(1) در حال خدمت می باشند.
1. Russia's Naval Air Force


مشخصات:
نام: IL-38SD May
حد اکثر سرعت: 645 کیلومتر بر ساعت
حد اکثر برد: 7200 کیلومتر
نوع موتور: Ivchenko AL-20M
نیروی تولیدی موتور: 4x 4200hp
کشورهای کاربر: هند/روسیه
سال ساخت: 2002/1957(ارتقا به استاندارد SD)
سازنده: الیوشین/روسیه(شوروی)
هواپیمای مشابه: P-3 Orion

منابع:
www.bharat-rakshak.com
www.defencenews.com
www.fas.org
www.warfare.ru
برگرفته از سایت انجمن هوا فضا

بغداد-1 در مهرآباد

در جریان نمایشگاهی در بهار 1989 در بغداد، یک فروند نمونه هشدار دهنده زودهنگام هوابرد هواپیمای حمل و نقل استانداردIl-76TD که گفته می شد به وسیله نیروی هوایی این کشور مورد اصلاح قرار گرفته بود، به نمایش گذاشته شد. این هواپیما که بغداد-1 نام گرفته بود، به یک رادار تجسسی تایگر طرح تامسون سی اس اف فرانسه و ساخته شده در عراق مجهز بود که به صورت وارونه در محفظه ای از جنس پلاستیک تقویت شده با الیاف شیشه (GFRP) در محل در بارگیری دم هواپیما قرار داشت. رادار زمینی تایگر تحت امتیاز فرانسه در عراق تولید می گردید و به منظور تطابق آن با کاربرد جدید هوابرد و رفع اختلالات ناشی از پستی و بلندی های زمین (Clutter) تغییراتی بر روی آن انجام گرفت.
مجموعه ای از سیستم های رادیویی و راداری تامین کننده تدابیر پشتیبانی الکترونیکی (ESM) نیز بر روی این هواپیما نصب شده است.
در این مدل چهار کاربر می توانند اهداف واقع در 350 کیلومتری را با زاویه ادعایی بسیار بیشتر از 180 درجه کشف، شناسایی و ردگیری کند. گفته می شود بغداد-1 در واپسین مراحل جنگ ایران و عراق به کار گرفته شد. مولد برق سیستم، ساخت عراق بوده و انتقال اطلاعات به زمین از راه صدا یا خط انتقال مستقیم (همزمان) داده، انجام می گیرد.
به گفته یک سخنگوی نظامی امریکا، عراق در آغاز عملیات طوفان صحرا دارای یک فروند بغداد-1 بوده است که در طی روزهای جنگ به ایران گریخت.
این هواپیما اکنون در پارکینگ تیپ ترابری مهرآباد مدتهاست زمینگیر است.

منبع:www.aerospacetalk.com(با تشکر از کیوان عزیز)

تورنادو مجهزترین جنگنده بمب افکن جاسوسی در دنیاست

در زمان حاضر هواپیماهای "تورنادو"، مجهزترین جنگنده‌های بمب افکن‌های جاسوسی در دنیا است.

به گزارش پایگاه اینترنتی دویچه‌وله (رادیو آلمان)، تورنادو، پرسرعت ترین جنگنده ارتفاع پایین، حمل‌کننده موشکهای هوا به هوا، هوا به زمین، ضد کشتی، موشک‌های کروز، مسلسل و بمب تا هشت هزار کیلوگرم و شعاع شناسایی تا یکهزار و ۲۰۰کیلومتر هستند، بدون آنکه در صفحه رادار ظاهر شوند.

این هواپیماها با قابلیت پرواز در کمترین ارتفاع ممکن با بالاترین سرعت و در هر شرایط جوی، دارای سیستم رادار تعقیب جنگنده‌های دیگر، ظرفیت حمل سلاح و تجهیزات بیش از هشت هزار کیلوگرم، حمل و پرتاب راکت و بمب‌های مختلف از جمله موشکهای کروز، راکتهای هوا به هواو راکتهای ضد کشتی در نوع خود بی‌نظیر هستند.

سیستم شناسایی تورنادو حتی از ارتفاع دو هزار متری، کوچکترین اهداف زمینی را شناسایی می‌کند. شعاع شناسایی محدوده‌ای تا هزار و ۲۰۰کیلومتر را دربرمی‌گیرد.

این جنگنده بمب افکن‌های جاسوسی، می‌توانند تا ارتفاعی نزدیک به سطح درختان جنگلی پایین بیایند، ارتفاعی حدود ۶۰متر بالای زمین که حتی در شرایط اضطراری تا ۳۰متر هم کاهش پیدا می‌کند.

ویژگی خاص بعدی، ردیابی رادار دشمن است. سنسورهای مخصوص تورنادو این هواپیما را از صفحه رادار دشمن محو می‌کند و تورنادو بدون اینکه در صفحه رادار ظاهر شود مسیر رادار دشمن را ردیابی و منهدم می‌کنند.

طرح ساخت هواپیماهای تورنادو که در زمان حاضر جزو جنگنده‌های پیشرفته دنیا به شمار می‌آیند، ۴۰سال پیش برای اولین بار ارائه شد. طرحی که آغاز تحولی عظیم در صنعت هواپیماهاسازی بود. آن زمان شش کشور آلمان، فرانسه، ایتالیا، کانادا، هلند و بلژیک توافقنامه همکاری ساخت نوع تازه‌ای از جنگنده‌ها را امضا کردند و پس از مدتی انگلستان نیز به این جمع پیوست.

هدف از ساخت این هواپیماها، تجهیز یگان هوایی برای دفاع بهنگام بروز جنگ عنوان شد. طرحی که بعدها تنها توسط سه کشور انگستان، آلمان و ایتالیا دنبال شد.

بر اساس یک توافق مشترک، طراحی بدنه هواپیما به متخصصان آلمان، جلوی بدنه و دم هواپیما به متخصصان انگلیس و بال‌ها به متخصصان ایتالیایی سپرده شد. مدتی پس از پرواز اولین مدل این نمونه، این هواپیمای بی‌نام تورنادو به معنای گردباد نام گرفت.

اما پس از تولد تورنادو، هر کدام از کشورهای سازنده به تکمیل طرح اولیه و طراحی مدل‌های تازه‌تری پرداختند. در طراحی نمونه‌های بعد از طرح هواپیماهای "اف "۱۴نیز استفاده شد.

در آغاز دهه نود میلادی، آمریکا نیز تصمیم گرفت ناوگان هوایی خود را به تورنادو مجهز کند. تصمیمی که بعدها تغییر پیدا کرد و جنگنده‌های "اف ‪"۱۶ جایگزین آنها شدند.

اما تورنادوها با طراحی موتورهای پیشرفته‌تر و تغییراتی در کابین هواپیما مدل به مدل قدرتمندتر شد. مدلی که ارتش آلمان در اختیار دارد با داشتن مخزن سوخت اضافی و قابلیت سوخت‌گیری هوایی قادر به پرواز تا دورترین نقاط است.

از این هواپیماها پیش از این در جنگ کوزوو، درگیری‌های اوکراین، جنگ کویت و جنگ عراق استفاده شده است. در جنگ دوم عراق به کمک سیستم‌های شناسایی و ردیابی تورنادو، قسمت اعظم ناوگان هوایی عراق در آشیانه‌ها ردیابی و منهدم شدند.

هواپیماهای تورنادو در اصل جنگده بمب افکن‌هایی هستند که به غیر از کشورهای آلمان، انگلستان، ایتالیا و عربستان سعودی نیز آنها را در اختیار دارند.

www.irna.ir

Boeing 707-3J9C سوخترسان پیر نیروی هوایی

با گسترش ناوگان جنگندهء نیروی هوایی شاهنشاهی نیروی هوایی تصمیم به تجهیز ناوگانش با سوخترسانی
 که هم این نیاز را برآورده کند و هم نیاز باربری و ترابری نیروها از این لحاظ از میان انواع 707 های سوخترسان
Boeing 707-3J9C که خود مشتق شده از Boeing 707-320C بود را گرفت این پرنده ها مجهز به دو لولهء شلنگی
 در دو طرف بال و یک بوم تلسکوپی در انتهای بدنه بود این هواپیما دو منزوره بوده و قابل تبدیل به انواع باربر/نفربر-مسافربر(یا هر دو)میباشد.
سرعت این هواپیما 9/0ماخ ظرفیت سوخت آن در شرایط تانکر بودن 28555 گالن آمریکایی و ظرفیت حمل بار آن 103600 پوند میباشد.
سفارش ایران 14 فروند از این پرنده بودکه همگی تا سال 1357 تحویل نیروی هوایی ایران شدند.
نخستین سوختگیری درحین پرواز در نیروی هوایی به کمک یک فروند F-4E با این هواپیما در تاریخدهم فروردین 1353
صورت گرفت.

شماره سریال این پرنده ها عبارت است از
241-5 بعدا به 8301-5 تغییر یافت        دارای رجیستر EP-SHG
242-5 =8302-5                                        
243-5 =8303-5 = EP-NHW , EP-NHB  
244-5 =8304-5
245-5=8305-5= EP-NHW
246-5=8306-5= EP-NHL,EP-SHP
247-5=8307-5= EP-NHA,EP-SHF
248-5=8308-5=احتمالاEP-SHK
249-5=8309-5=EP-SHG,EP-SHV
250-5=8310-5=EP-SHU
           8311-5=EP-SHJ
           8312-5=EP-SHE
           8313-5
           8314-5=EP-NHA

از این پرنده ها EP-SHK احتمالا 8308-5
                      EP-SHV   همان 8309-5
                      EP-SHU  همان  8310-5
در خدمت شرکت هواپیمایی ساها قرار دارد
و فقط دو فروند از این پرنده ها یعنی 8301-5 و 8304-5 بر رویشان تجهیزات سوخترسانی نصب است.
و 8312-5 یعنی EP-SHE ساها دچار سانحه گردید و از خدمت خارج شد.

تصاویر
8301-5
واشینگتون سپتامبر 1976

کلن 16 ژوئن 1977

تهران مهرآباد 9سپتامبر 2005

تهران مهرآباد 9دسامبر 2005

سوخترسانی به F-111 USAF

سوخترسانی به دوفروند F-14A نیروی هوایی


8302-5

مادرید اسپانیا 30 سپتامبر 1975

8303-5



8304-5


8308-5

لس آنجلس

مادرید اسپانیا 20ژوئن 1976


8309-5



هیثرو انگلستان 11سپتامبر 1976

8311-5




8312-5

زوریخ 1978



8313-5



منبع:انجمن هوا فضا

YF-23 Black Widow II

پیش از پایان جنگ سرد و فروپاشی اتحاد شوروی، دو براقدرت رقابتی فشرده و تنگاتنگ برای ساخت انواع جنگنده های پیشرفته باهم داشتند. اندیشه ی به خدمت گیری یک جنگنده – بمب افکن مافوق صوت، رادار گریز با توان مانورپذیری بالا و توان انجام عملیات نظامی مستقل از اپراتورهای رادار زمینی، مدتها پیش از فروپاشی اتحاد شوروی، مدنظر مسئولین عالی وزارت دفاع ایالات متحده بود.



مخفی بودن از رادار، مجهز بودن به رادار چند حالته ی بسیار پیشرفته و داشتن موتورهای بسیار قدرتمند، خصوصیاتی است که از ابتدا مد نظر طراحان YF-23 بوده است. هرچند که طراحی بسیار دقیق بدنه به صورت استلیث و قابلیت حفظ سرعت کروز و بدون استفاده از سیستم پس سوز در حدود 2 ماخ، ضمن حمل حداکثر میزان مهمات، اندکی باعث کاسته شدن از قدرت مانورپذیری این جنگنده ی فوق العاده شده بود. ولی مهندسین طراح، نمونه ی اولیه ی یک جنگنده ی بی نقص را به پنتاگون ارائه کرده بودند. شکل خاص بدنه با انحنا و خمیدگی های خاص، طرحی بسیار هوشمندانه بود که هیچ جنگنده ی شکاری رهگیری در ایالات متحده موفق به رهگیری آن نمی شد ضمن اینکه بازتابش بسیار محدود اثرات بدنه به اپراتور رادار زمینی، توسط سیستم های فوق پیشرفته ECM (ساخت هیوز) خنثا می شد و تقریبن هیچ اثری از این جنگنده در محدوده ی عملیات بر روی هیچ نوع راداری قابل مشاهده نمی بود.
دو نمونه اولیه ی این جنگنده با همکاری و مشارکت فنی دو شرکت نورثروپ و مک دانل داگلاس طراحی و ساخته شد. این دو جنگنده طبق قرارداد منعقده، به سال 1990 به مرکز تست و ارزیابی هواپیماهای نظامی ایالات متحده ارائه شدند.

YF-23 and KC-135


متاسفانه بنا به دلائل ناگفته، جنگنده ی F-22 موسوم به RAPTOR از نظر نیروی هوایی به عنوان برنده ی انتخاب شد.
نیروی هوایی، با اعلام کلی و مبهم محاسن F-22 نظیر کارا بودن (maintainability) ؟ ، وجود عوامل بالقوه ی بهتر جهت توسعه ی طرح در آینده (Greater Potential for Future Development) ؟ و اندکی قیمت کمتر (Slightly Lower Cost) ! آن را (به جای YF-23) انتخاب کرد.
در مدت زمان صرف شده برای انتخاب جنگنده برای نیروی هوایی، یک فروند YF-23 با دو موتور توربوفن ساخت پرات اند ویتنی YF-119 (نوعی که در F-22 به کار رفت) تجهیز شد. پیشتر بر روی YF-23 دوم، موتورهای YF120 ساخت جنرال الکتریک نصب شده بودند.
چهره ی ظاهری YF-23 بر اساس اشکال لوزی شکل طراحی شده است. دو سکان بزرگ عمودی که با زاویه ی زیاد کج شده اند، شکل قسمت انتهایی هواپیما، به شکل دندانه دار است.
این شاهکار صنعت هواپیمایی، اندکی بزرگتر از F-15 ای است که برای جایگزینی آن طراحی شده بود.
امروز در موزه های کالیفرنیا، YF-23 از شاهکارهای صنعت هواپیماسازی، با دارا بودن مشخصه های قوی استیلت (مخفی ماندن از رادار) و تطابق با پرواز کروز مافوق صوت و بدون استفاده از پس سوز، با نگاهی تاسف آور به گذشته خود می نگرد.



برخی مشخصات فنی
پیمانکار سازنده: شرکتهای نورثروپ گرومن و مک دانل داگلاس
ماموریت: رقیب جنگنده ی YF-22 در جریان رقابت تولید جنگنده تحت پروژه ی ATF یا (The Advanced Tactical Fighter)
طول: 67 فوت و 5 اینچ = 6/20 متر
فاصله دو سر بالها: 43 فوت و 7 اینچ = 3/13 متر
ارتفاع از سطح زمین: 13 فوت و 11 اینچ = 3/4 متر
حداکثر وزن برای بلند شدن= 64000 پاوند = 20029 کیلوگرم

نیروی محرکه:
دو موتور توربوفن YF119 ساخت پرات اند ویتنی با کشش 15750 کیلوگرم
یا دو موتور توربوفن YF120 ساخت جنرال الکتریک

سرعت کروز: 2 ماخ (بدون استفاده از پس سوز)
برد: 920 مایل = 800 ناتیکال مایل = 1480 کیلومتر (بدون سوخت گیری)

تسلیحات:
4 موشک AIM-9 (سایدوایندر) در محفظه های درونی حمل مهمات در جنب ورودی هوای موتورها
4 موشک AIM-120 (آمرام) در محفظه ی مخفی حمل مهمات در زیر ورودی هوای موتورها
خدمه: 1 نفر
قیمت: نامعلوم

پایان کار:
به تاریخ 23 آوریل 1991 نمونه جنگنده ی ساخت شرکت لاکهید مارتین به عنوان برنده ی ATF انتخاب شد و YF-23 برای همیشه به تاریخ پیوست.

موجودی YF-23 در ایالات متحده
1 فروند در موزه ی غربی پرواز (Western Museum of Flight) در Hawthorne ایالت کالیفرنیا
1 فروند در موزه ی نیروی هوایی ایالات متحده (موزه ی مرکز تست جنگنده ها) در پایگاه هوایی Edwards (کالیفرنیا)
منبع:http://www.gartal.com

Su-30 در برابر F-16C و F-18E/F

Su-30 در آسیا پاسیفیک
یک بررسی در موجودی هواپیماهای نیروهای هوایی منطقهء آسیا - اقیانوس آرام، بر این موضوع دلالت دارد که اغلب این کشورها، از هواپیماهای قدیمی و منسوخ ساخت ایالات متحده نظیر F-4 و F-5 استفاده می‏کنند و تنها در معدودی از نیروهای هوایی این منطقه، تا حد اندکی از هواپیماهای جدیدی نظیر F-16 و F/A-18 استفاده می‏شود.
نیروی هوایی هند، جنگنده سوخوی Su-30MKI را خریداری کرده است که توان بالقوه و بسیار بالایی را به نیروی هوایی هند بخشیده است؛ پیشتر از این، خرید جنگنده‏‎های Su-27 توسط ویتنام و Su-30MKK توسط چین، باعث توسعهء بیشتر و کمک به توازن قوای مسلح بین نیروهای هوایی منطقهء آسیا – اقیانوس آرام شده بود.
در بازار رقابت برای خرید هواپیماهای نظامی در منطقهء آسیا- اقیانوس آرام، به علت خرید سوخوی30 توسط نیروی هوایی هند، توان بالقوهء مورد نیاز منطقه، جهت خریدهای ویژه و مناسب‏تر، افزایش یافته است و هیچ کشوری، حاضر به خرید جنگنده‏های قدیمی و نامناسبی نظیر Chengdu F-7 نمی‏باشد.
«قابلیتهای پروازی»، «ویژگی‏های شاخص تکنیکی» و «توان رزمی» هر هواپیماهای جنگنده، به وظائف تاکتیکی و محیط انجام ماموریتی که از ابتدا و در زمان طراحی برایش در نظر گرفته‏اند، برمی‏گردد. این فاکتورها، می‏تواند عامل تمایزی بین جنگنده‏های روسی و سایر هواپیماها باشد. برای مثال شکاری – رهگیری F-14 تامکت، از ابتدا برای محافظت ناوهای هواپیمابر ایالات متحده در برابر موشکهای ضدکشتی دوربرد یا موشکهای کروز پرتابی بمب‏افکن‏های روسی، طراحی و ساخته شد؛ ضمن اینکه توان بسیار بالقوه‏ای برای هدفگیری BVR (دوربرد یا ماورای دید) هواپیماهای مهاجم داشت. اما پس از فروپاشی اتحاد شوروی، و نبود تهدیدی بالقوه برای ناوگان ایالات متحده، شاهد آن هستیم که این شکاری – رهگیری بی‏همتا، به موزه‏های ایالات متحده منتقل می‏‎شود؛ زیرا دیگر خطری از نوع موشکهای کروز دوربرد و ضدکشتی، به هیچ وجه و در هیچ نقطهء جهان، ناوگان ایالات متحده را تهدید نمی‏کند.
در طراحی جنگندهء Su-30MKI، جزئیاتی که باعث توانمندی سوخوی27 شده بود، لحاظ شده است و از این رو سوخوی30 ویژهء نیروی هوایی هند که Su-30MKI نامیده می‏شود، کاملن بر جنگندهء برتری هوایی سوخوی27 برتری دارد و دارای ویژگی‏ها و قابلیتهای بسیار پیشرفته‏ای نسبت به سوخوی27 شده است.
جنگندهء برتری هوایی = air-superiority fighter

البته باید به این نکته توجه کرد که مقایسهء Su-30MKI که هواپیمایی در کلاس جنگنده‏های سنگین قرار دارد و قیاس آن با هواپیماهایی نظیر F-16C سری Block50/60 و F-18E/F، صحیح نمی‏باشد؛ زیرا Su-30MKI از نظر تئوری، در رده‏بندی متفاوتی از این جنگنده‏های آمریکایی قرار دارد؛ و این جنگنده‏ها، هرکدام بر اساس نیاز بالقوهء منطقهء رزمی خود، طراحی و ساخته شده‏اند.
برای مثال، جنگندهء F-18E/F که بر اساس طرح هواپیمای F/A-18 ساخته شده است، دارای قابلیتهای ضربتی مشخصی می‏باشد که از این لحاظ، به جنگندهء روسی سوخوی30، شباهت بیشتری پیدا می‏کند.

نمایشگاه هوایی برلین: جنگندهء مشهور روسی Su-37 در کنار F-16C آمریکایی
در طراحی جنگندهء Su-30MKI، تمام جزئیات Su-37 و حتا بیشتر از آن، لحاظ شده است.


اصول اولیهء تاکتیکها و شاخص‏های تکنیکی که مشخص کنندهء قابلیتهای یک هواپیما هستند، شامل «قابلیتهای پروازی»، «سیستم‏های آویونیک» و «ویژگی‏های مهمات قابل حمل» می‏باشد. تحلیل‏گران هواپیماهای جنگنده، بر اساس این شاخص‏ها، اقدام به مقایسهء هواپیماها و سطح تکنیکی‏شان می‏کنند.
در طراحی ساختاری و نحوهء پیکربندی آئرودینامیکی جنگندهء Su-30MKI، از آخرین دستآوردهای تحقیقاتی و تکنولوژیکی بدست آمده، استفاده شده است به طوری که این هواپیما را در برخی موارد در کلاسی بالاتر از جنگنده‏های نسل چهارم قرار می‏دهد. این جنگنده در طبقه‏بندی هواپیماهای سه‏باله (triplane) قرار می‏گیرد، بدین معنی که به جز بال معمول هواپیما، دو بالچهء کوچک نیز در جلوی هواپیما تعبیه شده است. Su-30MKI دارای بدنه‏ای کشیده‏تر بوده و اندازهء ریشهء بالهایش نیز افزایش پیدا کرده است. تاثیر متقابل بالچه‏های کوچک جلوی هواپیما و اندازهء ریشهء بال افزایش داده شده، باعث ایجاد جریان گردابی سازگار با بال هواپیما می‏شود و بدین طریق، پسای ایجاد شده، کاهش می‏یابد.
طراحی هواپیماهای F-16 و F-18، به اوائل دههء 1970 باز می‏گردد؛ اما در مقام قیاس، راندمان آئرودینامیکی هواپیمای جنگندهء Su-30MKI، همانند تمامی هواپیماهای مشتق شده از خانوادهء سوخوی27، در بین تمام هواپیماهای حال حاضر جهان، بی‏همتاست و دارای بازدهی بیشتری حداقل به میزان 50 تا 100 درصد نسبت به سایر جنگنده‏هاست.
راهی که برای طراحی و ساخت جنگندهء موفق Su-30MKI پیموده شد، آخرین روش و برنامهء مدرن سازی هواپیماهای جنگنده قدیمی به شمار می‏رود که اجرای چنین روشی، باعث تولد جنگنده‏های بسیار موفقی نظیر F-16C/D Block 60 و F/A-18E/F Super Hornet نیز شده است. در اغلب این جنگنده‏های بهینه شده، مساحت بال و طول بدنه افزایش یافته و تغییرات عمدهء ساختاری نسبت به طرح اولیه‏شان به وقوع پیوسته است.

مانور پذیری
موتورهایی با قابلیت تغییر بردار رانش (یعنی با خروجی اگزوز متحرک) بر روی Su-30MKI تعبیه شده است که این جنگنده را قادر می‏سازد مانور سنگین موسوم به «کبرا» را انجام دهد. در انجام این مانورهای سنگین، زاویهء حمله به رقم 180 درجه نیز می‏رسد. انجام این گونه حرکات پروازی، تنها یک مانور آکروباتیک به شمار نمی‏روند بلکه در ردهء «ابر مانور» قرار می‏گیرند که در هنگام نبرد نزدیک هوایی، بسیار کارآمد هستند. این در حالی است که حداکثر زاویهء حمله در F-16 به 30 درجه و در F-18 به 40 درجه محدود می‏شود و این هواپیماها نمی‏توانند با حداکثر مهمات بارگذاری شده، به حداکثر زاویهء حملهء خود، دست پیدا کنند.
ابر مانور = SuperManeuverability

مطابق ویژگی‏های معمول در امر مانورپذیری هواپیماهای جنگنده، تمامی این جنگنده‏ها (F-16 و F-18 ) به یکدیگر شباهت دارند؛ در حالی که مطابق با ارزیابی‏های اولیه، ابرمانورپذیری جنگندهء Su-30MKI، باعث احتمال 30 درصد برتری در نبردهای نزدیک هوایی می‏شود.
تمامی هواپیماهای جنگی، قابلیتهای گوناگونی برای پشت سر گذاشتن مشکلات ناشی از عدم دقت در استفاده از تسلیحات دارند. برای حل این مشکل، در جنگندهء Su-30MKI جهت افزایش کارایی رزمی خدمه، از وجود یک کمک خلبان (اپراتور) استفاده شده است که افزایش دقت در هدفگیری تسلیحات و یا انجام پذیر شدن ماموریتهای گروهی را فراهم می آورد.

سیستم های الکترونیک
اما نقش سیستم های الکترونیک یا آویونیک هواپیماهای جنگی، روز به روز در حال رشد و توسعه می باشد. در جنگندهء Su-30MKI زیرمجموعه ای از سامانه های اصلی، نظیر سیستم های ناوبری، ادوات مخابراتی و آلات دقیق داخل کابین،‌ با انجام مناقصه و مشارکت کمپانی های خارجی طراحی و توسعه یافته اند؛ در نتیجه، این ادوات، از نظر سطح تکنولوژیکی، با بهترین تولیدات کمپانی های خارجی، برابری خواهند نمود.
مزیت های فوق العادهء رادار جنگندهء Su-30MKI از جهت برد شناسایی، پویش قطاع ها و مصونیت بالا در برابر اغتشاشگرهای الکترونیکی دشمن، آن را در بین پرتاثیرترین رادار هواپیماهای جنگنده در جهان، جهت عملیات دوربرد شکار هواپیماها قرار داده است.
امروزه جنگنده های مدرن روسی نظیر Su-30، به سیستم های بسیار پیشرفته الکترواپتیکالی مجهز هستند. به وسیلهء این سیستم ها، می توان اهداف را جستجو و یافت کرد و بر رویشان قفل نمود. این سیستم همچنین می تواند به طور خودکار بر روی سطح زمین یا پهنهء آسمان، به جستجوی اهداف پرداخته و آنها را با تسلیحات هدایت شونده، به راحتی مورد اصابت قرار دهد. از جملهء سیستم های الکترواپیتکالی به کار رفته در Su-30 و MiG-29، می توان به جستجوگر مادون قرمز IRST اشاره کرد. این سیستم، مستقل از رادار، به کشف اهداف می پردازد، از این رو، به هنگام قفل بر روی اهداف هوایی، دستگاه «گیرندهء اخطار راداری»، پیغام خطر را برای خلبان هواپیمای دشمن، پخش نمی کند و خلبان متوجه رهگیری شدن هواپیمایش نمی شود.
همچنین استفاده از مکان یاب اپتیکالی و سایت نشانه روی نصب شده داخل کلاه خلبان، کمک شایانی به دقت هدفگیری اهداف هوایی می نماید.

IRST مخفف Infrared Search and Track
گیرندهء اخطار راداری = Radar Warning Receiver یا RWR
سایت نشانه روی داخل کلاه خلبان = Helmet-Mounted Sight یا HMS

سیستم با دقت بسیار بالای هدفگیری و ضد اغتشاش به کار رفته در Su-30 که با رادار بسیار پیشرفته، هماهنگ شده است، به راحتی امکان هدفگیری دقیق اهدافی فراتر از 50 کیلومتر را فراهم می آورد که حاکی از توسعهء راندمان رزمی کلی جنگنده نسبت به Su-27 می باشد.
سایت نشانه روی داخل کلاه خلبان، تنها برای هدفگیری جنگنده های دشمن کاربرد دارد، در حالی که سیستم های الکترواپتیکالی، عمدتن برای کشف و انهدام اهداف زمینی استفاده می شوند. این سیستم روسی، مشابه سیستم LANTIRN جنگندهء F-16 و ATFLIR جنگندهء F-18E/F می باشد؛ هرچند که سابقهء استفاده چنین سیستمی در جنگنده های غربی، بیشتر است.

LANTIRN یا Low Altitude Navigation and Targeting Infrared for Night
LANTIRN


ATFLIR یا Advanced Targeting Forward Looking Infrared
ATFLIR


توان حمل مهمات
در قیاس با F-16C سری Block 50، جنگندهء Su-30 حدود 20 درصد توان بیشتر برای حمل مهمات دارد که بدین جهت، زمان لازم جهت انهدام اهداف زمینی، برای یگان به خدمت گیرندهء Su-30، کاهش می یابد. یعنی در یک سورتی پرواز، 5 فروند جنگندهء Su-30 به اندازهء 6 فروند F-16C قابلیت حمله به اهداف زمینی را پیدا می کنند؛ به ویژه اگر از بمب به جای موشکهای هدایت شونده استفاده نمایند. در این میان، از نظر بارگذاری مهمات، تنها جنگندهء سوپرهورنت F-18E/F با جنگندهء Su-30 برابری می کند.
نکتهء قابل توجه دیگر این است که از نظر تنوع به کارگیری تسلیحات، جنگنده های روسی، برتری قابل ملاحظه ای نسبت به F-16C سری Block 50/60 دارند و تنها جنگندهء سوپرهورنت F-18E/F با جنگندهء Su-30MKI قابل قیاس می باشد.

ملاقات یک جنگندهء F-18 استرالیا با Su-27 روسیه در آسمان 


از نظر مکان یابی و حمله به اهداف هوایی در زوایای مختلف، قابلیت مانور و غیره، موشک کوتاه برد هوا به هوای R-73E یکی از تسلیحات اصلی به خدمت گرفته شده با Su-30MKI می باشد که کارکردی مشابه موشکهای کوتاه برد هوا به هوای غربی داشته و می شود گفت یکی از بهترین های کلاس خود می باشد.
اما موشکهای پرقدرت، بالستیک و دوربرد هوا به هوای مخصوص Su-30MKI، که بستگی به قابلیتهای رادار هواپیما دارند، امکان پیشگیری از حمله هوایی جنگنده های دشمن را می دهند و از نظر توان بالقوه، با رقبای غربی خود، برابر می کنند.
در Su-30 به طور استاندارد، 12 جایگاه حمل تسلیحات تعبیه شده است که امکان حمل ترکیبی از انواع مهمات هوا به هوا با قابلیت درگیری همزمان با چند جنگندهء دشمن را به این هواپیما می بخشند؛ بدین طریق، Su-30MKI توان دفع یک حملهء هوایی گسترده را دارد.

Su-30MKI دو برتری مهم نسبت به F-16C دارد که این برتری ها، یکی در زمینهء تعداد تسلیحات هدایت شوندهء هوا به زمین و دیگری در زمینهء دقت و قدرت فوق العادهء آنها در اصابت به اهداف زمینی می باشد.
قدرت تخریب بالای تسلیحات هدایت شوندهء هوا به زمین جنگندهء Su-30MKI، این امکان را می دهد تا اهداف بسیار مقاوم و حفاظت شده در زیرزمین را نیز به راحتی و دقت بالا منهدم سازد.
موشکهای میان برد هدایت شوندهء جنگندهء Su-30MKI می توانند از فواصل دور از دسترس پدافند دشمن، پرتاب شوند؛ اما جنگندهء سوپرهورنت F-18E/F، پس از سال 2005 به چنین موشکهایی مجهز شد. همچنین برای جنگندهء Su-30 موشکهایی هوا به زمین با قابلیت هدایت به وسیلهء ماهواره نیز پیش بینی شده است؛ هرچند در نمونه های صادراتی این جنگنده، همانند مدلهای فروخته شده به چین، هند، ونزوئلا و ایران، چنین امکانی حذف شده است.

برای جنگندهء Su-30MKI، موشکهای ضدکشتی و ضدرادار نیز پیش بینی شده است که از ای لحاظ، بر نمونه های غربی خود نظیر F-18E/F و F-16C کاملن برتری پیدا می کند.
مسلسل تعبیه شده در Su-30MKI دقت بسیار بالایی داشته و دارای گلوله های بسیار پرقدرتی می باشد که قدرت نفوذ در برخی خودروهای زرهی سبک را دارند؛ در حالی که مسلسل به کار رفته در F-16 و F-18، بسیار ضعیفتر بوده و تنها می تواند در نبرد نزدیک هوایی مفید واقع شود.
با در نظر گرفتن خصوصیات بی نظیر خانوادهء جنگنده های Su-30 که آن را از همتاهای غربی خود، کاملن متمایز می نماید، جنگندهء Su-30MKI که توسط چندین شرکت معتبر هواپیمایی، جهت نیروی هوایی هند، مورد بهینه سازی قرار گرفته است، به عنوان یکی از بهترین جنگنده های «چندکاره» در آغاز قرن 21 ام در نظر گرفته می شود.
جنگندهء چندکاره = Multirole Fighters

قیاس در نبرد هوایی دور
قابلیتهای هواپیماهای جنگی معمولن با مخلوطی از شاخص های بارز تعیین می شوند که کارایی کلی هواپیما را مشخص می سازند. بر اساس تخمین های اولیه، در نبرد هوایی از فاصلهء دور، جنگندهء Su-30MKI بدین ترتیب ارزیابی می شود:
* 20 درصد برتری نسبت به F-16C Block 50
* 15 درصد برتری نسبت به F-16C Block 60
* 12 تا 15 درصد برتری نسبت به F-18E/F
و این برتری، به دلیل «رادار با برد شناسایی بیشتر»، «امنیت بالا در برابر اغتشاشگرهای الکترونیکی»، «قابلیت کارکرد چندکاناله» و «مانورپذیری بسیار بهتر» می باشد.

قیاس در نبرد نزدیک هوایی
قابلیت ابرمانورپذیری جنگنده Su-30MKI و موشکهای هوا به هوای بهتر، به این جنگنده، برتری زیادی در «نبرد نزدیک هوایی» می بخشد؛ برتری این جنگنده در این حالت، به ترتیب زیر ارزیابی می شود:
* 10 تا 15 درصد برتری نسبت به F-16C Block 50
* 20 تا 30 درصد برتری نسبت به F-16C Block 60
* 15 تا 20 درصد برتری نسبت به F-18E/F
البته برخلاف Su30MKI، بارگذاری مهمات کامل در F-16C و F-18E/F، باعث کاهش قدرت مانورپذیری در نبردهای نزدیک هوایی می شود.
نبرد نزدیک هوایی = close air combat

نیروهای متخاصم: جنگندهء Su-30MKI هند و F-16A پاکستان


قیاس در عملیات علیه اهداف زمینی
اما در مقام قیاس جهت قابلیتهای عملیات زمینی جنگندهء Su-30MKI با رقبایش، این آمار را نیروی هوایی هند و روسیه بدست آورده اند:
* 50 درصد برتری نسبت به F-16C Block 50
* 100 درصد برتری نسبت به F-16C Block 60
و این برتری مطلق Su-30 نسبت به F-16 در عملیات زمینی، به دلیل رادار پرقدرت «مراقبت و کنترل آتش»، «طول عمر تعمیراتی بالای رادار»، «قابلیت مانورپذیری بهتر»، «توان بیشتر بارگذاری مهمات» و «برد پروازی بیشتر» هواپیمای سوخوی30 می باشد.
اما در مورد هواپیمای سوپرهورنت F-18E/F، که مدرن سازی شده و به دلیل آن، برد پروازش افزایش یافته، مهمات بیشتری می تواتد بارگیری نماید و رادار مراقبت و کنترل آتش نیز ارتقاء یافته است، از نظر قابلیتهای عملیات زمینی، با اختلاف 15 تا 20 درصد برتری سوخوی30، در پشت Su-30MKI قرار می گیرد.

سوخوی30: جنگنده ای همه کاره
مورد دیگر متمایز کننده جنگندهء Su-30MKI، قابلیت انطباق پذیری بالای آن می باشد. سوخوی30 می تواند در نقش یک شکاری رهگیر دوربرد همانند F-14 Tomcat عمل نماید، یا یک جنگنده ضربتی همانند F-16C باشد، یا به عنوان هواپیمای فرماندهی عملیات، پرواز نماید. این جنگنده، همچنین می تواند به عنوان رهبر گروه پروازی جنگنده های گروههای مختلف، نظیر رهبری و هدایت جنگنده های کلاس سبک وزن همانند MiG-21، عمل نماید و بر عملیات مشترک این گروههای مختلف، نظارت و تمرکز کند. به علاوه، سیستم دیجیتالی «پرواز با سیم» جنگندهء سوخوی30 به نام SDU-30MKI، به این جنگنده امکان آن را می دهد که در نقش یک هواپیمای رزمی آموزشی عمل نماید.
پرواز با سیم = Fly-By-Wire یا FBW

بر طبق مقایسه ای که شرح آن را در بالا خواندید، جنگندهء Su-30MKI دارای قابلیتهای رزمی و شاخصهای تکنیکی فوق العاده ای است که به این جنگنده قابلیت «برتری هوایی»، «دفع حملهء هوایی وسیع دشمن»، «پشتیبانی عملیات رزمی سایر گروههای هوایی»، «انهدام گستردهء اهداف زمینی و دریایی» و «اجرای عملیاتهای گوناگون اختصاصی» را می بخشد.

خودمختاری رزمی سوخوی30
جنگندهء Su-30MKI جهت انجام ماموریت در فواصل دور طراحی شده است و جهت انجام ماموریتهای دوربرد خود، خودمختار عمل می کند و نیازی به هدایت از طرف اپراتور زمینی ندارد. بر خلاف جنگنده های F-16 و F-18، قابلیتهای اصلی سوخوی30، در حین انجام عملیات در فواصل نزدیک آشکار نمی شود، ضمن اینکه سوخوی30، برتری خود را در عملیاتهای نزدیک نیز به رخ حریفان می کشد.
براساس برآورد انجام شدهء بالا، جای امیدواری بسیاری برای کارخانهء سوخو وجود دارد تا مشتریان بالقوهء سوخوی30، قابلیتهای رزمی این جنگنده روسی و رقبایش را در بازار آسیا – پاسیفیک، مورد سنجش قرار دهند و آن را انتخاب کنند.

منبع:military.mihanblog.com

u-2 اژدهای خاموش

پاورز به اتهام جاسوسی علیه امنیت ملی جماهیر شوروی برای آمریکا به ۳ سال زندان و ۶ سال کار اجباری محکوم شد اما پس از ۹ ماه در زندان با جاسوس حرفه ای شوروی در آمریکا به نام کلنل رودلف ایوانویچ بل مبادله شد

---

---

چند روزی بیش نیست که به پرواز در آوردن هواپیمای جاسوسی U-2 بر فراز بغداد

به مشاجره ای سخت بین هانس بلیکس، رئیس گروه بازرسان خلع سلاح سازمان ملل در عراق با مشاوران نظامی صدام حسین تبدیل شده است.
آمریکا هواپیمای جاسوسی U-2 را که بر آن لقب «اژدها خانم» گذاشته را بارها در آسمان عراق به پرواز در آورده است، اما این بار همراه با حضور بازرسان سازمان ملل متحد در عراق درخواست مجوز از دولت عراق کرده تا به بهانه همکاری با بازرسان سازمان ملل، اژدها خانم را به عملیات تجسسی موفقیت آمیز دیگری بفرستد. درخواست آمریکا برای به پرواز در آوردن این هواپیما، توجه تمامی رسانه های بین المللی را جلب کرده است و همه منتظرند تا ببینند در صورت اعزام این هواپیمای جاسوسی به عراق که به بهانه یافتن تسلیحات کشتارجمعی عراق انجام می شود، آمریکا چه بهره برداری های موازی از این عملیات خواهد کرد. دولت صدام حسین به شدت نسبت به این عملیات موضع گیری کرده و اصرار بازرسان سازمان ملل را در همراهی با آمریکا به نوعی غرض ورزی تشبیه کرده است. در عین حال هانس بلیکس، رئیس گروه بازرسان سازمان ملل در این خصوص گفت: «اینکه بغداد با پرواز U-2 موافقت نمی کند، نوعی امتناع ورزی از اجرای کامل قطعنامه ۱۴۴۱ است. »
دولت عراق اعلام کرده است در صورت نیاز بازرسان به عکسبرداری از تاسیسات عراق، باید عملیات پرواز با هواپیماهای خود عراق یا ماهواره انجام شود و «امیرالسعدی» مشاور ارشد صدام حسین به بلیکس اخطار داده است که «آمریکا و انگلیس موظف هستند پرواز U-2ها را در مناطق شمالی و جنوبی عراق متوقف کنند. »
اژدها خانم که چشم بینای نیروی هوایی آمریکاست، رقبای بسیاری هم در حیطه تجسس دارد که مشهورترین آنها SR-71 یا «پرنده سیاه» است و هنوز سریع ترین هواپیمای جاسوسی جهان به شمار می رود. نخستین مدل این هواپیما در سال ۱۹۵۵ میلادی توسط شرکت لاکهید ساخته شد و طراح اصلی این هواپیما را می توان «کلارنس کلی جانسون» ((Clarence Kelly Johnson دانست که تلاش های زیادی برای موفقیت این طرح کشید و طراحان هوا ـ فضای مشهور آن دوران بود. مهم ترین تحول در ساخت U-2در سال ۱۹۶۸ اتفاق افتاد که مدل جدید آن U-2R ساخته شد و حدوداً ۴۰ درصد بزرگ تر از مدل قبلی بود. سپس در سال ۱۹۸۰ دو مدل دیگر با نام های TR-1 ۱و ER-2۲ تولید شد که تمامی TR-1ها به ناتو فروخته شد. ER-2 ها نیز برای ناسا طراحی و تحویل داده شد.
این تغییرات برای هواپیمای توانمند U-2 کم بود. پس در سال ۱۹۹۲ تمامی U-2ها و TR-1ها بهسازی شدند. مثلاً موتور آنها که مدل J75 شرکت «پرت وویتنی» ((Pratt and Whitney با قدرت ۱۵۸۰۰ پوند بود به موتور جدیدی از شرکت جنرال الکتریک مدل F-118 با قدرت
GE-101 با قدرت۱۸۳۰۰ پوند تبدیل شد. تمامی سیستم های الکتریکی آن نیز به پیشرفته ترین نوع موجود در زمان مجهز شدند و یک سیستم هدایت کننده اتوماتیک دیجیتالی هم به آن اضافه شد. به علاوه سیستم موقعیت یاب جهانی GPS۳ و بعد از این تحولات تمامی آنها را با نام U-2S و U-2ST می شناسند. اولین پرواز U-2S در اکتبر ۱۹۹۴ با موفقیت تمام انجام شد. البته باید متذکر شویم که ER-2 ها نیز که در مرکز تحقیقات پروازی «درایدن» (Dryden) در ایالت کالیفرنیا بودند چنین تغییراتی را (تا حدودی) یافتند ولی نام آنها عوض نشد و هنوز با نام ER-2 شناخته می شوند.
این هواپیما تجهیزات جاسوسی زیادی از قبیل انواع حسگرهای الکترونیکی، رادیویی و دوربین های مختلف را با خود حمل می کند. این دوربین ها به گونه ای طراحی شده اند که بتوانند در سخت ترین شرایط جوی بهترین بازده را بدهند. در ارتفاعات بالا فشار بسیار زیادی بر خلبان وارد می شود و به همین جهت خلبانان U-2 از لباس های ضدفشار مخصوص در کابین استفاده می کنند، یعنی همان لباس های ضدفشاری که خلبانان در شاتل فضایی استفاده می کنند. اژدها خانم در تمامی عملیات از خود سوابق بسیار خوبی برجای گذاشته است. به جز در یک مورد .U-2 در ابتدا برای پرواز در ارتفاعات بالای جو شوروی در اواسط دهه ۱۹۵۰ طراحی شد تا در اول ماه مه سال ۱۹۶۰ یک فروند U-2 طی یک پرواز شناسایی که تحت نظر نیروی هوایی آمریکا نبود بلکه از طرف سازمان جاسوسی آمریکا (سیا) هدایت می شد در خاک شوروی سقوط کرد و یکی از نکات جالب توجه این بود که از سال ۱۹۵۵ که اولین U-2 ساخته شد تا ۱۹۶۰ که یک فروند از آن سقوط کرد موضوع ساختش آن قدر محرمانه و سری بود که هیچ کشوری از وجود چنین پرنده ای آگاه نبود. در ۱۴ اکتبر ۱۹۶۲ سرگرد «ریچارد. اس هیسر» خلبانی یکU-2 برای اولین عکسبرداری از تاسیسات موشکی تهاجمی شوروی در کوبا را به عهده گرفت. تنها هشت روز بعد سرگرد رودلف اندرسون، هنگامی که در ماموریت مشابهی قرار داشت، توسط نیروهای دفاعی شوروی مورد هدف قرار گرفت و جان خود را از دست داد.U-2 همچنین در فعالیت نقشه برداری نیز فعال بوده است. مخصوصاً نمونه ER-2 که در خدمت ناسا است. پس از جنگ جهانی دوم، روابط شوروی و آمریکا رو به تیرگی و نظامی شدن گرایید. شوروی درخواست آمریکا برای وجود آسمان آزاد بین دو کشور را رد کرد و موجب ایجاد تنش هر چه بیشتر شد.
آمریکا به خاطر عدم اطمینان به شوروی، به پروازهای شناسایی در فضای بالای جو شوروی اقدام کرد و باز هم U-2 هواپیمای انتخابی برای ماموریت های جاسوسی اش بود. سازمان جاسوسی آمریکا (CIA) رهبری طرح را برعهده گرفت و با کنار گذاردن ارتش از صحنه موجب از بین بردن هرگونه احتمال نبرد فیزیکی شد. تا سال ،۱۹۶۰ ایالات متحده پروازهای بیشماری را بر فراز آسمان شوروی انجام داده بود. اما یک حادثه بزرگ برای سیا (CIA) رخ داد. یک هواپیمای جاسوسی U-2 با خلبانی فرانسیس گری پاورز ( Powers F.G) در نزدیکی اسود لوفسک سقوط کرد. این واقعه باعث ایجاد تفکرات منفی هر چه بیشتر بین آمریکا و شوروی شد. جزئیات این حادثه تا به امروز در پرده ای از ابهام قرار دارد. داستانی که از سوی دولت برای توجیه سقوط U-2 و دستگیری «گری پاورز»۴ به رسانه های جمعی و مردم داده شد توضیح می داد که این سقوط در اثر اصابت یک موشک زمین به هوا به این هواپیما بود. اما نکته مهم و جالب توجه این است که هواپیمای U-2 در مقابل سلاح های آن زمان غیرقابل دستیابی بوده و به گونه ای طراحی و ساخته شده بود که هیچ یک از موشک های شوروی نمی توانستند آن را هدف قرار دهند در اصل قابلیت اژدها خانم این بود که بالاتر از خط آتش دشمن پرواز می کرد. اگر این هواپیما در سقف ارتفاع معین خود پرواز می کرده است و سرنگون شده پس پرسش های بسیار زیادی به وجود می آید که پاورز چگونه نجات یافته است. این احتمال که او بر اثر شدت انفجار و یا فشار بیش از حد پرتاب (Ejection) در ارتفاع بسیار بالا جان خود را از دست می داد بسیار منطقی است. پس به راحتی می توان صحت و درستی این ادعا را زیر سوال برد. چندین تئوری برای بازگو کردن چگونگی سقوط هواپیمای جاسوسی گری پاورز مطرح شده است: ۱) گری پاورز در پایین ارتفاع شناسایی خود پرواز کرده و هواپیمای او توسط تسلیحات ضدهواپیمایی اتحاد جماهیر شوروی مورد اصابت قرار گرفته است. ۲) گری پاورز خود هواپیما را در خاک شوروی رها کرده است. ۳) یک بمب در هواپیما موجود بوده است.   
  

---

---

نزدیک ترین و می توان گفت صحیح ترین نظریه درباره سقوط این هواپیما مربوط می شود به یک خلبان روس که درگیر ماجرای فرود U-2 بوده است. او ادعا کرده است که به او دستور داده شده بود که U-2 را مورد هدف قرار دهد. در حقیقت شواهد بسیار کمی برای حمایت از ایران ادعا وجود دارند. اما این موضوع به هر حال اوضاع را پیچیده تر کرد و در اصل هیچ کدام از این نظریات سقوط U-2 را توجیه نمی کند و هنوز این ماجرا در پرده ای از ابهام قرار دارد و باید منتظر اظهارنظرها و انتشار اسناد محرمانه دو کشور مورد بحث در آینده ای احتمالاً نه چندان نزدیک باشیم. این ماجرا پیامدهای زیادی داشت. کنفرانس پاریس بر اثر این واقعه ناکام ماند زیرا نیکیتا خروشچف از آیزنهاور درخواست کرد که آمریکا رسماً باید از شوروی درباره این واقعه عذرخواهی کند، کاری که آیزنهاور به هیچ عنوان نپذیرفت و این امر به نوبه خود جنگ سرد را گرمتر نمود. در این میان گری پاورز به اتهام جاسوسی علیه امنیت ملی جماهیر شوروی برای آمریکا به ۳ سال زندان و ۶ سال کار اجباری محکوم شد. اما امسال، ۹ ماه و ۹ روز در زندان بود و پس از این مدت با جاسوس حرفه ای شوروی در آمریکا به نام کلنل رودلف ایوانویچ بل مبادله شد. در کل بعد از این جریانات U-2 به عملیات خود ادامه داد مثلاً در عملیات طوفان صحرا در خلیج فارس در سال ،۱۹۹۱ بر فراز آسمان بوسنی و کوزوو در حمایت از ناتو در دهه ۱۹۹۰ و در سال ۲۰۰۱ در افغانستان مورد استفاده قرار گرفت. امروز نیز منتظر مأموریتی دوباره بر فراز بغداد است.
پی نوشت:
۱. TR= Tactical Reconnaissance
۲. ER= Eearth Resource
۳. GPS= Global Positioning System

جدول مشخصات
U-2 مدل های A و C و D
نوع: تجسسی تک سرنشین
طول: ۶/۴۹ فوت
ارتفاع: ۱۵ فوت + ۲ اینچ
وزن: ۱۴۲۵۰ پوند
فاصله دوسر بال: ۸۰ فوت + ۲ اینچ
مساحت سطح بال: ۶۰۰ فوت مربع
بیشینه وزن برخاستی: ۲۴۱۵۰ پوند
بیشینه سرعت: ۴۳۰ مایل در ساعت
سقف پرواز: بالای ۶۰ هزار فوت
قدرت موتور: ۱۵۸۰۰ پوند
موتور J75 شرکت پرت وویتنی

منبع:www.iranianairforce.mihanblog.com

هواپیمای پیش اخطار و پست فرماندهی هوابرد 767 AWACS

هواپیمای بویینگ 767 اولین بار توسط ژاپن بعنوان هواپیمای پیش اخطار و پست فرماندهی هوابرد انتخاب شد، این هواپیما که اصولا برای کاربرد های تاکتیکی ساخته شده به یک رادار چند حالته مجهز است که توانایی شناسایی همزمان اهداف زمینی و دریایی را دارا است.
تولید هواپیمای بویینگ 707 که از سال 1977 شروع شده بود و بعنوان هواپیمای پایه آواکس E3 بکار رفته بود در سال 1991 پایان یافت، در نتیجه بررسی برای یک هواپیمای جدید که توانایی انجام ماموریت هواپیمای آواکس را به نحو احسن داشته باشد شروع شد و در دسامبر 1991 شرکت بویینگ نوع تغییر یافته ای از هواپیمای جت بویینگ 767 را بعنوان هواپیمای پایه بعنوان آواکس برگزید، اولین خریدار این سیستم دولت ژاپن بود که سفارش 4 فروند 767 آواکس را به کمپانی بویینگ ارائه داد که بترتیب دو فروند در سال 1998و دو فروند نیز در سال 1999 تحویل ژاپن شد، نیروی هوایی ژاپن از ماه می سال 2000 تمامی چهار فروند آواکس را بطور عملیاتی در اختیار داشت.



با وجود اینکه در آواکس E3 چهار خدمه پرواز وجود دارند، در 767 آواکس تنها دو خدمه پرواز وجود دارند. در این آواکس 18 نفر تحت فرمان سرپرست عملیات و سرپرست تدابیر جنگی به انجام ماموریت می پردازند.
از دیگر شرکت های درگیر در توسعه و ساخت این آواکس می توان به شرکت های نورثروپ گرومن، جنرال الکتریک، راکول کالینز و تلفونیکس اشاره کرد که در زمینه برنامه های مشابه پیشین نیز با بویینگ همکاری داشته اند.
سیستم راداری اصلی و سیستم تشخیص دوست از دشمن در یک رادوم دایره ای شکل به قطر 9.1 متر در بالای بدنه هواپیما نصب شده اند، سیستم راداری AN/APY-2 که توسط نورثروپ گرومن برای برای آواکس E3 طراحی شده بود در این هواپیما نیز بکار گرفته شده، این سیستم در فرکانس 10 گیگاهرتز و در طول موجی حدود 10 سانتیمتر و در باند های E/F بکار گرفته می شود، این رادار افق را بصورت مکانیکی و با 6 چرخش در هر دقیقه اسکن می کند، اسکن ارتفاعات نیز بصورت الکترونیکی انجام می شود. در هنگامی که از رادار استفاده نمی شود نیز برای جلوگیری از خرابی سیستم گرداننده مکانیکی در هر چهار دقیقه یک چرخش انجام می شود.



حالات اصلی کار رادار شامل شش حالت پالس داپلر بدون اسکن ارتفاع، پالس داپلر و اسکن ارتفاع، حالت فراتر از افق، اسکن دریایی (برای شناسایی اهدافی که در سطح آب قرار دارند)، اسکن ترکیبی (برای تفکیک اهدافی که در فواصل دور قرار دارند) و حالت انفعالی که در این حالت برای حفظ سکوت راداری فرستنده ها خاموش می شوند.
سیستم راداری توانایی اسکن 360 درجه را داراست و می تواند اهداف را در فاصله 320 کیلومتری شناسایی کند، تعقیب هر هدف بطور مجزا از دیگر اهداف برروی نمایشگر های مربوطه انجام می شود.
در سال 2006 نیز کشور ژاپن با ارائه یک پیشنهاد برای خرید یک سری سیستم جدید برای آواکس های خود طی قراردادی با ایالات متحده کیت های جدیدی را برای بروز رسانی آواکس های خود سفارش داد، این بروز رسانی که RSIP خوانده می شود قبلا بر روی E3 های نیروی هوایی ایالات متحده، نیروی هوایی سلطنتی انگلستان و ناتو انجام شده بود، سیستم های جدید امکان شناسایی موشک های کروز، اهداف دارای سطح مقطع راداری (RCS) کم و مقابله با اقدامات متقابل الکترونیکی را به آواکس اعطا می نماید.
RSIP=Radar System Improvement Program
RCS=Radar Cross Section

همچنین یک رادار کامپیوتری جدید نیز جایگزین پردازنده داپلر قدیمی شده است، لازم به ذکر است نرم افزار های مربوطه نیز به زبان برنامه نویسی ADA ترجمه شده اند. کامپیوتر پردازش داده CC-2E (ساخت لاکهید مارتین) که بر روی آواکس 767 نصب شده توانایی ذخیره اطلاعاتی 5 برابر کامپیوتر CC-2 را دارا است که بر روی E3 نصب شده بود، لازم به ذکر است در کابین این آواکس از نمایشگر های دارای دقت بالا نیز استفاده شده است.



سیستم ناوبری هواپیما شامل دو سیستم ناوبری LN-100G است که امکان استفاده از سیستم موقعیت یاب جهانی (GPS) را نیز به هواپیما می دهند، این سیستم نیز توسط کمپانی نورثروپ گرومن ساخته شده است.
GPS=Global Positioning System

هواپیما از دو موتور قدرمتند CF6-80C2B6FA ساخت جنرال الکتریک استفاده می کند، این موتور ها 61500 پوند تراست تولید می کنند که نسبت به موتور های E3 قویتر هستند و به همین دلیل به 767 آواکس این امکان را می دهند که ضمن حمل با بیشتر، توانایی پرواز در سرعت ها و ارتفاعات بیشتر را نیز داشته باشد. لازم به ذکر است ژنراتور هایی که روی هر موتور نصب شده اند توانایی تولید 600 کیلووات نیرو را دارا هستند.

 
منبع: www.army-technology.com

اولین نمایش عمومی جنگنده چینی

هواپیمای جنگنده نسل جدید و بومی چین جیان-10 Jian-10 روز جمعه در پکن کار خود را آغاز کرد. یک فیلم پنج دقیقه‌ای چگونگی نشست و برخواست، شلیک موشک و پرواز جمعی این هواپیما را به تصویر کشید. همچنین شرکت صنایع هوایی چین 1 China Aviation Industry Corporation I (AVIC I) که هفت سال برای توسعه این هواپیمای جنگنده، موتور توربوفن تای‌هانگ Taihang و موشک هوابه‌هوای نسل جدید آن وقت صرف کرده است از مدل تک سرنشین Jian-10 پرده‌برداری کرد. این هواپیمای چند منظوره در دو مدل تک سرنشین و دو سرنشین تولید شده است. به گفته گنگ روگوانگ، قائم مقام شرکت AVIC I چین چهارمین کشور دنیاست که خود به تنهایی جنگنده‌ای پیشرفته با موتور و موشک تولید می‌کند.

جنگنده Jian-10 و موتور توربوفن تای‌هانگ هر دو نوید بخش نسل سوم از جنگنده‌ها و موتورهای چین می‌باشند. به گفته ناظران خارجی عملکرد این جنگنده با جنگنده‌های نسل چهارم ایالات متحده قابل قیاس نیست اما طراحی پایه و ابزارآلات بومی آن با جنگنده‌های متداول غرب قابل مقایسه است.

موشک هوابه‌هوای جدید نیروی هوایی چین از نسل چهارم است و توانایی انهدام اهداف در خارج از محدوده دید و حمله همزمان به چند هدف را دارا می‌باشد و بعد از شلیک احتیاجی به هدایت ندارد.

شرکت AVIC I مهمترین تولیدکننده هواپیما در چین است که درسال 2006 26/10 میلیارد دلار درآمد داشته است. این شرکت تا کنون 1500 هواپیما، 50000 موتور هواپیما و بیش از 10000 موشک تولید کرده است.

www.english.people.com.cn